ΤΙΠΟΤΑ ΤΟ ΕΘΝΙΚΑ ΠΕΡΗΦΑΝΟ ΑΠΛΑ ΕΞΥΠΗΡΕΤΗΣΗ ΤΗΣ ΥΠΕΡΔΥΝΑΜΗΣ-ΑΦΕΝΤΙΚΟΥ
Τι έγινε; Πήρε ψηλά τον αμανέ η τρόικα και ξεπούλησε την εθνική περιουσία και ταπείνωσε τον ελληνικό λαό όπως ισχυρίζεται σύσσωμο το πολιτικό καθεστώς που ανοιχτά ή πλάγια προπαγανδίζει τη θεωρία περί δικτατορίας των δανειστών στη χώρα, οπότε η κυβέρνηση απλά αμύνθηκε; Ή μήπως αποφάσισε ξαφνικά η κυβέρνηση να επιτεθεί στη τρόικα για να ματαιώσει την πολιτική στην οποία είχε συμφωνήσει μαζί της και απλά πάτησε στον τρόπο με τον οποίο τοποθετήθηκε η τρόικα στη συνέντευξη της για να καλυφθεί η ίδια απέναντι στους δανειστές της;
Είμαστε πεισμένοι για το δεύτερο, πράγμα βέβαια που δεν θα καταπλήξει όσους γνωρίζουν τις θέσεις της ΟΑΚΚΕ για τις αιτίες της χρεωκοπίας και την πολιτική χρήση αυτής της χρεωκοπίας από το ανατολικό διακομματικό καθεστώς κορυφής για την υποδούλωση της Ελλάδας στον άξονα Ρωσίας-Κίνας και παραπέρα για την αποσάθρωση της νομισματικής ένωσης και την πολιτική υποταγή της ΕΕ στον ίδιο άξονα.
Το καθεστώς αυτό, που από χθες το βράδυ φανατίζει το έθνος μέχρι υστερίας ενάντια στην τρόικα, έμμεσα ενάντια στην ΕΕ, έφτασε σε ένα σημείο όπου δεν μπορούσε παρά να εξαπολύσει μια καλά οργανωμένη και από καιρό προετοιμασμένη επίθεση ενάντια στον «εθνικό εχθρό».
Καλά προετοιμασμένη και οργανωμένη επίθεση
Τι εννοούμε προετοιμασμένη και καλά οργανωμένη; Εννοούμε ότι η χθεσινή επίθεση είναι απλή συνέχιση και ανοιχτή έκφραση της επίθεσης που γίνεται από το διακομματικό καθεστώς κορυφής εδώ και λίγους μήνες για τη ματαίωση των συμφωνημένων με την τρόικα από την εποχή του αρχικού μνημονίου διαρθρωτικών αλλαγών.
Έχουμε πει και επαναλάβει με σαφήνεια ότι είμαστε ενάντια στο μνημόνιο. Όμως δεν είμαστε αντίθετοι σε αυτό από τα δεξιά, δηλαδή από υπεραντιδραστικές θέσεις όπως είναι είναι αντίθετο το ψευτοαριστερό και ψευτοπροοδευτικό ανατολικό καθεστώς κορυφής, αλλά από τα αριστερά δηλαδή από προοδευτικές αναπτυξιακές και φιλοευρωπαϊκές θέσεις. Το ανατολικό καθεστώς είναι ενάντια στο μνημόνιο με τον ισχυρισμό ότι οι δανειστές που επιβάλανε το μνημόνιο είναι οι ίδιοι οι βασικοί υπαίτιοι της χρεωκοπίας και ότι σε κάθε περίπτωση με τα μέτρα που προτείνουν δυναμώνουν την κρίση και επιταχύνουν την χρεωκοπία. Εμείς ισχυριζόμαστε ότι το μνημόνιο είναι η οδυνηρή για το λαό κλασσική απάντηση κάθε διεθνούς δανειστή σε κάθε κρατική χρεωκοπία που σαν βαθύτερη αιτία της έχει την χαμηλή ανταγωνιστικότητα της ντόπιας παραγωγής σε συνδυασμό με την κρατική σπατάλη. Όμως στην περίπτωση της Ελλάδας, πέρα από το ότι είναι οδυνηρή για τις μάζες, αυτή η κλασική απάντηση είναι καταδικασμένη γιατί η αιτία της χαμηλής ανταγωνιστικότητας της Ελλάδας και της κρατικής σπατάλης δεν βρίσκεται στους ψηλούς μισθούς και τις ψηλές κρατικές κοινωνικές παροχές όπως ισχυρίζονται οι δανειστές αλλά σε μια άλλη κοινή αιτία: στο πολιτικό σαμποτάζ της παραγωγής από το ανατολικό καθεστώς καθώς αυτό προσπαθεί να εξουδετερώσει τους δυτικούς ανταγωνιστές του και επίσης να κατασκευάσει με την εξαγορά κρατικοδίαιτους παρασιτικούς στρατούς. Χωρίς την συντριβή αυτού του πολιτικού καθεστώτος κανένας απ’ έξω παράγοντας, πόσο μάλλον ένας δανειστής κατηγορούμενος για τοκογλυφία από το καθεστώς δεν μπορεί να ανατρέψει την χρεωκοπία, ιδιαίτερα ένα μνημόνιο που στηρίζει την αύξηση της παραγωγικότητας στο φτώχεμα των άμεσων παραγωγών και των λαϊκών μαζών ευρύτερα. Αντίθετα ένα τέτοιο μνημόνιο κάτω από ένα τέτοιο πολιτικό καθεστώς δυναμώνει την οργή των μαζών ενάντια στους δανειστές αλλά και ενάντια στους πιο παραγωγικούς καπιταλιστές και δίνει στο καθεστώς τη δυνατότητα να δυναμώσει το με πολιτικά μέσα παραγωγικό σαμποτάζ που διεξάγει. Για μας λοιπόν η απάντηση στην ακήρυχτη χρεωκοπία της Ελλάδας θα έχει σαν βασική προϋπόθεση την συντριβή του πολιτικού καθεστώτος των σαμποταριστών ώστε να μπορεί η παραγωγή να αναπτυχθεί. Η καρδιά αυτού του καθεστώτος είναι η φασιστική αντιβιομηχανική ψευτοαριστερά που ισχυρίζεται ότι παλεύει υπέρ των φτωχών και κατά των δανειστών ενώ σαμποτάρει κάθε παραγωγή και έτσι παλεύει κατά των φτωχών και υπέρ των πιο σπεκουλαδόρων τοκογλύφων δανειστών. (Γιατί μόνο αυτοί αυτοί οι τελευταίοι πλουτίζουν από την εκτίναξη των επιτοκίων του ελληνικού κρατικού δανεισμού που κορυφώνεται μετά από κάθε αντιμνημονιακή σπασιματική διαδήλωση, κάθε μπούκα και κάθε «δεν πληρώνω» της ψευτοαριστεράς). Αλλά για την συντριβή αυτού του καθεστώτος, που σημαίνει κατ’ αρχήν την αποκάλυψη του αντεργατικού χαρακτήρα αυτής της ψευτοαριστεράς χρειάζεται ένα οργανωμένο παλλαϊκό δημοκρατικό κίνημα που να φτάσει ως την εξέγερση. Όμως ένα τέτοιο παλλαϊκό κίνημα είναι αδύνατο να συγκροτηθεί αν δεν αναγνωρίσει στους άμεσους παραγωγούς, που είναι η καρδιά κάθε λαϊκού κινήματος, ένα επίπεδο ζωής τουλάχιστον ίδιο με το προ της κρίσης, που σημαίνει κατάργηση της κυρίαρχης πλευράς αυτού του μνημόνιου που είναι να μειώνει τις αμοιβές όλων, ακόμα και των πιο φτωχών και των πιο παραγωγικών μισθωτών. Αυτή είναι η άρνηση του μνημόνιου από τα αριστερά.
Η θετική πλευρά των διαρθρωτικών αλλαγών στο μνημόνιο
Όμως πέρα από την κυρίαρχη αρνητική πλευρά του μνημόνιου υπάρχει και μια δευτερεύουσα, αλλά καθόλου ασήμαντη πλευρά του, που είναι θετική και αφορά σε κάποιες αναφερόμενες ως «διαρθρωτικές» αλλαγές οι οποίες σε γενικές γραμμές και αντικειμενικά στρέφονται ενάντια στο παραγωγικό σαμποτάζ και στους σαμποταριστές. Τέτοια διαρθρωτικά μέτρα είναι πχ αυτά ενάντια στις λεγόμενες γραφειοκρατικές καθυστερήσεις των επενδύσεων, που είναι η μορφή που παίρνει το καθαρό παραγωγικό σαμποτάζ από το δημόσιο, από το ΣΤΕ, από τους πελώριους, ασταθείς και αυθαίρετους χωροταξικούς περιβαλλοντικούς κλπ περιορισμούς κάθε κυβέρνησης, ή αυτά για την απελευθέρωση των επαγγελμάτων, δηλαδή για την απαλλαγή της κοινωνικής παραγωγής από αχρείαστα βάρη όπως αυτά που απέρρεαν από τα μονοπωλιακά προνόμια και κυρίως την προκαπιταλιστική κατάτμηση ορισμένων κλάδων της παραγωγής του εμπόριου, της διοίκησης κλπ (πχ μεταφορείς, μηχανικοί, φαρμακοποιοί, γιατροί του ΙΚΑ Κλπ). Ακόμα πιο πολύ αντιστρατεύονται το παραγωγικό σαμποτάζ τα διαρθρωτικά μέτρα που έχουν να κάνουν με τις ιδιωτικοποιήσεις και την πώληση κρατικής περιουσίας.
Η πρακτική εναντίωση του καθεστώτος ενάντια στην τρόικα έγινε ακριβώς όταν αυτή υποχρέωσε την κυβέρνηση να ξεκινήσει τις διαρθρωτικές αλλαγές στις μεταφορές, στα φαρμακεία, στους γιατρούς του ΙΚΑ ενώ σε λίγο πρέπει να τις συνεχίσει στους δικηγόρους, συμβολαιογράφους, μηχανικούς κλπ. Μέχρι τη στιγμή που η τρόικα έπαιρνε ταμειακά μέτρα για τη μείωση του ελλείμματος δηλαδή ζητούσε και επέβαλε μείωση μισθών στους συνταξιούχους, στο δημόσιο και στις ΔΕΚΟ, δηλαδή όσο χτυπούσε το προλεταριάτο, το μισοπρολεταριάτο και τη μικρογραφειοκρατία του ευρύτερου δημόσιου το καθεστώς εναντιωνόταν σε αυτά τα μέτρα μόνο με 24ωρες διακομματικές απεργίες και θορυβώδεις και καψιματικές πορείες που βάθαιναν την κρίση στην ΕΕ και στο Ευρώ, αλλά τα ίδια τα μέτρα πέρναγαν απνευστί. Ποτέ δηλαδή δεν κήρυξαν οι κρατικοπουλημένοι συνδικαλιστές απεργίες διαρκείας στο δημόσιο που θα μπορούσαν εύκολα να τις ακολουθήσουν οι κρατικουπάλληλοι, οι οποίοι σε συνεργασία με τους συνταξιούχους θα μπορούσαν να παραλύσουν κάθε παραγωγική διαδικασία. Ο βασικός λόγος είναι ότι το καθεστώς ήθελε να φανεί αρχικά πολύ νομιμόφρον απέναντι στην ΕΕ ώστε να την εμπλέξει στην διαδικασία της ελληνικής διάσωσης με τα εκατοντάδες δις Ευρώ και να μπορεί αργότερα να την ανατινάξει. Όταν όμως η τρόικα μπήκε στις διαρθρωτικές αλλαγές -οπότε θα χάλαγε μια συνιστώσα του παραγωγικού σαμποτάζ- και η ΕΕ είχε ήδη πιαστεί στη φάκα και η ελληνική διαρκώς επαπειλούμενη χρεωκοπία είχε πάρει στο λαιμό της την Ιρλανδία οπότε η χρηματοπιστωτική ανασφάλεια επεκτάθηκε σε όλη την ΕΕ, ήρθε η ώρα της «αντίστασης». Τότε το αιώνια πουλημένο διακομματικό συνδικαλιστικό απαράτ πέρασε σε γενικευμένη αντι-τρόικα «εθνική αντίσταση» και κάλεσε σε παρατεταμένο αγώνα μπλόκων, απεργίας, και «ανυπακοής» την μικρή αστική και μικροαστική τάξη αρχικά των φορτηγατζήδων, και τελευταία των φαρμακοποιών, των γιατρών του ΙΚΑ και των γιατρών γενικά. Την ίδια ώρα ωστόσο είχε περάσει η συντριβή των μισθολογικών απολαβών των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα, ιδιαίτερα στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, επίσης χωρίς αυτοί να μπορούν να αντιδράσουν και βέβαια χωρίς και το διακομματικό συνδικαλιστικά καθεστώς να αντιδράσει αποτελεσματικά σαν δήθεν «προστάτης» τους, όπως παρουσιαζόταν για δεκαετίες. Δηλαδή ανέλαβαν οι μικροαστοί την αντι-τροικα «επανάσταση» στην οποία είχαν προηγούμενα αποτύχει οι προλετάριοι και μισοπρολετάριοι.
Στην πραγματικότητα βέβαια το ρωσόδουλο καθεστώς δεν ήταν διατεθειμένο να πάει στα άκρα, ούτε τις παραπάνω απεργίες και έτσι να οδηγήσει τους αντίστοιχους κλάδους στην ματαίωση της νομοθεσίας, δηλαδή στην νίκη. Ήθελε απλά να καθυστερήσει τις διαρθρωτικές αλλαγές και να προειδοποιήσει την τρόικα να μην περάσει στις πιο ουσιαστικές από αυτές. Στη δημιουργία αυτής της ατμόσφαιρας βοήθαγε και η παράλληλη κλιμάκωση του κινήματος του ΣΥΝ «δεν πληρώνω». (Η αρχική χρήση αυτού του κινήματος έγινε από τον ΣΥΝ στα διόδια για τη ματαίωση της κατασκευής των τριών νέων μεγάλων οδικών αξόνων (Ιονία, Κεντρική, Ολυμπία) που καμιά τους (!) δεν είχε αναλάβει ο Μπόμπολας αλλά οι δυτικοί ανταγωνιστές του και βασικά η ΓΕΚ-ΤΕΡΝΑ. Ο Μπόμπολας έχει αναλάβει μόνο την οδό Μορέα που είναι στο τέλος της και γι αυτό δεν χτυπιέται από το μεγαλύτερο ως τώρα κίνημα σαμποτάζ στη χώρα και μάλιστα σε ώρα κρίσης). Το «δεν πληρώνω» στα λεωφορεία και στα διόδια είναι η συμπύκνωση του μπαταχτσή έλληνα αστού-λαμόγιου και του σαμποταριστή ρωσόδουλου που η μεγάλη τους πολεμική κραυγή είναι τελευταία το μεγάλο «δεν πληρώνω» δηλαδή το δεν πληρώνω δεκάρα από τα δάνεια των 300 δις και πάνω που οι αδαείς διεθνείς πιστωτές έδιναν αφειδώς τα τελευταία 15-20 χρόνια σε μια χώρα που κατέστρεφε την βιομηχανία της. Και τα έδιναν με τα πολύ χαμηλά επιτόκια που εξασφάλιζε στη χώρα μας η ομπρέλα του Ευρώ και βαθύτερα της Γερμανίας.
Η ουσιαστικότερη από τις ως τώρα διαρθρωτικές αλλαγές: Το πούλημα αχρησιμοποίητης κρατικής γης
Παρόλη αυτή τη συντονισμένη επίθεση η τρόικα νομίζοντας ότι η κυβέρνηση είναι μαζί της και μαζί με την ΕΕ πέρασε σε μια από τις «θρασύτερες» και για αυτό χρησιμότερες για τον τόπο διαρθρωτικές αλλαγές, την πρότασή της για το πούλημα 40 δισεκατομμυρίων από την ακίνητη περιουσία του δημοσίου συν το πούλημα μιας σειράς μεγάλων ΔΕΚΟ αξίας περίπου 10 δις όπως αυτές του ΟΤΕ, της ΔΕΗ και του ΟΣΕ. Το πούλημα των ΔΕΚΟ το θεωρούμε κακό για την ανεξάρτητη στρατηγική ανάπτυξης της χώρας πόσο μάλλον όταν για την αγορά αυτών των «έτοιμων» στρατηγικών γιγάντων καιροφυλακτούν οι ανατολικοί κομπραδόροι κρατικοολιγάρχες και για τον ΟΣΕ το νεοαποικιοκρατικό κινέζικο κράτος. Όμως το πούλημα των ακινήτων των 40 δις είναι κάτι το σε γενικές γραμμές εξαιρετικό και που το έχουμε υποστηρίξει σαν βασικό συστατικό μιας σχετικά ανώδυνης εξόδου από την κρίση. Λέμε σε «γενικές γραμμές» γιατί δεν ξέρουμε ακόμα για ποια ακριβώς ακίνητα πρόκειται. Είναι εξαιρετικό γιατί από όλα τα εγκλήματα των σαμποτέρ το πιο φριχτό είναι ότι δεσμεύουν εδώ και τρεις δεκαετίες αμέτρητα στρέμματα από οικοδομική γη, κρατική ή όχι κρατική, βιομηχανική γη, και πάνω απ όλα τουριστική γη ενώ ρίχνουν στις αράχνες και στην καταστροφή χιλιάδες πολύτιμα ακίνητα του δημοσίου, ιδιαίτερα τα πανάκριβα ολυμπιακά.
Στο σημείο αυτό, ακριβώς στα 40 αυτά δις της ακίνητης περιουσίας και όχι τόσο στις ΔΕΚΟ, ούτε τόσο στα ακίνητα, αλλά ειδικά στη γη έγινε έξαλλος ο αρχισαμποταριστής Παπανδρέου και ύψωσαν περήφανα το νανώδες ανάστημά τους τα τσιράκια του, οι φίλοι του Συν και του ψευτοΚΚΕ Ραγκούσης και Καρχιμάκης και από κοντά όλοι οι άλλοι εθνικά ευαίσθητοι πράκτορες αρχηγοί κομμάτων. Στο σημείο αυτό τους ακολούθησαν και οι περισσότεροι σκουληκιάρηδες φιλελεύθεροι που σαστίζουν όταν όλο αυτό το διακομματικό συντονιστικό κορυφής σαλπίζει σε όλα τα κανάλια την κάθε φορά εθνική γραμμή και κηρύσσει την κάθε φορά νέα εθνική ευαισθησία και νέα εθνική αξιοπρέπεια.
Τι λοιπόν ενόχλησε αυτούς τους περήφανους σαμποταριστές και μπαταχτσήδες που χρεωκοπήσαν τη χώρα και τη ρεζίλεψαν παγκοσμίως για τις επόμενες δεκαετίες;
Τους ενόχλησε το εξής: Αν πραγματικά ξένα κεφάλαια αγοράσουν ακίνητα 40 δις τότε το κρατικό χρέος θα μειωθεί άμεσα ακριβώς στο ίδιο ποσό και σε ποσοστό περίπου 17 % σε σχέση με το συνολικό χρέος οπότε δεν θα υπάρξει κίνδυνος χρεωκοπίας και ο λαός σαν καταναλωτής δεν θα φτωχύνει παραπέρα και το παραγωγικό κεφάλαιο δεν θα κατασπαραχθεί από τη μεγάλη φορολογία. Το κυριότερο όμως είναι ότι αν κάποιοι αγοράσουν γη δεκάδων δις δεν θα το κάνουν για να αφήσουν αυτή τη γη αναξιοποίητη όπως κάνουν οι «περήφανοι» κυβερνήτες μας, αλλά θα κάνουν πάνω στη γη αυτή πρόσθετες επενδύσεις πολλαπλάσιων δεκάδων δις, οπότε θα υπάρξει μια πελώρια παραγωγική δραστηριότητα, που σημαίνει σπάσιμο του παραγωγικού σαμποτάζ και μεγάλη αύξηση του ΑΕΠ. Αυτή η αύξηση θα ρίξει παραπέρα το ποσοστό του χρέους σε σχέση με το ΑΕΠ και είναι ακριβώς αυτό το ποσοστό χρέους που μετράει για την χρηματοπιστωτική αξιοπιστία μιας οικονομίας και όχι το απόλυτο ύψος του χρέους. Αν αυτό το χρέος πέσει παρακάτω ουσιαστικά τότε η διψασμένη για επενδύσεις χώρα θα μπορεί γρήγορα να δανειστεί σχετικά φτηνά νέο παραγωγικό κεφάλαιο, ενώ θα πέσουν και τα επιτόκια του παλιού κεφάλαιου και η χώρα θα ξεχρεώσει πολύ πιο εύκολα το υπόλοιπο χρέος της. Οι εθναμύντορες που καταριούνται τώρα την τρόικα για το ξεπούλημα του εθνικού πλούτου θα έπρεπε να μας πουν πόσους τόκους θα πληρώσει παραπέρα από τις σάρκες του το έθνος και για πόσα χρόνια αν το κρατικό χρέος δεν πέσει αισθητά και σύντομα. Όσο για τους μικροαστούς που καταδικάζουν αυτές τις εκποιήσεις γης με αντικαπιταλιστική γλώσσα παριστάνοντας τους μαρξιστές την απάντηση τους τη δίνει ο Λένιν και η μπολσεβίκικη επανάσταση που κάλεσαν αγωνιωδώς τους ξένους καπιταλιστές να κάνουν επενδύσεις στην ΕΣΣΔ και τους έκαναν γι αυτό εκχωρήσεις απέραντης γης για να επενδύσουν, ιδιαίτερα στην παραγωγή πρώτων υλών, ώστε να βγάλουν την πρώτη σοσιαλιστική χώρα από την υλική καθυστέρηση. Το κακό είναι ότι αυτοί δεν δέχτηκαν την πρόσκληση. Και σε εμάς το κακό είναι ακριβώς αυτό ότι δεν θα έρθουν οι ξένοι καπιταλιστές επειδή οι πράκτορες των νεοαποικιοκρατών κινέζων και ρώσων σοσιαλφασιστών που διοικούν τη χώρα μας δεν θέλουν άλλες επενδύσεις εκτός από τις αρπακτικές των αφεντικών τους.
Γιατί βιάστηκαν να χτυπήσουν τώρα την τρόικα;
Για να βγει στην πραγματικότητα η χώρα μας από τη ρουφήχτρα του χρέους θα πρέπει να σπάσει σε μεγάλο βαθμό το σαμποτάζ 40 χρόνων. Γιατί όμως -θα ρωτήσει κανείς και με το δίκιο του- θα σπάσει το σαμποτάζ; Πως θα γίνουν οι επενδύσεις πάνω στην αγορασμένη γη ή στα κτίρια αφού οι Μπιρμπίληδες, οι Χρυσοχοίδηδες και το κάθε ψευτοΚΚΕ, ΣΥΝ και ΣτΕ και ο κάθε Δήμος και Περιφέρεια θα συνεχίσουν το σαμποτάζ; Μα η τρόικα πρότεινε μαζί με το πούλημα των ακινήτων και μέτρα για να πραγματοποιηθούν οι επενδύσεις με νομοθετικές ρυθμίσεις σε ζητήματα χωροταξίας, περιβάλλοντος, διοικητικής διαδικασίας κλπ οι οποίες θα εμποδίζουν το σαμποτάρισμα των επενδύσεων. Όμως και πάλι οι οποίοι νόμοι μπορούν να εμποδίσουν τους σαμποταριστές να σαμποτάρουν τις επενδύσεις; Όχι. Σημαίνει ότι οι σαμποταριστές θα εκτεθούν στον ελληνικό λαό και θα εκτεθούν κυρίως στην ευρωπαϊκή κοινή γνώμη αν σαμποτάρουν ωμά μια αναπτυξιακή νομοθεσία. Σε αυτήν την περίπτωση ο ρώσικος δούρειος ίππος μέσα στην ΕΕ που λέγεται Ελλάδα δεν θα μπορεί πια να ανοίγει την καταπακτή του και να υπονομεύει και να καταστρέφει το εύθραυστο ευρωπαϊκό οικοδόμημα. Γι αυτό ο «ευρωπαίος» Παπανδρέου θέλει να κάνει το σαμποτάζ του σε αυτό το στάδιο, δηλαδή να εμποδίσει την οποιαδήποτε νομοθετική αλλαγή στις επενδυτικές διαδικασίες ώστε να μην αποτολμηθεί και οποιαδήποτε εκποίηση δημόσιας γης. Πέρα από το σαμποτάζ για την εξάρτηση της ίδιας της χώρας μας στους ανατολικούς δυνάστες της το καθεστώς θέλει να ακυρώσει τώρα, στη γέννησή της, αυτή τη μεγάλη επενδυτική διέξοδο για την Ελλάδα επειδή αυτή η τελευταία δημιουργεί στους ρωσόδουλους ένα στρατηγικό πρόβλημα: Τους αφαιρεί το τρομερότερο εργαλείο οικονομικής οπότε και πολιτικής αποσταθεροποίησης της ΕΕ που είναι η μόνιμα επικρεμάμενη απειλή της ελληνικής χρεωκοπίας.
Έχουμε σε προηγούμενη αρθρογραφία μας αποδείξει πόσο μεθοδικά το διακομματικό των ρωσόδουλων και κυρίως ο πρωθυπουργός προβοκάτορας σπρώχνει τη χώρα στη χρεωκοπία, δηλαδή πως την σέρνει ασταμάτητα ξανά και ξανά στην άκρη του γκρεμού και πως εκεί απειλεί διαρκώς τους μονοπωλιστές που διοικούν την ΕΕ λέγοντας τους: πληρώστε μας ή πέφτουμε, και μαζί με μας πέφτουν και οι άλλοι αδύναμοι κρίκοι της ΕΕ και μετά από αυτούς και ισχυρότεροι κρίκοι και τελικά ανατινάζεται το Ευρώ σας και τελειώνει το μοναδικό τσιμέντο της ανύπαρκτης πολιτικής σας ενότητας που είναι η οικονομική σας ενότητα, η οποία ενσαρκώνεται ακριβώς σε αυτό το πολιτικά ορφανό Ευρώ. Πληρώστε μας λοιπόν και πληρώστε μας με ομόλογα που σημαίνει να μας δανείζετε θεσμικά και εμάς και τους άλλους αδύναμους κρίκους και όχι περιστασιακά. Η Γερμανία ανταπαντάει ότι αυτό σημαίνει ότι θα δεχτείτε και εσείς και όλοι οι άλλοι κοινή διακρατική οικονομική διακυβέρνηση. Όμως στην πραγματικότητα αυτή η απαίτηση για κοινή διακρατική οικονομική διακυβέρνηση δίχως μια προηγούμενη πραγματική και σημαντική πολιτική ενοποίηση της ΕΕ θα είναι αιτία μεγαλύτερης πολιτικής διάσπασης της ΕΕ. Να γιατί αυτή η τάση για διάσπαση της ΕΕ ολοένα και δυναμώνει ακριβώς πάνω στο ζήτημα του χρέους των χωρών της Ευρωζώνης, που κινητήρας του είναι το ελληνικό χρέος.
Αν η τρόικα, στην ουσία δηλαδή η ΕΕ, που είναι ο βασικός δανειστής της χώρας μας και γι αυτό ο βασικός εντολοδόχος της τρόικας, θα μπορεί να επιβάλλει μια οικονομική πολιτική πραγματικής διεξόδου από την κρίση για την Ελλάδα, όπως είναι η πολιτική των πελώριων ξένων παραγωγικών επενδύσεων με εκποίηση γης που θα συνδυάζονται με άμεση αποπληρωμή τεράστιου μέρους του χρέους, τότε η Ελλάδα όχι μόνο δεν θα χρεωκοπήσει αλλά θα πάρει σύντομα το πάνω της. Αλλά αν πάρει το πάνω της και βγει από την κατάθλιψή της και πάρει και λίγα κιλά και λίγο χρώμα στο πρόσωπό της πως θα μπορεί να την πηγαίνει κάθε τόσο ο Παπανδρέου άβουλη και με απλανές το βλέμμα της στην άκρη του γκρεμού για να σκηνοθετεί την μεγαλόπρεπη πτώση της; Τώρα που αρχίζει να παίρνει την Αίγυπτο και την Τυνησία και σε λίγο το πετράδι του αντισημιτικού στέμματος που λέγεται Παλαιστίνη ο Πούτιν θα χάσει την ευκαιρία να διασπάσει και να εξαρτήσει παραπέρα μια αμήχανη και ενεργειακά απομονωμένη ΕΕ;
Έ όχι κι έτσι. Δεν είναι δυνατό να επιτραπεί σε μια τρόικα υπαλλήλων της παρακμασμένης Δύσης να εμποδίζει τη σωτηρία όλου του πλανήτη από τον νεοναζί αυτοκράτορα μας.
Να λοιπόν γιατί τους τακτοποίησε τόσο αποφασιστικά και τόσο σκληρά ο Παπανδρέου τους ανθρώπους της τρόικας ώστε να πετύχει με ένα σμπάρο δύο τρυγόνια. Από τη μια πάγωσε όλο το σχέδιο της εκποίησης της γης και από την άλλη είναι σίγουρο ότι απείλησε την ΕΕ και τρομοκράτησε τις αγορές όσο ποτέ προηγούμενα επιτιθέμενος ουσιαστικά σε κάποια από τα μεγαλύτερα οικονομικά επιτελεία του πλανήτη. Βεβαίως ο άνθρωπος των τριών υπερδυνάμεων (των ΗΠΑ του όλο και πιο ρωσόφιλου Ομπάμα, της Ρωσίας, και της Κίνας) που διοικεί σήμερα το ΔΝΤ, ο παλιός ψευτοκομμουνιστής Στρος Καν, βγήκε αμέσως να εκφράσει την κατανόησή του στον προβοκάτορα αδειάζοντας ουσιαστικά και προκαταλαμβάνοντας την ΕΚΤ (Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και την Κομισιόν. Πρέπει να περιμένουμε πιο ψηλά σπρεντ από Δευτέρα και το θύμα του προβοκάτορα που λέγεται Ελλάδα να βρεθεί πολύ χλωμό σε μια νέα παράσταση αυτοκτονίας λίγο πριν από τη σύνοδο του Eurogroup.
Η προβοκάτσια με τη συνέντευξη και οι αιτίες της ευκολίας της
Έχουμε αφήσει για το τέλος το πως σχεδιάστηκε η επίθεση Παπανδρέου ώστε αυτή να μπορεί κάπως να παρουσιαστεί σαν λογική στη Δύση χωρίς ο ίδιος να φαίνεται ότι προδίνει την αγάπη και την εμπιστοσύνη της σε αυτήν αλλά ότι σύρθηκε από την εσωκομματική και εξωκομματική του αντιπολίτευση.
Η μεθόδευση ήταν η εξής: Ο προβοκάτορας είχε συμφωνήσει άτυπα τις προηγούμενες μέρες με τον υπουργό του των οικονομικών και αυτός είχε συμφωνήσει επίσημα με την τρόικα να γίνουν αυτές οι ρυθμίσεις με τα 50 δις ανάμεσα σε μια σειρά νέα μέτρα του αναθεωρημένου μνημονίου. Η σταθερή διαδικασία ως τώρα ήταν αυτές τις συμφωνίες να τις αναγγέλλει η κυβέρνηση και όχι η τρόικα ακριβώς για να μην ξεφτιλίζεται η χώρα και η κυβέρνηση. Τώρα όμως προφανώς από κάποιους, πιστεύουμε και από τον υπουργό οικονομικών που συνέφαγε με την τρόικα σε μια ταβέρνα σε χαλαρή και κεφάτη ατμόσφαιρα 24 ώρες πριν από τη συνέντευξή της (ΜΕΓΚΑ 14/2) , ενθαρρύνθηκε να βγει και να μιλήσει πρώτη η τρόικα. Και η τρόικα δεν μπορούσε να κρύψει το διδακτικό και απαιτητικό της στυλ όχι μόνο γιατί έτσι ξέρουν να μιλάνε οι εκπρόσωποι των πιστωτών ή των ιμπεριαλιστών που έχουν μάθει να επιβάλουν μέτρα σε χρεωκοπημένες και αδύναμες χώρες, αλλά γιατί η ίδια η τρόικα βρίσκεται μπροστά σε μεγάλο εκνευρισμό καθώς οι προβλέψεις της η μία μετά την άλλη αποτυγχάνουν και αποτυγχάνουν γιατί η βάση της πολιτικής της που είναι η αύξηση της ανταγωνιστικότητας μέσω της μείωσης των μισθών και των κρατικών ενισχύσεων στη φτωχολογιά καταρρέει κάτω από τα πολύπλευρα και ασταμάτητα χτυπήματα των σαμποταριστών της παραγωγής που ασκούν την αληθινή οικονομική πολιτική της χώρας . Έτσι έφτασαν οι τρεις να κατακρίνουν στην συνέντευξή τους όχι τους σοσιαλφασίστες τους ίδιους αλλά όλους τους ανθρώπους του λαού που συμμετέχουν στα αντιδραστικά κινήματά τους με τρόπο που δεν το έχει κάνει ποτέ ούτε ο υποτιθέμενος φίλος τους πρωθυπουργός. Εύκολα λοιπόν το έτοιμο υπόλοιπο διακομματικό καθεστώς ξεσήκωσε τους πάντες ενάντια σε αυτό το αντιπαθητικό και ταπεινωτικό στυλ για να καλύψει αυτήν την πρωτοφανή προβοκατόρικη ακόμα πιο ταπεινωτική αποδοκιμασία του Παπανδρέου δηλαδή ενός δανειζόμενου στου εκπροσώπους των δανειστών του εν μέσω χρεωκοπίας.
Βεβαίως η αποδοκιμασία αυτή θα μπορούσε να προκαλέσει γέλιο με το θράσος της αφού το βασικό της συστατικό ήταν η κατηγορία στην τρόικα ότι επεμβαίνει «στα εσωτερικά της χώρας» όταν ο ίδιος ο πρωθυπουργός τονίζει σε κάθε ευκαιρία ότι αυτά τα μέτρα που επιβάλλει η κυβέρνηση τα απαιτούν οι δανειστές, δηλαδή η τρόικα, δηλαδή όταν αυτός ο ίδιος αναθέτει στην τρόικα την ευθύνη συνολικά της οικονομικής πολιτικής της κυβέρνησής του ακριβώς για να κάνει την ΕΕ και γενικότερα τη Δύση μισητή στο λαό. Βεβαίως αναθέτει σε αυτήν και την ευθύνη του οικονομικού σαμποτάζ που πραγματοποιεί ο ίδιος. Όμως πίσω από την γελοία και υποκριτική αυτή κατηγορία περί «ανάμειξης στα εσωτερικά της χώρας» ο κυβερνητικός εκπρόσωπος διατύπωσε τη θέση ουσίας ότι δεν θα εκποιηθεί, δηλαδή δεν θα πουληθεί δημόσια έκταση σε οποιονδήποτε αλλά μόνο θα γίνει αξιοποίηση, που σημαίνει νοίκιασμα γης για ορισμένα χρόνια. Αυτό σημαίνει ότι δεν θα γίνουν μεγάλες επενδύσεις αφού κανείς δεν επενδύει μεγάλα και ακριβά πάγια πάνω σε μια γη που δεν είναι δικιά του. Αντίστροφα «αξιοποιήσεις» γης, δηλαδή ελαφριές με χαμηλά πάγια αλλά χρυσοφόρες σε βραχυμεσοπρόθεσμο επίπεδο επενδύσεις πάνω σε νοικιασμένη γη, τρελαίνονται να κάνουν οι νεοαποικιακές δυνάμεις που δεν θέλουν να πληρώνουν μεγάλα αρχικά κεφάλαια για να ξεχρεώνουν ή να αναπτύσσουν σε βάθος τις χώρες υποψήφια θύματά τους. Έχουμε κάθε λόγο να πιστεύουμε ότι αυτό είναι το νόημα της διαφοράς ανάμεσα στις λέξεις «εκποίηση» και «αξιοποίηση». Η πάμφθηνή «αξιοποίηση» του λιμανιού του Πειραιά από την ΚΟΣΚΟ έχει πολλά να μας πει γι αυτήν την τακτική.
Σε κάθε περίπτωση πάντως η στρατηγικής φύσης και πιο ανώδυνη για τον πληθυσμό της χώρας διέξοδος από την υπερχρέωση τραυματίστηκε θανάσιμα στη γέννησή της, ενώ η τρόικα αντί να αντεπιτεθεί ζήτησε συγνώμη από τους προβοκάτορες καταλήγοντας ως εξής σε μια επίσημη ανακοίνωσή της, απάντηση στην επίπληξη Παπανδρέου: «Οι Οργανισμοί μας σέβονται απόλυτα τις αρμοδιότητες και τις πρωτοβουλίες
της Κυβέρνησης σε όλους τους τομείς λήψης οικονομικών αποφάσεων, ο δε
ρόλος μας συνίσταται στην παροχή συμβουλών και υποστήριξης προς την
Κυβέρνηση μέσω της εξέτασης εναλλακτικών λύσεων κατά τη διαδικασία
λήψης αποφάσεων. Είναι λυπηρό εάν κάποια στιγμή σχηματίστηκε
διαφορετική εντύπωση. Αναγνωρίζουμε τις δύσκολες προκλήσεις που
αντιμετωπίζει η ελληνική οικονομία και σεβόμαστε απόλυτα τις
αξιοσημείωτες προσπάθειες που καταβάλλει ο ελληνικός λαός.
Εξακολουθούμε να υποστηρίζουμε τις προσπάθειες αυτές». Σε αυτήν την ανακοίνωση εμφανίζονται οι παγκόσμιοι πολιτικοί συσχετισμοί. Οι ισχυροί του χρήματος ζητάνε συγνώμη όχι από ένα μικρό, χρεωκοπημένο και ανυπόληπτο κράτος αλλά από ένα κράτος που μιλάει με το θράσος του αφεντικού του, που είναι ο μεγαλύτερος, δολιότερος και ...διπλωματικότερος τραμπούκος της γης.
της Κυβέρνησης σε όλους τους τομείς λήψης οικονομικών αποφάσεων, ο δε
ρόλος μας συνίσταται στην παροχή συμβουλών και υποστήριξης προς την
Κυβέρνηση μέσω της εξέτασης εναλλακτικών λύσεων κατά τη διαδικασία
λήψης αποφάσεων. Είναι λυπηρό εάν κάποια στιγμή σχηματίστηκε
διαφορετική εντύπωση. Αναγνωρίζουμε τις δύσκολες προκλήσεις που
αντιμετωπίζει η ελληνική οικονομία και σεβόμαστε απόλυτα τις
αξιοσημείωτες προσπάθειες που καταβάλλει ο ελληνικός λαός.
Εξακολουθούμε να υποστηρίζουμε τις προσπάθειες αυτές». Σε αυτήν την ανακοίνωση εμφανίζονται οι παγκόσμιοι πολιτικοί συσχετισμοί. Οι ισχυροί του χρήματος ζητάνε συγνώμη όχι από ένα μικρό, χρεωκοπημένο και ανυπόληπτο κράτος αλλά από ένα κράτος που μιλάει με το θράσος του αφεντικού του, που είναι ο μεγαλύτερος, δολιότερος και ...διπλωματικότερος τραμπούκος της γης.
Στην πραγματικότητα εκφράστηκε σε αυτήν τη σύγκρουση η εξής προφανής αλήθεια: Καμιά σύγχρονη χώρα δεν μπορεί να δεχτεί οικονομική πολιτική που θα της επιβληθεί απ’ έξω. Η ΕΕ δουλεύει στην Ελλάδα με υπαλλήλους της, δηλαδή με ανοιχτό τρόπο και αφού η χώρα έχει συμφωνήσει εθελοντικά σε εκχώρηση δικαιωμάτων συγκυβέρνησης σε ορισμένους τομείς. Η Ρωσία αντίθετα φροντίζει σχολαστικά να δουλεύει μόνο μέσο πρακτόρων που μάλιστα έχουν καταφέρει να κυβερνάνε τη χώρα. Η ΕΕ και το ΔΝΤ κυβερνάνε μόνο τυπικά και ορισμένα στενά οικονομικά πλαίσια , δηλαδή δεν κυβερνάνε. Ουσιαστικά κυβερνάει η Ρωσία, που κυβερνάει πολιτικά και ιδεολογικά. Γιατί το δικό της γνήσια ιμπεριαλιστικό συμφέρον φαίνεται στον ελληνικό λαό, χάρη στους πράκτορες που κυβερνάνε, σαν γνήσια ελληνικό εθνικό συμφέρον. Αντίθετα το εθελοντικό μοίρασμα εξουσίας με την ΕΕ πάλι χάρη στους πράκτορες φαίνεται σαν ωμή εξωτερική επέμβαση. Αυτή η εικόνα έχει αναπόφευκτα δυναμώσει από την ώρα που η ΕΕ έγινε λόγω χρεωκοπίας της Ελλάδας διασώστης δανειστής της, οπότε και συνδιαχειριστής της δημοσιονομικής της πολιτικής η οποία ως τώρα ήταν στην αρμοδιότητα του κάθε κράτους μέλους ξεχωριστά. Γι αυτό η τρόικα θα είναι ματ ότι και να πει ότι και να κάνει. Η λύση βρίσκεται σε δύο ενδεχόμενα: είτε έρχεται στην Ελλάδα μια φιλοευρωπαϊκή πολιτική εξουσία, είτε η Ελλάδα πρέπει να φύγει από την ΕΕ. Αυτά για το καλό της Ελλάδας και για το καλό της ΕΕ. Το μεγάλο κακό για τη χώρα μας αυτή τη στιγμή είναι ότι ο λαός της δεν ξέρει ποιος φταίει για τη χρεωκοπία και ενοχοποιεί αυτόν που φταίει λιγότερο. Και αυτός ο τελευταίος όσο δεν κυβερνάει πραγματικά χρεώνεται την αποτυχία και της διάσωσης και θα την χρεώνεται όλο και περισσότερο. Και αυτό δεν θα εξοργίζει μόνο τον ελληνικό λαό ενάντια στην ΕΕ αλλά και τους λαούς της ΕΕ ενάντια στην Ελλάδα και, το χειρότερο, ενάντια στην ίδια την ΕΕ που έχει αποτύχει στη διάσωση ενός μέλους της και που έτσι αυτοτραυματίζεται και αιμορραγεί και οικονομικά και πολιτικά. Αυτές είναι οι αντικειμενικές ευνοϊκές προϋποθέσεις που έκαναν εύκολο το προβοκατόρικο χτύπημα Παπανδρέου στην Τρόικα.
Δεν μπορούμε ύστερα από ένα τόσο καλά οργανωμένο και προετοιμασμένο αλλά και τόσο ισχυρό πολιτικό χτύπημα του διακομματικού καθεστώτος στην ΕΕ να μην σκεφτούμε ότι οι στόχοι του είναι πολλαπλοί όπως συμβαίνει σε πολλές αντίστοιχες προβοκάτσιες. Ήδη κάποιοι στην κυβέρνηση διαρρέουν ότι θα γίνουν εκλογές. Έχουμε εκτιμήσει εδώ και δύο μήνες ότι αυτή η εκδοχή παρουσιάζει το πελώριο πλεονέκτημα για τον Παπανδρέου και τον Σαμαρά να μπορούν να εκκαθαρίσουν ταχύτατα τα κόμματά τους και τη Βουλή από τους μη ρωσόφιλους και κινεζόφιλους αντιπάλους τους, αφού οι εκλογές θα γίνουν με λίστα. Δηλαδή θα μπορούν αυτοί να πραγματοποιήσουν τις εσωκομματικές εκκαθαρίσεις μιας δεκαετίας μέσα σε ένα μήνα. Ως τώρα δεν υπήρχε ένα κάπως πειστικό πρόσχημα για μια τέτοια καταστροφική επιλογή ούτε προς τα μέσα ούτε προς τα έξω. Τώρα ίσως να κατασκευάστηκε ένα. Αν αυτό επιβεβαιωθεί τότε θα έχουμε τις τρίτες απανωτές πραξικοπηματικές εκλογές μέσα σε τρισίμιση χρόνια. Σε κάθε περίπτωση θα ξέρουμε σε λίγες μέρες τι έχουν σχεδιάσει τα τέρατα σε αυτό το επίπεδο.
