Πριν 80 περίπου χρόνια μια ανερχόμενη τότε ιμπεριαλιστική δύναμη – η Γερμανία του Χίτλερ – είχε λανσάρει τη θεωρία του «ζωτικού χώρου» που εξυπηρετούσε τα παγκόσμια επεκτατικά της σχέδια. Σύμφωνα με αυτήν, η χώρα ασφυκτιούσε οικονομικά στα περιορισμένα της γεωγραφικά σύνορα και γι’ αυτό έπρεπε να επεκταθεί και να καταλάβει τις πλούσιες απέραντες εκτάσεις της Ευρώπης και της Ασίας. Σήμερα, μια παρόμοια θεωρία προωθείται από τη νυν ανερχόμενη ιμπεριαλιστική υπερδύναμη, τη νεοχιτλερική Ρωσία του Πούτιν. Πρόκειται για τη λεγόμενη θεωρία της «Ευρασίας», που προβάλλει στο βάθος της την οικονομική και πολιτική ενοποίηση ολόκληρης της αχανούς έκτασης που ξεκινάει από τη Λισσαβόνα και φτάνει ως το Βλαδιβοστόκ, υπό την ηγεσία του Κρεμλίνου. Μια τέτοια πρόταση διατύπωσε πρόσφατα, αν και καλυμένα, με άρθρο του στην εφημερίδα «Ισβέστια» στις 4/10, ο πρωθυπουργός της Ρωσίας Πούτιν, απευθυνόμενος στην ηγεσία της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Μέσα σε ενάμιση μήνα από τότε, η Ρωσία θα υπέγραφε μαζί με τη Λευκορωσία και το Καζακστάν τη συμφωνία οικονομικής ενοποίησης που φιλοδοξεί να αποτελέσει τη βάση για τη δημιουργία της αχανούς ρωσικής αυτοκρατορίας.
Η πρόταση για τη δημιουργία της Ευρασίας έγινε όχι τυχαία λίγες βδομάδες πριν την επίσημη πρακτική κήρυξη της ελληνικής χρεοκοπίας («κουρέματος» 50%) που πυροδότησε την κρίση χρέους όλης της ΕΕ, για να παρουσιαστεί σα μια «ρεαλιστική διέξοδος» και να παραλύσει παραπέρα τους ήδη ενεργειακά εξαρτημένους απέναντι στη Μόσχα και χοντρόπετσους ευρωπαίους μονοπωλιστές. Από την άλλη η προσφυγή στην εδαφική πολεμική επέκταση, που κρύβεται πίσω από τη θεωρία του ευρασιατισμού, αποτελεί αναγκαιότητα για τα αδηφάγα αρπακτικά του Κρεμλίνου, που δυσκολεύονται να σταθούν στο ίδιο ύψος με τους ανταγωνιστές τους στο παγκόσμιο παιχνίδι του εμπορευματικού ανταγωνισμού. «Η παγκόσμια χρηματιστική κρίση (μας) υποχρεώνει να αναζητήσουμε νέους πόρους για την οικονομική ανάπτυξη, αλλά επίσης δίνει “μια επιπλέον ώθηση” στις διαδικασίες ολοκλήρωσης, σημειώνει ο Πούτιν σχετικά με το βαθύ παραπέτασμα των ισχυρών οικονομικών δυσκολιών της Ρωσίας που οφείλονται στην εξάρτησή της από τις εξαγωγές υδρογονανθράκων. Η ΕΕ είναι ο βασικός πελάτης ρωσικού πετρελαίου και αερίου», γράφει η εφημερίδα El Pais στις 4/10.
Σε αντίθεση με την ευρωπαϊκή ενοποίηση, που βασίζεται στην εθελοντική ένωση ανεξάρτητων κρατών, η ευρασιατική ενοποίηση που προαναγγέλλει ο Πούτιν στηρίζεται στη ρωσική πολιτικο-οικονομική και κυρίως στρατιωτική ηγεμονία. Άμα ήταν αλλιώς δε θα χρειαζόταν να ασκηθεί καμία βία στους λαούς και στα κράτη του λεγόμενου ρωσικού «εγγύς εξωτερικού» προκειμένου να ενωθούν για έναν κοινό σκοπό. Δε θα χρειαζόταν να εξαπολυθεί κανένας ενεργειακός πόλεμος για να «συνετιστούν» χώρες σαν την Ουκρανία και τη Λευκορωσία, δε θα χρειαζόταν να διαμελιστεί η Μολδαβία και το Αζερμπαϊτζάν, δε θα υπήρχε λόγος οι παρατηρητές της ΚΑΚ (που διαδέχτηκε την ΕΣΣΔ) να συγκαλύπτουν εν ψυχρώ εκλογικά πραξικοπήματα σε βάρος αντίπαλων προς τη Μόσχα πολιτικών παραγόντων στις χώρες της περιοχής. Όπως αποκαλύπτει ο Πούτιν, η στρατηγική της Ευρασίας ακολουθήθηκε σε όλη την περίοδο της ρωσικής ενορχηστρωμένης «εξαφάνισης» από το παγκόσμιο προσκήνιο. Όπως γράφει το ίδιο φύλλο της El Pais: «Σύμφωνα με τον Πούτιν, ο σύνθετος δρόμος για να φτάσουμε σ’ αυτή την ολοκλήρωση ξεκίνησε εδώ και 20 χρόνια. Ερμηνεύοντας κάτω από αυτή την οπτική τη διάλυση της ΕΣΣΔ (ακριβώς όπως από τότε τόνιζε η ΟΑΚΚΕ), ο πολιτικός σημειώνει ότι η δημιουργία της Κοινοπολιτείας Ανεξάρτητων Κρατών (ΚΑΚ) υπήρξε το μοντέλο που “βοήθησε να διατηρηθούν χιλιάδες εκατομμύρια πολιτιστικοί και ψυχικοί δεσμοί που ενώνουν τους λαούς μας (…) καθώς και παραγωγικές και οικονομικές σχέσεις χωρίς τις οποίες δεν είναι δυνατό να φανταστούμε τις ζωές μας”. Με βάση την ΚΑΚ έχουν δημιουργηθεί άλλες ενότητες ολοκλήρωσης, όπως είναι η Ένωση Λευκορωσίας και Ρωσίας (φιλόδοξων και παγιωμένων στόχων), η Οργάνωση του Συμφώνου Συλλογικής Ασφάλειας (ΟΑΣΑ), και η Ευρασιατική Οικονομική Κοινότητα, ανάμεσα σε άλλες». Μια τέτοια μορφή οικονομικής εκμετάλλευσης των κρατών δορυφόρων της Ρωσίας είναι η τελωνειακή ένωση που έχει υπογραφεί ανάμεσα στη Ρωσία, το Κιργιστάν και το Τατζικιστάν. «Τώρα, από την Τελωνειακή Ένωση κινούμαστε προς την ΚΟΧ (σ.σ. Κοινός Οικονομικός Χώρος). Δημιουργούμε μία πελώρια αγορά με πάνω από 165 εκατομμύρια καταναλωτές, με ενοποιημένη νομοθεσία, ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων, υπηρεσιών και εργατικών χεριών», σημειώνει ο Πούτιν στο άρθρο του. Όμως «Δε σταματάμε σ’ αυτό και προτείνουμε ένα φιλόδοξο εγχείρημα, να περάσουμε στο επόμενο και μεγαλύτερο επίπεδο ολοκλήρωσης, στην Ευρασιατική Ένωση» (στο ίδιο).
Με πυρήνα την ΚΑΚ, οι σοσιαλιμπεριαλιστές προβάλλουν ένα σχέδιο ενοποίησης σε στάδια, που θα περνάει μέσα από το διάλογο τάχα και τις διμερείς συμφωνίες ανάμεσα στην ενωμένη Ευρώπη και την Ευρασία. «Ένα σύστημα σύνδεσης ανάμεσα στην Ευρασιατική Ένωση και την ΕΕ ισορροπημένο και οικονομικά λογικό θα επιτρέψει να δημιουργηθούν πραγματικές συνθήκες για τις αλλαγές γεωπολιτικής και γεωοικονομικής διαμόρφωσης ολόκληρης της ηπείρου και θα ήταν χωρίς αμφιβολία ένας θετικός παγκόσμιος παράγοντας», γράφει ο καγκεμπίτης. Βέβαια όταν μιλάει για Ευρασιατική Ένωση και ΕΕ, ο Πούτιν το κάνει για να σχετικοποιήσει την έννοια της Ευρασίας, δηλαδή την κάνει σαν να μην περιέχει οπωσδήποτε και την ΕΕ μέσα της. Αλλά τι θα ήταν η Ευρασία αν είχε μέσα της μόνο την ευρωπαϊκή Ρωσία; Και δεν είναι μόνο αυτό. Ο Πούτιν προβάλει πια σαν σύμβουλό του και σαν μεγάλο θεωρητικό τον γνωστό νεοχιτλερικό Ντούγκιν, ιδρυτή του σύγχρονου Ευρασιατισμού, που βέβαια εντάσει καθαρά στην Ευρασία όλη την Ευρώπη.
Όμως η εφαρμογή μιας τέτοιας ενοποίησης, ουσιαστικά ανάμεσα σε μια υπερδύναμη και σε μια ήπειρο που είναι όχι μόνο αδύναμη πολιτικά αλλά και ενεργειακά εξαρτημένη από την πρώτη, είναι κάτι που αναπόφευκτα θα οδηγούσε στην περαιτέρω διάσπαση της δεύτερης και την περαιτέρω ισχυροποίηση της πρώτης. Και φυσικά, ύστερα από δεκαετίες εισοδισμού μέσα στην ΕΕ οι σοσιαλιμπεριαλιστές διαθέτουν εκεί μέσα αρκετές δυνάμεις που θα υποστηρίξουν θερμά τις ρωσικές αξιώσεις ενός δήθεν «ειρηνικού» Ευρασιατισμού. Όμως οι ευρωπαϊκοί λαοί, που όπως όλοι οι λαοί δεν υποτάσσονται εθελοντικά σε καμία εξωτερική δύναμη επιβολής, θα προβάλουν αντίσταση. Κάποιες φωνές, αδύναμες, ήδη εχουν κάνει λόγο για δούρειο ίππο της Μόσχας μέσα στην Ευρώπη όταν αναφέρονται την Ελλάδα. Γιατί είναι μεγάλη αυταπάτη να πιστεύει κανείς ότι η οποιαδήποτε είσοδος του ρωσικού μονοπωλίου στην Ευρώπη δε θα συνοδεύεται από μία όξυνση της πολιτικής βίας και του αυταρχισμού που αντιστοιχεί στην ιδιαίτερα αρπακτική και πολεμική του φύση. Είδαμε πόσο ξεδιάντροπα κτηνώδικα φέρθηκαν οι ρώσοι σοσιαλιμπεριαλιστές στους γεωργιανούς «εταίρους» τους μόλις οι τελευταίοι εξέφρασαν την επιθυμία να εγκαταλείψουν την κοινή μοίρα με τους Ρώσους και να ενταχθούν στους δυτικοευρωπαϊκούς θεσμούς. Ούτε λίγο ούτε πολύ, εισέβαλαν στο έδαφος της Γεωργίας και τη διαμέλισαν σπέρνοντας τον τρόμο και το θάνατο στο διάβα τους.
Τα αρπακτικά του Κρεμλίνου αποκαλύπτουν ένα πολύ μικρό κομμάτι των προθέσεών τους όταν δια στόματος Μεντβέντιεφ δηλώνουν πως: «”Η μεγάλη Ρωσία, σαν μεγάλο κράτος, είναι μια χώρα συνηθισμένη να λειτουργεί με ευρύτητα. Το κουβαλάμε στο αίμα μας. Μεγάλα εδάφη, μεγάλες νίκες, όλα αυτά είναι δικά μας. Οι ρώσοι πολίτες δε ζουν λοιπόν μόνο τα καθημερινά τους προβλήματα, αλλά πιστεύουν στο ιστορικό πεπρωμένο της Ρωσίας”, δήλωσε. “Γι’ αυτό”, συνέχισε, “εργαζόμαστε με επιμονή για να διευρύνουμε τον οικονομικό και πολιτιστικό χώρο, που συρρικνώθηκε με δραστικό τρόπο με τη διάλυση της ΕΣΣΔ”.» Αναφερόμενος στη σύνδεση με τη Λευκορωσία και το Καζακστάν, ο ρώσος πρόεδρος κάλεσε και άλλες χώρες να πάρουν μέρος στην ένωση που όπως είπε «θα ενδυναμώσει τη θέση της Ρωσίας στην παγκόσμια σκηνή» (27/11). Αυτό που δεν είπε ο σημερινός ηγέτης του στρατιωτικο-βιομηχανικού συμπλέγματος του Κρεμλίνου είναι ότι ο μόνος που θα ενισχυθεί από την ένωση – κι αυτό μόνο προσωρινά – θα είναι η αδίστακτη κλίκα των ρώσων μονοπωλιστών και κανένας άλλος.
Η δημιουργία της ενωμένης Ευρασίας θα σημάνει φασισμό και πόλεμο για ολόκληρη την Ευρώπη. Οι ευρωπαϊκοί λαοί θα πρέπει να είναι προετοιμασμένοι γι’ αυτόν και να εμποδίσουν τους παρακμασμένους μονοπωλιστές ηγέτες των χωρών τους να έρθουν σε οποιοδήποτε συμβιβασμό και συμφωνία με τους νέους χίτλερ, που θα ξεπερνάνε σε αγριότητα κατά πολύ τους παλιούς.
