Μόλις προχθές ο λαός άκουσε με αρκετή έκπληξη το πιο προωθημένο ως τώρα, το πιο ριζοσπαστικό κάλεσμα αντίστασης στην επερχόμενη χρεωκοπία που έχει ακουστεί από την αστική τάξη. Ήταν η τοποθέτηση του Αλ. Παπαδόπουλου στο Σκάι.
Ο Σκάι εκφράζει τελευταία και σε πολλά επίπεδα ακριβώς τα μη ανατολικά κομπραδόρικα και πιο παραγωγικά κομμάτια της αστικής τάξης που έχουν αρχίσει να καταλαβαίνουν έστω ενστιχτώδικα την βίαιη επέλαση του άξονα και επιχειρούν να αντισταθούν. Οι πιο πολλές διαπιστώσεις του Παπαδόπουλου ήταν εξαιρετικές και τολμηρές και πρόσφεραν πολλά στον πολύ κόσμο που δηλητηριάζεται από τα ψέματα των σοσιαλφασιστών, διαπιστώσεις όπως αυτές για το πελώριο ΙΤΣ (ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών) στη βάση της υπερχρέωσης, ή για την αποσάθρωση της παραγωγής σαν βασική αιτία της συνολικής υπερχρέωσης της χώρας, ή για το αναπόφευκτο της χρεωκοπίας όσο δεν θα υπάρξει μια βαθειά πολιτική ανατροπή. Όμως το πολιτικό συμπέρασμα και η πρόταση του Α.Π δεν μπόρεσαν στην ουσία τους να ξεπεράσουν το συνηθισμένο κλαψούρισμα των αστών φιλελεύθερων ενάντια στο πραγματικά μεγάλο, διεφθαρμένο και πελατειακό κράτος και τελικά στο κάλεσμα στην πιο φωτισμένη αστική τάξη να αφυπνιστεί να τολμήσει να οργανωθεί και μετά να πάρει στα χέρια της αυτό το κράτος, να το εξυγιάνει και να το μικρύνει. Αυτός είναι ο αδιαπέραστος τοίχος στο οποίο καταλήγει πάντα κάθε αστική κριτική της κυρίαρχης οικονομίας και πολιτικής στην Ελλάδα.
Η αλήθεια -που δεν μπορούν ως τώρα και οι πιο ριζοσπάστες αστοί και ας είναι μπροστά στα μάτια τους και ας την φωνάζει εδώ και 20 χρόνια η ΟΑΚΚΕ- είναι ότι δεν φταίει το κράτος, ούτε η ανατολική νοοτροπία και οι καταβολές των πολιτικών διαχειριστών αυτού του κράτους για την μεγάλη οικονομική καταστροφή που έχει γίνει και για τη μεγαλύτερη που έρχεται. Φταίει ένας συγκεκριμένος ιμπεριαλισμός που οργανώνει τα ελαττώματα και τις αρνητικές καταβολές και των πολιτικών διαχειριστών του κράτους και του ίδιου του λαού και τα μετατρέπει σε πολιτική και υλική καταστροφική δύναμη. Αυτός ο ιμπεριαλισμός με ή χωρίς μεγάλο, με ή χωρίς διεφθαρμένο, με ή χωρίς πελατειακό κράτος θα έκανε έτσι κι αλλιώς το παραγωγικό σαμποτάζ του. Απλά θα το διεξήγαγε σε κάπως μικρότερη κλίμακα. Δηλαδή έτσι κι αλλιώς όχι μόνο το κράτος αλλά ολάκερα πολιτικά κινήματα θα τόνιζαν το μεγαλείο της φύσης, των αρχαίων και της ταξικής πάλης και τον θανάσιμο κίνδυνο που θα αποτελούσε για όλα αυτά η συγκέντρωση και η συγκεντροποίηση του κεφάλαιου οπότε και των παραγωγικών δυνάμεων που αντιστοιχούν σε αυτές και θα τις σαμπόταραν. Η αντίσταση σε αυτό το σαμποτάζ είναι ένας πόλεμος όχι ενάντια απλά σε πλευρές του ελληνικού κράτους αλλά ενάντια σε έναν ιμπεριαλισμό που διαπερνά όλους τους άλλους ιμπεριαλισμούς και οργανώνει σε αυτούς ότι το πιο αντιδραστικό έχουν μέσα τους, έναν ιμπεριαλισμό που διαπερνά και το ίδιο το νικημένο προς το παρόν παγκόσμιο προλεταριάτο και το χρησιμοποιεί ενάντια στον εαυτό του και ενάντια στους άλλους ιμπεριαλισμούς. Η ελληνική αστική τάξη δεν μπορεί να δει το σαμποτάζ όχι γιατί τις λείπουν τα κατάλληλα στοιχεία αλλά γιατί αν δει το σαμποτάζ πρέπει να δει όλο αυτό το καθεστωτικό τέρας σαν συνειδητό εξωτερικό εχθρό και να το αντιπαλέψει μέσα από έναν μακρύ εμφύλιο στη διάρκεια του οποίου αυτή θα πρέπει να γίνει επαναστατική τάξη δηλαδή να αποβάλει στην αρχή τη μισή της ταξική ύπαρξη και στο τέλος ολόκληρη. Για να αποφύγει αυτά τα μαρτύρια βλέπει λοιπόν πάντα σαν λύση απλά το αλλαγμένο κράτος και τις αλλαγμένες νοοτροπίες της πλειοψηφίας των αστών. Δυστυχώς όμως αυτά είναι πολύ λίγα και ανεπαρκή, είναι ασήμαντα όταν διακρίνει κανείς το σαμποτάζ, δηλαδή τη συνειδητή και οργανωμένη πολιτική καταστροφής των παραγωγικών δυνάμεων της χώρας μας. Η αντίληψη του σαμποτάζ προϋποθέτει μια παγκόσμια ταξική αντίληψη, ενώ στην πράξη οδηγεί σε ένα παλλαϊκό διεθνούς οπότε και διεθνιστικού στην ουσία του αντισοσιαλφασιστικόύ μετώπου στο εξωτερικό. Σε αυτή την περίπτωση δεν χωράνε συμβιβασμοί όχι μόνο με τους Παπανδρέηδες που τάχα «ήταν κάποτε νεωτεριστές» αλλά χρειάζεται πόλεμο με τους κρατικοολιγάρχες που όλοι οι φιλελεύθεροι αντικρατιστές συμπαθούν και, κυρίως θέλει πόλεμο με όλες τις εθνικές προκαταλήψεις που εμποδίζουν τον αντιιμπεραλιστικό, ιδιαίτερα τον αντισοσιαλιμπεριαλιστικό αγώνα. Πάνω απ όλα τέτοιοι πόλεμοι θέλουν συμμαχία με τον εργαζόμενο λαό, ιδιαίτερα το φτωχό μισθωτό που όμως οι αστοφιλελεύθεροι δεν μπορούν να ικανοποιήσουν στοιχειωδώς οικονομικά και εξ αιτίας των πολιτικών και εξ αιτίας των ιδεολογικών τους περιορισμών και τους ζητάνε να υποστούν περισσότερα.
Δυστυχώς από τη μια και ευτυχώς από την άλλη η Ελλάδα εδώ που βρίσκεται, δεν σώνεται πια με τα παλιά υλικά της νεωτερικής αστικής τάξης του 1909 που ήθελε να βγει από τον ανατολισμό της, αλλά με του ξαναγεννημένου μέσα από τις ιστορικές ήττες και εξ αιτίας αυτών των ηττών μαρξιστικού-λενινιστικού-μαοιστικού προλεταριάτου, ιδιαίτερα του προλεταριάτου του τρίτου κόσμου που μέρος του ίσως γίνει κάποια στιγμή και μια σκλαβωμένη από τους σοσιαλιμπεριαλιστές Ευρώπη. Έχουμε υποφέρει πολύ μέσα στο σκοτάδι και την καταστροφή για να προχωρήσουμε πια χωρίς την επανάσταση. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα προχωράμε πάντα μέσα από τις εμπειρίες και τις διαθέσεις του λαού που ακόμα στη μεγάλη τους μάζα αναζητάνε υλικό και έμπνευση μέσα στο γενικό δημοκρατικό, εθνοανεξαρτησιακό και ειρηνικό πλαίσιο. Αυτές τις μέθοδες και τις δυνατότητες πρέπει και εμείς να τις περπατήσουμε αλλά χωρίς αυταπάτες. Πάμε σε μια επαναστατική στο περιεχόμενό της εποχή και για την Ελλάδα και, ιδιαίτερα, διεθνώς. Μέσα στο πολύπλοκο και εφιαλτικό καμίνι που έρχεται θα λυθεί και το ελληνικό οικονομικό, κυρίως παραγωγικό πλαίσιο.
