Άλλο οι απεργίες, άλλο οι κρατικοί πόλεμοι ενάντια στο λαό.
Αυτό που κάνει η ΠΟΕ-ΟΤΑ να βασανίζει το λαό και να απειλεί την υγεία του για να ικανοποιηθούν τα αιτήματά της δεν είναι απεργία αλλά σοσιαλφασιστική βία που ασκεί στο λαό και όχι στην εργοδοσία. Το προβοκατόρικο αίτημα του ψευτοΚΚΕ, 1400 ευρώ ελάχιστο μισθό, που έχει υιοθετήσει η ηγεσία της ΠΟΕ-ΟΤΑ μέσα στη χρεοκοπία, σε σύγκρουση με όλους τους εργαζόμενους, αποδεικνύει το βρώμικο και προβοκατόρικο για τους ίδιους τους εργαζόμενους και τους δημότες χαρακτήρα αυτής της ηγεσίας που είναι αναπόσπαστο κομμάτι του κρατικοφασιστικού συνδικαλισμού. Με το να απαιτεί η ΠΟΕ-ΟΤΑ 1400 ευρώ μισθό σημαίνει ότι απαιτεί αύξηση των δημοτικών τελών, δηλαδή να πληρώνουν κι άλλα οι τσακισμένοι από το παραγωγικό σαμποτάζ δημότες. Με την ίδια λογική επιβάλλει στους δημότες με τη βία να μένουν τα σκουπίδια έξω από την πόρτα τους για να τους πνίξει η βρώμα και η αρρώστια χωρίς να μπορούν να αντισταθούν.
Όταν λέμε ότι αυτή δεν είναι απεργία αυτό δεν το λέμε μεταφορικά εξ αιτίας των αρνητικών και επικίνδυνων για την υγεία των πολιτών επιπτώσεών της. Το λέμε κυριολεκτικά και γι αυτήν και για μια σειρά άλλες ονομαζόμενες απεργίες. Πραγματική απεργία κάνουν οι εργαζόμενοι μόνο όταν σταματούν να κινούν τα μέσα παραγωγής, της επιχείρησης στην οποία εργάζονται, μόνο όταν απέχουν δηλαδή από την παραγωγική διαδικασία ζημιώνοντας το συγκεκριμένο ιδιωτικό ή κρατικό κεφάλαιο και πιέζοντάς το έτσι να ικανοποιήσει τα αιτήματά τους. Τα μέσα παραγωγής που κινούν οι εργαζόμενοι στην καθαριότητα είναι τα απορριμματοφόρα και όλες οι εγκαταστάσεις, χτίρια, μηχανήματα, χωματερές κλπ που χρησιμοποιούνται για την μεταφορά και τον ενταφιασμό των σκουπιδιών. Γι’ αυτό και ο πολίτης που θα πάρει σαν παράδειγμα τα σκουπίδια του για να τα πετάξει ο ίδιος στη χωματερή δεν στρέφεται ενάντια στην απεργία της καθαριότητας. Αυτό μπορεί να το κάνει φυσικά με τα σκουπίδια έξω από την πόρτα του και ο κάθε απεργός. Ούτε και οι εργαζόμενοι στις ιδιωτικές εταιρείες που μαζεύουν σκουπίδια στη διάρκεια της απεργίας, και τους δέρνουν οι συμμορίες της ΠΟΕ-ΟΤΑ, είναι απεργοσπάστες. Και αυτό γιατί δεν κινούν τα μέσα παραγωγής της καθαριότητας των δήμων. Απεργοσπάστης σε μια πραγματική απεργία είναι ο εργάτης του δήμου που θα δουλεύει σαν παράδειγμα το απορριμματοφόρο του δήμου, όπως και ο εργάτης του δήμου που θα δουλεύει στη διάρκεια της απεργίας. Ρουφιάνος και διασπαστής της απεργίας είναι και ο εξωτερικός εργάτης, που δεν δουλεύει στο δήμο, και προσλαμβάνεται από αυτόν για να κινήσει τα μέσα παραγωγής του δήμου και μόνο του δήμου, για τη συλλογή των σκουπιδιών στη διάρκεια της απεργίας.
Το επιχείρημα ότι το μάζεμα των σκουπιδιών από ιδιώτες με δικά τους φορτηγά και εργάτες που δεν ανήκουν στην καθαριότητα των δήμων, αποδυναμώνει τάχα την απεργία, είναι η «προοδευτική» και «αριστερή» στη μορφή δικαιολόγηση των σοσιαλφασιστικών μεθόδων ομηρίας και βασανισμού του λαού από την ηγεσία της ΠΟΕ-ΟΤΑ και του σοσιαλφασισμού. Κανένας ιδιώτης δεν μπορεί να υποκαταστήσει τις υπηρεσίες καθαριότητας των δήμων στο μάζεμα των σκουπιδιών αφού αυτές είναι οργανωμένες με χιλιάδες εργαζόμενους και με πελώρια και ακριβά μέσα αποκομιδής σε σχέση με τον ιδιώτη που χρησιμοποιεί ανοιχτά φορτηγά και μπουλντόζες. Αλλά και αν ακόμα μπορούσαν οι ιδιώτες να λύσουν το πρόβλημα των σκουπιδιών μια πραγματική απεργία εργαζομένων δεν θα ασκούσε ποτέ βία στο λαό, δεν θα διασπούσε το λαό, για να πετύχει τα αιτήματά της. Ποτέ μια πραγματική απεργία δεν θα απαντούσε με σταμάτημα της συλλογής των σκουπιδιών ιδιαίτερα από νοσοκομεία, σχολεία και λαϊκές αγορές. Αυτές είναι πρακτικές απίστευτων καθαρμάτων, ορκισμένων εχθρών της εργατικής τάξης και όλου του λαού. Και μπορούν να προχωρούν σε τέτοιες πελώριες απειλές και πρακτικές, που ακυρώνουν την πολιτισμένη κοινωνική ζωή, γιατί υποστηρίζονται από το ψευτοΚΚΕ, τον ΣΥΝ και τελικά την κυβέρνηση που καλυμμένα όχι μόνο ανέχεται αλλά οργανώνει με τους συνδικαλιστές της (τώρα του πασόκου Μπαλασόπουλου της ΠΟΕ-ΟΤΑ) τη διάλυση της χώρας με τη συνεργασία των πέντε άλλων κομμάτων κάτω από την καθοδήγηση της ρώσικης υπερδύναμης. Γι αυτό κανένα κόμμα ούτε και η κυβέρνηση δεν καταδικάζει ουσιαστικά την πρακτική της ηγεσίας της ΠΟΕ-ΟΤΑ. Γιατί από τη μια η μετατροπή της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης σε απέραντους σκουπιδότοπους συμβάλλει στη δημιουργία της εικόνας του εξεγερμένου και ανεξέλεγκτου λαού στους ανόητους δανειστές μας ευρωπαίους ιμπεριαλιστές και από την άλλη δίνει μικρές ή μεγάλες νίκες στους πιο σκληρούς σοσιαλφασιστικούς συνδικαλιστικούς στρατούς των δήμων και γενικά του κράτους.
Οι σοσιαλφασιστικές απεργίες, επίσης δεν είναι πραγματικές εργατικές απεργίες γιατί την απόφαση για απεργία την παίρνουν οι ηγεσίες και ποτέ ή σπάνια οι εργαζόμενοι στις συνελεύσεις τους. Μια πραγματική απεργία είναι αυτή που αποφασίζεται με μυστική ψηφοφορία σε συνελεύσεις των πρωτοβάθμιων κατ αρχήν σωματείων ενός κλάδου και μιας επιχείρησης και όχι σε μια μάζωξη μόνιμα εξουσιοδοτημένων στελεχών. Σε όλες τις απεργίες των τελευταίων χρόνων έχουμε όχι μόνο αποκλεισμούς του ευρύτερου πληθυσμού αλλά και των ίδιων των εργατών από τους παρακρατικούς σοσιαλφασιστικούς στρατούς που δεν έχουν συχνά μέσα τους ούτε για πρόσχημα πραγματικούς εργάτες και υπαλλήλους απεργούς. Όταν το ΠΑΜΕ μαζί με τους φοιτητές του ψευτοΚΚΕ καταλαμβάνει τους καταπέλτες και εμποδίζει τα πλοία να φύγουν δεν έχει σκοπό να πιέσει τον συγκεκριμένο ιδιοκτήτη του κάθε πλοίου για μισθολογικά αιτήματα αλλά να απαγορεύσει στο λαό να ταξιδέψει και να απαγορεύσει κάθε μεταφορά εμπορευμάτων από κάθε άλλο πλοίο. Αυτό για να πετύχει αυτός ο σοσιαλφασισμός κάποιες παραχωρήσεις από την κυβέρνηση ώστε να καθιερωθεί σαν ένα είδος κρατικού προσωπάρχη των ναυτεργατών που έτσι ευνουχίζονται ταξικά και μετατρέπονται σε ένα είδος εξαρτημένων από τους προστάτες τους, δημοσίους υπαλλήλους, που απλά τους πληρώνουν οι πλοιοκτήτες. Γι αυτό δεν κάνουν γενικές συνελεύσεις και τελικά φαίνονται πως απεργούν χωρίς να απεργούν. Το ίδιο κάνανε φέτος οι ταξιτζήδες που είχαν πολύ δίκιο στον πραγματικό απεργιακό αγώνα τους αλλά προβοκαρίστηκαν και από την κνιτοφασιστική ηγεσία τους και από τον ελεεινό Ραγκούση και παράλληλα με την απεργία τους κάνανε και ομηρεία σε βάρος των τουριστών και των εργαζόμενων στον τουρισμό, ιδιαίτερα στην κρουαζιέρα. Το ίδιο ο σοσιαλφασιστικός στρατός του ΠΑΜΕ κάνει «απεργία», σαν παράδειγμα, σε μια βιομηχανία γάλακτος, όπου κάνει αποκλεισμό απ έξω στο εργοστάσιο για να τιμωρήσει τον συγκεκριμένο «ανυπάκουο» καπιταλιστή χωρίς οι ίδιοι οι εργάτες να κάνουν απεργία. Στην περίπτωση των σκουπιδιών γίνεται το ίδιο με ακόμα πιο σκανδαλώδη τρόπο. Εδώ όλοι οι άλλοι εργαζόμενοι των ΠΟΕ-ΟΤΑ, εκτός των εργαζόμενων στην καθαριότητα, δουλεύουν στους δήμους – με τον γνωστό καχεκτικό τρόπο- και εισπράττουν τους μισθούς τους, ενώ ειδικά τώρα που απειλούνται πραγματικά με απολύσεις θα είχαν και δίκιο και κάθε δικαίωμα να απεργούν σε όλες τις υπηρεσίες των δήμων τους. Όμως δεν το κάνουν και ευνουχίζονται συνδικαλιστικά και εκτίθενται στο λαό σαν εκβιαστές του. Γιατί για λογαριασμό τους «απεργούν» μόνο οι εργαζόμενοι αποκομιδής των σκουπιδιών που όμως συνήθως βρίσκουν έναν τρόπο να «απεργούν» και ταυτόχρονα να πληρώνονται με το να κάνουν κατάληψη στις χωματερές μόνο οι διάφοροι ΠΑΜΕίτες, ουσιαστικά και για πολλές μέρες με πλήρη κυβερνητική στήριξη. Τελευταία η κυβέρνηση απλά υποχρεώθηκε να στείλει τα ΜΑΤ να καταλάβουν τις χωματερές για να δείξει ότι σκέφτεται την υγεία των πολιτών. Οι συνδικαλιστές των ΠΟΕ-ΟΤΑ την διευκόλυναν παραδίνοντας αμαχητί τις χωματερές, αλλά είχαν έτοιμη μια άλλη εναλλακτική που αποκάλυπτε τον εκβιαστικό και το μη απεργιακό χαρακτήρα της κινητοποίησής τους: Εμποδίσανε την ίδια την αποκομιδή των σκουπιδιών και όχι τα μέσα παραγωγής, δηλαδή της αποκομιδής, όπως κάνανε συνήθως. Δηλαδή άρχισαν να προστατεύουν τα σκουπίδια σαν δικές τους ιδιόκτητες εστίες μικροβίων που τους εξασφαλίζουν την ομηρεία του πληθυσμού και έτσι οι παρακρατικοί τραμπούκοι τους άρχισαν να δέρνουν το πλήρωμα των ιδιωτικών φορτηγών -και κάψανε και ένα από- αυτά σαν «απεργοσπαστικό». Θα μπορούσαν να μπαίνουν στα σπίτια και να καταστρέφουν τους σκουπιδοφάγους που διατηρούν κάποιοι πολίτες και να τους δέρνουν κιόλας σαν «απεργοσπάστες».
Ας μην έχει κανείς καμιά αμφιβολία: οι πιο πολλές καίριες σημερινές παραλυτικές απεργίες, ιδιαίτερα αυτές του κρατικού τομέα δεν είναι αληθινές απεργίες εργαζομένων αλλά κρατικοί και μάλιστα κυβερνητικοί πόλεμοι ενάντια στο λαό, στη χώρα και, στην τελευταία φάση, ενάντια στις χώρες της ΕΕ. Αυτό ακόμα και αν πολλοί που συμμετέχουν σε αυτές νομίζουν ότι συμμετέχουν σε ένα πραγματικό εργατικό απεργιακό κίνημα και όχι σε ένα κίνημα του χειρότερου ιμπεριαλισμού που έχει γνωρίσει ο κόσμος.
