Οργίασαν οι προβοκάτορες (Παπανδρέου, Σαμαράς, Καρατζαφέρης,) και ο φίλος τους πρόεδρός τους της δημοκρατίας από την Κυριακή ως σήμερα. Δεν υπάρχει ψέμμα που δεν είπαν, διάδοση που δεν σκορπίσανε, προσποίηση που δεν έκαναν, εσωκομματική εξέγερση που δεν καθοδήγησαν.
Αποδείχτηκε ότι η δύσκολη δουλειά που είχαν να κάνουν όλοι αυτοί δεν ήταν να βρουν έναν πρωθυπουργό και να τον διορίσουν. Τον πρωθυπουργό τον είχαν βρει από την πρώτη στιγμή και κανείς εκ των υστέρων δεν θα μπορούσε να ισχυριστεί στα σοβαρά ότι αρχικά δεν τον ήθελαν, δηλαδή δεν τον ήθελε ο Σαμαράς αλλά του τον επέβαλε η ΕΕ. Η ΕΕ θεωρεί δικό της και θέλει τον Παπαδήμο όπως θέλει τον καθένα που διατείνεται ότι είναι ευρωπαίος. Αλλά ο τελευταίος πρωθυπουργός που ήθελε η ΕΕ και ήταν με την ΕΕ, ο Μητσοτάκης, εκπαραθυρώθηκε με την αποστασία Σαμαρά το 1993 και έκτοτε δεν ξαναπάτησε φιλοευρωπαίος ούτε καν σαν αρχηγός ενός επίσημου κοινοβουλευτικού κόμματος. Επίσης το πιο χαρακτηριστικό είναι ότι η μόνη φωνή που ακούστηκε να απαιτεί με τόσο πάθος τον Παπαδήμο για πρωθυπουργό ήταν ο άνευ όρων λάτρης και υποτακτικός της πουτινικής Ρωσίας Καρατζαφέρης. Επίσης κανένα στοιχείο δεν υπάρχει ότι σε κάποιο σημείο ο Παπαδήμος ενόχλησε ποτέ τους ρωσόδουλους. Αντίθετα υπάρχει σοβαρή καταγγελία εναντίον του ότι ήταν αυτός που επί πρωθυπουργίας Σημίτη σαν διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας παραποίησε τα οικονομικά στοιχεία της Ελλάδας για να την βάλει στο Ευρώ, δηλαδή για να εξαπατήσει την ΕΕ * και ότι από τότε ως το 2002 που έμεινε στην Ελλάδα το μόνο που έκανε ήταν να φουσκώνει το έλλειμμα και να το κρύβει. Αλλά και να μην υπήρχε η καταγγελία αυτή ποιος άλλος εκτός από τον διοικητή της τράπεζας της Ελλάδας στα 1999-2000 θα ήταν υπεύθυνος για την λογιστική εξαπάτηση της Ευρωζώνης ώστε η Ελλάδα να μπει μέσα της. Αν στην καλύτερη περίπτωση ο Παπαδήμος δεν ανήκει συνειδητά στο μπλοκ των ρωσόφιλων δεν θα είναι σε καμιά περίπτωση ο άνθρωπος που θα τους αντισταθεί.
Αποδείχτηκε ότι η δύσκολη δουλειά που είχαν να κάνουν όλοι αυτοί δεν ήταν να βρουν έναν πρωθυπουργό και να τον διορίσουν. Τον πρωθυπουργό τον είχαν βρει από την πρώτη στιγμή και κανείς εκ των υστέρων δεν θα μπορούσε να ισχυριστεί στα σοβαρά ότι αρχικά δεν τον ήθελαν, δηλαδή δεν τον ήθελε ο Σαμαράς αλλά του τον επέβαλε η ΕΕ. Η ΕΕ θεωρεί δικό της και θέλει τον Παπαδήμο όπως θέλει τον καθένα που διατείνεται ότι είναι ευρωπαίος. Αλλά ο τελευταίος πρωθυπουργός που ήθελε η ΕΕ και ήταν με την ΕΕ, ο Μητσοτάκης, εκπαραθυρώθηκε με την αποστασία Σαμαρά το 1993 και έκτοτε δεν ξαναπάτησε φιλοευρωπαίος ούτε καν σαν αρχηγός ενός επίσημου κοινοβουλευτικού κόμματος. Επίσης το πιο χαρακτηριστικό είναι ότι η μόνη φωνή που ακούστηκε να απαιτεί με τόσο πάθος τον Παπαδήμο για πρωθυπουργό ήταν ο άνευ όρων λάτρης και υποτακτικός της πουτινικής Ρωσίας Καρατζαφέρης. Επίσης κανένα στοιχείο δεν υπάρχει ότι σε κάποιο σημείο ο Παπαδήμος ενόχλησε ποτέ τους ρωσόδουλους. Αντίθετα υπάρχει σοβαρή καταγγελία εναντίον του ότι ήταν αυτός που επί πρωθυπουργίας Σημίτη σαν διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας παραποίησε τα οικονομικά στοιχεία της Ελλάδας για να την βάλει στο Ευρώ, δηλαδή για να εξαπατήσει την ΕΕ * και ότι από τότε ως το 2002 που έμεινε στην Ελλάδα το μόνο που έκανε ήταν να φουσκώνει το έλλειμμα και να το κρύβει. Αλλά και να μην υπήρχε η καταγγελία αυτή ποιος άλλος εκτός από τον διοικητή της τράπεζας της Ελλάδας στα 1999-2000 θα ήταν υπεύθυνος για την λογιστική εξαπάτηση της Ευρωζώνης ώστε η Ελλάδα να μπει μέσα της. Αν στην καλύτερη περίπτωση ο Παπαδήμος δεν ανήκει συνειδητά στο μπλοκ των ρωσόφιλων δεν θα είναι σε καμιά περίπτωση ο άνθρωπος που θα τους αντισταθεί.
Αλλά η αληθινά δύσκολη δουλειά που είχαν να κάνουν οι προβοκάτορες δεν ήταν κυρίως να επιβάλουν αυτόν το συγκεκριμένο άνθρωπο σαν πρωθυπουργό. Η πραγματικά δυσκολη δουλειά ήταν να τον επιβάλουν σαν αρχηγό μιας έστω και βραχύβιας οικουμενικής και όχι απλά μιας υπηρεσιακής κυβέρνησης και να τον επιβάλουν όχι γενικά στο λαό αλλά στην στελεχική μάζα και στη βάση της ΝΔ. Δεν το λέμε αυτό γιατί η στελεχική μάζα και η βάση της ΝΔ έχει κάτι ενάντια στον Παπαδήμο σαν πολιτικό πρόσωπο. Άλλωστε αυτή ούτε τον ξέρει, ούτε και την νοιάζει ποιος είναι και τι πιστεύει. Εκείνο που θέλει ο κόσμος αυτός είναι να αρπάξει τώρα όλη την κυβερνητική εξουσία. Και τη θέλει στα γρήγορα γιατί ξέρει ότι σε λίγο και η νεοδημοκρατική κούφια δημαγωγία θα βουλιάξει μέσα στην γενική απελπισία που καταπίνει όποιον δεν έχει κάτι αληθινά καινούργιο να πει και κάτι αληθινό να κάνει στη χώρα αυτή. Αλλά για να πάρει μόνη της αυτή την εξουσία η βάση της ΝΔ ξέρει ότι πρέπει να διώξει από πάνω της το σαπισμένο πτώμα του ΠΑΣΟΚ. Γι αυτό φωνάζει με όση δύναμη της επιτρέπει ο πάντα προδότης αρχηγός της, ένα σύνθημα: εκλογές.
Η εσωτερική πολιτική αναγκαιότητα της οικουμενικής ΠΑΣΟΚ- ΝΔ
Οι ρωσόδουλοι θέλουν όπως έχουμε ξαναπεί την οικουμενική κυβέρνηση από διεθνή τακτική άποψη για να ταλαντεύει βαθύτερα την ΕΕ. Αυτή τη διαδικασία την αναλύσαμε στο άρθρο μας με υπέρτιτλο: «Από το δημοψήφισμα-πραξικόπημα στην οργανωμένη αστάθεια». O πυρήνας σε αυτήν την ταλάντευση είναι το παιχνίδι καλός –κακός μέσα στην κυβέρνηση απέναντι στην ΕΕ. Καλός πχ Λοβέρδος, κακός ο Σαμαράς, κέντρο ο Βενιζέλος, κλπ.
Ταυτόχρονα όμως πρέπει να τονίσουμε εδώ το γεγονός ότι από πιο στρατηγική και από εσωτερική άποψη οι ρωσόδουλοι θέλουν την οικουμενική διακυβέρνηση για να πνίγουν μέσα της κάθε εθνική η πραγματικά κάπως δημοκρατική αντιπολίτευση μέσα στα δύο μεγάλα μη ρώσικα κόμματα, το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ και να προωθούν με αμφίπλευρη στήριξη τους ρωσόδουλους. Αν για παράδειγμα σε μια κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ η Ρωσία μπορεί να έχει το 30% των υπουργείων και σε μια κυβέρνηση της ΝΔ μόνο το 10% (γιατί η ΝΔ είναι πολύ λιγότερο διαβρωμένη από όσο το ΠΑΣΟΚ όπου οι ρωσόδουλοι έχουν διεισδύσει με εκκαθαρίσεις τριών δεκαετιών) σε μια οικουμενική κυβέρνηση και των δυο τους μπορούν οι ρωσόδουλοι αρχηγοί να δώσουν σε όλους τους δικούς τους υπουργεία και έτσι να αποσπάσουν πχ το 40% συνολικά των κρίσιμων θέσεων. Αν προστεθούν σε αυτούς και εξωκοινοβουλευτικοί και αν προστεθεί σε μια τέτοια οικουμενική κάποια από τα τρία μικρά ρωσόδουλα κόμματα (ψευτοΚΚΕ-ΣΥΝ-ΛΑΟΣ) τότε η ρωσοφιλία (ή καλύτερα ρωσοδουλεία) θα δυναμώνει δυσανάλογα**.
Στην ουσία όσο και να κρατήσει μια τέτοια οικουμενική αυτή θα αποτελείται από ότι το πιο ρώσικο και το πιο φαιοκκόκκινο που έχουν τα κόμματα ΠΑΣΟΚ και ΝΔ ενώ ταυτόχρονα και το χειρότερο, μόνο με μια τέτοια ρωσόφιλη οικουμενική θα μπορεί να ανεβεί στην εξουσία το ΛΑΟΣ και όχι μόνο να απλώσει παντού και πιο εύκολα τις φασιστικές ρίζες του αλλά για να ξεπλένεται σαν ένα εντελώς καθώς πρέπει κανονικό κοινοβουλευτικό κόμμα για χρήση και στο εξωτερικό. Στην πραγματικότητα δεν είναι το ΛΑΟΣ η συγκολλητική ύλη της ενότητας ΠΑΣΟΚ-ΝΔ όπως ισχυρίζεται το ίδιο, αλλά είναι αντίθετα η ενότητα των φαιοκόκκινων ρωσόδουλων μέσα στο ΠΑΣΟΚ και στη ΝΔ που μετατρέπει την οικουμενική αυτή σε ζεστή μήτρα και εφαλτήριο του ΛΑΟΣ και έμμεσα κάθε ναζισμού και φασισμού προς την εξουσία.
Συνοψίζοντας: Η βασική εσωτερική λειτουργία του Παπαδήμου είναι να πετύχει τον βρώμικο οικουμενισμό της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ δηλαδή την ηγεμονία των ρωσόδουλων ΠΑΣΟΚ-ΝΔ πάνω σε ότι είναι δημοκρατικό και πατριωτικό μέσα στη ΝΔ και στο ΠΑΣΟΚ. Η βασική εξωτερική λειτουργία είναι να ταλαντεύει την ΕΕ και ο ίδιος σαν Ευρωπαίος διοικητικός είναι ο ιδανικότερος για να την ταλαντεύει. Ο Σαμαράς και οι συνεργάτες του ομόλογοι του ΠΑΣΟΚ, για να σπρώξουν τη στελεχική μάζα της ΝΔ προς την αποδοχή της αναγκαιότητας αυτής της οικουμενικής, μετατρέψανε την διαδικασία της ενθρόνισης του Παπαδήμου σε μια διαδικασία εισαγωγής όλης της χώρας και ειδικά των νεοδημοκρατών στον κόσμο της οικουμενικής διακυβέρνησης
Η μέθοδος για την τιθάσευση της ΝΔ από Σαμαρά-Παπαδήμο-Μαξίμου
Τι κάνει λοιπόν το καθεστώς, κυρίως ο Σαμαράς, για να εντάξει ομαλά τη ΝΔ στην συγκυβέρνηση; Προσπαθεί να βάλει τον Παπαδήμο να καβαλλήσει στη ράχη της ΝΔ και να την οδηγήσει προς την οικουμενική χωρίς αυτή να τον πετάξει κάτω. Για τις ανάγκες αυτής της δύσκολης πρώτης μεταβατικής φάσης ο Σαμαράς καθησυχάζει τη ΝΔ ότι ο Παπαδήμος την πάει μια σύντομη βόλτα με μια υπηρεσιακή κυβέρνηση ως τις εκλογές. Γι αυτό μιλάει για διάρκεια ως τις 19 Φλεβάρη, για μη συμμετοχή πολιτικών στελεχών στην κυβέρνηση από την πλευρά της ΝΔ, για υπογραφή της δανειακής σύμβασης αλλά όχι αποδοχή των μέτρων. Την ίδια ώρα το Μαξίμου αποκαλύπτει σιγά σιγά τους αληθινούς σκοπούς του αναβάτη διαρρέοντας τους όρους του Παπαδήμου που ο ίδιος ποτέ δεν ανακοινώνει: δηλαδή διάρκεια της κυβέρνησης πάνω από τις 19 Φλεβάρη, και κοινοβουλευτικοί υπουργοί από την πλευρά της ΝΔ, όχι μόνο υπογραφή της δανειακής σύμβασης αλλά και εφαρμογή των μέτρων.
Με αυτή τη λογική εξηγούμε την άνοδο σε δύο δόσεις του Παπαδήμου στην πρωθυπουργία σαν μια διαδικασία δοκιμής και σταδιακής εξοικείωσης του κόσμου της ΝΔ με τις απαιτήσεις και το πρόγραμμα του αναβάτη.
Στην πρώτη φάση μόλις πρωτοεμφανίζεται ο Παπαδήμος σαν ο κατεξοχήν υποψήφιος πρωθυπουργός. Βγαίνει λοιπόν ο ρωσόφιλος σε όλη την πορεία του Ολι Ρεν (που είναι ο μάνατζερ του οικουμενισμού για όλη την υπερχρεωμένη Ευρώπη αρχίζοντας από Πορτογαλία και Ιρλανδία) και λέει ότι για να σχηματιστεί μια οικουμενική της έγκρισης της ΕΕ πρέπει και ο Σαμαράς να υπογράψει ότι δέχεται την δανειακή συμφωνία. Ο Σαμαράς καθησυχάζει τη ΝΔ λέγοντας ότι έχει αξιοπρέπεια και ποτέ δεν θα υπογράψει εφόσον αμφιβητείται ο λόγος του. Ο Όλι Ρεν επιμένει. Και ο Σαμαράς επίσης επιμένει. Τότε διαρρέουν ότι ο Παπαδήμος δεν δέχεται την πρωθυπουργία αν δεν υπογράψει ο Σαμαράς και αυτός βγαίνει από το πλάνο σαν να αποχωρεί. Η Δαμανάκη απαιτεί από την Κομισιόν να συγκρατήσει τον Όλι Ρεν. Ο Όλι Ρεν δεν ξαναβάζει τέτοιο ζήτημα τις επόμενες κρίσιμες μέρες. Με αυτήν την αψιμαχία αυτό που γίνεται είναι ότι ο Παπαδήμος εμφανίζεται σαν ο απαιτητικός εκπρόσωπος της ΕΕ ενώ ο Σαμαράς δίνει εγγυήσεις πατριωτικής αντίστασης στη βάση. Το πλήθος προετοιμάστηκε κατάλληλα για την αποφασιστικότητα του «ανθρώπου της ΕΕ» και παράλληλα καθησυχάστηκε κατάλληλα από τον αρχηγό του χωρίς όμως το σκοινί να τεντωθεί. Στη φάση αυτή ο Σαμαράς τόνισε πάλι τους τρεις όρους για την συγκυβέρνηση: όχι πολιτικά πρόσωπα στην οικουμενική, εκλογές στις 19 του Φλεβάρη, που θα τους εγκαταλείψει και τους τρεις σε λίγες μέρες.
Λίγο αργότερα διέρρευσε ότι κανείς δεν είδε τον Παπαδήμο, κανείς δεν του μίλησε αλλά και κανείς, βασικά ο Σαμαράς, δεν τον απέρριψε ποτέ. Ο μέλλων πρωθυπουργός ζει σαν φάντασμα στην πόλη.
Ο Παπαδήμος γίνεται εθνικά απαραίτητος.
Στο σημείο αυτό αρχίζει η φάση όπου ο Παπαδήμος πρέπει να πάρει τον αέρα της ΝΔ για να κάτσει στο σβέρκο της. Για να της επιβληθεί πρέπει να γίνει επειγόντως εντελώς απαραίτητος στο έθνος, τόσο ζωτικά απαραίτητος ώστε όποιος τολμήσει να τον απορρίψει να θεωρείται προδότης και παράγοντας ανωμαλίας. Που σημαίνει ότι για να έρθει στην εξουσία πρέπει να τον παρακαλέσουν.
Για να φανεί συγκριτικά το πελώριο μέγεθος του ανδρός με κάθε άλλου πιθανού πρωθυπουργού οι ραδιούργοι άρχισαν να στήνουν καλλιστεία πρωθυπουργών που οι ίδιοι μέσα από το ΠΑΣΟΚ και οι ομόλογοί τους μέσα στην ΝΔ και στο ΛΑΟΣ τους έβγαζαν σκάρτους τον έναν μετά τον άλλο. Ταυτόχρονα κέρδιζαν χρόνο ώστε να τρομοκρατήσουν τον ελληνικό λαό ότι αν τα καλλιστεία τραβήξουν λίγο ακόμα η χώρα θα χρεωκοπήσει.
Τη δουλειά αυτήν την έκαναν ο Παπανδρέου και ο Βενιζέλος μαζί με τον πιο σκοτεινό τύπο του ΠΑΣΟΚ τον άνθρωπο του Λαλιώτη Αθανασάκη.
Αρχικά φέρανε το Ρουμελιώτη του ΔΝΤ. Αμέσως τον έδιωξε η ΝΔ αφού διέρρευσε ότι ήταν ψιλοκλεφτρόνι από το σκάνδαλο του καλαμποκιού το βρώμικο 1989 (πράγμα που ποτέ κανείς τους δεν σκέφτηκε όταν η χώρα τον έκανε εκπρόσωπό στο ΔΝΤ). Μετά φέρανε τον αντιπρόεδρο του Δικαστηρίου Ευρωπαικών Κοινοτήτων Σκουρή. Αυτός απορρίφθηκε γιατί δεν ήξερε οικονομικά, πράγμα που ήταν γνωστό βέβαια πριν τον ανεβάσουν στην πασαρέλα. Η ΝΔ επικαλέστηκε το ότι ήταν φίλος του Βενιζέλου στον οποίο όμως αναγνώρισε το δικαίωμα να γίνει υπουργός οικονομικών στη συνέχεια παρόλο που κανείς όσο αυτός δεν εξόργισε τόσο πολύ σε αυτή την θέση όλη την Ελλάδα.
Στο μεταξύ η αγωνία έγινε αβάσταχτη, ο εκνευρισμός ανέβαινε, η Ρώμη καιγόταν, η υδρόγειος έβραζε. Η Ελλάδα ψυχοραγούσε περιμένοντας έναν πρωθυπουργό. Στο σημείο αυτό οι ραδιούργοι σκαρφίστηκαν να νεκραναστήσουν το ΠΑΣΟΚ του 80 και του 90 και να τρομάξουν όσους νόμιζαν ότι αυτό τελείωνε πια. Αρχικά κουρδίσανε και σε ένα βαθμό εκθέσανε τον εχθρό τους αντι-σοσιαλφασίστα Κακλαμάνη που ενώ τον ξυλοφόρτωνε πριν λίγους μήνες ο ΣΥΝ χωρίς ουσιαστικά το κόμμα του να τον προστατέψει πολιτικά, αυτός πίστεψε ότι θα μπορούσε να γίνει πρωθυπουργός αν δεν του έπαιρνε τη θέση ο δυστυχής Πετσάλνικος. Αυτόν εδώ, που ήταν τόσο άχρωμος και τόσο πιστός στον κάθε φορά βασιλιά του ΠΑΣΟΚ ώστε σπάνια έχει καταχωρηθεί σε κάποια συγκεκριμένη φράξια, τον επέλεξαν ακριβώς γι αυτό το λόγο για την ελεεινή τελική τους φάρσα. Ούτε αυτός πρόσεξε ότι το χαρακτηριστικό κάθε βασιλιά του ΠΑΣΟΚ είναι να παριστάνει ότι είναι υπεράνω φραξιών και από αυτή τη θέση να υπονομεύει τους φίλους του και να ευνοεί τους υποτιθέμενους εχθρούς του. Ο τελευταίος ρόλος που θα έπαιζε ο Πετσάλνικος ήταν να κατασπαραχθεί σαν αυτοδυναμικό ΠΑΣΟΚ από το αιώνιο αντίπαλο μέτωπο των «εκσυγχρονιστών» δηλαδή των ρώσων που είναι ντυμένοι ευρωπαίοι (Λοβέρδος-Ραγκούσης) και των ευρωπαίων που ακολουθούν τους ρώσους (Διαμαντοπούλου), κάτω από τα χειροκροτήματα σύσσωμου του πλήθους που έχει μάθει να πιστεύει ότι αλήθεια είναι ότι λένε οι πιο πολλοί.
Την πολιτική εκτέλεση του Πετσάλνικου μέσα στο παλάτι οι συνομώτες την είχαν αναθέσει στον Καρατζαφέρη, ενώ την ίδια στιγμή στη Βουλή είχαν οργανώσει εναντίον του μια παλατιανή μικρο- ανταρσία 10 «γενναίων» δευτεροκλασσάτων εκσυγχρονιστών βουλευτών που ισχυρίστηκαν ότι αντιπροσώπευαν και 50 άλλους (που κανείς δεν έμαθε ποτέ ποιοι ήταν). Εκείνη την ώρα όλα ταυτόχρονα τα ΜΜΕ πασών των κομματικών φραξιών της χώρας θυμήθηκαν ότι ο Πετσάλνικος ήταν αυτός που εισηγήθηκε το κατάδικο δημοψήφισμα, θυμήθηκαν ότι δεν ήξερε αγγλικά, θυμήθηκαν ότι ήταν υποτακτικός του Παπανδρέου και ανακάλυψαν ότι ήταν ένας πραξικοπηματίας και όχι ένας σεβαστός και χαμηλών τόνων διακομματικά αποδεκτός πρόεδρος της Βουλής που ήταν ως τώρα.
Έτσι όλοι αυτοί μόλις ο φιλοναζιστής, και ανοιχτός αντισημίτης Καρατζαφέρης άρχισε σαν μπράβος της νύχτας να καταγγέλει εντελώς προβοκατόρικα μπροστά σε όλη τη χώρα τον εν ενεργεία πρόεδρο της Βουλής σαν πραξικοπηματία και να απαιτεί για πρωθυπουργό της χώρας έναν εντελώς άγνωστο πολιτικά άνθρωπο, όπως ο Παπαδήμος, τον χειροκρότησαν με ενθουσιασμό. Και όχι μόνο. Ενώ ο αρχιφασίστας κατηγόρησε στην ίδια σκηνή σαν συνεργούς συνομωσίας υπέρ του Πετσάλνικου τον πρόεδρο της δημοκρατίας, τον πρωθυπουργό και τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, οι τρεις τελευταίοι αντί να καταγγείλουν με κάθε τρόπο αυτή την προσβολή του χώρου, της πολιτικής ηγεσίας της χώρας και του ίδιου του κοινοβουλευτισμού ζήτησαν συγνώμη από τον μπράβο, θεώρησαν αυτήν την έκρηξη κτηνωδίας σωτήρια για την πατρίδα και έδωσαν «χάρη σε αυτόν τάχα» την πολυπόθητη λύση στο δράμα: πήραν τηλέφωνο τον Παπαδήμο και του πρόσφεραν την πρωθυπουργία. Εκείνος ευτυχώς για την Ελλάδα και τον κόσμο ήταν σπίτι του εκείνη την ώρα και δεν είχε πάει καμιά βόλτα για να χωνέψει την πίκρα του. Έτσι αποδέχτηκε την πρόσκληση για να αναλάβει το αξίωμα. Να πως ο λουστραρισμένος «ευρωπαίος» διεθνής οικονομολόγος νίκησε τον «άσχημο βάτραχο» του εθνοεπαρχιώτικου ΠΑΣΟΚ και η Ελλάδα σώθηκε για μια ακόμα φορά παρατρίχα.
Μες τη χαρά πνίγηκε -για λίγο-η προδοσία Σαμαρά. Όλοι υπεύθυνοι για την εκτροπή
Μέσα σε αυτήν την ατμόσφαιρα της εθνικής και διεθνούς ανακούφισης ποιος νεοδημοκράτης θα τόλμαγε να βγει και να διαμαρτυρηθεί που σε καμιά ομιλία και κανένα επίσημο κείμενο συνολικά της τελετής ενθρονισμού του Παπαδήμου δεν αναφέρθηκε τίποτα σχετικό με τους 3 όρους που είχε βάλει ο Σαμαράς για να καθησυχάσει τους νεοδημοκράτες. Αντίθετα μάλιστα στο ανακοινωθέν της Προεδρίας της ίδιας μέρας διατυπώνεται καθαρά το αντίθετο, δηλαδή ότι τα τρία κόμματα συμφωνούν ότι «το έργο της νέας κυβέρνησης είναι η υλοποίηση των αποφάσεων της Συνόδου Κορυφής της Ευρωζώνης της 26ης Οκτωβρίου 2011 και η εφαρμογή της οικονομικής πολιτικής που συνδέεται με τις αποφάσεις αυτές». Δηλαδή ότι αντίθετα από τα περί ψήφισης της δανειακής σύμβασης της 26 Οκτώβρη και αμέσως μετά προκήρυξη εκλογών η ΝΔ δεσμεύεται από τώρα ότι η συγκεριμένη κυβέρνηση θα υλοποιήσει την απόφαση της 26 Οκτώβρη, δηλαδή την δανειακή σύμβαση. Και για να μην υπάρχει η παρανόηση ότι άλλο πράγμα είναι τα μέτρα που θα συνοδέψουν τη σύμβαση και άλλο πράγμα είναι η υλοποίηση της δανειακής σύμβασης η ΝΔ δεσμεύεται με το ίδιο ανακοινωθέν ότι η κυβέρνηση θα εφαρμόσει την οικονομική πολιτική που συνδέεται με την συγκεκριμένη δανειακή σύμβαση. Και ως γνωστόν καμιά υπηρεσιακή κυβέρνηση δεν εφαρμόζει οικονομικές πολιτικές και δεν υλοποιεί αποφάσεις διεθνών οργάνων και μάλιστα σε στιγμές κρίσης. Αυτό μπορεί να το κάνει βέβαια μια κυβέρνηση «μεταβατική», όρο που χρησιμοποιεί τελευταία επίτηδες ο Σαμαράς. Αλλά αυτός δεν είναι ένας νομικός-συνταγματικός αλλά ένας πολιτικός όρος. Μια μεταβατική κυβέρνηση μπορεί να έχει οποιοδήποτε μάκρος ανάλογα με το πόσο χρόνο θα χρειαστούν να πραγματοποιηθούν τα πολιτικά καθήκοντα που έχει βάλει στον εαυτό της. Και επειδή κανείς δεν ξέρει από πριν αυτό το χρόνο ο χαρακτηρισμός «μεταβατική» έχει νόημα μόνο εκ των υστέρων. Αυτό δηλαδή που κάνει ο ίδιος ο Παπαδήμος στην ομιλία του μόλις αναλαμβάνει τα καθήκοντά του είναι να ξεκινήσει την πρωθυπουργική σταδιοδρομία του με μια απάτη λέγοντας. «Η νέα κυβέρνηση είναι μεταβατική έχει ένα συγκεκριμένο έργο που πρέπει να επιτελέσει. Το κύριο έργο της είναι η υλοποίηση των συμφωνιών της Ευρωπαϊκής Επιτροπή». Εδώ ο Παπαδήμος χρησιμοποιεί τη λέξη μεταβατική όπως και ο ίδιος ο Σαμαράς για να κοροιδέψει τους νεοδημοκράτες ότι τάχα είναι κάτι πολύ προσωρινό ενώ μπορεί να είναι οπωσδήποτε κάτι από αρκετά ως πολύ μακρόχρονο.
Αν αυτό δεν είναι παταγώδης διάψευση των υποσχέσεων του Σαμαρά αν αυτή δεν είναι αισχρή εξαπάτηση της βάσης και των στελεχών της ΝΔ αλλά και όλου του λαού τότε τι είναι;
Στην πραγματικότητα αφού μιλάμε για εξαπάτηση όλου του λαού πρέπει να μιλάμε για εξαπάτηση από μέρους όλων των κομμάτων. Κανείς δεν πρέπει να νομίζει ότι το ψευτοΚΚΕ, ο ΣΥΝ και η Δημοκρατική Αριστερά δεν είναι βαθιά μέσα στο παιχνίδι αυτής της ανώμαλης διαδικασίας, αυτού του διαρκούς πραξικοπήματος που παραβίασε σε κρίσιμα σημεία του γράμματός του αλλά και στο πνεύμα του το Σύνταγμα. (Αφήνουμε την Δημοκρατική Συμμαχία που υποστήριξε με τα μπούνια κάποια ακόμα και τα βρωμερότερα σημεία της διαδικασίας αυτής, ιδιαίτερα την κατασπάραξη του Πετσάλνικου και τους τραμπουκισμούς του Καρατζαφέρη στην προεδρία της δημοκρατίας). Το ότι το ψευτοΚΚΕ, ο ΣΥΝ και ο Κουβέλης απαιτούν διαρκώς εκλογές αλλά επί τέσσερις μέρες κάθησαν ήσυχα και καγχάζανε για το γραφικό της υπόθεσης της αναζήτησης πρωθυπουργού ή συζητούσαν φιλοσοφικά για το πολιτικά μάταιο (Κουβέλης ) του εγχειρήματος δείχνει πόσο λίγο ήθελαν στην πραγματικότητα εκλογές τώρα και ιδιαίτερα πόσο λίγο εννοούσαν αυτά που έλεγαν περί εκτροπής με την οικουμενική. Αν το εννούσαν ότι αυτό ήταν εκτροπή θα διαδήλωναν ενάντια στην εκτροπή, αλλά καμιά στιγμή δεν το έκαναν και έτσι άφησαν το επιφορτισμένο με την κατασκευή της οικουμενικής κλιμάκιο των ρωσόδουλων συνομωτών να ολοκληρώσουν με κάθε άνεση χρόνου, και κυρίως εντελώς απερίσπαστοι σκηνοθετικά το έργο τους.
Αλλά τι να πουν και τι να κάνουν οι σοσιαλφασίστες ενάντια στη εκτροπή αφού οι άρχοντες της εκτροπής είναι οι ίδιοι;
Γιατί η εκτροπή έρχεται κατά κύματα που αυτοί πρώτοι και καλύτεροι ξεσηκώνουν. Το τελευταίο κύμα που έφερε τούτη την πολιτική εκτροπή ξεκίνησε από τις 19 και 20 του Οκτώβρη με τα καψίματα-σπασίματα στο Συνταγμα και μετά με την επίθεση των ες-ες του Περισσού στους αναρχικούς στο Σύνταγμα για να επιβάλουν το νόμο τους στο πολιτικό κέντρο της χώρας . Μετά ήρθε η μέγιστη των εκτροπών με την διακοπή της στρατιωτικής παρέλασης στη Θεσσαλονίκη με τη συνεργασία «αγανακτισμένων» του ΣΥΝ, χρυσαυγιτών και Προέδρου της Δημοκρατίας, σε συνδυασμό με την ταυτόχρονη παρέλαση αγήματος του ρώσικου ναζιστικού στρατού στην Αλεξανδρούπολη και την επίσημη παρέλαση-κατάθεση στεφανιού της προηγούμενης μέρας των ναζιστών της Χρ Αυγής στο Πόρτο Ράφτη (Αρτέμιδα). Αμέσως μετά ήρθε η προβοκάτσια-πραξικόπημα Παπανδρέου ενάντια στην ΕΕ με το «δημοψήφισμα» και μετά ο προβοκατόρικος ανώμαλος τρόπος ανόδου του Παπαδήμου στην εξουσία.
Αλλά ο πυρήνας της φασιστικής εκτροπής δεν είναι η χυδαία φάρσα με την οποία ενθρονίστηκε ο Παπαδήμος. Είναι η ανοδος ενός φασιστικού κόμματος στην εξουσία με τις πλάτες δύο -υποτίθεται ή έστω σε σημαντικό βαθμό ως προς τις διαθέσεις της βάσης τους- δημοκρατικών κομμάτων. Αυτή είναι η εκτροπή αλλά αυτή είναι φαιοκόκκινη και είναι διακομματική. Η αληθινή και πιο μεγάλη φασιστική εκτροπή είναι η προώθηση στην Βουλή και η παγίωση του σαν καθώς πρέπει κόμματος,του ΛΑΟΣ από το ΣΥΝΟΛΟ ΤΟΥ ΕΠΙΣΗΜΟΥ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΚΟΣΜΟΥ. Είναι αυτός ο ελληνικός αστικός κόσμος και κυρίως οι φανατικοί αντικομμουνιστές φιλελεύθεροι αυτοί που φρόντισαν για την πολιτική ασυλία των φασιστών και ακόμα περισσότερο για την πλήρη ποινική ασυλία σαν τέτοιων των ναζιστικών συμμοριών. Είναι οι αστοφιλελεύθεροι που έδωσαν το άλλοθι στους σοσιαλφασίστες για να προστατέψουν πολιτικά και ποινικά τους φασίστες και τους ναζιστές χωρίς οι ίδιοι να κατηγορηθούν σαν συνειδητοί σύμμαχοί τους. Τώρα μόλις φέρνουν τους φασίστες στο υπουργείο στρατιωτικών και το χειρότερο τους έχουν εξασφαλίσει την κάλυψη των δημοκρατών της Ευρώπης. Αυτός είναι ο ολέθριος ρόλος η καταστροφική ευθύνη των Μπακογιάννηδων και των Μάνων.
Είναι καθαρό. Οι πραγματικοί δημοκράτες, οι αριστεροί, οι αληθινοί κομμουνιστές πρέπει να πάρουν όλο το βάρος πάνω τους. Και γρήγορα.
*Αυτήν την καταγγελία έκανε πρόσφατα στον ρ. σ Ζούγκλα ο Γ. Γεννηματός ένας από τους λίγους αστούς αναπτυξιακούς αστούς οικονομολόγους που βγήκαν μπροστά ενάντια στην σοσιαλφασιστική μαύρη προπαγάνδα από την αρχή της χρεωκοπίας.
**Αυτό γίνεται τώρα με το ΛΑΟΣ
