Παρά την πρωτοφανή προετοιμασία από το ρωσόδουλο πεντακομματικό συντονιστικό και τις συνδικαλιστικές του οργανώσεις, η χθεσινή κρατική κινητοποίηση ενάντια στους «ταξικούς» εχθρούς και στους εχθρούς του «έθνους», την τρόικα και την ΕΕ, απέτυχε. Ενώ από την περασμένη άνοιξη μέχρι σήμερα η κυβέρνηση κλιμάκωσε άγρια το χτύπημα στο βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων, με τις μειώσεις των μισθών, το ασφαλιστικό, την υπερφορολόγηση και το τσάκισμα της αγοράς, ο όγκος της συγκέντρωσης και της διαδήλωσης ήταν πολύ κάτω από το μισό από τις αντίστοιχες καθεστωτικές κινητοποιήσεις της άνοιξης του 2010.
Ο ψοφοειδής παλμός της συγκέντρωσης και της διαδήλωσης ήταν όχι μόνο αντίστοιχος με την έλλειψη της γνήσιας λαϊκής συμμετοχής αλλά αντίστοιχος και με το κρατικό περιεχόμενο της κινητοποίησης στην οποία καλούσε εναντίον της κυβέρνησής του ακόμα και ο προβοκάτορας πρωθυπουργός: «Θα ήθελα κι εγώ να διαμαρτύρομαι μαζί σας, επειδή δεν είμαι ευτυχής με τα όσα συμβαίνουν» δήλωνε ο προβοκάτορας από το εξωτερικό για να μην αποκαρδιώσει τους συνδικαλιστες του κόμματός του που διαδήλωναν (υποτίθεται) εναντίον του. Επίσης οι πιο καταπιεσμένοι εργαζόμενοι, αυτοί του ιδιωτικού τομέα απείχαν, παρά το ότι το καθεστώς επέβαλλε να κλείσουν ακόμα και τα μαγαζιά, για να δημιουργήσουν το κλίμα της απόλυτης παραγωγικής απραξίας βασικό χαρακτηριστικό μιας επιτυχημένης γενικής απεργίας, αλλά και για να μπορούν οι εργαζόμενοι να πάνε στις κινητοποιήσεις. Απείχαν όμως ακόμα και οι δημόσιοι υπάλληλοι που συμμετείχαν με ελάχιστα ποσοστά στην 24ωρη απεργία, καθώς ξέρουν ότι όλες αυτές η είναι μόνο άρνηση κάθε παρατεταμένου αγώνα με πραγματικά αιτήματα για μισθούς συντάξεις κλπ.
Το καθεστώς απέτυχε λοιπόν να σκηνοθετήσει την εικόνα του «αποφασισμένου» και «επαναστατημένου» λαού που προοριζόταν και για το εσωτερικό και κυρίως για το εξωτερικό. Η τάχατες αντικαθεστωτική διαδήλωση που θα τρομοκρατούσε τις ευρωπαϊκές πολιτικές ηγεσίες και θα θορυβούσε τις διεθνείς αγορές ομολόγων αντί να γιγαντωθεί όπως προγραμμάτιζε με τα σκοτεινά του σχέδια το πεντακομματικό συντονιστικό μειώθηκε κάτω από το μισό σε σχέση με την περυσινή άνοιξη. Στους πενήντα χιλιάδες ανεβάζουν τώρα την καταμέτρηση οι κρατικοσυνδικαλιστές προδότες ενώ μετρούσαν 150000 πέρυσι στις 5 Μάη. Βέβαια όλες οι άλλες πηγές (δημοσιογραφικές και αστυνομία) μετρούσαν για χτες 25-30000 διαδηλωτές και για τις 5 του Μάη του 2010 μετρούσαν πάνω από 50000 κόσμο.
Ο λαός με την αποχή του από την κρατική διαδήλωση απέρριψε το φασιστικό κάλεσμα του ρωσόδουλου πεντακομματικού συντονιστικού και γελοιοποίησε τα σχέδια των διοργανωτών για την μετατροπή της Πλατείας Συντάγματος σε Πλατεία Ταχρίρ πράγμα που διαδιδόταν επί μέρες με SMS και ψιθύρους και που είχε προαναγγείλει ο Αλαβάνος προχθές. (Αυτός αν και φανερά καταπτοημένος βρήκε το θράσος να δηλώσει σήμερα στους δημοσιογράφους ότι οι διαδηλωτές κατάφεραν...να κρατήσουν την Πλατεία Συντάγματος επί 5 ολόκληρες ώρες! Λες και προσπάθησε κανείς να τους διώξει). Βεβαίως δεν πέτυχε η μικρή μαζικότητα να δώσει μια μπούκα στη Βουλή που επίσης ψιθυριζόταν, ούτε μια καλή συγκέντρωση αναρχοφασιστών για θεαματικές συγκρούσεις με την αστυνομία.
Έτσι πήγαν πίσω τα σχέδια των ρωσόδουλων για πολιτική ανωμαλία και γρήγορο εκφασισμό στο εσωτερικό της χώρας και διάσπαση της ΕΕ στο εξωτερικό. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θα παραιτηθούν. Ίσα ίσα θα δοκιμάσουν με βία, προβοκάτσιες και κοινοβουλευτικά πραξικοπήματα. Όμως αυτά όλο και περισσότερο θα τους εκθέτουν και θα αφυπνίζουν το λαό, ιδιαίτερα τους οπαδούς των δύο μεγάλων κομμάτων. Αν για παράδειγμα ο Παπανδρέου τολμήσει να προχωρήσει σε εκλογές θα υποστεί μεγάλες εσωκομματικές απώλειες στο σχεδιασμό των νέων ψηφοδελτίων-λιστών πολλοί θα αρχίσουν να υποπτεύονται ότι εκτός από αρχηγός της κυβέρνησης του ο Παπανδρέου είναι και ο μεγαλύτερος εχθρός του μεγαλύτερου μέρους της κυβέρνησης του και του κόμματός του.
Το ότι οι λαός αρνείται ακόμα να ακολουθήσει το σοσιαλφασισμό παρά τα σκληρά βάσανά του και την έλλειψη διεξόδου από την κυβερνητική πολιτική και την πολιτική της τρόικας δείχνει ότι έχει βαθύτερο πολιτικό κριτήριο από όσο νομίζουν οι ψεύτικοι σωτήρες του που αργά αλλά σταθερά τον φαρμακώνουν με δηλητήριο χυμένο μέσα στο ποτήρι μιας υποτιθέμενης ταξικής και αντιιμπεριαλιστικής πάλης. Αυτό δίνει αρκετό χρόνο στην ΟΑΚΚΕ να οργανωθεί καλύτερα και να παλέψει με τη γραμμή του αντιφασιστικού μετώπου για την σωτηρία του λαού και της χώρας από την πείνα και την καταστροφή και για αποτροπή της φαιοκόκκινης δικτατορίας που με γοργά βήματα ετοιμάζεται.
Όμως ο χρόνος δεν είναι άπειρος γιατί και η υπομονή του λαού δεν είναι άπειρη και η διεστραμμένη φαντασία των ρωσόδουλων αναζητάει διαρκώς νέες απάτες και είδωλα για να αγκαλιάσουν οι μάζες. Πρέπει ιδιαίτερα να ματαιώσουμε την απόπειρά τους να κατασκευάσουν ένα κόμμα χωρίς ιστορία οπότε χωρίς φθορά, ένα κόμμα χωρίς αριστερά και χωρίς δεξιά, οπότε χωρίς διανοητικές ταλαντεύσεις και χωρίς εχθρούς, δηλαδή ένα κρατικό κόμμα που θα είναι μια ασφαλής μήτρα για τους βυθιζόμενους στη χρεωκοπία μικροαστούς. Αυτό το κόμμα είναι το τερατούργημα του κρατικού σωλήνα που λέγεται Σπίθα και το οποίο όλο το πολιτικό καθεστώς το έχει αφήσει στο απυρόβλητο ώσπου να καρδαμώσει αρκετά για να μπορέσει να σκοτώσει κάθε δημοκρατισμό. Χθες η Σπίθα είχε μόνο 700 άτομα στη διαδήλωση αλλά ήταν το μόνο που είχε κάποιο παλμό. Πρέπει να τους ξεσκεπάσουμε κατά προτεραιότητα. Αλλά πιο πολύ πρέπει απέναντι σε αυτούς αλλά και σε όλους τους φαιοκόκκινους να υψώσουμε εκτός από την ορθότητα μιας γραμμής και την ισχύ της Γιατί η υλική δύναμη είναι σε τελική ανάλυση η μόνη γλώσσα την οποία καταλαβαίνει ο φασισμός.
