To κίνημα των αγανακτισμένων σαν δήθεν ειρηνικό και κομματικά ανεξάρτητο κίνημα τέλειωσε το διήμερο 29 και 30 του Ιούνη. Αποδείχτηκε αυτές τις δυο μέρες ότι το κίνημα αυτό είναι στην ουσία του, δηλαδή στην ηγεσία του εκείνο που λέγαμε από την αρχή: Ένα κίνημα με την πολιτική γραμμή του ψευτοΚΚΕ και την εμπρηστική βία του ΣΥΝ αλλά χωρίς τα πολιτικά και συνδικαλιστικά πανό που σήκωναν αυτά τα δύο κόμματα στις ουσιαστικά κοινές πορείες τους σαν ΠΑΜΕ και ΓΣΕΕ.
Η κνιτο- ΣΥΝ πολιτική γραμμή των «αγανακτισμένων»
Την γραμμή αυτή καθώς και την αντίστοιχη τακτική της βίας την κουβαλούσαν επί ένα χρόνο πριν από τους «αγανακτισμένους» το ΠΑΜΕ και η ΓΣΕΕ των ψευτοΚΚΕ- ΣΥΝ και από κοντά η ΠΑΣΚΕ και η ΔΑΚΕ (Η ΠΑΣΚΕ είναι το πραγματικό ΠΑΣΟΚ και η ΔΑΚΕ είναι η πραγματική ΝΔ). Η γραμμή αυτή συνίσταται στο εξής κολοσσιαίο ψέμμα: Για την χρεωκοπία της χώρας μας, για την πείνα και για την ανεργία της δεν φταίνε οι πανίσχυρες εσωτερικές δυνάμεις που χρεωκόπησαν τη χώρα με τη γραφειοκρατική διαφθορά, το παραγωγικό σαμποτάζ και τις ατέλειωτες μικρές και μεγάλες δημόσιες και ιδιωτικές ακρίδες αλλά φταίνε αυτοί που τη δάνεισαν επί 30 χρόνια και την επιδοτούσαν και που συνεχίζουν να την δανείζουν και την επιδοτούν και μετά τη χρεωκοπία της και που βασικά είναι εκτός Ελλάδας, ουσιαστικά η ΕΕ και τα μνημόνια που αυτή επιβάλει.
Εσωτερικό εχθρό στη χώρα αυτά τα κόμματα θεωρούν μόνο όσους υποστηρίζουν ότι δεν φταίνε οι δανειστές για την χρεωκοπία και την πείνα, και τους ονομάζουν πράκτορές της ΕΕ και ισχυρίζονται ότι αυτοί οι πράκτορες διοικούν την κυβέρνηση και το κοινοβούλιο και γι αυτό υπογράφουν τα «κατοχικά» μνημόνια που επιβάλουν οι δανειστές.
Τα δύο ως τώρα μνημόνια είναι πολύ άσχημα και σκληρά πράγματα και επίσης είναι καταδικασμένα σε αποτυχία γιατί επιταχύνουν (αλλά δεν προκαλούν) την χρεωκοπία. Αλλά αυτό δεν οφείλεται στα ίδια τα μνημόνια και στο ότι οι δανειστές θέλουν γρήγορα πίσω όλα τα λεφτά τους και με τόκο (που στο 6% πάντως μόνο τοκογλυφικός δεν είναι για μια χρεωκοπημένη χώρα που ο τόκος της, αν δανειζόταν από τις αγορές, θα ήταν 20%). Οφείλεται στο ότι στα μνημόνια έχει βάλει το χέρι της η ελληνική κυβέρνηση και τα έχει κάνει καταστροφικά για την ανάπτυξη με ειδική δικιά της υπερφορολόγηση του παραγωγικού κεφάλαιου και κυρίως γιατί αυτός που διαχειρίζεται πολιτικά το οποιοδήποτε μνημόνιο, ειδικά εδώ στην Ελλάδα, είναι η κυβέρνηση και η πανίσχυρη αντιπολίτευση που είναι ακριβώς οι εσωτερικές πολιτικές δυνάμεις που χρεωκόπησαν τη χώρα και συνεχίζουν να το κάνουν γιατί σαμποτάρουν την ανάπτυξή της και αφήνουν ανέπαφη την απέραντη διαφθορά της. Στόχος τους είναι α) να δώσουν τζάμπα τον πλούτο της χρεωκοπημένης χώρας μας κύρια στη Ρωσία και στην Κίνα και όχι στην ΕΕ (το έκαναν ήδη για την Τράπεζα Πειραιώς και την Ιντρακόμ) και β) να παρασύρουν την ΕΕ σε μια μεγάλη υπερχρέωση και πολιτική εσωτερική αστάθεια από την οποία θα την βγάλουν -μέσο των Ευρωομολόγων, δηλαδή της δανειακής εξάρτησης- πάλι η Ρωσία και η Κίνα.
Γιατί οι μάζες δεν κατέβαιναν στις διαδηλώσεις ΠΑΜΕ, ΓΣΕΕ και πως στήθηκε το «θαύμα»
Οι απλοί άνθρωποι που δεν ήταν ανακατεμένοι στην πολιτική παρά τη δυστυχία τους δεν συμμετείχαν σε αυτές τις διαδηλώσεις της πρώτης χρονιάς γιατί ξέρανε από την πείρα της ζωής τους ότι τα λαμόγια μικρά και μεγάλα που κυρίως τρώγανε τα πολλά λεφτά στη χώρα δεν ήταν αυτοί που την δάνειζαν οπότε ο κύριος εχθρός δεν ήταν το μνημόνιο και η ΕΕ αλλά εκείνοι. Επίσης ένοιωθαν από την μακρόχρονη άμεση εμπειρία τους ότι το ψευτοΚΚΕ και ο ΣΥΝ δεν νοιάζονταν για τους εργαζόμενους αλλά για το χώσιμο των δικών τους παιδιών στο κράτος, στις επιχειρήσεις και στα κοινοτικά λεφτά. Και χώρια από αυτό όλοι είχανε προσέξει λίγο πολύ ότι αυτά τα δυο κόμματα δεν θέλανε ανάπτυξη και επενδύσεις και κυρίως ΠΟΤΕ, εντελώς ΠΟΤΕ δεν κάνανε πολιτικό ζήτημα την πελώρια και πιο μεγάλη σε όγκο διαφθορά και σπατάλη πόρων, εκείνη της κρατικής υπαλληλίας. Ένα πράγμα πάντα ζητούσαν: Πιο πολλούς υπαλλήλους. Τέλος ο πολύς κόσμος έχει μισήσει όλα αυτά τα χρόνια την καταστροφική, εμπρηστική αναρχοφασιστική βία που σαν άγριο μελίσι την κουβάλαγε πάντα ο ΣΥΡΙΖΑ μέσα στο ευρύτερο μπλοκ του (με ΑΝΤΑΡΣΥΑ κλπ) και την έριχνε την κατάλληλη στιγμή πάνω στα ΜΑΤ και στις βιτρίνες για να φτιάχνει σκηνικά επανάστασης για το εξωτερικό. Αυτά τα σκηνικά πράγματι πέρναγαν στο εξωτερικό σαν λαϊκή αντίσταση και γέμιζαν τους δυτικούς πιστωτές της χώρας με κρύο ιδρώτα για τον κίνδυνο μιας ευρύτερης ευρωπαϊκής χρεωκοπίας αν δεν βοηθούσαν με νέα δάνεια έναν Παπανδρέου που φαινόταν στα μάτια τους σαν το τελευταίο οχυρό του νόμου και της τάξης. Βέβαια την ίδια ώρα ο ίδιος αυτός έστελνε την ΠΑΣΚΕ να βγάζει τους πιο μαχητικούς λόγους στις συγκεντρώσεις της ΓΣΕΕ, εκθείαζε τις πορείες και έδινε εντολή στην αστυνομία να μην συλλαμβάνει τους προβοκάτορες. Όμως στο εσωτερικό της χώρας αυτές οι χιλιοπαιγμένες σκηνές ήταν πια μια εντελώς αποδεδειγμένη και μισητή προβοκάτσια αν και για τους περισσότερους άγνωστης προέλευσης και σκοπιμότητας.
Μόλις λοιπόν ο έμειρος στις μεταμφιέσεις πολυπρόσωπος ΣΥΡΙΖΑ πέταξε τα πανό του και μπήκε στο οικείο του facebook μαζί με φασιστάκια, σαμαρικούς δαπίτες, Σπιθαίους κλπ και κάλεσαν τον πρώτο πυρήνα λαού σε «αγώνα χωρίς κόμματα, πανό και χρώματα», αυτός ανταποκρίθηκε και κατέβηκε στις πρώτες συγκεντρώσεις. Αμέσως ανέλαβε να διαφημίσει τις πρώτες αυτές συγκεντρώσεις στον πλατύ κόσμο το καθεστώς με όλα του τα ΜΜΕ και σε διαρκή βάση. Έτσι σε μια δυο μέρες οι πιο μακρινοί παππούδες των πιο μακρινών καφενείων έμαθαν τα χαρμόσυνα νέα: Έγινε το θαύμα! Ο ελληνικός λαός αυτός ο προδομένος λαός, ο καπελωμένος από τα κόμματα, ο ταπεινωμένος και παραμερισμένος από τους ειδικούς της εξουσίας, ο καταχρεωμένος και υπόδουλος στους ξένους πιστωτές αποφάσισε επιτέλους μόνος του ξαφνικά και χωρίς κανέναν προηγούμενο οργανωτικό πυρήνα, χωρίς κανένα κόμμα να έχει δουλέψει γι αυτό, να απελευθερωθεί από όλα τα κόμματα και να τα βάλει με όλα. Έτσι για αρκετό καιρό όλοι λίγο πολύ, σχετικοί και άσχετοι πέρασαν από τις πλατείες για να δουν και να νοιώσουν το «καινούργιο». Τότε σημειώθηκε η πιο μεγάλη μαζικότητα του κινήματος και τότε οι αιώνια μειοψηφικές μικροαστικές συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ και οι ίδιοι οι ξεσκολισμένοι χρεωκοπημένοι γραφειοκράτες ηγέτες του και άλλοι «θεωρητικοί» της ΠΟΣΔΕΠ πίστεψαν ότι βρήκαν το κλειδί επιτέλους της σύνδεσης της πρωτοπορίας ή έστω των «δικτύων» με τις μάζες, πράγμα που θα μπορούσε να τους κάνει από έλληνες περιθωριακούς διεθνή «επαναστατικά» φαινόμενα.
Κάτι άσχημο βρώμαγε από την αρχή στους «αγανακτισμένους»
Οι πρώτοι που έκοψαν λάσπη από αυτό το καθεστωτικό «θαύμα» ήταν οι πιο πολιτικά ανήσυχοι αριστεροί και δημοκράτες. Αυτοί είδαν την πάνω πλατεία του Συντάγματος γεμάτη φασίστες και καθυστερημένους συντηρητικούς που κραδαίνοντας την ελληνική σημαία σαν όπλο εξόντωσης των διαφωνούντων μούντζωναν και έβριζαν με λούμπεν συνθήματα τη Βουλή ενώ έδιωχναν από αυτήν τους μετανάστες. Στην κάτω πλατεία είδαν τις γνωστές φάτσες των πραξικοπηματιών των αμφιθεάτρων και την ίδια πληκτική αντικαπιταλιστική ρητορεία αυτής της εφηβικής ομάδας της κρατικής γραφειοκρατίας που καλού κακού είχε δίπλα της ένα γεροφρικιό του χώρου να την βοηθάει στις δύσκολες στιγμές της ανυπακοής κάποιας αμφίβολης φράξιας του «κινήματος». Είδαν επίσης τις ίδιες κομπινούλες για να μιλάνε οι «δικοί μας» και να αποθαρρύνονται «οι εκτός» ώστε τελικά να ψηφίζεται σε όλα η ουσιαστική αντιΕΕ γραμμή του ΣΥΝ, του ψευτοΚΚΕ και κάθε κλασσικού φασισμού και για να παίρνονται οι κάθε φορά κατάλληλες αποφάσεις κινητοποιήσεων που θα δείξουν τα διεθνή κανάλια. Έτσι πάρθηκαν οι πρωτοφανείς φασιστικές αποφάσεις «υπέρ της κατάργησης των πολιτικών κομμάτων» (ψήφισμα αρ. 9 Λαϊκής Συνέλευσης του Συντάγματος της 13/6) και «κατά της ελεύθερης διακίνησης των ιδεών στους χώρους της κατάληψης» (Απόφαση Λαϊκής Συνέλευσης της 8 Ιούνη) αποφάσεις που γυρίζουν τον πλανήτη 500 χρόνια πίσω και που εφαρμόστηκαν στην πράξη με τον προπηλακισμό όσων προσπάθησαν να μοιράσουν κομματικές προκηρύξεις.
Αυτή ήταν η πρώτη οσμή του φαιοκόκκινου φασισμού που οικοδομεί ήδη το κίνημα των «αγανακτισμένων» και που πιστεύουμε ότι τελικά γι αυτό θα μείνει στην ιστορία. Πιστεύουμε ωστόσο ότι το κατέβασμα των κομματικών πανό έγινε πάνω απ όλα για να ενωθεί ο κλασικός φασισμός με τον νέο ψευτοαριστερό φασισμό χωρίς ο πολύς προοδευτικός κόσμος να το πάρει είδηση. Το Σύνταγμα των «αγανακτισμένων» είναι το πολιτικό παραβάν αυτής της ανώμαλης συνεύρεσης, ο χώρος της σύλληψης και της γέννησης του πιο ολοκληρωμένου φαιοκόκκινου υβρίδιου στην Ευρώπη*.
Αλλά ο φασισμός δεν μπορεί να κρυφτεί για πολύ καιρό γιατί στο πιο βαθύ σημείο του DNA του βρίσκεται η Βία. Και η βία έκανε σύντομα την εμφάνισή της στο ίδιο το Σύνταγμα με την πρώτη μαζική επίθεση στους βουλευτές έξω από τη Βουλή και μετά με τις διαρκείς επιθέσεις, προπηλακισμούς βουλευτών και υπουργών σε όλη την Ελλάδα που έφτασαν προχθές μέχρι τον ξυλοδαρμό του βουλευτή του ΠΑΣΟΚ Τσώνη στη Λαμία από «αγανακτισμένους». Αυτές οι επιθέσεις έχουν πάντα επικεφαλής τους τραμπούκους του ΣΥΡΙΖΑ και δίπλα τους πάντα βρίσκονται φουσκωτοί φασίστες. Όπως ήταν φυσικό καμιά «Λαϊκή συνέλευση» στο Σύνταγμα δεν κατήγγειλε αυτές τις επιθέσεις αλλά δεν τις κατήγγειλε ποτέ ούτε ο πρωθυπουργός, ούτε ο πρόεδρος της Δημοκρατίας, ούτε η ΝΔ (που βρώμικα καταγγέλλει πάντα τη βία γενικόλογα «από οπουδήποτε και αν προέρχεται»). ¨Όχι τυχαία οι δύο υπουργοί που υπέστησαν αυτή τη βία και με τη μεγαλύτερη ένταση και τόλμη την κατήγγειλαν σαν φασιστικές και μαζί κατήγγειλαν τον ΣΥΝ, οι Πεταλωτής και Πάγκαλος, υποβαθμίστηκαν στον ανασχηματισμό. Έτσι στις 15 του Ιούνη προστατευμένοι από όλο το επίσημο πολιτικό καθεστώς οι «αγανακτισμένοι» αποφάσισαν περικύκλωση της Βουλής για την άσκηση βίας στους βουλευτές, ώστε να μην μπούνε στη Βουλή για να συζητήσουν το μεσοπρόθεσμο.
Η βία φέρνει την απομαζικοποίηση των «αγανακτισμένων»
Τη μέρα αυτή οι «αγανακτισμένοι» κατάφεραν να τρομοκρατήσουν και έτσι να εμποδίζουν τους περισσότερους βουλευτές να πάνε στη Βουλή, αλλά δεν μπόρεσαν να μαζέψουν πολύ κόσμο γύρω από τη Βουλή τόσο ώστε να την φράξουν και να ματαιώσουν τη συνεδρίαση της με έναν τρόπο που θα φαινόταν σαν ειρηνικός αν το πολύ πλήθος σκέπαζε πολιτικά τη βία, δηλαδή αν τη βία την διακιολογούσε η μαζικότητα της «λαίκής οργής». Στην πραγματικότητα οι πλατιοί «αγανακτισμένοι» δεν κατέβηκαν στην περικύκλωση της Βουλής της 15 Ιούνη γιατί ένοιωσαν ότι αυτό ήταν το επιστέγασμα μιας γενικότερης βίαιης εκστρατείας που θα κατέληγε στην φασιστική κατάργηση του αστο-δημοκρατικού κοινοβουλευτισμού. Αυτή η αποτυχία ήταν η αρχή της απομαζικοποίησης των «αγανακτισμένων». Εμείς, σαν επαναστάτες μαρξιστές δεν είμαστε αντίθετοι από θέση αρχής στην λαϊκή άσκηση βίας ακόμα και σε ένα κοινοβούλιο αν αυτό πραγματικά μισηθεί από το λαό. Αλλά για να μισηθεί μαζικά ένα κοινοβούλιο θα πρέπει προηγούμενα να έχει αφαιρέσει στοιχειώδη δημοκρατικά δικαιώματα από το λαό, να έχει καταπατήσει γενικές συνταγματικές αρχές, να στηρίζεται αποκλειστικά στην αστυνομική βία ή στο στρατό ή σε κομματικές τραμπούκικες συμμορίες και έτσι να βιάζει τις μάζες κρυμμένο κάτω από δημοκρατικές τυπικότητες. Αλλά για να φτάσει στο σημείο να ασκεί μια τέτοια βία μια Βουλή θα πρέπει να ασκεί μια παλλαϊκά μισητή και άδικη πολιτική που σαν τέτοια δεν μπορεί να την ασκήσει με καθαρά πολιτικά μέσα. Όμως αυτό δεν συμβαίνει σήμερα στην Ελλάδα με το μνημόνιο και δεν συμβαίνει γιατί οι μάζες καθώς και μεγάλα κομμάτια της αστικής τάξης δεν πιστεύουν από την εμπειρία τους, από την κοινή λογική και από την εμπειρία των άλλων υπερχρεωμένων χωρών ότι το μνημόνιο, δηλαδή οι δανειστές, προκάλεσαν την ακήρυχτη χρεωκοπία και την πείνα. Αντίθετα πιο πολύ πιστεύουν ότι είναι κάποιες εσωτερικές πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις ανάμεσα στις οποίες και κάποιες αντιμνημονιακές που κύρια προκάλεσαν την χρεωκοπία και την πείνα και έφεραν τη χώρα μπροστά στην υποχρέωση να υπογράφει μνημόνια συμμόρφωσης στους όρους των δανειστών.
Γι αυτούς τους λόγους οι φαιοκόκκινοι φασίστες που καθοδηγούν τους «αγανακτισμένους» για λογαριασμό του φιλορώσικου και φιλοκινέζικου καθεστώτος κορυφής όχι μόνο δεν πέτυχαν ποτέ μαζικότητα στην βία τους και δεν ήταν δυνατό να την πετύχουν, αλλά εξ αιτίας αυτής της βίας άρχισε και η απομαζικοποίηση τους. Γι αυτό στις 15 του Ιούνη και περισσότερο στις 28 και στις 29 το καθεστώς κορυφής αναγκάστηκε να ρίξει τη μάσκα του «ειρηνικού κινήματος» εναντίον των ευρωπαίων πιστωτών και των «πρακτόρων» τους στην Ελλάδα και κατέβασε για πρώτη φορά στο Σύνταγμα τους αναρχοφασίστες μπάχαλους (αναρχικούς στη μορφή φασίστες στην πράξη) για να δημιουργήσουν το αναγκαίο για το εξωτερικό εμπρηστικό σκηνικό «λαϊκής επαναστατικής βίας». Στόχος του καθεστώτος ήταν να παρουσιάσει στους πιστωτές τον ελληνικό λαό σαν έναν όχλο αυτοκτονικά αποφασισμένο ακόμα και για μια χρεωκοπία και τους επίσημους εκπροσώπους του Παπανδρέου-Βενιζέλο σαν πραγματικούς ευρωπαίους στους οποίους πρέπει να δοθεί κάθε βοήθεια για να βγάλουν τάχα τη χώρα και τη ΕΕ από την κρίση. Αυτό το καταστροφικό παιχνίδι θα συνεχίζεται μέχρι να καταχρεωθεί η ΕΕ με το φαινόμενο του ντόμινο που ξεκίνησε από την Ελλάδα και η επίσημη Ελλάδα το συντηρεί και με την πολιτική ανωμαλία και βία που διατυμπανίζει διεθνώς σε κάθε ευκαιρία, αλλά κυρίως και με την οικονομική της πολιτική. Γιατί η Ελλάδα διαρκώς σαμποταρισμένη από την πολιτική της ηγεσία όχι μόνο δεν θα ξεχρεώνεται ποτέ αλλά θα υπερχρεώνεται. Έτσι τελικά μισοδιαλυμένη θα αναγκαστεί να στηριχθεί (η ΕΕ) στην Κίνα και στη Ρωσία για να βγει από την κρίση της. Αυτό τουλάχιστον είναι το ρώσικο σχέδιο.
Τους πιο σπασιματίες αναρχοφασίστες το καθεστώς, πάλι μέσο του ΣΥΡΙΖΑ, τους είχε αφήσει στην πρώτη φάση παροπλισμένους και μακριά από την πλατεία, όπως κράτησε μακριά και τους χρυσαυγίτες, ακριβώς για να μαζικοποιηθούν οι πλατιοί «αγανακτισμένοι», που όπως όλος ο λαός μισούν όσο τίποτα άλλο τους μπάχαλους αναρχοφασίστες, ενώ όσοι ανθρωποι του λαού έχουν βαθύτερη, ιστορική δημοκρατική συνείδηση μισούν πιο πολύ τους ναζήδες χρυσαυγίτες. Στην πλατεία έμειναν μόνο οι φασίστες και οι ναζήδες που δεν είναι κραγμένοι σαν χρυσαυγίτες όπως έμειναν και οι αναρχοφασίστες που είναι ιδεολογικο-πολιτικά κνίτο-συνασπισμαίοι και μπορούν και παίζουν και με τις μάζες άμα χρειαστεί, όπως αυτοί της Α.Κ.
Το πρώτο σοκ με το κατέβασμα των μπάχαλων στις 15 του Ιούνη αλλά και το κατέβασμα των κομματικών συνδικάτων
Το πρώτο κατέβασμα των μπάχαλων αναρχοφασιστών στο Σύνταγμα στις 15 του Ιούνη ήταν ένα λεπτό για το καθεστώς εγχείρημα γιατί το εθνικοφασιστικό μπλοκ των «περιφρουρητών» στην πάνω πλατεία έχοντας μαζί του πραγματικά και τη βάση των «αγανακτισμένων» επιτέθηκε στους μπάχαλους, κάποιους ξυλοκόπησε και μάλιστα αρχικά τους απώθησε από την πάνω πλατεία, όμως τελικά επικράτησαν οι πιο «ψύχραιμες», φωνές στους εθνικοφασίστες και κυρίως χάρη στο αντιαστυνομικό μέτωπο που πρόβαλαν οι ψευτοαριστεροί της κάτω πλατείας οι μπάχαλοι συνέχισαν ανενόχλητοι το πιο καταστροφικό ως τότε έργο τους στο Σύνταγμα και βέβαια την κλασσική σύγκρουση τους με τα ΜΑΤ. Αυτή δεν έφτασε ποτέ σε υπερβολική βία και σε μαζικές συλλήψεις γιατί και οι δυο πλευρές ξέρουν πια καλά το παιχνίδι και τα όριά του. Η ΕΕ όμως συγκλονίστηκε και πελιδνοί οι σε μεγάλη πολιτική παρακμή ευρωπαίοι μονοπωλιστές με επικεφαλής τους Γερμανούς και Γάλλους πολιτικούς ηγέτες και τραπεζίτες βλέποντας τους πασοκτζήδες να διαχωρίζονται ένας-ένας από το μνημόνιο έτρεχαν για νέα δανειακά πακέτα και νέες λύσεις του ελληνικού προβλήματος χρέους. Όμως για να καθησυχάσουν τους λαούς τους που δεν θέλουν άλλη φορολογική αφαίμαξη για το απύθμενο ελληνικό χρέος διαπραγματεύονταν με τους τραπεζίτες και τους οίκους αξιολόγησης μια ελάφρυνση του ελληνικού χρέους με «μετακυλίσεις», «διακρατήσεις», «εθελοντικές επιλεκτικές χρεωκοπίες» κλπ. Στόχος τους ήταν να καθησυχάσουν τις αγορές αλλά και την ελληνική κυβέρνηση, που ταυτόχρονα την απειλούσαν ότι αν δεν καταφέρει να αντισταθεί στον «εξεγερμένο λαό» δεν θα πάρει την επόμενη 5η φέτα του κεφαλαίου διάσωσης.
Αυτό πάντως που θέλουμε να επισημάνουμε σε ότι αφορά το κίνημα των «αγανακτισμένων» στις 15 του Ιούνη είναι ότι εκτός από την είσοδο της αναρχοφασιστικής βίας στο πλάι του έστω και χωρίς τη θέληση τη βάσης του, κόλλησαν για πρώτη φορά δίπλα στους αγανακτισμένους, αν και κάπως διακριτικά για να μην τους ερεθίσουν, και τα κομματικά συνδικάτα με επικεφαλής το ΠΑΜΕ που είχαν κηρύξει απεργία την ίδια μέρα, ώστε τελικά να δυναμώσει και να ενοποιηθεί στην κοινή εθνική γραμμή ο συγκεντρωμένος όγκος στο Σύνταγμα. Δηλαδή στις 15 του μήνα είχαμε την αρχή της εμφάνισης του «ειρηνικού» και «ακομματικού» κινήματος των «αγανακτισμένων» σαν μιας συγγενικής μορφής των κλασσικών κομματικοσυνδικαλιστικών κινημάτων- που τόσο απεχθανόταν η βάση των «αγανακτισμένων» - μέσα από τα οποία ξεκινούσε πάντα, τάχα δίχως έγκριση των διοργανωτών, η αναρχοφασιστική βία. Το χειρότερο είναι όμως ότι τώρα μαζί με την αναρχοφασιστική βία βγήκε το δρόμο και η βία του υβριδικού φαιοκόκκινου τέρατος του Συντάγματος, η ωμή φασιστική αντικοινοβουλευτική βία. Τουλάχιστον οι αναρχοφασίστες πλακώνονταν με την αστυνομία και κατέστρεφαν περιουσίες αλλά δεν δέρνανε βουλευτές, δεν κατέστρεφαν κομματικά γραφεία όπως έκαναν οι αγανακτισμένοι στα Χανιά στις 29 Ιούλη και δεν εμπόδιζαν ποτέ κομματικές συγκεντρώσεις κανενός κόμματος. Οι αναρχοφασίστες κάνανε τις βρωμοδουλιές που δεν ήθελε να κάνει ο σοσιαλφασισμός για να μην εκτεθεί στις μάζες γι αυτό ήταν επικίνδυνοι μόνο σαν ακραία βίαιοι προβοκάτορες. Αντίθετα το φαιοκόκκινο υβρίδιο ασκεί τη βία του σαν αγανακτισμένος λαός και έτσι θέλει να μπολιάσει με αυτή τη βία, δηλαδή να διαφθείρει φασιστικά την πλατειά υλικά και ηθικά τραυματισμένη μάζα αυτού του λαού και να την ρίξει ενάντια στο λίγο δημοκρατισμό που έχει απομείνει σε αυτή τη χώρα. Το πιο εξοργιστικό είναι που επικεφαλής των φαιοκόκκινων τραμπούκων είναι ο ΣΥΡΙΖΑ δηλαδή το κόμμα των μεγαλύτερων σαμποταριστών της παραγωγής, το προβοκατόρικο κόμμα που με το φιλικό του ΣτΕ, τους Παπανδρέου, Σημίτηδες, Καραμανλήδες και Λαλιωτο-Μπιρμπίληδες κατέστρεψε συνειδητά και καταστρέφει τη βιομηχανία αυτής της χώρας και γι αυτό είναι ο πιο ακραίος υπεύθυνος της χρεωκοπίας της χώρας και της πείνας του λαού.
28 και 29 του Ιούνη: βία και κομματισμός πάνε στην άκρη τους
Στο διήμερο 28 και 29 του Ιούνη όπου έγιναν οι ψηφοφορίες στη Βουλή η φαιοκόκκινη βία πήγε στην άκρη της. Αυτή τη φορά οι μπάχαλοι δεν συνάντησαν αντιστάσεις μιας και οι «αγανακτισμένοι» της βάσης αλλά και οι διαδηλωτές των ΠΑΜΕ, ΓΣΕΕ που εύκολα ενώθηκαν μαζί τους ήταν ελάχιστοι. Ταυτόχρονα και οι εθνικοφασίστες της πάνω πλατείας και κυρίως οι σοσιαλφασίστες της κάτω πλατείας είχαν πια κατάλαβε ή είχαν πάρει γραμμή ότι το σκηνικό δεν θα ήταν δικό τους και ότι είχε πια αναλάβει δράση το πιο έμπειρο και σκληρό απόσπασμα του καθεστωτικού σοσιαλφασισμού . Αυτή τη φορά το καθεστώς ήθελε σκληρή καταστροφική βία για να στείλει σε όλο τον κόσμο το σύνθημα ότι η Αθήνα δηλαδή η Ελλάδα είναι στα χέρια του «εξεγερμένου λαού» όποτε αυτός το θελήσει. Αυτό ήταν το νόημα της επίθεσης στα τρία ξενοδοχεία της πλατείας Συντάγματος που δίνουν σε αυτήν την πρωτεύουσα τον κοσμοπολίτικο τόνο της δηλαδή το συμβολικό βάρος της αστικής της ζωής και ταυτόχρονα το συμβολικό κέντρο βάρους της γενικότερης οικονομικής της ζωής που είναι σήμερα ο τουρισμός. Η εκκένωση των τριών αυτών ξενοδοχείων με φόντο τον εμπρησμό και τον ανασκολοπισμού του επίσημου κέντρου της πόλης στη μέση της τουριστικής σαιζόν ήταν προορισμένη να δείξει ακριβώς την αδυναμία του επίσημου κράτους να προστατέψει την αστική του τάξη και το κύρος του. Η στάση της αστυνομίας ήταν απόλυτα ευθυγραμμισμένη με αυτό το καθήκον. Δεν προστάτεψε τίποτα, δεν συνέλαβε σχεδόν κανέναν και σε αντιστάθμισμα έδειρε πιο έντονα και τραμπούκικα από άλλες φορές. Έτσι έδωσε την ευκαιρία στον προβοκάτορα ΣΥΝ να δώσει την έμφαση στην αστυνομική βία που ήταν το δευτερεύον για να καλύψει το μείζον που ήταν η καταστροφή του κέντρου της πόλης και κυρίως για να δικαιολογήσει την πιο έντονη ως τώρα ενότητα του αναρχοφασισμού και των «αγανακτισμένων» της κάτω ΣΥΡΙΖΟ-ΝΑΡ πλατείας. Οι τελευταίοι απέδειξαν την αγωνιστική και πολιτική τους ενότητα με τους μπάχαλους καλώντας της αστυνομία να φύγει για να φύγουν και οι «διαδηλωτές». Λες και οι «διαδηλωτές» σπάγανε τις βιτρίνες και καίγανε το ταχυδρομείο γιατί τους προκάλεσε η αστυνομία. Η βασική διαφορά ανάμεσα στις 15 του Ιούνη και στις 28 και 29 ήταν ότι στις 15 οι μπάχαλοι ήταν για τον ΣΥΝ προβοκάτορες, ενώ στις 28 και 29 γίνανε όπως παλιότερα «διαδηλωτές» που αντιμετώπιζαν την αναίτια αστυνομική βία. Στις 28 κι 29 οι προβοκάτορες ήταν πια ελάχιστοι και για τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά και για την Παπαρήγα που μιλώντας στη Βουλή έκανε διάκριση ανάμεσα στα «παιδιά που σπάνε βιτρίνες νομίζοντας ότι έτσι χτυπάνε τον καπιταλισμό» και τους «λίγους προβοκάτορες που τα χρησιμοποιούν». Για πρώτη φορά με λίγα λόγια οι «αγανακτισμένοι» χρεώθηκαν αυτά που μισούσαν και έτσι έγιναν όχι μόνο συναγωνιστές με τον ΣΥΝ-ψευτΚΚΕ αλλά ίδιοι και με «τα παιδιά που σπάνε».
Δεν ξέρουμε που θα καταλήξει αυτό το κίνημα και πως θα διαχειριστούν τη μπερδεμένη βάση του οι πολιτικοί απατεώνες του ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ αλλά δεν νομίζουμε ότι θα μπορέσουν να τη συσπειρώσουν ξανά σαν ένα μαζικό, δήθεν ακομμάτιστο και κυρίως φιλειρηνικό κίνημα. Ό,τι θα συνεχίσει νομίζουμε από τους «αγανακτισμένους» θα συνεχίσει έχοντας τη συνείδηση της βίας του και τη συνείδηση ότι οι αληθινοί του πολιτικοί σύμμαχοι και γιατί όχι οι πολιτικοί καθοδηγητές του είναι τα ψευτοΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ, οι Σαμαράδες και οι κλασσικοί φασίστες. Το έχουμε πει πολλές φορές ως τώρα: Ο σοσιαλφασισμός καταστρέφει τα εργαλεία της ανόδου του στην εξουσία. Τώρα αποσυσπειρώνει τους «αγανακτισμένους» και ταυτόχρονα φασιστοποιεί και τραμπουκοποιεί ραγδαία ότι απομένει από αυτούς. Αυτό δίνει καιρό στους δημοκράτες να αντισταθούν στην επέλαση του φαιοκόκκινου υβριδικού τέρατος.
*Ένα σύμπτωμα αυτής της συνεύρεσης είναι η ματαίωση του χρονιάτικου λεγόμενου αντιρατσιστικού Φεστιβάλ που στήνει εδώ και δεκαετίες ο ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ με το επιχείρημα ότι «οι κινητοποιήσεις που ξεκίνησαν στις 25 Μάη παίρνουν τις διαστάσεις γενικού ξεσηκωμού και δημιουργούν ένα καινούργιο πολιτικό δεδομένο».
Για το λόγο αυτό αποφάσισε τη «μεταφορά του φετινού Φεστιβάλ από το Πάρκο Γουδή στους δρόμους και στις πλατείες της πόλης», δηλαδή πουθενά συγκριμένα . Μα αν το κίνημα των αγανακτισμένων ήταν ο λόγος της ματαίωσης θα μπορούσε το Φεστιβάλ να γίνει κανονικά στην ίδια την κατειλημμένη πλατεία Συντάγματος, δηλαδή εντός αυτού του αγώνα. Αλλά κάτι τέτοιο θα έφερνε ρήξη με του φασίστες που είναι η πιο ζωηρή «επαναστατική» καρδιά της πλατείας.
Για το λόγο αυτό αποφάσισε τη «μεταφορά του φετινού Φεστιβάλ από το Πάρκο Γουδή στους δρόμους και στις πλατείες της πόλης», δηλαδή πουθενά συγκριμένα . Μα αν το κίνημα των αγανακτισμένων ήταν ο λόγος της ματαίωσης θα μπορούσε το Φεστιβάλ να γίνει κανονικά στην ίδια την κατειλημμένη πλατεία Συντάγματος, δηλαδή εντός αυτού του αγώνα. Αλλά κάτι τέτοιο θα έφερνε ρήξη με του φασίστες που είναι η πιο ζωηρή «επαναστατική» καρδιά της πλατείας.
