Τα στοιχεία που έχουμε ως τώρα δείχνουν ότι μια ακόμα επιχείρηση «αιφνίδιας επανάστασης» ουσιαστικά ενός καλυμμένου στρατιωτικού πραξικοπήματος διεξάγεται σήμερα και στη Λιβύη με την ενίσχυση κινημάτων δυσαρεστημένων μαζών κάτω από ισλαμοφασιστική καθοδήγηση. Με λίγα λόγια ο νεοναζιστικός ρωσο-κινεζο-ιρανικός άξονας που καθοδηγείται από το Κρεμλίνο επιχειρεί να καταβροχθίσει για τα καλά και τη Λιβύη. Και αυτήν την επιχείρησή την βοηθάνε οι απανταχού σάπιοι και καιροσκόποι ιμπεριαλιστές φιλελεύθεροι σκάβοντας βαθύτερα τον τάφο των λαών τους και τελικά και των ίδιων. Επικεφαλής τους οργιάζει ο αντισημίτης Ομπάμα και η ρωσόδουλη Κλίντον
Αν ο άξονας πετύχει το ίδιο σχέδιο και στην Αλγερία θα αποκόψει ενεργειακά την Ευρώπη από την πλευρά της Μεσογείου. Αν μάλιστα οι ισλαμοφασίστες καταφέρουν να καταλάβουν την εξουσία και στην Σαουδική Αραβία η Ευρώπη θα στραγγαλιστεί ενεργειακά, θα εκβιαστεί και θα διασπαστεί πολιτικά από τον άξονα και θα είναι από εκεί και πέρα μια πολύ εύκολη στρατιωτική λεία για τον άξονα. ‘Ήδη η εφαρμογή του σχεδίου αυτού σε Τυνησία και Αίγυπτο σημείωσε μεγάλη επιτυχία. Λίγο μετά την πολιτική αλλαγή εκεί, οι νέες αρχές της Αιγύπτου επέτρεψαν σε δύο πολεμικά πλοία του Ιράν να διασχίσουν τη διώρυγα του Σουέζ, για πρώτη φορά από το 1979! Αυτό το γεγονός είναι η μεγαλύτερη απόδειξη ότι αυτά τα κινήματα παρά τη μορφή τους δεν είναι δημοκρατικά στην ουσία τους αφού ενισχύουν άμεσα και κραυγαλέα την θέση του Ιράν της μεγαλύτερης φασιστικής δικτατορίας στον μουσουλμανικό κόσμο. Ασφαλώς κάπου σε αυτά τα κινήματα υπάρχει και ένα κομμάτι δημοκρατών που υποφέρανε από την αστυνομική και κοινωνική καταπίεση των προηγούμενων αυταρχικών και ολιγαρχικών ηγεσιών αλλά αυτοί δεν παίζουν πουθενά ηγεμονικό ρόλο και ήδη όσοι παρασύρθηκαν από την τελευταία -ερντογανικής σοδιάς- ψευτοδημοκρατική δημαγωγία των ισλαμο- και σοσιαλφασιστών έχουν αρχίσει να ανησυχούν. Οι πρώτες αντιδράσεις ήταν αυτές των δημοκρατικών γυναικών στην πολύ πιο κοσμική από την Αίγυπτο Τυνησία, οι οποίες άρχισαν να ανησυχούν και πραγματοποίησαν πριν λίγες μέρες μεγάλη συγκέντρωση διαμαρτυρίας ενάντια στους νικητές και αποθρασυμένους ισλαμοφασίστες.
Η αντίστοιχη εξέγερση-πραξικόπημα φαίνεται ότι είναι σε εξέλιξη και στην περίπτωση της Λιβύης. Σε αυτήν, σε αντίθεση με την Τυνησία και την Αίγυπτο, ασκείται από τον Καντάφι μία τριτοκοσμική φασιστική δικτατορία τύπου Σαντάμ Χουσείν. Μια λαϊκή εξέγερση ενάντια στο καθεστώς Καντάφι με αξιώσεις επιτυχίας θα προϋπέθετε τουλάχιστο την ύπαρξη ενός βαθιού και πολύ πλατειού δημοκρατικού κινήματος με μια κάποια ιστορία, όπως πχ συμβαίνει στο Ιράν. Όμως εδώ και πολλά χρόνια το μόνο κίνημα ενάντια στο καθεστώς Καντάφι προέρχεται από τον ισλαμοφασισμό, που όπως παντού βοηθιέται από το ρώσικο στη γραμμή του τηλεοπτικό δίκτυο Αλ Τζαζίρα. Επίκεντρο του ισλαμοφασισμού αποτελεί η πόλη της Βεγγάζης, και καθόλου τυχαία, η εξέγερση αλλά και το στρατιωτικό πραξικόπημα ξεκίνησε από κει όπου στις 17/2 πραγματοποιήθηκε η λεγόμενη «Παρασκευή της Οργής» σε ανάμνηση των ισλαμοναζιστικών κινητοποιήσεων που είχαν γίνει στην ίδια πόλη στα 2006 με αφορμή τη δημοσίευση των γνωστών γελοιογραφιών του Μωάμεθ από μια δανέζικη εφημερίδα! Αυτές τις έπνιξε τότε με βία ο Καντάφι.
Τα συγκεκριμένα στοιχεία και η συγκεκριμένη ανάλυση μας οδηγούν στο συμπέρασμα ότι τον τοπικόφασίστα Καντάφι τον χτυπάει τώρα από πολύ πιο δεξιά το παγκόσμιο νεοναζιστικό μέτωπο του Άξονα που συνεργάζεται με τους ιμπεριαλιστές φιλελεύθερους των ΗΠΑ. Αυτό το μέτωπο βρίσκεται όπως και στην Τυνησία και στην Αίγυπτο κάτω από την ηγεμονία του Κρεμλίνου που δουλεύει υπομονετικά και για χρόνια από τα μέσα, μέσο πρακτόρων, σαν εθνικός φίλος σε κάθε προς υποδούλωση χώρα, ενώ οι σε στρατηγική κάθοδο ΗΠΑ δουλεύουν όπως πάντα εξωτερικά, αλαζονικά και ανόητα. Η Ρωσία του Πούτιν επιτίθεται στον Καντάφι με την ιδιότητα του τριτοκοσμικού αστού που της αντιστέκεται όλο και πιο πολύ τα τελευταία χρόνια ενώ για δεκαετίες ήταν ένας αρκετά πιστός σύμμαχός της και τραμπούκος. Με τη μέθοδο του εισοδισμού η Ρωσία, και τώρα και παλιότερα σαν ΕΣΣΔ, έχει βαθιά διεισδύσει στον κανταφικό στρατό που τον εξόπλιζε αποκλειστικά και έτσι τον εξαρτούσε περισσότερο από κάθε άλλο θεσμό της χώρας, πράγμα για το οποίο αμείβεται τώρα με την προσχώρηση από την αρχή μεγάλων τμημάτων του στρατού στο πλευρό των ισλαμοφασιστών της Βεγγάζης.
Ο Καντάφι ο ίδιος, όπως και ο Σαντάμ πριν από αυτόν, πιστεύει από ότι φαίνεται ότι τον τρώνε κύρια οι ΗΠΑ κι η υπόλοιπη Δύση και όχι η Ρωσία και ο Άξονας, παρόλο που καταγγέλλει την Αλ Κάιντα. Κι αυτό γιατί όπως και με τον Σαντάμ, όπως και με τον Μιλόσεβιτς πριν από αυτόν η ρώσικη διπλωματία, η βρωμερότερη του ιμπεριαλιστικού κόσμου, αφήνει τις ΗΠΑ και τους άλλους δυτικούς να εκτεθούν ανοιχτά σαν κύριοι εχθροί και να χτυπήσουν τα τριτοκοσμικά θύματά της και η ίδια κρύβεται σαν ενδιάμεση δύναμη, που ήθελε τάχα, αλλά δεν μπορούσε να τα βοηθήσει. Έτσι αυτά τα θύματα την ώρα που πέφτουν καταγγέλλουν βασικά τις ΗΠΑ και τους άλλους δυτικούς. Έτσι και τα υπολείμματα του καθεστώτος τους περνάνε στον Άξονα και ποτέ στη Δύση. Αυτή είναι η μέθοδος που έχουμε περιγράψει σαν «σκούπα-φαράσι» ή σαν «άλλος τινάζει τη ελιά-άλλος μαζεύει τον καρπό». Οι ΗΠΑ παίζουν το ρόλο της σκούπας που σπρώχνει τον τριτοκοσμικό ηγέτη έξω από την εξουσία και μετά τον μαζεύει σαν φαράσι η Ρωσία για να ανακυκλώσει το καθεστώς του και ότι μείνει από αυτό να το πετάξει στα σκουπίδια. Δεν είναι τυχαίο ότι ο τελευταίος άνθρωπος που συνάντησε τον Μπουμπάρακ πριν την πτώση του ήταν ένας αντιπρόσωπος του Μεντβέντεφ. Αυτόν τον ρόλο αρχικά ήταν να τον παίξει ο πιο δυτικοφανής διπλωματικός υπάλληλος του Κρεμλίνου, ο Γ. Παπανδρέου, γιος παλιότερου διπλωματικού υπαλλήλου του, αλλά φαίνεται ότι τα πράγματα ήταν ώριμα για μια απ’ ευθείας ρώσικη μεσολάβηση. Έχουμε κάθε λόγο να πιστεύουμε ότι η ρώσικη μεσολάβηση έπαιξε κάποιο σημαντικό ρόλο στην τιμητική αποστρατεία για τον Μουμπάρακ εντός της Αιγύπτου. Αν δεν ήταν έτσι τότε οι αιγύπτιοι ισλαμοφασίστες θα συνέχιζαν και τώρα δα να απαιτούν πάνω απ όλα την έξωση του Μουμπάρακ από τη Αίγυπτο.
Αποδείχτηκε πάντως ότι ο Καντάφι ήταν πιο σκληρό καρύδι για τη Ρωσία από τους άλλους γιατί αυτόν το Κρεμλίνο μέσο Μεντβέντεφ υποχρεώθηκε ανοιχτά να τον καταγγείλει στις 25/2 για την βία του και μάλιστα τον απείλησε ότι θα θεωρηθεί και εγκληματίας πολέμου αν συνεχίσει. Μάλλον η Ρωσία ανησύχησε μήπως αυτός πάει μέχρι τέλους τη σύγκρουσή του με τους ισλαμοφασίστες και ίσως έτσι συγκρατήσει δίπλα του ένα ισχυρό κομμάτι του στρατού στο πλευρό του και διασωθεί. Αυτή η στάση που θα δούμε αν είναι τρελή η τολμηρή χάλασε αρκετά την τακτική του «φαρασιού» δεδομένου ότι η Ρωσία αρχικά ζήτησε με δυο λόγια, σχεδόν ψιθυριστά στον Καντάφι, απλά να μην χρησιμοποιήσει βία. Πάντως στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ και η Ρωσία και η Κίνα και μετά την εκδήλωση οργής από την πρώτη φρόντισαν να είναι κάπως πιο «καλές» με τον Καντάφι από όσο η Δύση βάζοντας βέτο στο σημείο εκείνο του ψηφίσματος της δεύτερης να γίνει απαγόρευση των πτήσεων της πολεμικής αεροπορίας του Καντάφι.
Αυτά τα ψηφίσματα του ΟΗΕ δείχνουν την περιφρόνηση που έχει όλος ο ιμπεριαλιστικός κόσμος στην εθνική ανεξαρτησία των μικρότερων κρατών καθώς ποδοπατούν ξεδιάντροπα την μεγάλη αρχή τη μη επέμβασης στα εσωτερικά τους και την αρχή του σεβασμού της κρατικής κυριαρχίας τους. Αν οι ισλαμοφασίστες ή οι όποιοι λαϊκοί επαναστάτες ή οι όποιοι στρατηγοί και άλλοι πραξικοπηματίες καταφέρουν να πάρουν ειρηνικά ή με αίμα την εξουσία στη Λιβύη, ή αν ο Καντάφι απαντήσει σε αυτούς ειρηνικά η με έναν καταστροφικό εμφύλιο αυτό είναι υπόθεση του λαού της Λιβύης, ή προηγούμενα του λαού της Αιγύπτου και του λαού της Τυνησίας και καμιάς άλλης κυβέρνησης. Ασφαλώς δεν θα περίμενε κανείς μια οποιαδήποτε λογική μη επέμβασης από τους νεοναζίδες του Άξονα, αλλά το πιο ανησυχητικό τους δύο τελευταίους μήνες είναι το σε πιο σημείο έχουν αποκτηνωθεί οι δυτικοί ιμπεριαλιστές μετά την εισβολή τους στο Κόσσοβο, και κυρίως στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ. Πραγματικά πόσο επιλεκτικοί, υποκριτές και σιχαμεροί είναι όταν για να μην τρωθούν τα άμεσα υλικά συμφέροντά τους δεν επεμβαίνουν σε γενοκτονίες σαν αυτές της Τσετσενίας, όπου η Ρωσία έσφαξε ένα άλλο έθνος ή όταν δεν επεμβαίνουν ουσιαστικά, δηλαδή με ουσιαστικές κυρώσεις όπως έχουν υποχρέωση, ενάντια στον ωμό διαμελισμό και στην κατοχή μιας καθαρά ανεξάρτητης χώρας όπως είναι η Γεωργία ή όταν το βουλώνουν εντελώς για την κινέζικη βία ενάντια στην δημοκρατική εξέγερση του θιβετιανού λαού. Το μόνο καλό είναι ότι αυτές τις εξωτερικές επεμβάσεις τους τώρα εναντίον των τριτοκοσμικών κρατών και αντικειμενικά υπέρ των ισλαμοφασιστών στη βόρεια Αφρική οι δυτικοί ιμπεριαλιστές θα τις πληρώσουν και οι ίδιοι σε ένα όχι μακρινό μέλλον. Το κακό είναι ότι θα τις πληρώσουν ακόμα πιο ακριβά οι λαοί της ΕΕ και των ΗΠΑ που δεν φταίνε σε τίποτα γιατί δεν είναι αυτοί που διαχειρίζονται τις διπλωματικές υποθέσεις των κρατών τους οπότε δεν είναι σε θέση να ξέρουν τα βρώμικα παιχνίδια εξουσίας που παίζονται σε σχετικά μακρινές τους χώρες. Εκείνο που έχουν να κάνουν οι λαοί του Βορρά για να σωθούν είναι να πάρουν τις υποθέσεις τους στα χέρια τους χτίζοντας το λιγότερο τα δημοκρατικά αντιιμπεριαλιστικά κόμματά τους.
Ένα ερώτημα που περιμένει ωστόσο μια απάντηση είναι το τι ενόχλησε τόσο πολύ τη Ρωσία που τη έκανε να στραφεί τόσο ανοιχτά ενάντια σε έναν Καντάφι που δεν ήταν απέναντί της τόσο ανεξάρτητος όσο ήταν ο Σαντάμ. Μάλιστα αρχικά και εμείς νομίσαμε λαθεμένα ότι η καταδίκη από τη μεριά του Καντάφι του κινήματος-πραξικοπήματος της Τυνησίας ήταν προσχηματική (Δες άρθρο μας στο μπλογκ για Τυνησία). Στην πραγματικότητα δεν είχαμε παρακολουθήσει προσεκτικά την πολιτική της Λιβύης τα τελευταία χρόνια. Αυτό λοιπόν που έχει συμβεί τα τελευταία χρόνια είναι ότι αφότου οι ΗΠΑ του Μπους έσπασαν την διπλωματική απομόνωση του καθεστώτος Καντάφι αυτός σύσφιξε τις οικονομικές, βασικά τις ενεργειακές, και τις πολιτικές σχέσεις του με την ΕΕ και προσπάθησε να αποσπαστεί από τον αντίστοιχο πολύπλευρο ασφυκτικό εναγκαλισμό της Ρωσίας, αν και η προβοκατόρισα Κλίντον έκανε ότι μπορούσε για να διαταράξει ξανά τις σχέσεις του με τις ΗΠΑ.
Τον Απρίλη λοιπόν του 2008 οι Ρώσοι, εκβιάζοντας τον Καντάφι με τη διαγραφή του τεράστιου χρέους της Λιβύης λόγω εξοπλισμών, αξίωσαν από αυτόν να τους παραδώσει τον έλεγχο του συνόλου σχεδόν της παραγωγής αερίου και πετρελαίου της χώρας. Αυτός αρνήθηκε (ΝΥΤ, 3/11/08). Αν ο Καντάφι υπέκυπτε σε αυτόν τον εκβιασμό η Νότια Ευρώπη και πιο πολύ η Ιταλία θα περισφιγγόταν ακόμα στενότερα από την ρώσικη ενεργειακή μέγγενη.
Προσελκύοντας λοιπόν δυτικές εταιρίες και διοχετεύοντας σε αυτές, ιδιαίτερα στην Ιταλία, φυσικό αέριο με υποθαλάσσιο αγωγό και συσφίγγοντας τις σχέσεις του ιδιαίτερα με την Ιταλία και τη Γαλλία η Λιβύη κατάφερε να αποτρέψει το μονοπωλιακό έλεγχο των κοιτασμάτων της σε αέριο και πετρέλαιο από τους ρώσους Χίτλερ. (Εκείνη που έκανε ότι μπορούσε για να διαταράξει ξανά τις σχέσεις του με τις ΗΠΑ ήταν η Κλίντον). Στα 2007 οι αρχές της Τρίπολης είχαν συλλάβει στέλεχος της Λουκόιλ για να το αφήσουν μόνο όταν ο λίβυος πρωθυπουργός επισκέφτηκε τη Μόσχα τον Ιούλη του ’08 με την ελπίδα ότι θα έκλεινε τις τελικά μικρότερης σημασίας ενεργειακές και στρατιωτικές συμφωνίες μαζί της (π.χ. αγορά οπλικών συστημάτων αξίας 1 δις και όχι 11 δις όπως διέδιδε αρχικά μια αισιόδοξη ρωσική πηγή).
Ένα χρόνο πριν οι αρχές της Τρίπολης είχαν συλλάβει στέλεχος της Λουκόιλ για να το αφήσουν μόνο όταν ο Λίβυος πρωθυπουργός επισκέφτηκε τη Μόσχα τον Ιούλη του ’08 με την ελπίδα ότι θα έκλεινε τις τελικά αποτυχημένες ενεργειακές και στρατιωτικές συμφωνίες μαζί της.
Ένα άλλο που θα πρέπει να έχει ενοχλήσει τη Ρωσία και τον Άξονα γενικότερα είναι ότι ο Καντάφι ψάχνοντας εκτός από την ΕΕ και για νέα ερείσματα προς το νότο, παίζει τα τελευταία χρόνια έναν όλο και μεγαλύτερο ρόλο στον γενικά τριτοκοσμικό Οργανισμό Αφρικανικής Ενότητας. Ο Καντάφι που ήταν ως πρόσφατα πρόεδρός του είναι υπέρμαχος της πολιτικής ενοποίησης της αφρικανικής ηπείρου, κάτι που καθόλου δε συμφέρει τους ρώσους και τους κινέζους νεοαποικιοκράτες σε μια στιγμή που επιδιώκουν λυσσαλέα να βάλουν πόδι σε ένα όλο και πιο μεγάλο μέρος της πλούσιας αυτής σε ορυκτές πρώτες ύλες ηπείρου. Ο Καντάφι δε βγήκε μπροστά για να υποστηρίξει τον παλιό του φασίστα φίλο του Άξονα Γκμπάγκμπο στην Ακτή του Ελεφαντοστού, διατηρεί καλές σχέσεις με την Ερυθραία κ.ά. Είναι πολύ χαρακτηριστική η ομιλία που έβγαλε στη γενική συνέλευση του ΟΗΕ το Σεπτέμβρη του 2009. Εκεί ούτε λίγο ούτε πολύ καταφέρθηκε ενάντια στις υπερδυνάμεις και κατήγγειλε τα μόνιμα μέλη του συμβουλίου ασφαλείας με το δικαίωμα βέτο που ασκούν και καταπιέζουν τα μικρότερα κράτη, κατηγόρησε την υπηρεσία ατομικής ενέργειας (υπό την ηγεσία του ρωσόδουλου Μπαραντέι) ότι δεν πειράζει τους μεγάλους και τάχθηκε ενάντια στη διεύρυνση του Σ.Α., δηλαδή ενάντια στην είσοδο κρατών όπως η Βραζιλία που η φιλοκουβανέζικη κυβέρνησή της αποτελεί τμήμα του Άξονα.
Να γιατί η Ρωσία αποστρέφεται τώρα τον παλιό της τραμπούκο. Αυτό είναι και ένα δίδαγμα προς αποφυγή για τις χώρες εκείνες που επιδιώκουν επαφές και συνάπτουν συμφωνίες με τους σοσιαλιμπεριαλιστές και μετά συντρίβονται από αυτούς τους προστάτες τους. Οι λαοί, τα κράτη του πλανήτη δε θα πρέπει να έχουν καμία φιλική σχέση μαζί τους.
