"Οι αστικές επαναστάσεις, σαν τις επαναστάσεις του δέκατου όγδοου αιώνα, ορμούν γρήγορα από επιτυχία σε επιτυχία, τα δραματικά τους αποτελέσματα ξεπερνούν το ένα το άλλο, άνθρωποι και πράγματα φαίνονται σαν σε φωτιές διαμαντιών. Η έκσταση είναι το πνεύμα κάθε ημέρας. Μα η ζωή τους είναι μικρή. Σε λίγο φτάνουν κι όλας στο ανώτατο σημείο τους και μια μακρυά αποχαύνωση κυριεύει ύστερα την κοινωνία πριν μάθει να αφομειώνει νηφάλια τα αποτελέσματα της ορμητικής και θυελλώδικης εποχής της.

Αντίθετα οι προλεταριακές επαναστάσεις, όπως οι επαναστάσεις του δέκατου ένατου αιώνα, κάνουν αδιάκοπη κριτική στον ίδιο τον εαυτό τους, διακόπτουν κάθε στιγμή την πορεία τους, γυρίζουν πάλι σε εκείνο που φαίνεται πως έχει πραγματοποιηθεί για να το ξαναρχίσουν από την αρχή, χλευάζουν με ωμή ακρίβεια τις ασυνέπειες, τις αδυναμίες και τις ελεεινότητες που παρουσιάζουν οι πρώτες δοκιμές τους, φαίνονται πως ξαπλώνουν κάτω τον αντίπαλό τους μόνο για να αντλήσει καινούργιες δυνάμεις από τη γη και να σηκωθεί μπροστά τους πιο γιγάντιος, οπισθοχωρούν ολοένα μπροστά στην απροσδιόριστη απεραντοσύνη των ίδιων των σκοπών τους, ώσπου να δημιουργηθούν οι όροι που κάνουν αδύνατο κάθε πισωγύρισμα και οι ίδιες οι περιστάσεις φωνάζουν: Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα".

Κ. Μάρξ. 18η Μπρυμέρ

Σημαντικά πολιτικά γεγονότα

Τετάρτη 27 Απριλίου 2011

ΑΣΥΛΛΗΠΤΗ Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΤΗΣ ΨΕΥΤΟΑΡΙΣΤΕΡΑΣ ΓΙΑ ΤΗ ΛΙΒΥΗ

Η ιμπεριαλιστική επέμβαση του Σ.Α. του ΟΗΕ στη Λιβύη κατέδειξε όλη την υποκρισία της ψευτοαριστεράς, των ψευτοΚΚΕ-ΣΥΡΙΖΑ και της μικροαστικής ουράς τους που ενώ διατείνονται ότι αντιστρατεύονται τους επιθετιστές-εισβολείς – φυσικά αφήνοντας απέξω Ρωσία και Κίνα που ενέκριναν αυτή την επίθεση – τάσσονται αλληλέγγυοι με την αντιδραστική εξέγερση που επίσης τους κάλεσε να επέμβουν ανοιχτά.   


Έτσι, το «αντιιμπεριαλιστικό» ψευτοΚΚΕ με ανακοίνωση του γραφείου τύπου στις 22/2, δηλαδή στις παραμονές της επέμβασης, μεταξύ άλλων «καταδικάζει με αποτροπιασμό τη χρησιμοποίηση της πολεμικής μηχανής σε βάρος των διαδηλωτών στη Λιβύη, που αγωνίζονται για δημοκρατικά και κοινωνικά δικαιώματα». Στο ίδιο μήκος κύματος o ΑΝΤΑΡΣΥΑ (19/3) καλεί σε «ξεσηκωμό κατά της ιμπεριαλιστικής επέμβασης» εκφράζοντας «αλληλεγγύη στις εξεγέρσεις των αραβικών λαών». Παρεμφερείς θέσεις εκφράζουν τα διάφορα τροτσκιστικά μ-λ αποσπάσματα. Οι δε Διαρρήχτες του MΛKKE, που καταγγέλλουν τους εξεγερμένους της Βεγγάζης σαν φιλο-ιμπεριαλιστές, δε μπορούν να κρύψουν το πρωτοσέλιδο του «Λαϊκού Δρόμου» στις 26/2 που ξεκινούσε με τον τίτλο: «Άνεμος λαϊκών εξεγέρσεων στις Αραβικές χώρες – Ανοικτές ιμπεριαλιστικές απειλές στρατιωτικής επέμβασης στη Λιβύη».

Στην πραγματικότητα το να υποστηρίζεις μια εξέγερση που καλεί σε ιμπεριαλιστική επέμβαση σε βάρος μιας χώρας, στη συγκεκριμένη περίπτωση μιας τριτοκοσμικής χώρας, ακόμα και αν καταδικάζεις την ίδια την επέμβαση, στέκεσαι αντικειμενικά στο πλευρό της επέμβασης δηλαδή στο πλευρό του ιμπεριαλισμού. Αλλά ας υποθέσουμε ότι έχουμε να κάνουμε με μια γνήσια λαϊκή εξέγερση που εξαιτίας της προδοτικής της ηγεσίας και των ιμπεριαλιστικών μηχανορραφιών τίθεται τελικά στην υπηρεσία του ιμπεριαλισμού. Τότε γιατί δεν καταγγέλλονται ποτέ οι άκρως αντιδραστικές εσωτερικές πολιτικές δυνάμεις που στηρίζουν την εξέγερση με προεξάρχουσες τις δυνάμεις του ισλαμοφασισμού ακόμα και των γενοκτόνων της Αλ Κάιντα; Μήπως γιατί την ίδια υποκριτική και μεσοβέζικη στάση επιδεικνύουν τα πραγματικά αφεντικά όλων αυτών των αυτοαποκαλούμενων αντι-ιμπεριαλιστικών κομμάτων και οργανώσεων, που είναι η ρωσική και η κινεζική υπερδύναμη;  

Και πράγματι, οι δύο αυτές ναζιστικές υπερδυνάμεις περιμένουν στο κέντρο σαν το φαράσι για να αρπάξουν ότι από το καθεστώς θα μπορέσει προηγούμενα να σκουπίσει η ΝΑΤΟϊκή πολεμική μηχανή. Οι κυβερνήσεις αυτές, ιδίως η ρωσική, έπαιξαν ένα πολύ βρόμικο παιχνίδι, απ’ τη μια να χτυπάνε πολιτικά το καθεστώς Καντάφι και να δίνουν το πράσινο φως για την επέμβαση, κι από την άλλη να παρουσιάζονται σαν προστάτες του καταγγέλλοντας την ανοιχτή εισβολή της Δύσης. Σα στόχο έχουν να σύρουν τις δύο πλευρές σε διαπραγματεύσεις για τη διακυβέρνηση της χώρας με διαμεσολαβητή τον εαυτό τους. Δεν είδαμε ποτέ κανέναν ψευτοαριστερό σοσιαλφασίστα να καταγγέλλει με πάθος τη ρωσο-κινεζική διπλωματική μηχανή για αυτό το βρόμικο ρόλο της.   

Όμως αυτή έχει παίξει καίριο ρόλο στέλνοντας την Αλ Κάιντα στη Λιβύη και βάζοντάς την να παίξει κι αυτή μέσα στο αντι-Καντάφι «δημοκρατικό» κίνημα που αποτελείται κυρίως από ισλαμοφασίστες. Η εμπλοκή της Αλ Κάιντα με τον τοπικό της βραχίονα AQIM, που τελευταία επιχειρεί να παρουσιάσει ένα «μετριοπαθές» πρόσωπο ακριβώς για να μπορέσει να σταθεροποιηθεί και να κατευθύνει την εξέγερση, είναι και η αιχμή της βάρβαρης ιμπεριαλιστικής επέμβασης ενάντια στη Λιβύη. Η γραμμή της έχει εκφραστεί με βιντεοσκοπημένο μήνυμα του δεύτερου στην τάξη, Αλ Ζαουάχρι, ως εξής: "Θέλω την προσοχή των μουσουλμάνων αδελφών μας στη Λιβύη, την Τυνησία, την Αλγερία και τις υπόλοιπες μουσουλμανικές χώρες στο γεγονός ότι αν οι Αμερικανοί και οι δυνάμεις του ΝΑΤΟ εισέλθουν στη Λιβύη, τότε οι γείτονές της στην Αίγυπτο, την Τυνησία, την Αλγερία και τις υπόλοιπες μουσουλμανικές χώρες θα πρέπει να εξεγερθούν ταυτόχρονα κατά των μισθοφόρων του Καντάφι και το ΝΑΤΟ" (ΑΠΕ, 15/4). Αυτό που με άλλα λόγια προτάσσει εδώ ο επικεφαλής της ισλαμοφασιστικής συμμορίας δεν είναι άλλο από το γνωστό πλέον σύνθημα των σοσιαλφασιστών: «ξεσηκωμός κατά της ΝΑΤΟικής επέμβασης και αλληλεγγύη στη λαϊκή εξέγερση».

Πλήρης, λοιπόν, η ταύτιση της ψευτοαριστεράς με τα ιμπεριαλιστικά τέρατα της Μόσχας και του Πεκίνου καθώς και με τα αποκρουστικά ισλαμοναζιστικά δολοφονικά τους αποσπάσματα.