ή
Η εργατική τάξη να χτίσει το
δικό της ταξικό συνδικαλισμό για τη σωτηρία της
και τη σωτηρία της χώρας
ΟΧΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΡΑΤΙΚΟ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟ ΣΤΟ ΦΑΣΙΣΤΙΚΟ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟ
Μόλις τώρα λίγο πριν την ψήφιση του πολυνομοσχεδίου γίνεται ο πιο μεγάλος συνδικαλιστικά θόρυβος γύρω από το γκρέμισμα των εργασιακών δικαιωμάτων που αυτό φέρνει στον ιδιωτικό τομέα, δηλαδή στον κύριο χώρο στον οποίο η καθαυτό εργατική τάξη πουλάει στην αγορά την εργατική της δύναμη. Κι όμως το επικαιροποιημένο μνημόνιο προανήγγειλε από τον Αύγουστο αυτές τις ρυθμίσεις και μάλιστα τις προανήγγειλε ακόμα χειρότερες από όσο περνάνε σήμερα στο πολυνομοσχέδιο.
Ωστόσο καμιά μαζική κεντρική κινητοποίηση δεν έγινε από τότε ώστε αυτές να μην εξειδικευτούν νομοθετικά. Είναι επίσης χαρακτηριστικό ότι έγινε πολύ λιγότερος θόρυβος και για το μεγαλύτερο ως τώρα νομοθετικό πλήγμα σε συνθήκες κρίσης που δέχτηκαν οι μισθωτοί του ιδιωτικού τομέα τον Ιούλη επί Λοβέρδου με το νόμο 3863/2010 που εξειδίκευε το μνημόνιο με τη μείωση στο μισό των αποζημιώσεων, διπλασιασμό του δικαιώματος απολύσεων κλπ.
Ωστόσο καμιά μαζική κεντρική κινητοποίηση δεν έγινε από τότε ώστε αυτές να μην εξειδικευτούν νομοθετικά. Είναι επίσης χαρακτηριστικό ότι έγινε πολύ λιγότερος θόρυβος και για το μεγαλύτερο ως τώρα νομοθετικό πλήγμα σε συνθήκες κρίσης που δέχτηκαν οι μισθωτοί του ιδιωτικού τομέα τον Ιούλη επί Λοβέρδου με το νόμο 3863/2010 που εξειδίκευε το μνημόνιο με τη μείωση στο μισό των αποζημιώσεων, διπλασιασμό του δικαιώματος απολύσεων κλπ.
Στην πραγματικότητα τα βασικά δικαιώματα για το μεγαλύτερο μέρος της εργατικής τάξης, εκείνης που πουλάει στην αγορά την εργατική της δύναμη έχουν γκρεμιστεί στην πράξη ακόμα και πριν την κρίση αφού ήδη κυριαρχούσαν οι συμβάσεις πείνας των νεοπροσλαμβανόμενων που γίνονταν είτε με το ελάχιστο μεροκάματο της ΓΣΣΕ και με απλήρωτες υπερωρίες και υπερεντατικοποίηση, είτε με την εκτεταμένη σε όλοκληρους κλάδους μαύρη εργασία που είναι η απόλυτη άρνηση των εργατικών δικαιωμάτων. Η κρίση επιδείνωσε ως την απελπισία αυτή την κατάσταση όταν οι εργαζόμενοι άρχισαν να κάνουν στους εργοδότες όσες υποχωρήσεις αυτοί ζητούσαν όχι μόνο εξαιτίας του πραγματικού κινδύνου κλεισίματος μιας επιχείρησης αλλά και όταν αυτό ήταν ένα πρόσχημα για υπερεκμετάλλευση. Αυτές οι υποχωρήσεις διευκολύνθηκαν από το νόμο του Λοβέρδου που πρόβλεπε την υφαρπαγή μεγάλου μέρους των αποζημιώσεων και αύξηση του ορίου των απολύσεων. Τώρα νομοθετείται η δυνατότητα της τεράστιας πτώσης των μισθών αφού δεν θα προστατεύονται πια οι εργαζόμενοι προς τα κάτω (όσοι προστατεύονται) ούτε καν από τις κλαδικές συμβάσεις αλλά μόνο από το ελάχιστο μεροκάματο της ΓΣΣΕ. Όμως εδώ υπάρχει κάτι το πολύ αποκαλυπτικό για την πραγματική κατάσταση του συνδικαλισμού και για το οποίο γενικά αποφεύγουν να μιλούν οι συνδικαλιστικές παρατάξεις, είτε αυτές που δεν κρύβουν τις καλές τους σχέσεις με την εργοδοσία, είτε αυτές που εμφανίζονται σαν «ταξικές».
Η ΧΡΕΩΚΟΠΙΑ ΚΑΙ Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΚΡΑΤΙΚΟΥ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟΥ ΤΩΝ ΠΡΟΣΤΑΤΩΝ
Το αποκαλυπτικό είναι ότι, ενώ η πτώση του μεροκάματου και άλλες υποχωρήσεις στην εργοδοσία θα έχουν ισχύ μόνο αν συμφωνήσει και το σωματείο κάθε επιχείρησης, θεωρείται εκ προοιμίου βέβαιο, και σωστά, ότι οι μισθοί θα πέσουν γενικά κάτω από την κλαδική σύμβαση, δηλαδή ότι το σωματείο δεν θα θέλει να υπερασπίσει το υπάρχον μεροκάματο. Με λίγα λόγια όλοι θεωρούν ότι μόνο η κλαδική σύμβαση κρατούσε σε κάποιο επίπεδο τις αμοιβές στους χώρους δουλειάς και όχι η οργάνωση των ίδιων των εργαζομένων σε κάθε επιχείρηση, και ότι η μόνη γραμμή άμυνας για την πτώση είναι ο ελάχιστος μισθός της ΕΓΣΣΕ. Αυτό σημαίνει ότι τα επίπεδα των μισθών δεν τα ορίζει πια η ταξική οικονομική πάλη των εργαζομένων ενάντια στους συγκεκριμένους κεφαλαιούχους κάθε επιχείρησης μέσα στην κάθε επιχείρηση και μετά η ενωμένη πάλη των εργαζομένων σε κάθε κλάδο αλλά το κράτος. Δηλαδή η κεντρική πολιτική εξουσία έχει εξουσιοδοτήσει επίσημα ένα μπλοκ συνδικαλιστών κορυφής, που συνήθως δεν έχουν προκύψει από την ταξική πάλη στη βάση αλλά από την κομματική έγκριση και από τη συναλλαγή με την εργοδοσία σε κάθε επιμέρους χώρο δουλειάς, να κανονίζουν σε συνεργασία με έναν κρατικό μηχανισμό διαιτησίας και με τους κεντρικούς εκπροσώπους της εργοδοσίας τον ελάχιστο μισθό και στο γενικό επίπεδο (ΕΓΣΣΕ) και στο κλαδικό. Έπειτα από εκεί, από την κορυφή του κράτους και της εργοδοσίας μοιράζονται προς τα κάτω οι αμοιβές στους εργαζόμενους στους επιμέρους χώρους δουλειάς.
Με αυτή τη μέθοδο οι εργαζόμενοι ευνουχίστηκαν συνδικαλιστικά και ταξικά γιατί βρέθηκαν για δεκαετίες κάτω από την αστική συνδικαλιστική ηγεμονία και έτσι την ώρα της κρίσης βρέθηκαν χωρίς πραγματικά δικά τους συνδικάτα σε κάθε επίπεδο: πρωτοβάθμιο, δευτεροβάθμιο, τριτοβάθμιο. Δηλαδή δεν υπήρξαν τις τελευταίες δεκαετίες συνδικαλιστικές και πολιτικές συγκρούσεις που να τις έδωσε η ίδια η εργατική τάξη ενάντια στην ιδιωτική εργοδοσία ή ενάντια στο κράτος σαν συλλογικό καπιταλιστή μέσα από τις οποίες αυτή να κατέκτησε καλύτερες οικονομικές θέσεις και στον κάθε ξεχωριστό χώρο δουλειάς και κεντρικά. Δεν υπήρξαν δηλαδή παρά σε ελάχιστες περιπτώσεις απεργίες σε ένα εργοστάσιο ενάντια στην εργοδοσία, είτε για αυξήσεις, είτε για επιμέρους αιτήματα πχ ενάντια στην εντατικοποίηση της δουλειάς ή ενάντια στην εισαγωγή φτηνών εργαζόμενων με νέες συμβάσεις ή με εξωτερικά συνεργεία αποτελούμενα από εργάτες σε καθεστώς μαύρης εργασίας κλπ. Στην πραγματικότητα αποδείχτηκε ότι όλα αυτά τα χρόνια μετά το τέλος των πραγματικών μεταδικτατορικών ταξικών εκρήξεων 1974-1981 μπήκαμε σε ένα καθεστώς κρατικών παροχών προς κάποια στρώματα του προλεταριάτου και όχι ταξικών κατακτήσεων. Αυτές οι παροχές δόθηκαν κυρίως από το ΠΑΣΟΚ με το σταγονόμετρο σε κάποια τμήματα του ιδιωτικού βιομηχανικού προλεταριάτου που τις δικαιούνταν. Όμως του δόθηκαν κεντρικά πολιτικά για να το αδρανοποιήσουν ταξικά και συνδικαλιστικά, ενώ σε κάποια τμήματα εργαζομένων των βιομηχανιών των ζωτικών δικτύων (εννοούμε τις ΔΕΚΟ της ενέργειας και των συγκοινωνιών) και του κρατικού μισοπρολεταριάτου (κρατική υπαλληλία) δόθηκαν μέχρι ταξικής εξαγοράς και διαφθοράς για να εξασφαλίσει το ΠΑΣΟΚ τα κλειδιά της πολιτικής εξουσίας στο κράτος. Ηγεμόνας σε αυτού του είδους τον συνδικαλισμό ήταν το ΠΑΣΟΚ, δηλαδή η ΠΑΣΚΕ και δευτερευόντως η ΝΔ-ΔΑΚΕ και ο ΣΥΝ-Αυτόνομη Παρέμβαση. Προπύργιο αυτού του συνδικαλισμού ήταν οι ΔΕΚΟ.
Έτσι αυτά που οι εργατοπατέρες όλων των παρατάξεων απατηλά ονομάζουν «εργατικές καταχτήσεις» τσακίστηκαν όχι μόνο ουσιαστικά αλλά και τυπικά μέσα σε λίγους μήνες ακόμα και σε λίγες μέρες με πραξικοπηματικές διαδικασίες χωρίς το καθαυτό προλεταριάτο, εκείνο του ιδιωτικού τομέα, να είναι σε θέση να προβάλει οποιαδήποτε οργανωμένη και μαζική αντίσταση, όπως δεν έχει προβάλει σε όλες τις προηγούμενες φάσεις της ντε φάκτο απώλειας των ταξικών και οικονομικών του θέσεων που περιγράψαμε παραπάνω.
Αυτοί που προβάλλουν τώρα κάποιες αντιστάσεις στην αφαίρεση των μισθών τους είναι οι εργαζόμενοι στις ΔΕΚΟ, αλλά αυτοί έχουν επικεφαλής τους τα στρώματα εκείνα που δωροδοκήθηκαν από το πολιτικό καθεστώς με μεγάλους μισθούς, επιδόματα, συντάξεις και προκλητική λούφα και σαν τέτοια έχουν χάσει κάθε υποστήριξη από το καθαυτό προλεταριάτο αλλά και από το λαό γενικότερα. Έτσι δεν μπορούν να ηγηθούν και να σύρουν πίσω τους, τους άγρια χτυπημένους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα, ούτε καν τους πιο σκληρά εργαζόμενους και χαμηλόμισθους προλετάριους των ίδιων των ΔΕΚΟ που έχουν απηυδήσει με αυτές τις εξαιρετικά άνισες συνθήκες δουλειάς και αμοιβής.
Αυτό που πρέπει να προσπαθήσουν πάση θυσία οι εργαζόμενοι κυρίως του ιδιωτικού αλλά και του κρατικού και μισοκρατικού τομέα είναι να φτιάξουν έναν νέο δικό τους εργατικό συνδικαλισμό αρχίζοντας κυρίως από τα εργοστασιακά -και σταδιακά από τα υπόλοιπα μεγάλα επιχειρησιακά- σωματεία που θα πρέπει να τα αποσπάσουν και από την εργοδοσία και από τις τέσσερις βασικές κομματικές-συνδικαλιστικές δυνάμεις με τη μέθοδο του ενιαίου ταξικού δημοκρατικού μετώπου. Αυτό σημαίνει να οργανωθούν σε κάθε χώρο δουλειάς με δημοκρατικό τρόπο με δύο κύριες άμεσες απαιτήσεις σε αυτή τη φάση: πρώτο να μην επιτρέπουν να κλείνουν όσο είναι δυνατό οι επιχειρήσεις, ιδιαίτερα τα εργοστάσια, από την κρίση με κάθε λογής μέτρα κρατικής στήριξης και δεύτερο αυτό να μην γίνεται άλλοθι για να συντρίβονται οι εργάτες και να βγαίνει δίχως οικονομικά πλήγματα και μάλιστα κερδισμένη η όποια εργοδοσία.
Η μεγαλύτερη απειλή σε μια τέτοια ιστορικά αναγκαία και σωτήρια εξέλιξη είναι οι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα μετά από τη χρεωκοπία του συνδικαλισμού «της προστασίας» τύπου ΠΑΣΟΚ και ΝΔ να εμπιστευτούν τη μοίρα τους στο συνδικαλισμό τύπου ψευτοΚΚΕ-ΠΑΜΕ (που έχει συχνά σαν ψευτοδημοκρατικό συμπλήρωμά του τον συνδικαλισμό ΣΥΝ-Αυτόνομη Παρέμβαση). Αν το κάνουν αυτό τότε θα περάσουν από την αστική κούφια προστασία και εξαγορά, στη νεοφεουδαρχική υποτέλεια και στην απώλεια κάθε συνδικαλιστικού δημοκρατικού δικαιώματος, όπως έχει δείξει η οδυνηρή εμπειρία των εργατών στην Επισκευαστική Ζώνη του Περάματος, στο Συνδικάτο Οικοδόμων, και στους Ναυτεργάτες όπου το ΠΑΜΕ κυριαρχεί μαζί με τον ΣΥΝ.
Η ΜΕΓΑΛΗ ΑΠΕΙΛΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΦΑΣΙΣΤΙΚΟ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟ ΑΝΑΤΟΛΙΚΟΥ ΤΥΠΟΥ
Αυτός ο κίνδυνος είναι πολύ υπαρκτός από την ώρα που ο νόμος που ψηφίστηκε τώρα για τα εργασιακά ενισχύει στρατηγικά το ΠΑΜΕ. Γιατί με αυτόν στην ουσία θάβονται τα μεγάλα δευτεροβάθμια συνδικάτα στα οποία γενικά υπερισχύει το ΠΑΣΟΚ. Πρόκειται κυρίως για τις μεγαλύτερες κλαδικές ομοσπονδίες που στηρίζονται κυρίως στις ΔΕΚΟ και στα μεγάλα επιχειρησιακά συνδικάτα του ιδιωτικού τομέα στα οποία κυριαρχούν το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ. Αντίθετα με αυτόν θα ενισχύονται αντικειμενικά εκείνα τα δευτεροβάθμια που θα στηρίζονται στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις. Όμως σε αυτές έχει αντικειμενικά πολύ μεγαλύτερη άνεση δράσης το ψευτοΚΚΕ με τη γερή κομματική του οργάνωση και τη γνωστή βία και τη νοθεία των κλαδικών του σωματείων που μεταφέρουν κομματικές επιρροές και μέλη από αλλού. Ταυτόχρονα στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις που ελέγχει μέσα από μισθολογικές διαπραγματεύσεις (δες Ζώνη) το ψευτοΚΚΕ μπορεί να ασκεί και εκβιασμούς απαιτώντας από αυτές να προσλαμβάνουν σαν εργάτες κομματικά του μέλη πράγμα που είναι δύσκολο να κάνει στα επιχειρησιακά σωματεία. Γιατί από τη μια εκεί οι εργάτες γνωρίζονται μεταξύ τους –οπότε η νοθεία είναι δύσκολη- και από την άλλη γιατί τα αφεντικά είναι εκεί σχετικά ισχυρότερα από ότι στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις οπότε δεν υποτάσσονται αυτόματα σε ένα ΠΑΜΕ-προσωπάρχη.
Για να περάσει αυτός ο νέος εργασιακός νόμος που το ευνοεί, το ΠΑΜΕ σαμπόταρε τη ρύθμιση που προωθούσε μέσα στο νόμο η Κατσέλη εκ μέρους του αυτοδυναμικού ΠΑΣΟΚ μαζί με τη ΓΣΕΕ-ΠΑΣΚΕ και τον ΣΕΒ, σύμφωνα με την οποία οι επιχειρησιακές συμφωνίες θα μπορούσαν να κατεβάσουν τους μισθούς το πολύ ως ένα 12% πιο κάτω από τις κλαδικές συμβάσεις και μάλιστα με αντάλλαγμα οι εργοδότες να μην κάνουν απολύσεις. Αυτό θα συνέχιζε να δίνει κάποια δύναμη στις ευνοϊκές συμβάσεις των μεγάλων κλαδικών σωματείων. Το κυριότερο είναι ότι αυτή η ρύθμιση πρόβλεπε ότι στις επιχειρήσεις με λιγότερα από 50 άτομα- που περιλαμβάνουν τον συντριπτικό όγκο του ελληνικού εργατικού δυναμικού - την όποια συμφωνία με τους εργοδότες για μείωση των μισθών θα την έκαναν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι αν συγκέντρωναν την έγκριση των 2/3 του συνολικού αριθμού τους. Όμως με το νέο νόμο οι μεγάλες κλαδικές (όπου έχει δύναμη κυρίως η ΠΑΣΚΕ και εν μέρει η ΔΑΚΕ) δεν θα έχουν καμιά ισχύ στη διαχείριση της πτώσης του μισθού στις μεγάλες επιχειρήσεις, ενώ στις μικρομεσαίες θα διαχειρίζονται τη μείωση του μισθού οι κλαδικές στις οποίες όπως είπαμε αντικειμενικά θα υπερέχει το ΠΑΜΕ. Έτσι με τον πελώριο συνολικό όγκο που έχουν οι εργαζόμενοι στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις και με τη συνεργασία του με τον ΣΥΝ το ΠΑΜΕ θα μπορέσει κάποια στιγμή να ελέγξει όλες τις κλαδικές, οπότε και τη ΓΣΕΕ. Να γιατί το ΠΑΜΕ απαγόρευσε τη συμφωνία ΠΑΣΟΚ-ΓΣΕΕ-ΣΕΒ αποκλείοντας το χώρο της τριμερούς συνάντησης ενώ ο τρικέφαλος πλέον ΣΥΝ ανέλαβε την ίδια στιγμή να κυνηγήσει τον Παναγόπουλο και αποχώρησε από το προεδρείο της ΓΣΕΕ σπάζοντας τη συμμαχία του με την ΠΑΣΚΕ και παίρνοντας μαζί του τη ΔΑΚΕ, προφανώς με υπόδειξη του Σαμαρά. Έτσι η κυβέρνηση Παπανδρέου επέβαλε τη χειρότερη από το 12% «λύση» της πλήρους απελευθέρωσης των επιχειρησιακών συμφωνιών από τις κλαδικές επιτρέποντας ταυτόχρονα τη λεγόμενη επέκταση των κλαδικών στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις. Έτσι τελικά μέσα στο ίδιο νομοσχέδιο, στο αποκαλούμενο πολυνομοσχέδιο, το ΠΑΣΟΚ δεχόταν δύο συντριπτικά χτυπήματα. Το ένα είναι ότι τσεκουρώνοντας τους ψηλούς μισθούς των ΔΕΚΟ έχανε τις ηγεμονικές νεοαστικές δυνάμεις του μέσα στις ΔΕΚΟ που είναι το κέντρο της συνδικαλιστικής ισχύος του. Το άλλο είναι ότι το ψευτοΚΚΕ θα βρεθεί σε ευνοϊκή θέση για να γίνει ο μεγάλος προστάτης-δυνάστης των εργατών στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, δηλαδή της πλειοψηφίας των εργατών αλλά και διαχειριστής των μισθών οπότε και εκβιαστής-μισοπροσωπάρχης των μικρομεσαίων αφεντικών.
Αν αναρωτηθεί κανείς πως είναι δυνατό η κυβέρνηση αλλά και η ΝΔ να δώσουν ένα τέτοιο δώρο στο ψευτοΚΚΕ δεν έχει παρά να αναζητήσει την εξήγηση στη σφαίρα της γενικής πολιτικής. Αυτή είναι κρυμμένη κάτω από τόνους προσποίησης και διπροσωπίας, αλλά η ουσία της είναι απλή. Μια στενή ηγετική ομάδα του ΠΑΣΟΚ υπό τον Παπανδρέου, όπως και μια ακόμα πιο στενή υπό τον Σαμαρά δεν υπηρετούν –όπως συνήθως προσποιούνται- τη ντόπια και την κύρια δυτικόφιλη ιδιωτική αστική τάξη που βρίσκει σε γενικές γραμμές τους συνδικαλιστικούς της συμμάχους στις μεγάλες κλαδικές ομοσπονδίες και στη ΓΣΕΕ των ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ αλλά στους ανατολικούς κρατικοολιγάρχες που σε μεγάλο βαθμό εξυπηρετούνται πολιτικά αλλά και συνδικαλιστικά από το ψευτοΚΚΕ και από τον τρικέφαλο ΣΥΝ. Δεν είναι τυχαίο ότι αυτά τα «αντικαπιταλιστικά κόμματα» που συγκρούονται με όλους τους ιδιώτες μεγαλοαστούς και εμποδίζουν τις επενδύσεις τους ποτέ δεν συγκρούστηκαν με τους κομπραδόρους ανατολικούς ολιγάρχες κρατικούς ληστές Κόκκαλη, Μπόμπολα, Βγενόπουλο και δεν εμπόδισαν αλλά διευκόλυναν τις ρεμούλες τους. Ιδιαίτερα δεν ενόχλησαν ποτέ αλλά στην πράξη διευκόλυναν τους κρατικοκαπιταλιστές αποικιοκράτες της Γκάζπρομ και της COSCO. Ειδικά το συνδικάτο οικοδόμων είναι μέρος της εξουσίας του Μπόμπολα καλύπτοντας τις εξαιρετικά άθλιες συνθήκες δουλειάς στα εργοτάξιά του, ενώ ως τώρα και το ΠΑΜΕ και ο ΣΥΝ πρακτικά σιωπούν για το μεγαλύτερο και προκλητικότερο εργασιακό κάτεργο στην Ελλάδα που είναι η προβλήτα 2 της COSCO στον Πειραιά. Να γιατί ο Παπανδρέου είναι πιο πολύ φίλος του Κουβέλη και του Τσίπρα παρά των αυτοδυναμικών και των εκσυγχρονιστών του ΠΑΣΟΚ και να γιατί ο φίλος του «ορθόδοξου τόξου» Σαμαράς εκκαθαρίζει το κόμμα του από τα φιλοευρωπαϊκά του στελέχη και το προσεγγίζει στο ανοιχτά ρωσόφιλο ΛΑΟΣ. Να γιατί όλη αυτή η καλή παρέα ξιφουλκεί υστερικά ενάντια στην καρδιά της ευρωπαϊκής ενοποίησης και ανάπτυξης που είναι η Γερμανία θεωρώντας αυτήν και γενικά τους δυτικούς δανειστές σαν βασικούς υπεύθυνους της χρεωκοπίας της χώρας και της εξαθλίωσης του λαού της και όχι τους εαυτούς τους που σαμποτάρανε την ανάπτυξη της χώρας εμποδίζοντας για δεκαετίες με αντικαπιταλιστική φρασεολογία όλες τις μη ανατολικές βιομηχανικές, τουριστικές, γεωργικές και επιστημονικοτεχνικές επενδύσεις και σπρώχνοντας όλα τα πελώρια κεφάλαια των κοινοτικών επιδοτήσεων και όλο το φτηνό δυτικό δανεικό χρήμα να σπαταληθεί από τα κρατικά παράσιτα κάθε είδους και όγκου και σε κάθε περίπτωση να σκορπιστεί στην ατομική κατανάλωση. Το αν η χώρα μέσα από την κρίση γίνεται όλο και πιο υποτελής στην Δύση και στους δυτικούς δανειστές όπως υποστηρίζουν οι ρωσόφιλοι ή αν αντίθετα γίνεται όλο και πιο υποτελής στον ρωσοκινεζικό άξονα και τους πετρελαιάδες φίλους του όπως λέει η παραγωγική εγκατάσταση του ξένου κεφάλαιου στην Ελλάδα, αυτό ας αφήσουμε την πραγματικότητα να το πει.
Πάντως η εργατική τάξη πρέπει να αυτονομηθεί πολιτικά και συνδικαλιστικά και από τα δύο μπλοκ της αστικής τάξης ώστε να σωθεί η ίδια και να σώσει και τη χώρα από την καταστροφή που με γοργούς ρυθμούς πλησιάζει εξ αιτίας βασικά της δράσης του ανατολικού φασιστικού φαιοκόκκινου μπλοκ. Παρόλο που αυτό το μπλοκ αποτελεί τον κύριο εχθρό του λαού και του έθνους στη στρατηγική περίοδο που διανύουμε η πολιτική και οργανωτική αυτονόμηση της εργατικής τάξης και από το αστικό φιλοδυτικό-φιλοευρωπαϊκό μπλοκ είναι υποχρεωτική για να δοθεί από ισχυρή θέση η αντιφασιστική μάχη. Γιατί όχι μόνο η ελληνική φιλοευρωπαϊκή μεγαλοαστική τάξη αλλά και η ευρωπαϊκή μονοπωλιακή αστική τάξη που σήμερα παίζει ηγεμονικό ρόλο στην ΕΕ θέλει να διατηρεί τις στενότερες πολιτικές και οικονομικές σχέσεις με τους ανατολικούς φασισμούς εν μέρει από φόβο και πιο πολύ από συμφέρον για ενεργειακές πρώτες ύλες (Ρωσία) και για φτηνή εργατική δύναμη (Κίνα). Από την άλλη με την ιδεολογικοπολιτική και οργανωτική αυτονόμηση της εργατικής τάξης με το δικό της ενιαίο δημοκρατικό ταξικό μέτωπο θα ανοίξει και ο δρόμος σε βαθιές κοινωνικές επαναστατικές αλλαγές στη συνέχεια.
Αθήνα 15/12/2010
Οργάνωση για την Ανασυγκρότηση του ΚΚΕ
Χαλκοκονδύλη 35, Αθήνα, τηλ.-φαξ 210 5232553, www.oakke.gr, e-mail: info@oakke.gr
