«ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ»: ΕΥΚΟΛΗ ΛΕΙΑ ΓΙΑ ΤΑ ΣΑΓΟΝΙΑ ΤΟΥ ΣΟΣΙΑΛΦΑΣΙΣΜΟΥ

Η πολιτική καταγωγή και πορεία της Μπακογιάννη

Η Μπα­κο­γιάν­νη μπή­κε στην πο­λι­τι­κή στα 1989 ου­σια­στι­κά για να κα­ταγγεί­λει πο­λι­τι­κά την πράγ­μα­τι κτη­νώ­δη δο­λο­φο­νί­α του ά­ντρα της, του γε­νικά α­στο­δη­μο­κρά­τη και με α­ντι­δι­κτα­το­ρι­κή δρά­ση βου­λευ­τή της ΝΔ Παύ­λου Μπα­κο­γιάν­νη α­πό τους σο­σιαλ­φα­σί­στες της κα­γκε­μπί­τι­κης 17Ν. Η δε πα­ρου­σία του κε­ντρο­δε­ξιού – φι­λε­λεύ­θε­ρου ρεύ­μα­τος στο ο­ποί­ο ά­νη­κε τό­σο ο Παύ­λος Μπα­κο­γιάν­νης ό­σο και η ί­δια μέ­σα στο κόμ­μα της ι­στο­ρι­κής πα­λιάς Δε­ξιάς χρο­νο­λο­γεί­ται α­πό το 1977. Με­τά την ου­σιαστι­κή διά­λυ­ση της Έ­νω­σης Κέ­ντρου – Νέ­ες Δυ­νά­μεις, ο δυ­τι­κό­φι­λος Μη­τσο­τά­κης διέ­λυ­σε κι αυ­τός το μι­κρό «Κόμ­μα Νε­ο­φι­λε­λευ­θέ­ρων» του και  ε­πέ­λε­ξε τη συ­μπό­ρευ­ση με τον ε­πί­σης δυ­τικό­φι­λο κα­ρα­μαν­λι­σμό μέ­σα α­πό τη ΝΔ. 

Ο Μη­τσο­τά­κης ει­δι­κά με­τά την ε­κλο­γή του στην η­γε­σί­α της ΝΔ το 1984, συμ­βι­βά­στη­κε με ό­λη την α­ντι­δρα­στι­κή πα­λαιο­δε­ξιά, Ε­ΡΕ­τζί­δι­κη α­ντι­δημο­κρα­τι­κή κα­μα­ρί­λα του κόμ­μα­τός του, και τη χρη­σι­μο­ποί­η­σε μά­λι­στα για να α­ντι­πα­ρα­τε­θεί στη σο­σιαλ­φα­σι­στι­κή, κού­φια «α­ντι­δε­ξιά» δη­μα­γω­γί­α του αρχι­προ­βο­κά­το­ρα Αν­δρέ­α Πα­παν­δρέ­ου.

Με­τά το τε­λευ­ταί­ο διά­λειμ­μα πο­λι­τι­κής κυ­ριαρ­χί­ας της δυ­τι­κόφι­λης α­στι­κής τά­ξης (1990-1993) και την προ­δο­σί­α Σα­μα­ρά, που ξε­τσί­πω­τα α­νέ­τρε­ψε την κυ­βέρ­νη­ση του κόμ­μα­τός του υ­πέρ του Πα­παν­δρέ­ου στα 1993 ε­λέ­ω Κόκ­κα­λη (και στο βά­θος ε­λέ­ω Ρω­σί­ας), ο μεν Μη­τσο­τά­κης ου­σια­στι­κά α­πο­σύρ­θη­κε α­πό την ε­νερ­γό πο­λι­τι­κή, το δε α­στο­φι­λε­λεύ­θε­ρο ρεύ­μα του μέ­σα στη ΝΔ (η­γε­τι­κό στέλε­χος του ο­ποί­ου ή­ταν η Ντό­ρα Μπα­κο­γιάν­νη) έ­μει­νε μειο­ψη­φι­κό. Με­τά α­πό το διά­λειμ­μα του ε­θνι­κι­στή, με Ε­ΚΟ­Φί­τι­κες τρα­μπού­κι­κες κα­τα­βο­λές, αλ­λά μη ρω­σό­δου­λου Έ­βερ­τ, οι ε­θνι­κι­στές «λα­ϊ­κοί» δε­ξιοί μες στη ΝΔ σε σύ­γκρουση με τους α­στο­φι­λε­λεύ­θε­ρους (που εί­χα­νε για ε­πι­κε­φα­λής τους το Σου­φλιά) έ­φε­ραν το 1997 στην η­γε­σί­α του κόμ­μα­τος τον πρώ­το -αν και κρυ­φό- ρω­σό­δου­λο η­γέτη του, τον Κα­ρα­μαν­λή το δεύτε­ρο. Η δια­γρα­φή των Μά­νου, Αν­δρια­νό­πουλου, Σου­φλιά στα 1998 α­πο­δυ­νά­μω­σε α­κό­μα πε­ρισ­σό­τε­ρο τη φι­λε­λεύ­θε­ρη τά­ση, που ω­στό­σο συ­νέ­χι­σε να κα­τέ­χει το φέ­ου­δό της μέ­σα στη Νέ­α Δη­μο­κρα­τί­α.

Η Μπα­κο­γιάν­νη λοι­πόν πρώ­τα πρώ­τα βα­ρύ­νε­ται α­πό τον πο­λι­τι­κό οπορ­του­νι­σμό της σχε­δόν α­πό­λυ­της συ­μπό­ρευ­σης της με τον Κα­ρα­μαν­λή ό­λη τη 13ε­τί­α της η­γε­σί­ας του. Βλέ­πο­ντας την α­πή­χη­σή του στη μά­ζα των ψη­φο­φό­ρων της ΝΔ, θε­ώ­ρη­σε πως το κα­λό πα­ρά­δειγ­μα της «μη υ­πο­νό­μευ­σής» του θα της έδι­νε πό­ντους στο παι­χνί­δι της αρ­χη­γί­ας. Δεν την ε­νό­χλη­σε ού­τε η συ­μπό­ρευ­σή του με το σο­σιαλ­φα­σι­σμό σαν α­ντι­πο­λί­τευ­ση (κυ­ρί­ως με το ψευ­τοΚ­ΚΕ), ούτε ο λα­ϊ­κι­σμός, ού­τε η υ­πο­νό­μευ­ση κά­θε πα­ρα­γω­γι­κής α­νά­πτυ­ξης αρ­γό­τε­ρα σαν κυ­βέρ­νη­ση, ού­τε ο ε­να­γκα­λι­σμός του φαιο­κόκ­κι­νου Χρι­στό­δου­λου, ού­τε ο εκτρο­χια­σμός των δη­μο­σιο­νο­μι­κών, ού­τε α­κό­μα το σφι­χτα­γκά­λια­σμα Κα­ρα­μανλή – Πού­τιν, και κυ­ρί­ως ού­τε οι βρώ­μι­κες εκ­κα­θα­ρί­σεις κα­τά κα­νό­να πο­λιτι­κών της συμ­μά­χων δυ­τι­κό­φι­λων υ­πουρ­γών με στη­μέ­να σκάν­δα­λα.

Α­κό­μα κι ό­ταν η ί­δια το­πο­θε­τή­θη­κε (α­πό τα λί­γα θε­τι­κά της) σαν υπουρ­γός Ε­ξω­τε­ρι­κών υ­πέρ της Α­ντι­πυ­ραυ­λι­κής Α­σπί­δας στην Ευ­ρώ­πη, δέ­χτη­κε α­γόγ­γυ­στα το ά­δεια­σμα α­πό τον Κα­ρα­μαν­λή. Πα­ράλ­λη­λα, μπή­κε α­πό τον κρυφο­σω­βι­νι­σμό της κι αυ­τή στο μέ­τω­πο του να μη γί­νει δε­κτή η Δη­μο­κρα­τί­α της Μα­κε­δο­νί­ας στο ΝΑ­ΤΟ στο Βου­κου­ρέ­στι το 2008, μια πρά­ξη ά­δι­κη και υ­πέρ της Ρω­σί­ας που μπο­ρεί τώ­ρα εύ­κο­λα να α­πορ­ρο­φή­σει στον ορ­θο­δο­ξο­φα­σι­στι­κό άξο­να Σερ­βί­α-Ελ­λά­δα τη Δημ. της Μα­κε­δο­νί­ας. Α­πό μια τέ­τοια πλευ­ρά αυ­τό ή­ταν και το μεγα­λύ­τε­ρο χα­στού­κι του Κα­ρα­μαν­λή στη Δύ­ση για λο­γα­ρια­σμό της Ρω­σί­ας.

Με δυο λό­για, η Μπα­κο­γιάν­νη πό­ντα­ρε στο ό,τι η υ­πο­χω­ρη­τι­κό­τητά της, η πλή­ρης πο­λι­τι­κή πα­ρά­δο­σή της στον Κα­ρα­μαν­λή και η προ­δο­σί­α των αρχών της τά­σης της θα την έ­χρι­ζε φυ­σι­κό του διά­δο­χο, και μά­λι­στα με την υ­ποστή­ρι­ξή του. Ει­δι­κά δε έ­χο­ντας α­πέ­να­ντί της δύ­ο πρώ­ην α­πο­στάτες της ΝΔ, τον γε­νι­κά δυ­τι­κό­φι­λο αλ­λά γλοιώ­δη Α­βρα­μό­που­λο και τον α­πό­λυ­το προ­δό­τη Σα­μα­ρά, που τον έ­μπα­σε ξα­νά στη ΝΔ ο Κα­ρα­μαν­λής το 2004, ή­ταν σί­γου­ρη για τη νίκη της. Ου­σια­στι­κά ο μό­νος πο­λι­τι­κός χώ­ρος που προ­ει­δο­ποί­η­σε τους φιλε­λεύ­θε­ρους της ΝΔ για το επερ­χό­με­νο πο­λι­τι­κό τους βα­τερ­λώ και την επερ­χό­με­νη νί­κη Σα­μα­ρά ή­ταν η μι­κρή ε­πα­να­στα­τι­κή μαρ­ξι­στι­κή Ο­ΑΚ­ΚΕ. Και φυσι­κά οι πο­λι­τι­κά τυ­φλοί και χω­ρίς δη­μο­κρα­τι­κές πα­ρα­δό­σεις δυ­τι­κό­φι­λοι της ΝΔ δεν έ­κο­ψαν κα­θό­λου τα­χύ­τη­τα στο δρό­μο για το γκρε­μό, με πρώ­τη την αρ­χη­γό τους Μπα­κο­γιάν­νη.

Α­ντί α­πό την αρ­χή να θέ­σει θέ­μα κω­λύ­μα­τος του Σα­μα­ρά να λά­βει μέρος στην ε­κλο­γι­κή μά­χη για το νέ­ο αρ­χη­γό λό­γω πρό­τε­ρου προ­δο­τι­κού βί­ου, η Μπα­κο­γιάν­νη υ­πο­δύ­θη­κε την α­νώ­τε­ρη και με­γα­λό­ψυ­χη, και ό­ταν εί­δε τα σκούρα και θυ­μή­θη­κε τη σα­μα­ρι­κή προ­δο­σί­α, ό­λοι πί­στε­ψαν -και σω­στά- ό­τι το έκα­νε α­πό ω­φε­λι­μι­σμό και πο­νη­ριά κι ό­χι α­πό θέ­ση αρ­χής. Το δε Κα­ρα­μαν­λή, συ­νέχι­σαν να τον λι­βα­νί­ζουν α­πρό­σκο­πτα, σα­μα­ρι­κοί και μπα­κο­γιαν­νι­κοί α­ντάμα. Αυ­τός φυ­σι­κά δέ­χτη­κε την κα­θο­λι­κή ψη­φο­φο­ρί­α α­ντί του συ­νε­δρί­ου, για να ει­σο­δί­σει στην ψη­φο­φο­ρί­α το ΠΑ­ΣΟΚ και το ΛΑ­ΟΣ και ό­πως μο­νά­χα με­τά την ήτ­τα πα­ρα­δέ­χτη­καν οι μπα­κο­γιαν­νι­κοί, έ­δω­σε στο πα­ρα­σκή­νιο τα ρέ­στα του υ­πέρ του Σα­μα­ρά, ώ­στε ο τε­λευ­ταί­ος να συ­νε­χί­σει χω­ρίς δια­κο­πή τη ρώ­σι­κη με­τάλ­λα­ξη της ΝΔ, του τελευ­ταί­ου πο­λι­τι­κού προ­πύρ­γιου της ντό­πιας και ευ­ρω­παιό­φι­λης α­στι­κής τά­ξης.

Μο­λο­νό­τι η Μπα­κο­γιάν­νη κα­τήγ­γει­λε το βρώ­μι­κο πο­λι­τι­κό πό­λε­μο που δέ­χτη­κε, που­θε­νά δε ση­μεί­ω­σε το σκαν­δα­λώ­δι­κο δια­κομ­μα­τι­κό χα­ρα­κτήρα αυ­τού του πο­λέ­μου. Δεν υ­πο­ψιά­στη­κε δη­λα­δή ού­τε το στοι­χεί­ο του συ­ντο­νισμού ού­τε φυ­σι­κά τα αί­τια αυ­τής της λυσ­σα­σμέ­νης ε­πίθε­σης που δέ­χτη­κε. Λί­γους μή­νες με­τά, α­ντι­δρώ­ντας στη λα­ϊ­κί­στι­κη φι­λο-σο­σιαλ­φα­σι­στι­κή πλατφόρ­μα κα­τα­ψή­φι­σης του μνη­μο­νί­ου α­πό τη σα­μα­ρι­κή νέ­α ΝΔ, η Μπα­κο­γιάν­νη ψη­φί­ζει υ­πέρ του Μνη­μο­νί­ου και δια­γρά­φε­ται α­πό το κόμ­μα. Λί­γους μή­νες με­τά, α­να­κοι­νώ­νει την ί­δρυ­ση της «Δη­μο­κρα­τι­κής Συμ­μα­χί­ας».

«Δημοκρατική Συμμαχία»: Οικονομικός φιλελευθερισμός χρήσιμος

στο σοσιαλφασισμό και στη νέα κρατικοδίαιτη ολιγαρχία

Αν εί­ναι σε κά­τι ση­μα­ντι­κά ό­λα τα πα­ρα­πά­νω, εί­ναι στον προσ­διορι­σμό του ι­δε­ο­λο­γι­κού – πο­λι­τι­κού φορ­τί­ου της «Δη­μο­κρα­τι­κής Συμ­μα­χί­ας», του ρεύ­μα­τος μέ­σα στην α­στι­κή τά­ξη που εκ­φρά­ζε­ται πο­λι­τι­κά απ΄ αυ­τήν και της αρ­χη­γού της.

Κατ’ αρ­χή, και αυ­τό σε μια χώ­ρα σαν την Ελ­λά­δα εί­ναι ση­μα­ντικό, η «Δη­μο­κρα­τι­κή Συμ­μα­χί­α» κι­νεί­ται πο­λι­τι­κά ε­κτός του φαιο­κόκ­κινου πο­λι­τι­κού πό­λου που έ­χουν συ­μπή­ξει ψευ­το­α­ρι­στε­ρά, ρω­σό­φι­λοι φαιοί φα­σί­στες και οι πιο στε­νές η­γε­τι­κές φρά­ξιες Πα­παν­δρέ­ου – Σα­μα­ρά μέ­σα σε ΠΑ­ΣΟΚ και ΝΔ. Με δυο λό­για, η «Δη­μο­κρα­τι­κή Συμ­μα­χί­α» (στο ε­ξής ΔΣ) κινεί­ται σε λι­γό­τε­ρο α­ντι­δρα­στι­κή κα­τεύ­θυν­ση α­πό το σύ­νο­λο των υ­πό­λοι­πων  7 κοι­νο­βου­λευ­τι­κών και ευ­ρω­κοι­νο­βου­λευ­τι­κών κομ­μά­των. Αυ­τό σε καμί­α πε­ρί­πτω­ση δε ση­μαί­νει ω­στό­σο πως έ­χου­με να κά­νου­με με πραγ­μα­τι­κούς δημο­κρά­τες ή με αρ­χειακούς πο­λι­τι­κά φι­λε­λεύ­θε­ρους, με δυο λό­για με πραγμα­τι­κά α­ντι­φα­σί­στες α­στούς.

Στην Ι­δρυ­τι­κή Δια­κή­ρυ­ξη της ΔΣ (η ο­ποί­α εί­ναι μέ­χρι στιγ­μής το βα­σι­κό ντο­κου­μέ­ντο έκ­θε­σης των πο­λι­τι­κών συ­ντε­ταγ­μέ­νων του κόμ­μα­τος) γίνε­ται αρ­χι­κά μια ση­μα­ντι­κή θε­τι­κή δια­πί­στω­ση: ό­τι η κύ­ρια πη­γή των δει­νών του έ­θνους μέ­σα στην κρί­ση εί­ναι ε­σω­τε­ρι­κή και ό­χι ε­ξω­τε­ρι­κή. Εί­ναι κά­τι που πλην του Πα­παν­δρέ­ου, που το λέ­ει  στα μου­λω­χτά αλ­λά το α­ναι­ρεί μέσα α­πό τη γραμ­μή «ε­νά­ντια στους διε­θνείς κερ­δο­σκό­πους» που δου­λεύ­ει στις μά­ζες μέσω των ΜΜΕ, δε το πα­ρα­δέ­χε­ται ου­σια­στι­κά κα­μί­α άλ­λη πο­λι­τι­κή δύ­να­μη της κε­ντρι­κής πο­λι­τι­κής σκη­νής.

Η ΔΣ προ­βά­λει έ­ντο­να στην πλατ­φόρ­μα της το στοι­χεί­ο της «α­ντίστα­σης στο λα­ϊ­κι­σμό». Ο λα­ϊ­κι­σμός εί­ναι -και ή­ταν α­πό τα τέ­λη του 19ου αιώ­να- μια τα­κτι­κή πο­λι­τι­κής ε­ξα­γο­ράς των μα­ζών και πιο πρό­σφα­τα και μια τα­κτι­κή ε­ξα­γο­ράς της μι­κρο­με­σαί­ας κρα­τι­κής γρα­φειοκρα­τί­ας α­πό τα πιο αρ­πακτι­κά κομ­μά­τια του μο­νο­πω­λια­κού κε­φά­λαιου. Ό­μως οι φι­λε­λεύ­θε­ροι ο­νομά­ζουν λα­ϊ­κι­σμό ό­χι μό­νο αυ­τή τη βρώ­μι­κη ε­ξα­γο­ρά αλ­λά και την ό­ποια υπο­χώ­ρη­ση του κε­φά­λαιου  στις δί­καιες α­παι­τή­σεις των λαί­κών μα­ζών για μια ε­ξα­σφά­λι­ση α­πό το α­στι­κό κρά­τος κά­ποιων αν­θρώ­πι­νων ό­ρων ερ­γα­σί­ας τους κα­θώς και την ε­ξα­σφά­λι­ση σε ό­λο το μά­κρος της ζω­ής τους των πιο στοι­χειώ­δικων κα­τα­να­λω­τι­κών τους α­να­γκών. Αυ­τόν τον α­ντι-λα­ϊ­κι­σμό τον έ­χουν πάντα οι πλατ­φόρ­μες ό­λων των οι­κο­νο­μι­κά φι­λε­λεύ­θε­ρων στις οι­κο­νο­μι­κά εύ­ρωστες χώ­ρες, που δεν αι­σθά­νο­νται την α­νά­γκη ό­πως οι σο­σιαλ­φα­σί­στες, να προτά­ξουν έ­να προ­σω­πεί­ο οι­κο­νο­μι­κών πα­ρο­χών στο λα­ό για να κερ­δί­σουν την πολι­τι­κή εύ­νοιά του ώ­στε να α­νε­βούν στην ε­ξου­σί­α και με­τά να τον υ­ποδου­λώ­σουν και πο­λι­τι­κά και οι­κο­νο­μι­κά. Α­πό ι­δε­ο­λο­γι­κή ά­πο­ψη οι οι­κο­νο­μικά φι­λε­λεύ­θε­ροι θε­ω­ρούν πως α­πό μό­νη της η ε­λεύ­θε­ρη α­γο­ρά, σε συν­δυα­σμό με την α­πε­λευ­θέ­ρω­ση της ι­διω­τι­κής πρω­το­βου­λί­ας και τη μεί­ω­ση του κρά­τους, θα φέ­ρουν την κοι­νω­νι­κή ι­σορ­ρο­πί­α. Εί­ναι μια α­ντί­λη­ψη που αν για τον 19ο αιώ­να ή­ταν ου­το­πι­κή και λα­θε­μέ­νη, σή­με­ρα εί­ναι μια α­ντι­δρα­στι­κή θε­ω­ρί­α του μο­νο­πω­λια­κού κε­φά­λαιου δυ­τι­κού τύ­που η ο­ποί­α σε χώ­ρες σαν την Ελ­λά­δα δη­λα­δή σε συν­θή­κες σο­σιαλ­φα­σι­στι­κής α­νό­δου, εί­ναι ε­γκλη­μα­τι­κά προ­βο­κα­τό­ρι­κη υ­πέρ του σο­σιαλ­φα­σι­σμού για­τί στέλ­νει τις μά­ζες κατ’ ευ­θεί­αν στην α­γκα­λιά του τε­λευ­ταί­ου.

Πά­ντως πέ­ρα α­πό τη γε­νι­κό­λο­γη α­να­φο­ρά στις α­στι­κο­δη­μο­κρα­τι­κές α­ξί­ες του Δια­φω­τι­σμού και του αν­θρω­πι­σμού (οι ο­ποί­ες αν και γε­νι­κά κούφιες μπρο­στά στο φαιο­κόκ­κι­νο με­σαί­ω­να, φα­ντά­ζουν και α­πο­τε­λούν κά­ποιες φο­ρές α­νά­χω­μα), το κε­ντρι­κό στοι­χεί­ο της πλατ­φόρ­μας της ΔΣ εί­ναι η α­πελευ­θέ­ρω­ση της ι­διω­τι­κής πρω­το­βου­λί­ας α­πό τα δε­σμά στα ο­ποί­α την υ­πο­βάλ­λουν το κρά­τος, οι συ­ντε­χνί­ες, η γρα­φειο­κρα­τί­α κλπ. Και συ­να­κό­λου­θα η α­νά­πτυ­ξη της α­ντα­γω­νι­στι­κό­τη­τας της ελ­λη­νι­κής οι­κο­νο­μί­ας, ώ­στε αυ­τή να στη­ρι­χτεί σε νέ­α, υ­γι­ή βά­θρα κλπ. Μέ­σα α­πό αυ­τό το πρί­σμα περ­νά και η στή­ριξη της ΔΣ στο Μνη­μό­νιο και σε έ­να βαθ­μό (ό­σο της ε­πι­τρέ­πει η α­νά­γκη για πολι­τι­κή ε­πιβί­ω­ση) η στή­ρι­ξη στον Πα­παν­δρέ­ου και στην κυ­βέρ­νη­ση του ΠΑ­ΣΟΚ που η ΔΣ θε­ω­ρεί γνή­σια «μνη­μο­νια­κούς».

Σε ό­λα αυ­τά υ­πάρ­χει μια θε­τι­κή πλευ­ρά αλ­λά σή­με­ρα αυ­τή δεν εί­ναι κύ­ρια. Η θε­τι­κή πλευ­ρά εί­ναι η α­πέ­χθεια για το μο­ντέ­λο της κρα­τι­κο-καπι­τα­λι­στι­κής σπα­τά­λης, σα­πί­λας, γρα­φειο­κρα­τί­ας και πα­ρα­γω­γι­κής α­πο­σάρθρω­σης που δη­μιούρ­γη­σε ο σο­σιαλ­φα­σι­σμός την α­μαρ­τω­λή δε­κα­ε­τί­α του ’80 πα­ρέ­α με το ε­θνι­κι­στι­κό γρα­φειο­κρα­τι­κό τμή­μα του ΠΑ­ΣΟΚ, και που με τις α­παραί­τη­τες με­τα­μορ­φώ­σεις συ­νε­χί­στη­κε και τις δύ­ο ε­πό­με­νες δε­κα­ε­τί­ες, μέ­χρι και σή­με­ρα. Εί­ναι το μο­ντέ­λο του δη­μο­σιο­νο­μι­κού ε­κτρο­χια­σμού μέ­σω του υ­περ­δα­νει­σμού, της γι­γά­ντω­σης του υ­παλ­λη­λι­κού στρα­τού του α­στι­κού κρά­τους, της γε­νί­κευ­σης σε α­πέ­ρα­ντη έ­κτα­ση των πε­λα­τεια­κών σχέ­σε­ων που κρα­τά­νε από τον κα­τα­στρο­φέ­α Κα­πο­δί­στρια α­κό­μα, της α­πο­ε­πέν­δυ­σης και της α­πο­βιο­μη­χά­νι­σης, της δω­ρο­δό­κη­σης των μα­ζών και τε­λι­κά του κα­νι­βα­λικού εκ­μαυ­λι­σμού τους.

Ω­στό­σο, σή­με­ρα δε βρι­σκό­μα­στε στο 1989. Δεν βρι­σκό­μα­στε δη­λα­δή στο α­πό­γειο του ΠΑ­ΣΟ­Κι­κού κρα­τι­σμού με τις πλά­τες των ψευ­τοΚ­ΚΕ-Ε­ΑΡ που χρη­σίμε­ψε για να α­παλ­λο­τριω­θεί και να γο­να­τί­σει η ντό­πια με­γά­λη α­στι­κή τά­ξη, ιδιαί­τε­ρα η βιο­μη­χα­νι­κή. Σή­με­ρα έ­χει έρ­θει «ε­πι­τέ­λους» η ε­πο­χή που το επά­ρα­το κρά­τος πα­ρα­δί­δε­ται, κομ­μά­τι κομ­μά­τι, στη νέ­α, ι­διω­τι­κή στη μορφή, κρα­τικο­δί­αι­τη στην ου­σί­α, και ρω­σο­φτιαγ­μέ­νη στο βά­θος νέ­α ο­λι­γαρχί­α. Εί­ναι η ο­λι­γαρ­χί­α των με­γα­λο­κα­πι­τα­λι­στών των δε­μέ­νων ά­με­σα ή έμ­με­σα με τη Ρω­σί­α (κά­ποιων και με την κα­μα­ρί­λα του ψευ­τοΚ­ΚΕ), των Μπό­μπο­λα – Κόκ­κα­λη – Γερ­μα­νού – Μυ­τι­λη­ναί­ου – Βγε­νό­που­λου – Κα­ρα­γκου­λέ και σί­α. Κι ό­χι μό­νο. Την ί­δια ώ­ρα, η Ρω­σί­α ει­σβά­λει σαν κρά­τος και μά­λιστα φα­σι­στι­κό κρά­τος στον ε­νερ­γεια­κό το­μέ­α, ε­νώ παίρ­νει ή­δη κομ­μά­τι της πί­τας α­πό τα ε­ξο­πλι­στι­κά. Η δε σύμ­μα­χός της σο­σια­λι­μπε­ρια­λι­στι­κή Κί­να, που έ­χει και τα με­γά­λα πλε­ο­νά­σμα­τα και κε­φά­λαια προς ε­ξα­γω­γή, έ­χει ή­δη ε­γκα­τα­στή­σει στον Πει­ραιά το δι­κό της ε­πί­σης κρα­τι­κό-φα­σι­στι­κό βα­σί­λειο της δου­λο­κτη­σί­ας, μέ­σω της Προ­βλή­τας 2 του Σταθ­μού Ε­μπο­ρευ­μα­το­κιβω­τί­ων του λι­μα­νιού.

Η Μπα­κο­γιάν­νη λοι­πόν, και η ΔΣ της, ό­χι μό­νο δί­νουν μά­χες ο­πι­σθοφυ­λα­κών με έ­ναν ΠΑ­ΣΟ­Κι­κό κρα­τι­σμό που πια δέ­χε­ται τα πυ­ρά και του ί­διου του Πα­παν­δρέ­ου α­πό τα δε­ξιά, α­πό την πλευ­ρά δη­λα­δή του ρω­σο­κι­νέ­ζικου μο­νο­πώ­λιου, αλ­λά δε βλέ­πουν και κα­νέ­να πρό­βλη­μα α­πό την ε­πέ­λα­ση αυ­τής της νέ­ας μαύ­ρης, σκαν­δα­λω­δώς ευ­νο­ού­με­νης την τε­λευ­ταί­α 20ε­τί­α του­λάχι­στο, ο­λι­γαρ­χί­ας με προ­νο­μια­κούς δε­σμούς με τη Ρω­σί­α.

Δε βλέ­πουν, ή μαλ­λον κά­νουν πως δεν βλέ­πουν, πως τα Fast Track εί­ναι για την Κί­να και τους φι­λι­κούς σε αυ­τή και τη Ρω­σί­α φα­σι­σμούς. Δε βλέ­πουν ή κά­νουν πως δεν βλέ­πουν πως η α­νά­πτυ­ξη αυ­τής της νέ­ο-α­ποικιο­κρα­τι­κής α­κρί­δας δε γί­νε­ται μό­νο σε βά­ρος του ε­πά­ρα­του κρα­τι­σμού, που τό­σο λα­τρεύ­ουν να μι­σούν οι οι­κο­νο­μι­στές φιλε­λεύ­θε­ροι για­τί τους μυρί­ζει «σο­σια­λι­σμό» και «κοι­νω­νι­κή ι­διο­κτη­σί­α», αλ­λά και σε βά­ρος κά­θε ντό­πιας ή δυ­τικής ε­πέν­δυ­σης και α­νά­πτυ­ξης.

Α­ντί­θε­τα, η λύσ­σα τους για μεί­ω­ση του κρα­τι­σμού και ε­πέ­κτα­ση της ι­διω­τι­κο­οι­κο­νο­μι­κής δρα­στη­ριό­τη­τας τους κά­νει να υ­ιο­θε­τούν τις πλέ­ον α­ντι­λα­ϊ­κές οι­κο­νο­μι­κές συ­ντα­γές, πράγ­μα βέ­βαια που εί­ναι βού­τυ­ρο στο ψω­μί του σο­σιαλ­φα­σι­σμού. Πρό­βλη­μα α­ντα­γω­νι­στι­κό­τη­τας; Η α­πά­ντη­ση της Μπα­κο­γιάν­νη – ΔΣ εί­ναι ί­δια με αυ­τή των ε­ξί­σου μυω­πι­κών και σε τε­λι­κή ανά­λυ­ση σα­πι­σμέ­νων Ευ­ρω­παί­ων φι­λε­λεύ­θε­ρων μο­νο­πω­λι­στών: «κού­ρε­μα» μι­σθών, φτή­νε­μα της ερ­γα­σί­ας ώ­στε τα προ­ϊ­ό­ντα της χώ­ρας να γί­νουν πιο φτηνά - α­ντα­γω­νι­στι­κά, να αυ­ξη­θούν οι ε­ξα­γω­γές, να μειω­θεί το ε­μπο­ρι­κό και συ­νακό­λου­θα το συ­νο­λι­κό έλ­λειμ­μα και τε­λι­κά να βγει η χώ­ρα α­πό την κρί­ση. Μά­λιστα, η Μπα­κο­γιάν­νη εί­ναι α­κό­μη πιο α­ντι­δρα­στι­κή α­πό τους δυ­τι­κούς μονο­πω­λι­στές, για­τί ξέ­ρει κα­λά τη χώ­ρα στην ο­ποί­α ζει και πο­λι­τεύ­ε­ται, και γνω­ρί­ζει ό­τι οι μι­σθοί δεν εί­ναι ού­τε κα­τά διά­νοια ψη­λοί στον ι­διω­τι­κό τομέ­α, ι­διαί­τε­ρα αν συ­νυ­πο­λο­γι­στεί σε αυ­τούς η μαύ­ρη ερ­γα­σί­α στους μι­κρο­με­σαί­ους κα­πι­τα­λι­στές και στους κά­θε λο­γής υ­περ­γο­λά­βους του ι­διω­τι­κού κε­φά­λαιου.

Α­ντί­θε­τα, η πα­ρα­γω­γι­κό­τη­τα της ερ­γα­σί­ας εί­ναι στα τάρ­τα­ρα για­τί το 85% των ε­πι­χει­ρή­σε­ων εί­ναι βιο­τε­χνι­κού - μι­κρε­μπο­ρι­κού χα­ρα­κτή­ρα, για­τί η φυ­σι­κή συ­γκέ­ντρω­ση και συ­γκε­ντρο­ποί­η­ση του κε­φα­λαί­ου με­θο­δευμέ­να σα­μπο­τά­ρε­ται α­πό τις σο­σιαλ­φα­σι­στι­κές συμ­μο­ρί­ες στην η­γε­σί­α και στη βά­ση, για­τί η έ­ρευ­να και η τε­χνο­λο­γι­κή α­νά­πτυ­ξη σα­μπο­τά­ρο­νται κι αυ­τές συ­στη­μα­τι­κά α­πό την ψευ­το­α­ρι­στε­ρά και το φι­λι­κό της τμή­μα του ΠΑ­ΣΟΚ, για­τί α­κό­μα και αυ­τό το α­μαρ­τω­λό χρή­μα της δια­φθο­ράς ε­κεί που αλ­λού (π.χ. Κί­να) γί­νε­ται κε­φάλαιο, ε­δώ σπα­τα­λιέ­ται στην κα­τα­νά­λω­ση. Για­τί το ί­διο συ­νέ­βη με τις α­γρο­τι­κές ε­πι­δο­τή­σεις που έ­ρε­αν ά­φθο­νες α­πό τους «κου­τό­φρα­γκους» για να α­ντιρ­ρο­πι­στεί το ά­νοιγ­μα της α­γο­ράς, για­τί η α­πό κα­θέ­δρας α­στι­κή σά­πια εκ­παί­δευ­ση στη χώ­ρα μας δεν έ­χει καν την τε­χνι­κή-πα­ρα­γω­γι­κή πλευ­ρά της α­ντί­στοι­χης των α­να­πτυγ­μέ­νων χω­ρών.  

Ό­ταν ό­μως ο Κα­ρα­μαν­λής μα­χαί­ρω­νε πι­σώ­πλα­τα τη Γιαν­νά­κου, με τον Πα­παν­δρέ­ου να τη μα­χαι­ρώ­νει κα­τά­στη­θα πη­γαί­νο­ντας με το μέ­ρος των φοιτη­τι­κών ταγ­μά­των ε­φό­δου που δια­λύ­α­νε κά­θε ελ­πί­δα για την έ­ρευ­να και τη σύν­δε­ση παι­δεί­ας-πα­ρα­γω­γής το 2006-2007, η Μπα­κο­γιάν­νη σιω­πού­σε α­να­μέ­νο­ντας τη δια­δο­χή.

Η αδυναμία της «Δημοκρατικής Συμμαχίας» να αντιπαρατεθεί στο σοσιαλφασισμό και

ο αβαθής δημοκρατισμός της

Ό­ταν λοι­πόν δεν έ­χεις ση­κώ­σει πό­λε­μο κα­τά του σο­σιαλ­φα­σι­σμού, κα­τά του δι­πρό­σω­που Πα­παν­δρέ­ου, δεν έ­χεις κο­ντρά­ρει α­πό θέ­σεις αρ­χών τον αρ­χι­σα­μπο­τα­ρι­στή και φί­λο του ψευ­τοΚ­ΚΕ και της Ρω­σί­ας αρ­χη­γό σου ε­πί 5,5 του­λά­χι­στο χρό­νια (τα κυ­βερ­νη­τι­κά της ΝΔ), ό­ταν δεν έ­χεις κα­τα­λά­βει καν τι έ­χει συμ­βεί στην πο­λύ­πα­θη τού­τη χώ­ρα τα τε­λευ­ταί­α 30 χρό­νια, τι μέ­νει α­πό την α­να­πτυ­ξια­κή σου –ε­κτός τό­που και χρό­νου- φλυα­ρί­α;; Μο­νά­χα οι κλασσι­κές α­στι­κές συ­ντα­γές της ε­πί­θε­σης στο με­ρο­κά­μα­το, που τις παίρ­νει φυ­σικά ο σο­σιαλ­φα­σι­σμός (και ο λα­ϊ­κι­στής ρω­σό­δου­λος Σα­μα­ράς) και τις κά­νει πα­ντιέ­ρα.

Για την Μπα­κο­γιάν­νη η μεί­ω­ση κα­τά 30% των δη­μο­σί­ων υ­παλ­λή­λων, α­κόμη και με α­πο­λύ­σεις σε μια στιγ­μή που σα­μπο­τά­ρο­νται οι ε­πεν­δύ­σεις πα­ντού και η α­νερ­γί­α κα­τα­στρέ­φει και τρελ­λαί­νει το λα­ό, εί­ναι μί­α α­πό τις εν­δε­δειγ­μέ­νες λύ­σεις για να σω­θεί η χώ­ρα. Ε­ξυ­πα­κού­ε­ται δε ό­τι συμ­φω­νεί και με τις μνη­μο­νια­κές πε­ρι­κο­πές σε μι­σθούς στο δη­μό­σιο το­μέ­α (για τις συ­ντάξεις το­πο­θε­τή­θη­κε αρ­νη­τι­κά). Κου­βέ­ντα ό­μως για τις α­πευ­θεί­ας α­να­θέ­σεις, τη σκαν­δα­λώ­δη εύ­νοια του Πα­παν­δρέ­ου στους κρα­τι­κο-ο­λι­γάρ­χες, το κα­ραμαν­λι­κό ξε­πού­λη­μα της Ο­λυ­μπια­κής στο Βγε­νό­που­λο με α­σύμ­φο­ρους για το κράτος ό­ρους (α­πό το μη­τσο­τα­κι­κό μά­λι­στα  Κ. Χα­τζη­δά­κη), το μο­νο­πώ­λιο του Μπόμπο­λα στις κα­τα­σκευές, το α­ντί­στοι­χο του Κόκ­κα­λη στις ψη­φια­κές πα­ρο­χές και το τζό­γο, τη λη­στεί­α της ΔΕΗ α­πό τον Κα­ρα­γκου­λέ κλπ.

Ο Κα­ρα­γκου­λές σαν «ι­διώ­της», κι ας κα­τα­λη­στεύ­ει τη ΔΕ­Η, εί­ναι λι­γό­τε­ρο α­πε­χθής στη Μπα­κο­γιάν­νη (κι ας εί­ναι έ­νας κνί­της) α­πό τον ΠΑ­ΣΟ­Κτζή γρα­φειο­κρά­τη της ΓΕ­ΝΟΠ-ΔΕ­Η που παίρ­νει δά­νειο α­πό το α­πο­θε­μα­τι­κό της ε­πι­χεί­ρη­σης, κά­τι το ο­ποί­ο η Μπα­κο­γιάν­νη το έ­κα­νε 3 μέ­ρες θέ­μα στα κα­νά­λια. Το ε­κτε­τα­μέ­νο και προ­φα­νές, για ό­ποιον θέ­λει να το δει, σα­μποτάζ στις ε­πεν­δύ­σεις του ντό­πιου και δυ­τι­κού κε­φα­λαί­ου (α­κό­μη και της «πρά­σι­νης» ε­νέρ­γειας, που ευαγ­γε­λι­ζό­τα­νε ο πα­πα­τζής πρω­θυ­πουρ­γός!), δεν υ­πάρ­χει ού­τε σαν υ­πό­νοια στην πλατ­φόρ­μα της ΔΣ! Κα­τά την αρ­χη­γό της (συ­νέ­ντευ­ξη στον Πρε­τε­ντέ­ρη), πρέ­πει πρώ­τα να μειω­θεί ή να νοι­κο­κυ­ρευ­τεί εν πά­σει πε­ρι­πτώ­σει το κρά­τος, για­τί αυ­τό και η δο­μή του εί­ναι ο λό­γος που δε γί­νο­νται ε­πεν­δύ­σεις, και με­τά να γί­νουν ε­πεν­δύ­σεις, αλ­λιώς τώ­ρα κανείς δεν ε­πεν­δύ­ει στην Ελ­λά­δα. Τι ψέ­μα την ώ­ρα που οι χι­λιά­δες ε­πεν­δύσεις του Ε­ΣΠΑ σα­μπο­τά­ρο­νται με κα­θυ­τε­ρή­σεις, άλ­λες συ­νο­λι­κού ύ­ψους 25 δις ευ­ρώ μέ­νουν στα συρ­τά­ρια των υ­πουρ­γεί­ων και άλ­λες γι­γα­ντιαί­ες του­ρι­στικές ε­πεν­δύ­σεις σαν ε­κεί­νη στη Μο­νή Το­πλού μα­ταιώ­νο­νται! Ου­σιαστι­κά η Μπα­κο­γιάν­νη εί­ναι μα­ζί με τους σο­σιαλ­φα­σί­στες σε αυ­τό το σα­μπο­τάζ.

Εν­νο­εί­ται ό­τι τώ­ρα οι εξ­πρές συμ­φω­νί­ες με Κί­να, Κα­τάρ, Λι­βύ­η και το ξε­πέ­ρα­σμα των γρα­φειο­κρα­τι­κών ε­μπο­δί­ων -σε μια νύ­χτα μέ­σα- για τα φι­λικά στο ρω­σό­δου­λο κα­θε­στώς κε­φά­λαια μάλ­λον δεν ε­μπί­πτουν στη γρα­φειο­κρατί­α και στο α­νοι­κο­κύ­ρευ­το κρά­τος! Ε­κεί ε­μπί­πτουν μο­νά­χα οι ε­πεν­δύ­σεις του τμή­μα­τος της α­στι­κής τά­ξης που εκ­φρά­ζε­ται μέ­σα α­πό τη ΔΣ της Μπα­κογιάν­νη, και που λό­γω α­κρι­βώς της οι­κονο­μι­κής του α­δυ­να­μί­ας και της συ­νακό­λου­θης πο­λι­τι­κής του μυω­πί­ας και έλ­λει­ψη χα­ρα­κτή­ρα, θα συ­νε­χί­σει να δέχε­ται τις καρ­πα­ζιές και τη χλεύ­η τό­σο του «λα­ϊ­κού» σο­σιαλ­φα­σι­σμού των ψευ­τοΚ­ΚΕ, ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ό­σο και του «α­στι­κού» σο­σιαλ­φα­σι­σμού των Πα­παν­δρέ­ου, Κουβέ­λη, Κα­ρα­τζα­φέ­ρη, Σα­μα­ρά.

Η Μπα­κο­γιάν­νη φυ­σι­κά συ­νε­χί­ζει α­κά­θε­κτη και κρι­τι­κά­ρει τον «μνη­μο­νια­κό» Πα­παν­δρέ­ου ό­τι «δε συ­ντο­νί­ζει κα­λά τους υ­πουρ­γούς του» (αυ­τό φταί­ει!), ε­νώ την ί­δια ώ­ρα, ε­πει­δή δεν έ­χει δι­κή της κοι­νο­βου­λευ­τι­κή ομά­δα (α­παι­τού­νται 10 βου­λευ­τές και δύ­σκο­λα θα τους βρει α­φού δεν α­πάντη­σε στην γε­λοί­α ό­σο και βρώ­μι­κη εκ­στρα­τεί­α του Σα­μα­ρά ε­νά­ντια στην «νέ­α α­πο­στα­σί­α»), συμ­με­τέ­χει σε ε­κεί­νη των «Α­νε­ξάρ­τη­των» με αρ­χη­γό το ρωσό­δου­λο μα­θη­τή του Κύρ­κου, Φώ­τη Κου­βέ­λη, που τον θε­ω­ρεί και «φι­λε­λεύ­θε­ρο» και μελ­λο­ντι­κό πι­θα­νό «κυ­βερ­νη­τι­κό ε­ταί­ρο»! Τι ο­ξυ­δέρ­κεια και διο­ρατι­κό­τη­τα! Έ­τσι τε­λι­κά ό­λα τα κόμ­μα­τα της Βου­λής -και η ΔΣ της Μπα­κο­γιάν­νη- έ­χει ρω­σό­δου­λο κοι­νο­βου­λε­τι­κό αρ­χη­γό!

Έ­να άλ­λο στοι­χεί­ο που κα­τα­δει­κνύ­ει τον κε­ντρι­στι­κό χα­ρα­κτή­ρα της ΔΣ -φαι­νο­μενι­κά με­τα­ξύ του σο­σιαλ­φα­σι­σμού και ε­νός πραγ­μα­τι­κού αστι­κού α­ντι-φαιο­κόκ­κι­νου δη­μο­κρα­τι­σμού, αλ­λά πρα­κτι­κά πο­λι­τι­κά εγ­γύ­τερα προς το σο­σιαλ­φα­σι­σμό- εί­ναι και το γε­γο­νός ό­τι στην πλατ­φόρ­μα της δε χτυ­πά­ει κα­νέ­να α­πό τα βά­θρα του κα­θε­στώ­τος της πα­ρακ­μής και της ε­θνικής υ­πο­τέ­λειας στα α­να­το­λι­κά α­φε­ντι­κά, έ­στω α­πό α­στο­φι­λε­λεύ­θε­ρο τα­μπού­ρι.

Στα ζη­τή­μα­τα ε­ξω­τε­ρι­κής πο­λι­τι­κής, πέ­ρα α­πό γε­νι­κά ευ­χο­λό­για, δε γί­νε­ται κα­μί­α α­να­φο­ρά στην α­νά­γκη η χώ­ρα μας να στα­μα­τή­σει να τρα­μπου­κί­ζει έ­να γει­το­νι­κό της κρά­τος, τη Δημ. της Μακε­δο­νί­ας, για να του αλ­λά­ξει το όνο­μα με το ο­ποί­ο το α­πο­κα­λεί πλε­όν ό­λος ο πλα­νή­της πλην Ε­Ε. Ού­τε μπαί­νει με σα­φή­νεια το ζή­τη­μα μιας μό­νι­μης και στα­θε­ρής ει­ρή­νης με την Τουρκί­α στο Αι­γαί­ο, που δε θα ε­ξαρ­τά­ται α­πό τα κέ­φια των ρω­σό­δου­λων τύ­που Πα­παν­δρέ­ου και Ερ­ντο­γάν σε Α­θή­να και Ά­γκυ­ρα, αλ­λά θα έ­χει μα­κρό­πνο­α χα­ρακτη­ρι­στι­κά. Αν και ο ευ­ρω­πα­ϊ­σμός το­νί­ζε­ται εμ­φα­τι­κά, δε γί­νε­ται κα­μί­α α­ντι­πα­ρά­θε­ση (και παίρ­νου­με υπ’ ό­ψη και τις τη­λε­ο­πτι­κές συ­νε­ντεύ­ξεις της Μπα­κο­γιάν­νη) με τον α­γο­ραί­ο, να­ζι­στι­κού τύ­που α­ντι­γερ­μανισμό των α­πε­ρί­γρα­πτων Ελ­λή­νων σο­σιαλ­φα­σι­στών με ε­πι­κε­φα­λής μά­λι­στα στελέ­χη του ΠΑ­ΣΟΚ, υ­πουρ­γούς (Κα­στα­νί­δης) κλπ.

Το ζή­τη­μα του χω­ρι­σμού της Εκ­κλη­σί­ας α­πό το κρά­τος γί­νε­ται ε­πίσης γαρ­γά­ρα, στο βω­μό της ψη­φο­θη­ρί­ας, με έ­να έ­θνος άλ­λω­στε να έ­χει ο­δη­γη­θεί α­πό τον προ­βο­κά­το­ρα Ση­μί­τη στα νε­ο­με­σαιω­νι­κού τύ­που να­ζι­στι­κά συλ­λαλη­τή­ρια του Χρι­στό­δου­λου με α­βα­ντα­δό­ρο τον Κα­ρα­μανλή το 2000, με τους μη­τσο­τα­κι­κούς φι­λε­λεύ­θε­ρους να παίρ­νουν  και τό­τε κε­ντρι­στι­κή θέ­ση (αν και εί­χαν δί­κιο ως προς το ό,τι οι πα­πά­δες, ό­σο ά­θλιοι κι αν ή­ταν, εί­χαν δι­καίω­μα να ζη­τά­νε δη­μο­ψή­φι­σμα).

Η ε­νό­τη­τα των κομ­μα­τι­κών η­γε­σιών των «πα­λαιών» κομ­μά­των, σε ζητή­μα­τα ό­πως η νο­μι­μό­τη­τα των να­ζι­στών της «Χρυ­σής Αυ­γής», η ε­λευ­θε­ρί­α δρά­σης των τρα­μπού­κων ε­μπρη­στών της πό­λης, η υ­πε­ρά­σπι­ση των ταγ­μά­των ε­φό­δου α­πό το ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, η ά­νο­δος του ρα­τσι­σμού, του κα­νιβα­λι­κού ε­θνο­σω­βι­νι­σμού, τί­πο­τα απ’ ό­λα αυ­τά δε βρή­κε το δρό­μο του για την πλατ­φόρ­μα – δια­κή­ρυξη της ΔΣ. Για­τί αν η ΔΣ θέ­λει –και το θέ­λει πο­λύ- έ­να φέ­ου­δο ε­ξου­σί­ας στη «νέ­α» ε­πο­χή, ο­σφρί­ζε­ται ό­τι πρέ­πει να α­πο­φεύ­γει αυ­τά που δεν κά­νει να λέ­γο­νται ή κά­νει να λέ­γο­νται τό­σο λί­γο και τό­σο με το στα­γο­νό­με­τρο, που να μη γί­νο­νται μα­ζι­κά α­πο­δε­κτά και πι­στευ­τά μέ­σα στο λα­ό.

Συν τοις άλ­λοις, ει­δι­κά με το φαιό μέ­ρος του φαιο­κόκ­κι­νου, η Μπακο­γιάν­νη δε δεί­χνει πια να έ­χει ο­ποι­δή­πο­τε πρό­βλη­μα αρ­χής. Για πα­ρά­δειγ­μα, ο πα­λιός τε­ταρ­το­αυ­γου­στια­νός Κιλ­τί­δης, εκ­κα­θα­ρι­σμέ­νος α­πό τα δε­ξιά από το Σα­μα­ρά, εί­ναι μα­ζί της, α­φού πρώ­τα φλέρ­ταρε με το ΛΑ­ΟΣ του Κα­ρα­τζαφέ­ρη, ε­νώ η ί­δια προ­σέγ­γι­σε τον πα­λιό Ε­ΠΕ­Νί­τη, α­με­ρι­κα­νό­φιλο λε­πε­νι­κό τρα­μπού­κο Βο­ρί­δη του ΛΑ­ΟΣ, ε­ξαι­τί­ας των οι­κο­νο­μι­κά φι­λε­λεύ­θε­ρών του θέ­σεων, προ­σπα­θώ­ντας να τον ε­ντά­ξει στο κόμ­μα της.

Η αρρώστια της «Δημοκρατικής Συμμαχίας» αρρώστια του παγκόσμιου αστικού φιλελευθερισμού

Υ­πο­κει­με­νι­κά η ΔΣ το­πο­θε­τεί­ται στο χώ­ρο της φι­λε­λεύ­θε­ρης κε­ντρο­δε­ξιάς, κου­βα­λώ­ντας ό­λο το με­γά­λο δη­μο­κρα­τι­κό έλ­λειμ­μα αρ­χών της α­δύ­να­μης ντό­πιας με­γά­λης και με­σαί­ας α­στι­κής τά­ξης. Εί­ναι ό­σο α­στο­φιλε­λεύ­θε­ρη χρειά­ζε­ται στο οι­κο­νο­μι­κό πε­δί­ο, για να μπο­ρεί να κα­τη­γο­ρη­θεί α­πό το σο­σιαλ­φα­σι­σμό σαν α­ντι­λα­ϊ­κή (και πράγ­μα­τι, σε συν­θή­κες πα­ραγω­γι­κού σα­μπο­τάζ, η γραμ­μή της ΔΣ εί­ναι γραμ­μή πεί­νας για τον ερ­γα­ζό­με­νο λα­ό). Εί­ναι ό­σο τυ­φλή χρειά­ζε­ται, για να θε­ω­ρεί φί­λους της τους ρω­σο­φτιαγ­μέ­νους κρα­τι­κο-ο­λι­γάρ­χες α­πέ­να­ντι στον «κρα­τι­σμό» και να στη­ρί­ζει τον «φι­λε­λεύ­θε­ρο σο­σιαλ­δη­μο­κρά­τη» Πα­παν­δρέ­ου ό­ταν μπά­ζει τους α­να­το­λι­κούς φα­σι­σμούς στη χώ­ρα σαν «ι­διω­τι­κό κε­φά­λαιο» (π.χ. COSCO). Εί­ναι όσο ο­πορ­του­νι­στι­κή χρειά­ζε­ται, για να μην προ­βά­λει κα­νέ­να ζή­τη­μα πο­λι­τι­κής δη­μο­κρα­τί­ας που θα ε­ξέ­θε­τε τη λε­πτή σο­σιαλφα­σι­στι­κή κα­θε­στω­τι­κή δι­κτα­το­ρί­α, κύ­ρια στα ΜΜΕ.

Και παρ’ ό­λες αυ­τές τις «α­ρε­τές» της, δεν εί­ναι σί­γου­ρο ό­τι θα α­φή­σουν τη ΔΣ να ζή­σει (στα γκά­λοπ τη δί­νουν κά­τω του 3%), φο­βού­με­νοι μή­πως κάποια στιγ­μή, και πα­ράλ­λη­λα με το δυ­νά­μω­μα ε­νός λα­ϊ­κού δη­μο­κρα­τι­κού α­ντιφα­σι­στι­κού κι­νή­μα­τος για τη σω­τη­ρί­α του λα­ού και της χώ­ρας, δυ­να­μώ­σει και μέ­σα στην α­στι­κή τά­ξη και το πιο μι­κρό α­νε­ξάρ­τη­το δη­μο­κρα­τι­κό και γνήσια α­να­πτυ­ξια­κό, ε­θνο-α­νε­ξαρ­τη­σια­κό ρεύ­μα.

Στο βά­θος, το πρό­βλη­μα των ΔΣ – Μπα­κο­γιάν­νη εί­ναι το πρόβλη­μα ο­λό­κλη­ρου του α­στι­κού φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού στην ε­πο­χή του ι­μπε­ρια­λισμού και του σο­σια­λι­μπε­ρια­λι­σμού. Ο­μνύ­ει στην ε­λεύ­θε­ρη α­γο­ρά σα δή­θεν ε­ξα­σφά­λι­ση του πο­λι­τι­κού πλου­ρα­λι­σμού και της ι­σόρ­ρο­πης κοι­νω­νι­κής ανά­πτυ­ξης, την ώ­ρα που α­κό­μα και στην α­πό­λυ­τα α­πρό­σκο­πτη λει­τουρ­γί­α της, αυ­τή ο­δη­γεί στο μο­νο­πώ­λιο που α­πο­τε­λεί σε τε­λι­κή α­νά­λυ­ση τη βά­ση του πο­λιτι­κού αυ­ταρ­χι­σμού. Η αρ­ρώ­στια του δυ­τι­κού μο­νο­πω­λι­στή, που κα­τά βάθος θαυ­μά­ζει τον Κι­νέ­ζο σο­σιαλ­φα­σί­στα α­στό νέ­ου τύ­που για την ερ­γα­σια­κή πει­θαρ­χί­α, το χα­μη­λό μερο­κά­μα­το, τους ψη­λούς ρυθ­μούς α­νά­πτυ­ξης (τα ο­ποί­α άλ­λω­στε εκ­με­ταλ­λεύ­ε­ται και στα ο­ποί­α συμ­βά­λει με τις ε­πεν­δύ­σεις του στην Κί­να) εκ­φρά­ζε­ται στην συ­μπά­θεια της Μπα­κο­γιάν­νη για την ήτ­τα του ΠΑ­ΣΟ­Κι­κού ΟΛ­Π α­πό την COSCO, ό­πως με­θαύ­ριο θα εκ­φρα­στεί με τη χαρά της για την ήτ­τα των πράγ­μα­τι συν­δι­κα­λι­στι­κών συμ­μο­ριών του Ο­ΣΕ. Δε τη νοιά­ζει κα­θό­λου αν αυ­τή η ήτ­τα θα έρ­θει α­πό κι­νέ­ζι­κη μπά­ντα και θα με­τα­τρέψει τον ελ­λη­νι­κό σι­δη­ρό­δρο­μο σε μέ­σο του κι­νέ­ζι­κου λα­θρε­μπο­ρί­ου και της κι­νέ­ζι­κης δου­λο­κτη­σί­ας στην ευ­ρω­πα­ϊ­κή ή­πει­ρο.

Στο βά­θος, η ΔΣ εί­ναι το βο­λι­κό­τε­ρο για το σο­σιαλ­φα­σι­σμό φιλε­λεύ­θε­ρο ρεύ­μα. Δεν τον ε­νο­χλεί πα­ρά ε­λά­χι­στα, δεν έ­χει πραγ­μα­τι­κό δη­μο­κρα­τι­κό α­ντι-φαιο­κόκ­κι­νο χα­ρα­κτή­ρα και βά­θος, στη­ρί­ζει το πα­ραμύ­θι ό­τι ο Πα­παν­δρέ­ου εί­ναι «δυ­τι­κός και σώ­φρων» και ό­τι πράγ­μα­τι πα­λεύ­ει για τη σω­τη­ρί­α της χώ­ρας ε­νώ στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα εί­ναι ο κα­τα­στρο­φέ­ας της, στη­ρί­ζει τις α­να­το­λι­κού τύ­που ι­διω­τι­κο­ποι­ή­σεις, εί­ναι υ­πέρ της μεί­ω­σης του μέ­σου μι­σθού σαν ό­χη­μα για την αύ­ξη­ση της α­ντα­γω­νι­στι­κό­τητας εν μέ­σω α­πό­λυ­του σα­μπο­τάζ των μη α­ποι­κιο­κρα­τι­κών ε­πεν­δύ­σε­ων. Στηρί­ζει και προ­τεί­νει δε­κά­δες χι­λιά­δες α­πο­λύ­σεις στο δη­μό­σιο το­μέ­α, πράγ­μα που σε συν­θή­κες πα­ρα­γω­γι­κού σα­μπο­τάζ θα ε­κτι­νά­ξει το μέ­γε­θος του ε­φε­δρικού στρα­τού των α­νέρ­γων και θα συ­μπιέ­σει α­κό­μα πε­ρισ­σό­τε­ρο α­πο­δο­χές και δι­καιώ­μα­τα στην καθ’ αυ­τό πα­ρα­γω­γή.

Σε ό­λα σχε­δόν τα ζη­τή­μα­τα η ΔΣ βά­ζει το κά­ρο πριν το βό­δι, ζητά­ει δη­λα­δή ε­φαρ­μο­γή λύ­σε­ων α­πό το ο­πλο­στά­σιο του οι­κο­νο­μι­κού φι­λε­λευ­θερι­σμού χω­ρίς πα­ράλ­λη­λη πο­λι­τι­κή συ­ντρι­βή του κα­θε­στώ­τος του παρα­γω­γι­κού σα­μπο­τάζ και των υ­πεύ­θυ­νων γι΄ αυ­τό, με πρώ­το και κα­λύ­τε­ρο τον «πρω­θυ­πουρ­γό της χώ­ρας μας» Πα­παν­δρέ­ου, που τον περ­νά­ει για φί­λο. Τα δε φλερ­τ με το Βο­ρί­δη, πα­λιό ο­πα­δό του Χι­λια­νού φα­σί­στα δι­κτά­το­ρα Πι­νοσέτ, που ε­φάρ­μο­σε τη σκλη­ρό­τε­ρη οι­κο­νο­μι­κά φι­λε­λεύ­θε­ρη πο­λι­τι­κή με ά­γριο φα­σι­σμό στο πο­λι­τι­κό ε­ποι­κο­δό­μη­μα, δεί­χνουν και τον ε­ξαι­ρε­τι­κά α­βα­θή πο­λι­τι­κό δη­μο­κρα­τι­σμό του νέ­ου φο­ρέ­α.

Οι α­στοί φι­λε­λεύ­θε­ροι, ό­πως και ό­λα τα μη σο­σιαλ­φα­σι­στι­κά πο­λιτι­κά ρεύ­μα­τα, θα δι­χο­το­μη­θού­νε πά­νω στο με­γά­λο πό­λε­μο που θα ε­ξα­πο­λύ­σει α­να­πό­φευ­κτα κά­ποια στιγ­μή ο σο­σια­λι­μπε­ρια­λι­σμός κα­τά της αν­θρω­πότη­τας, αλ­λά και των α­ντι­πά­λων του ι­μπε­ρια­λι­σμών. Οι χει­ρό­τε­ροι α­πό αυ­τούς, οι πιο ξε­σκο­λι­σμέ­νοι α­πό το α­νώ­μα­λο γέ­ρι­κο πά­θος τους για το μέ­γι­στο δυ­να­τό πο­σο­στό κέρ­δους πά­ση θυ­σί­α, θα α­κο­λου­θή­σουν το ρω­σο­κι­νέ­ζι­κο μο­νοπώ­λιο που θα τους υ­πό­σχε­ται ό­τι με το μα­στί­γιο της δι­κτα­το­ρί­ας του θα πε­τύχει την μια και κα­λή πει­θάρ­χη­ση των ερ­γα­τι­κών μα­ζών, το με­ρο­κά­μα­το λιμο­κτο­νί­ας, την πει­θαρ­χί­α στρα­το­πέ­δου.

Ό­σοι για τους δι­κούς τους λό­γους θα ε­πι­λέ­ξουν να υ­πε­ρα­σπι­στούν μια πλευ­ρά των σκου­ρια­σμέ­νων αλ­λά υ­παρ­κτών α­στι­κών δη­μο­κρα­τι­κών αξιών (ή και μο­νά­χα τα θη­σαυ­ρο­φυ­λά­κιά τους), θα συ­μπο­ρευ­τούν τα­κτι­κά με το προ­λε­τα­ριά­το μέ­σα στο δη­μο­κρα­τι­κό α­ντι­φα­σι­στι­κό στρα­τό­πε­δο, ό­πως έ­κα­ναν και οι Άγ­γλοι, Γάλ­λοι και Α­με­ρι­κά­νοι πο­λι­τι­κοί πρό­γο­νοί τους, που ε­νώθη­καν με τη στα­λι­νι­κή προ­λε­τα­ρια­κή ΕΣ­ΣΔ κα­τά του χι­τλε­ρι­σμού.

Γε­νι­κά α­πό τους Έλ­λη­νες φι­λε­λεύ­θε­ρους, δεν έ­χει να πε­ρι­μέ­νει κα­νείς πολ­λά. Το πι­θα­νό­τε­ρο εί­ναι να λει­τουρ­γή­σουν ό­πως α­κρι­βώς θα ή­θε­λαν οι σο­σιαλ­φα­σί­στες: δη­λα­δή, σαν προ­βο­κά­το­ρες και α­βα­ντα­δό­ροι του σο­σιαλ­φα­σι­σμού.

Η Ο­ΑΚ­ΚΕ α­πό την πλευ­ρά της θα υ­πε­ρα­σπι­στεί τη ΔΣ α­πό κά­θε ε­πί­θεση σο­σιαλ­φα­σι­στι­κού, βρώ­μι­κου τύ­που και θα ε­πι­διώ­ξει, ό­πως ε­πι­διώ­κει πά­ντα για το κα­λό του λα­ού, και το πα­ρα­μι­κρό τα­κτι­κό μέ­τω­πο με δυ­νά­μεις από τη ΔΣ πά­νω σε ζη­τή­μα­τα πο­λι­τι­κής δη­μο­κρα­τί­ας και α­ντι-φαιο­κόκ­κι­νης πάλης. Ό­μως ό­σο αυ­τή θα συ­νε­χί­ζει αυ­τήν την πο­λι­τι­κή της η κύ­ρια πλευ­ρά της στά­σης της Ο­ΑΚ­ΚΕ θα εί­ναι η κα­ταγ­γε­λί­α της ΔΣ. Κα­τά τη γνώ­μη μας, η πλατ­φόρ­μα της ΔΣ δεν κα­λύ­πτει και δε μπο­ρεί να κα­λύ­πτει τους πιο προ­ωθη­μέ­νους πο­λι­τι­κά φι­λε­λεύ­θε­ρους, α­ντι­σο­σιαλ­φα­σί­στες και δη­μο­κρά­τες.

Η Ο­ΑΚ­ΚΕ κα­λεί κά­θε δη­μο­κρά­τη, κά­θε α­ντι­φα­σί­στα, κά­θε ε­χθρό του φαιο­κόκ­κι­νου κα­θε­στώ­τος να συ­μπο­ρευ­τεί μα­ζί της και να δώ­σει τη μά­χη κα­τά του σο­σιαλ­φα­σι­σμού στο πλά­ι της, σε μέ­τω­πο συμ­μα­χί­ας μα­ζί της. Οι φι­λε­λεύθε­ροι α­βα­ντα­δό­ροι του σο­σιαλ­φα­σί­στα Πα­παν­δρέ­ου τύ­που ΔΣ, εί­τε το κατα­λα­βαί­νουν εί­τε ό­χι, δου­λεύ­ουν για την κα­τα­στρο­φή της χώ­ρας και του λα­ού μας και ό­χι για τη σω­τη­ρί­α τους, για­τί δεν εί­χαν πο­τέ και δεν έ­χουν και τώ­ρα έ­ναν πραγ­μα­τι­κά ε­θνι­κό και δη­μο­κρα­τι­κό χα­ρα­κτή­ρα.