Eίναι αδύνατο να καταλάβει κανείς το πολιτικό παιχνίδι που παίζεται σήμερα στη χώρα μας με τη «συναίνεση» και με το συμβούλιο πολιτικών αρχηγών, αν θεωρήσει ότι είναι στην κύρια πλευρά του παιχνίδι για την πολιτική εξουσία μέσα στην Ελλάδα. Είναι και τέτοιο αλλά όχι κύρια τέτοιο.
Δεν είναι δηλαδή ότι το ΠΑΣΟΚ πάει να κρατηθεί στην εξουσία και γι αυτό ζητάει συναίνεση ή ότι η ΝΔ δεν τη δίνει για να γίνει πιο δημοφιλής στο λαό και να αποσπάσει έτσι την εξουσία ή ότι το ΛΑΟΣ θέλει συναίνεση για να χωθεί σε μια οικουμενική κυβέρνηση ή ότι ο ΣΥΝ και το ψευτοΚΚΕ κυρήσουν πόλεμο σε κάθε συμβιβασμό με την Τρόικα για να φέρουν επαναστατικά ή μάλλον πραξικοπηματικά αδιέξοδα. Βεβαίως τα περισσότερα στελέχη αυτών των κομμάτων σκέφτονται κάπως έτσι, αλλά οι σημερινοί ηγέτες τους και οι πολύ στενοί αυλικοί τους σκέφτονται πολύ διαφορετικά.
Αντίθετα από ότι πιστεύει ο πολύς κόσμος τα πέντε παλληκάρια που συζητάγανε επί τρισίμιση ώρες στο σημερινό άντρο όλων των πολιτικών μηχανορραφιών στη χώρα μας, στο προεδρικό μέγαρο, δεν έχουν καμιά στενή κομματική ιδιοτέλεια. Οι άνθρωποι στέκονται υπεράνω των κομμάτων τους, υπεράνω ακόμα και της χώρας τους γιατί είναι μέχρι αυταπάρνησης αφοσιωμένοι πράκτορες μιας ξένης χώρας, μιας υπερδύναμης που εδώ και μερικά χρόνια μέσω των ίδιων και μερικών άλλων πρακτόρων της ορίζουν τις πολιτικές εξελίξεις εδώ.
Η συζήτηση και η διαμάχη τελευταία γύρω από τη «συναίνεση» είναι μέρος του βρώμικου πόλεμου που διεξάγουν οι ρωσόδουλοι στην Ελλάδα εδώ και ενάμιση χρόνο ενάντια στην ΕΕ για την αποσταθεροποίηση, τη διάσπαση, και την εξάρτησή της από τον ρωσοκινεζικό άξονα. Το πιο βασικό εργαλείο αυτού του πολέμου είναι η διαρκής παραγωγική υπονόμευση της χώρας μας και η μη αξιοποίηση του τεράστιου φυσικού πλούτου της ώστε αυτή να μην μπορεί να αποπληρώσει το χρέος της, να διατηρείται στην κατάσταση της ακήρυχτης χρεωκοπίας , να αποτυγχάνουν όλα τα προγράμματα διάσωσής της και έτσι η δικιά της κρίση πιστωτικής αναξιοπιστίας να επεκτείνεται σε όλο τον Ευρωπαϊκό νότο και σε όλη την Ευρώπη.
Οι σαμποταριστές κρύβονται πίσω από το μνημόνιο για να φέρουν πείνα και εξαθλίωση στο λαό και κατηγορούν τη μονόφθαλμη δύση
Οι προβοκάτορες που κυβερνάνε τη χώρα μας πετυχαίνουν αυτόν τον στόχο τους χωρίς να γίνονται αντιληπτοί σαν σαμποταριστές κυρίως εξαιτίας της αντιδραστικής φύσης των βασικών δανειστών τους που είναι οι δυτικοί μονοπωλιστές αλλά και εξαιτίας του τρομερά μπακαλίστικου, κρατικά εξαρτημένου και γι αυτό ταξικά στενού χαρακτήρα της ελληνικής αστικής τάξης που θα μπορούσε να δει αλλά δεν θέλει να δει το παραγωγικό σαμποτάζ και να το καταγγείλει. Έτσι οι δυτικοί μονοπωλιστές δανειστές και οι οικονομολόγοι της τρόικας και της κομισιόν που τους εκπροσωπούν με τη χρηματιστική και γι αυτό επιφανειακή λογική τους δεν θεωρούν τα στοιχεία της υλικής παραγωγής και κυρίως τα πολύ αρνητικά στοιχεία του εξωτερικού εμπορίου (το τεράστιο εμπορικό έλλειμμα και το έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών) σαν τα κύρια και καθοριστικά της συνεχιζόμενης και αυξανόμενης κρατικής ελληνικής υπερχρέωσης. Θεωρούν καθοριστικές μόνο τις δημοσιονομικές κρατικογραφειοκρατικές σπατάλες, τη φοροδιαφυγή, τις επαγγελματικές συντεχνιακές προσόδους κλπ. Γι αυτό εκτός από περικοπή των μισθών του δημοσίου που τη θέλουν μάλιστα βαθιά και γενικευμένη χωρίς να ζητάνε αύξηση της παραγωγικότητάς του, ζητάνε και τις λεγόμενες διαρθρωτικές αλλαγές που είναι η απελευθέρωση των αγορών, το χτύπημα των γραφειοκρατικών καθυστερήσεων και η ιδιωτικοποίηση των ΔΕΚΟ. Η τελευταία θα ήταν κάτι το θετικό αν κάποιες καίριες ανάμεσα σε αυτές δεν προορίζονταν για μισο-αποικιακές παραχωρήσεις στα ανατολικά και στα φιλοανατολικά κρατικά λαμόγια. Είναι αλήθεια ότι και στις παραπάνω διαρθρωτικές παρασιτικού γραφειοκρατικού τύπου στρεβλώσεις του ελληνικού καπιταλισμού εκδηλώνεται μια πλευρά του παραγωγικού σαμποτάζ αλλά δεν είναι η κύρια και το κυριότερο οι ευρωπαίοι μονοπωλιστές όπως και οι έλληνες αστοί δεν το βλέπουν σαν συνειδητή πολιτική πράξη, δηλαδή σαν σαμποτάζ, αλλά σαν εκδηλώσεις του «πελατειακού και διεφθαρμένου ελληνικου κρά-τους». Αλλά τέτοιο ήταν πάντα το ελληνικό κράτος όμως μόνο στις τελευταίες δεκαετίες έχει τσακιστεί γενικά η παραγωγική μηχανή της χώρας και όχι μόνο η κρατική.
Πάντως ακόμα και αυτές τις περιορισμένες αστοδημοκρατικές μεταρρυθμίσεις στο δημόσιο που αποτελούν τη θετική πλευρά του μνημόνιου οι ρωσόδουλοι τις χτυπάνε με λύσσα γι αυτό ξεκίνησαν την εφαρμογή του μνημόνιου με τα μέτρα του καθαρά σαμποταριστικού και ταξικά κτηνώδους τύπου όπως είναι η γενικευμένη μείωση των μισθών μέσω και της αύξησης της άμεσης και έμμεσης φορολογίας και η υπερφορολόγηση του εμπορο-βιομηχανικού παραγωγικού κεφάλαιου. Ήδη σε αυτό το ζήτημα τους αποκάλυψε ο προσωρινός διάδοχος του Σρος Καν στο ΔΝΤ Λίπσκυ που αναρρωτήθηκε γιατί αυτοί ξεκίνησαν από τα αντιδημοφιλή και σκληρά μέτρα των περικοπών και της υπερφορολόγησης και δεν ξεκίνησαν από τα διαρθρωτικά που θα απελευθέρωναν σε μεγάλο βαθμό και την κατανάλωση και την παραγωγή. Μέχρι τώρα όλοι -και εμείς-νομίζαμε ότι αυτή η προτεραιότητα ήταν μια απαίτηση της τρόικας. Αποδεικνύεται ότι ήταν δουλειά του προβοκάτορα πρωθυπουργού που επιτάχυνε έτσι το στραγγαλισμό της αγοράς και του παραγωγικού κεφάλαιου και, κυρίως, έκανε αμέσως μισητούς στο λαό τους δυτικούς δανειστές δείχνοντας αυτούς σαν τους πρώτους άμεσους υπεύθυνους της πείνας και της ανεργίας του και όχι τους κρατικογραφειοκράτες σαμποταριστές. Τώρα που ο Παπανδρέου άρχισε ή καμώνεται πως άρχισε τις διαρθρωτικές αλλάγες με επιλεγμένες ιδιωτικοποιήσεις ο λαός δεν έχει καμιά όρεξη να τις υποστηρίξει –ακόμα και αν κάποιες από αυτές είναι θετικές- αφού τις θεωρεί τμήμα της πολιτικής που τον συνέτριψε. Έτσι μπορεί ο κύριος υπεύθυνος αυτής της πείνας προβοκάτορας πρωθυπουργός να βγαίνει στην ΕΕ και της λέει: Κύριοι έκανα σχεδόν ότι πολιτικά οδυνηρό μου ζητήσατε, και αν δεν το έκανα ήταν επειδή με πίεσε η αντιπολίτευσή μου που ξεσήκωσε το λαό.
Η διακομματική συμμορία ακυρώνει το μνημόνιο ενώ εκβιάζει και διασπά την Ευρώπη με την απειλή της πλήρους χρεωκοπίας
Να πως η διακομματική συμμορία των πρακτόρων και σαμποταριστών κατάφερε έναν διπλό άθλο: να ενοχοποιήσει στο εσωτερικό και εν μέρει στο εξωτερικό τους δανειστές για τη χρεωκοπία ή καλύτερα τις χρεωκοπίες (αν συμπεριλάβουμε το ντόμινο στην Ιρλανδία και Πορτογαλία) που προκάλεσε και που αδιάκοπα τη βαθαίνει η ίδια και από την άλλη να δώσει σε αυτούς τους δανειστές ένα συντριπτικό οικονομικό και πολιτικό χτύπημα ακυρώνοντας το μνημόνιό τους.
Να πως έγινε και ο πολιτικά ασύνδετος και τυφλός οικονομικός γίγαντας που λέγεται ΕΕ μπήκε τελευταία με δραματικό τρόπο μπροστά στο εξής ζωτικό αλλά προς το παρόν άλυτο γι αυτόν δίλημμα: ή θα αφήσει την Ελλάδα να χρεωκοπήσει και να γλυτώσει από τους αφερέγγυους μπαταχτσήδες που την κυβερνούν -αλλά έτσι θα διακινδυνεύσει ένα ντόμινο χρεωκοπιών των πιο αδύναμων κρίκων της, οπότε και μια πανευρωπαϊκή οικονομική κρίση-ή θα διασώνει διαρκώς την Ελλάδα παρά την ασυνέπειά της, δηλαδή θα τη χρηματοδοτεί για να κερδίζει χρόνο ώσπου τουλάχιστον χώρες σαν την Ιρλανδία και Πορτογαλία να προλάβουν να βγουν από την κρίση και έτσι να μην υπάρξει κανένα ντόμινο ανοιχτών χρεωκοπιών αν η Ελλάδα ανοιχτά χρεωκοπήσει. Αν διαλέξει το δεύτερο θα κάνει όλο και πιο αναξιόπιστη την οικονομική της συνοχή και το νόμισμά της, θα εξαγριώνει τους λαούς της, ιδιαίτερα τους βόρειους που δεν έχουν καμιά όρεξη να αιμοδοτούν μια ατέλειωτη καταβόθρα χρέους οπότε θα δυναμώνει η πολιτική αποσάθρωση της ΕΕ και θα δυναμώνουν οι εθνικοφασίστες της.
Αλλά όταν μιλάμε για ζωτικά διλήμματα στο εσωτερικό ενός τυφλού και μη συγκεντρωμένου πολιτικού οργανισμού μιλάμε συνήθως και για πολιτική κρίση και για διάσπαση αφού τα ζωτικά διλήμματα οδηγούν σε όξυνση των αντίθετων γραμμών για την αντιμετώπιση του προβλήματος που τα προκάλεσαν. Αυτό συμβαίνει σήμερα στην ΕΕ όπου μέσα σε κάθε χώρα, μέσα σε κάθε ευρωπαϊκό θεσμικό όργανο, ή και ανάμεσα στα θεσμικά όργανα και ανάμεσα στις διαφορετικές χώρες υπάρχουν δύο αντίθετες γραμμές για την αντιμετώπιση του ελληνικού προβλήματος σε κάθε επίπεδο.
Αυτή τη στιγμή με μεγαλύτερη οξύτητα εκδηλώνεται η αντίθεση ανάμεσα στους υποστηρικτές της λεγόμενης ήπιας χρεωκοπίας, δηλαδή της συμφωνημένης με τους πιστωτές μείωσης στο μισό του όγκου του ελληνικού χρέους, δηλαδή της θέσης ότι εκτός από τις κυβερνήσεις πρέπει να πληρώνουν και οι ιδιώτες κάτοχοι ομολόγων σε μια χρεωκοπία και στους υποστηριχτές της θέσης ότι δεν πρέπει να πληρώνουν την όποια ελάφρυνση του χρέους μιας χώρας οι κάτοχοι ομολόγων αλλά τα ευρωπαϊκά κράτη για να μην χάνει το Ευρώ την αξιοπιστία του. Στην πρώτη κατηγορία ανήκουν κυρίως οι βόρειες χώρες που δεν χρωστάνε και έχουν μικρά ελλείματα σύμφωνα με τους κανόνες της ένωσης και δεν θέλουν να πληρώνουν λεφτά από τους κρατικούς προϋπολογισμούς τους ιδιαίτερα σε χώρες μπαταχτσήδες σαν την Ελλάδα και γι αυτό θέλουν στις συμφωνημένες χρεωκοπίες να πληρώνουν βασικά οι ιδιώτες και μάλιστα ποσά του ύψους του 50% της ονομαστικής τιμής του ομολόγου. Στη δεύτερη ανήκουν κυρίως οι νότιες χώρες που είναι πιο χρεωμένες και πιστεύουν ότι η διάσωση μιας χώρας είναι πολιτική, δηλαδή μια κρατική υποχρέωση της Ευρωζώνης και αν χρειαστεί μια κάποια αναδιάρθρωση δεν πρέπει να έχουν μεγάλο βάρος σε αυτήν, δηλαδή να χάσουν πολλά λεφτά, οι κάτοχοι ομολόγων. Ιδιαίτερα δεν το θέλουν αυτό οι ευρωπαίοι τραπεζίτες που έχουν αγοράσει πολλά δις ελληνικών ομολόγων και θα βρεθούν βαριά και επικίνδυνα εκτεθειμένοι με οποιαδήποτε αναδιάρθρωση. Ιδιαίτερα η ΕΚΤ, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, θα τραυματιζόταν σαν πολιτικοοικονομικός διαχειριστής και εκδότης του Ευρώ εφόσον παρέχει στις ελληνικές, τράπεζες ρευστό με εγγυήσεις τα ελληνικά ομόλογα για να μην χρεωκοπήσουν αυτές και παρασύρουν τους πάντες και τα πάντα στην πτώση τους. Το ανάλογο αν και πολύ λιγότερο κάνει με τις ιρλανδικές, και τις πορτογαλέζικες τράπεζες. Ήδη η ΕΚΤ έχει μαζέψει από την αρχή της κρίσης 45 δις σε ελληνικά κρατικά ομόλογα και 55 δις σε άλλες εγγυήσεις ελληνικών τραπεζών. (Αυτά τα πελώρια κεφάλαια είναι επιπλέον από τα 110 δις που θα δώσει η ΕΚΤ και το ΔΝΤ ως το 2013 και είναι αυτά κυρίως που επιτρέπουν την ύπαρξη ρευστού στη χώρα).
Η αντίθεση των δύο γραμμών έγινε τόσο έντονη στην έκτακτη λεγόμενη μυστική συνάντηση της 6 του Μάη μιας σειράς χωρών κλειδιών (και πρώτης απ΄ όλες τις Ελλάδας) στο Λουξεμβούργο ώστε μπροστά στην ισχυρή πίεση για ήπια αναδιάρθρωση που πήρε την πλειοψηφία, ο Τρισέ αποχώρησε διαμαρτυρόμενος στη μέση της συνεδρίασης απειλώντας ότι σε κάθε κήρυξη χρεωκοπίας όπου θα υποχρεωθούν να πληρώσουν χοντρά οι κάτοχοι ομολόγων, η ΕΚΤ θα υποχρεωθεί να διακόψει τη χρηματοδότηση των ελληνικών Τραπεζών, δηλαδή θα οδηγήσει την Ελλάδα σε μονομερή χρεωκοπία. Με αυτό το βέτο και στο βάθος με τη συμπαράταξη της Γαλλίας στον Τρισέ ακυρώθηκε προς το παρόν η γερμανική λύση της ήπιας αναδιάρθρωσης-χρεωκοπίας. Το πιο χαρακτηριστικό στην ιστορία είναι ότι αυτή τη δραματική συνάντηση την προκάλεσε η κυβέρνηση Παπανδρέου που απείλησε άτυπα πλην σαφώς την ΕΕ και βασικά τη Γερμανία ότι δεν αντέχει πολιτικά και θα κηρύξει μονομερή δηλαδή άγρια χρεωκοπία, οπότε η Ελλάδα θα γυρίσει στη δραχμή. Αυτό θα γίνει αν δεν βοηθηθεί με οποιαδήποτε ελάφρυνση του χρέους της τώρα, παρόλο που δεν υπήρξε συνεπής στις υποχρεώσεις της στους δανειστές για τους λόγους που εκθέσαμε παραπάνω.
Η ρώσικη γραμμή της «ήπιας χρεωκοπίας» σημαίνει να πληρώσει το λογαριασμό η ΕΕ με στόχο να εξαρτηθεί από το κινέζικο χρήμα
Εκτιμάμε ότι το δίλημμα ανάμεσα στη γερμανική και στη γαλλική γραμμή δεν είναι στο βάθος το ήπια χρεωκοπία ή το όχι ήπια χρεωκοπία, αλλά το για ποιου είδους «ήπια χρεωκοπία» μιλάμε, δηλαδή μιλάμε για επιβάρυνση κύρια των ιδιωτών ομολογιούχων ή κύρια των κρατών για την ελάφρυνση του χρέους μιας χώρας της Ευρωζώνης. Αυτό είναι που νομίζουμε απασχολεί ουσιαστικά την ελληνική διακομματική συμμορία κορυφής, δηλαδή τη Ρωσία και τον ρωσοκινεζικό άξονα. Στην πραγματικότητα κανείς ειδικός, ούτε ο Τρισέ ούτε η Λαγκάρντ που στάθηκε δίπλα του δεν μπορεί να αρνηθεί σήμερα ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να ξεχρεώσει πια το χρέος της χωρίς νέα βοήθεια και χωρίς επιβάρυνση των πιστωτών, δηλαδή τη μια ή άλλη μορφής χρεωκοπία. Δηλαδή έτσι κι αλλιώς ο Παπανδρέου και η υπόλοιπη διακομματική συμμορία έχουν πετύχει εκείνο που πριν ένα χρόνο πρώτη πρόβλεπε μέσω του υπουργού οικονομικών της, δηλαδή ήθελε η Ρωσία: την «ήπια χρεωκοπία της Ελλάδας» χρησιμοποιώντας μάλιστα ακριβώς αυτήν την έκφραση.
Εκτιμάμε ότι ο ρωσοκινεζικός άξονας και η διακομματική συμμορία του στη χώρα μας προτιμούν να αναλάβουν οι χώρες της ΕΕ το πιο μεγάλο βάρος της όποιας ελληνικής αναδιάρθρωσης, ρύθμισης του χρέους κλπ όχι οι ιδιώτες ομολογιούχοι. Διότι το να αναλάβουν το κύριο βάρος της μείωσης του ελληνικού χρέους τα κράτη σημαίνει κάτω από τις παρούσες πολιτικές συνθήκες ότι θα αναγκαστούν να καταφύγουν σε δανεισμό. Και επειδή δεν έχουν το δικαίωμα θεσμικά σαν μεμονωμένα κράτη να καταφύγουν σε δανεισμό το καθένα μόνο του για να ενισχύσουν ένα άλλο ευρωπαϊκό κράτος, θα καταφύγουν σε συλλογικό δανεισμό, δηλαδή θα εκδόσουν κάποιου είδους ευρωομόλόγο. Είναι ακριβώς αυτό που θέλει ο ρωσοκινεζικός άξονας και ειδικά η Κίνα. Με το ευρωομόλογο θα δυναμώσει η βασική αποσαθρωτική αντίφαση της ΕΕ που είναι η μεγάλη οικονομιική της ενότητα και η μικρή της πολιτική. Μπορεί να υποθέσει κανείς τι εκβιασμούς θα μπορεί να κάνει ο μεγαλύτερος πιστωτής του πλανήτη σε μια πολιτικά χαλαρή και οικονομικά παραπαίουσα ΕΕ, αν ο βασικότερος κάτοχος ομολόγων της γίνει ο κινέζικος υπερσυγκεντρωτικός ιμπεριαλισμός. Ήδη αγοράζει με μανία τέτοια ομόλογα που εκδίδει το Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας, το οποίο δημιουργήθηκε για να σταματήσει ένα μεγαλύτερο ρεύμα χρεωκοπιών που θα μπορούσε να δημιουργήσει η χρεωκοπία της Ελλάδας και της Ιρλανδίας.
Άρα η βασική μέθοδος για να προκύψουν τα ευρωοομόλογα είναι να διατηρείται πάντα ανοιχτή και πάντα χαίνουσα η πληγή του ελληνικού χρέους, δηλαδή να μεγαλώνει το πιστωτικό και πολιτικό πρόβλημα όλης της ΕΕ και ταυτόχρονα αυτή να στέκεται πολιτικά ανίκανη να αντιδράσει. Αυτό δεν μπορεί να γίνεται με έναν ωμό τρόπο δηλαδή να αρνείται η ελληνική κυβέρνηση να εφαρμόσει τα βασικά από εκείνα που υποσχέθηκε στους πιστωτές της ιδιαίτερα τα διαρθρωτικά μέτρα, τις ιδιωτικοποιήσεις κλπ οπότε το οικονομικό και πολιτικό αδιέξοδο να δυναμώνει. Ήδη η εξαιρετικά ασυνεπής πολιτική του έχει προκαλέσει μεγάλες αντιπάθειες εναντίον του ακόμα και ανάμεσα σε εκείνους τους ευρωπαίους που αρχικά τον είχαν υποστηρίξει με σθένος καθώς εμφανίστηκε σαν ο έντιμος αντίπαλος του παλιού κόσμου της διαφθοράς, της πλαστογραφίας των στοιχείων κλπ. Ο τυφλός και πλαδαρός γίγαντας μπορεί να γίνει επικίνδυνος αν η συμμορία δεν τηρεί τα προσχήματα και δεν δίνει επαρκείς εξηγήσεις για τις αρνήσεις της. Αντίθετα με τις κατάλληλες εξηγήσεις και χειρισμούς μπορεί ο γίγαντας να αποσυντεθεί εντελώς.
Η συναίνεση εργαλείο πολιτικής εξαπάτησης και χειραγώγησης της ΕΕ
Έτσι έχει εφευρεθεί η «συναίνεση». Το ΠΑΣΟΚ ισχυρίζεται ότι τη συναίνεση τη ζήτησε η ΕΕ. Πρόκειται για ψέμμα. Είναι ο Παπανδρέου που δικαιολόγησε στην Τρόικα την αδυναμία του να εφαρμόσει τα όποια μέτρα επικαλούμενος τον πόλεμο της αντιπολίτευσης που ξεσηκώνει το λαό εναντίον του.Το ότι είναι έτσι αποδεικνύεται από το ότι πριν από την ΕΕ ήταν ο Λοβέρδος που έβαζε σαν προϋπόθεση για το πέρασμα των όποιων μέτρων τη συναίνεση της αντιπολίτευσης. Στην πραγματικότητα ποτέ η αντιπολίτευση δεν εμπόδισε τον Παπανδρέου να εφαρμόσει την πολιτική του μνημόνιου, είτε τις αχρειότητές του είτε τα θετικά του. Απλά του έδινε το πρόσχημα να μην την εφαρμόσει όπου αυτός ήθελε με τις διάφορες άμαζες κινητοποιήσεις, κυρίως τους αποκλεισμούς του ψευτοΚΚΕ.
Αλλά η ΕΕ λίγα καταλαβαίνει από αυτές τις ανατολικές προσποιήσεις και έτσι έβαλε σαν προϋπόθεση για την υιοθέτηση του μεσοπρόθεσμου και των αποκρατικοποιήσεων, οπότε και την καταβολή της 5ης δόσης, την έγκριση της αντιπολίτευσης. Αυτή η απαίτηση ήταν μια αυτοπαγίδευση για την ΕΕ και το ΔΝΤ. Γιατί αντί για έναν συνομιλητή, δηλαδή τον πρωθυπουργό, η ΕΕ και η Τρόικα θα αποκτήσουν τώρα ένα μάτσο συνομιλητές που ο καθένας θα βάζει τους δικούς του όρους για την αποδοχή οποιουδήποτε προγράμματος. Στην πραγματικότητα ο όρος της συναίνεσης δείχνει την τεράστια πολιτική αδυναμία της ΕΕ να επιβάλουν την πολιτική της σαν δανειστής, δηλαδή δείχνει τον τρόμο της μπροστά στην απειλή της ελληνικής χρεωκοπίας που κραδαίνουν οι ρωσόδουλοι Αυτό είναι και το νόημα της δήλωσης Δαμανάκη. Αλλά πέρα από αυτήν την τακτική πλευρά η πολιτική της «συναίνεσης» έχει και μια άλλη στρατηγικότερη. Αφού όλα τα ελληνικά κόμματα θα επεμβαίνουν αποφασιστικά σε ευρωπαϊκό και διεθνές (λόγω ΔΝΤ) επίπεδο στο κεντρικό πρόβλημα της ελληνικής χρεωκοπίας θα μπορούν να επεμβαίνουν και να επηρεάζουν την πολιτική των αντίστοιχων ευρύτερων πολιτικών σχηματισμών σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, δηλαδή των αντίστοιχων πολιτικών ομάδων του ευρωκοινοβουλίου. Ήδη ο μισοσυναινετικός Σαμαράς έχει κανονίσει επαφές με το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα με τη νέα του ιδιότητα σαν συνομιλητή της Τρόικας. Μπορεί δηλαδή από τη μια να εμφανίζεται εκεί σαν πολιτικός ταραξίας και από την άλλη να ενισχύει τη θέση του σαν ένας από τους ρυθμιστές του ελληνικού προβλήματος. Άλλωστε έχει και πολιτικά ενισχυθεί με τη θέση του για τη μείωση των φορολογικών συντελεστών στις επιχειρήσεις μέσα από την οποία έχει γίνει αντικειμενικά εκπρόσωπος και της γενικά δυτικόφιλης ιδιωτικής αστικής τάξης στη Ελλάδα. Νομίζουμε ότι τα αντίστοιχα θα ισχύουν για το ΛΑΟΣ και τους ευρωπαίους εθνικιστές, τον Κουβέλη και τον ΣΥΝ με την ευρωπαϊκή αριστερά.
Το πιο σημαντικό πάντως είναι ότι αυτή η πολιτική της συναίνεσης είναι στην ουσία της μια πολιτική εθνικού αντιευρωπαϊκού και γενικότερα αντιδυτικού μετώπου. Το κάλεσμα του Παπανδρέου είναι κάλεσμα για ενιαία αντίσταση στους πιστωτές, για διαπραγμάτευση με του πιστωτές υπέρ της «πατρίδας» που είναι σε πόλεμο όπως λέει και ο άλλος ρωσόδουλος, διάδοχος του Παπανδρέου και ακόμα πιο εθνικός και «συναινετικός» ηγέτης, ο διπρόσωπος Βενιζέλος. Συναίνεση στο εσωτερικό για να δοθεί ο «πατριωτικός πόλεμος» στο εξωτερικό, αυτή είναι στο βάθος της η πολιτική των «συναινετικών» στους οποίους προσχωρεί οππορτουνιστικά και η Μπακογιάννη που είναι η πρώτη μάλιστα που μίλησε για κοινή διακομματική διαπραγματεύση με την Τρόικα. Αλλά και οι αντισυναινετικοί σαν το ψευτοΚΚΕ και τον ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι παρά οι αδιάλλακτοι του «πατριωτικού» πολεέμου κατά των δανειστών και σαν τέτοιοι βοηθάνε τη διαπραγματευτική ομάδα των συναινετικών να πετύχει τα καλύτερα αποτελέσματα. Αλλά ο πιο μαζικός στρατός κατά των «ευρωπαίων εχθρών δανειστών» θα είναι εκείνος που μόλις πρόσφατα κατασκεύασε και κρυφά καθοδηγεί το πιο βαθύ καθεστώς κρύβοντας το σιχαμερό του φαιοκόκκινο πρόσωπο από τους πραγματικά θυμωμένους απλούς στρατιώτες αυτού του στρατού, του στρατού των «αγανακτισμένων». Το ψευτοΚΚΕ, ο ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ, η Σπίθα και άλλοι φασίστες κρυμένοι αρχηγοί των «αγανακτισμένων» και γενικά όλοι οι ηγέτες αυτού του «πατριωτικού πολέμου» είναι οι χειρότεροι προδότες της χώρας μας γιατί είναι αυτοί που την οδήγησαν στην χρεωκοπία για το καλό της ρώσικης υπερδύναμης. Όσα λάθη και όσες αθλιότητες και να έχουν κάνει οι ευρωπαίοι μονοπωλιστές-πιστωτές μετά τη χρεωκοπία ενάντια στην ελληνική φτωχολογιά δεν είναι με κανένα τρόπο αυτοί που την προκάλεσαν. Αυτοί που την προκάλεσαν και μάλιστα τη δυναμώνουν τώρα είναι πανω απ όλους οι σαμποταριστές πράκτορες της Ρωσίας με επικεφαλής εκείνους της ψευτοαριστεράς. Πρέπει να διαφωτίσουμε το λαό, ιδιαίτερα τη βάση των «αγαναχτισμένων» γι αυτή την τραγική αντιστροφή του εχθρού που κάνει το κίνημα των αγανακτισμένων λίκνο και αιχμή του φαιοκόκκινου φασισμού στην Ελλάδα.
