Πήραν όλοι πολιτικό άσυλο
Χτες αργά το βράδυ Τρίτη προς Τετάρτη 17 του Νοέμβρη μετά από 33 μέρες απεργίας πείνας και 78 μέρες διαμαρτυρίας στα Προπύλαια η κυβέρνηση παραχώρησε πολιτικό άσυλο σε όλους τους ιρανούς πολιτικούς πρόσφυγες, 50 συνολικά, μαζί με τα παιδιά τους.
Πρόκειται για μια μεγάλη δημοκρατική νίκη των ιρανών αντιφασιστών και των ελλήνων συναγωνιστών τους που τόλμησαν να αντιπαρατεθούν ως το τέλος τόσο στο ίδιο το ιρανικό καθεστώς όσο και στους έλληνες φίλους του. Αποδεικνύεται ότι η ρωσόδουλη και γι αυτό φιλοιρανική διακομματική καμαρίλα που διοικεί τη χώρα μας δεν είναι ακόμα σε θέση να επιβάλλει τη θέλησή της όταν οι αντιστάσεις στην πολιτική της εκδηλώνονται ανοιχτά και με πείσμα.
Πραγματικά η υγεία των απεργών περνούσε την τελευταία εβδομάδα σε μια ακόμα πιο δραματική φάση και οι απεργοί μπαινόβγαιναν στα νοσοκομεία με τα ραμμένα στόματά τους πρησμένα από τις μολύνσεις και με προβλήματα σε διάφορα όργανα, όπως τα νεφρά. Μερικοί υποχρεώθηκαν να σπάσουν τα ράμματα και άλλοι να σταματήσουν την απεργία πείνας αλλά 7 συνέχιζαν ακόμα πολύ αδυνατισμένοι. Η κυβέρνηση έπαιρνε πολύ μεγάλα ρίσκα υποστηρίζοντας με τόσο σθένος ένα από τα πιο απεχθή καθεστώτα του κόσμου. Αυτό φαινόταν πεντακάθαρα γιατί οι απεργοί πείνας είχαν βάλει για τα καλά στο κεντρικό στόχαστρο της απεργίας τους τις ένοχες σχέσεις της κυβέρνησης Παπανδρέου και συνολικά του επίσημου ελληνικού πολιτικού κόσμου με το φασιστικό καθεστώς του Ιράν
Το κύριο ρίσκο της κυβέρνησης ήταν στο διπλωματικό επίπεδο αφού στο εσωτερικό είχε σε μεγάλο βαθμό ελέγξει χοντρικά τις αντιδράσεις του μέσα από τον έλεγχο της ηγεσίας των 6 κομμάτων, οπότε και των τηλεοπτικών καναλιών. Η απεργία πείνας των ιρανών όμως είχε γίνει πολύ γνωστή χάρη στην καλή δουλειά που έκανε η Επιτροπή των Ιρανών Πολιτικών Προσφύγων στο ίντερνετ, και είχε ιδιαίτερα συγκινήσει τις κοινότητες των ιρανών προσφύγων και μεταναστών στο εξωτερικό. Έτσι αυτοί είχαν αρχίσει να διαδηλώνουν έξω από τις ελληνικές πρεσβείες και προξενεία στη Γερμανία, στη Σουηδία και στις ΗΠΑ ενώ άρχισαν να ζητούν κι από τις κυβερνήσεις τους να ασκήσουν πιέσεις στην ελληνική κυβέρνηση. Αυτή η διαρκής και σαφής πολιτική έκθεση της κυβέρνησης Παπανδρέου στην κατηγορία ότι είναι σύμμαχος, και μάλιστα δραστήριος, του ιρανικού φασισμού δυσκόλευε τις κινήσεις της σε μια στιγμή που ο πρωθυπουργός εγκαινίαζε τη νέα φάση της πολιτικής επίθεσης του στη Γερμανία για τη διάσπαση της ΕΕ για λογαριασμό των ρώσων αφεντικών του. Το να αναδεικνύονται οι στενοί δεσμοί του Παπανδρέου με τον Αχμαντινετζάντ την ώρα που τόσο πολύ ο πρώτος χρειαζόταν τη συμμαχία με τις αντι-Αχμαντινετζάντ κυβερνήσεις της Γαλλίας και των ΗΠΑ για να απομονώσει στην ΕΕ την επίσης αντι-Αχμαντινετζάντ κυβέρνηση Μέρκελ ήταν ότι χειρότερο για αυτόν τον επαγγελματία διπρόσωπο, γιο διπρόσωπου.
Στο εσωτερικό υπήρχε μια πολύ μικρότερη πίεση στην κυβέρνηση για την απόδοση του ασύλου στους απεργούς πείνας όχι μόνο λόγω του τρομακτικού διακομματικού τείχους ενημέρωσης της κοινής γνώμης αλλά γιατί οι αριστεροί άνθρωποι που συνήθως στηρίζουν τους απεργούς πείνας δηλητηριάζονται σήμερα ιδεολογικά και πολιτικά από τα σοσιαλφασιστικά κόμματα, κυρίως από τα ψευτοαριστερά κοινοβουλευτικά και εξωκοινοβουλευτικά που υποστηρίζουν τους μουλάδες για δήθεν «αντιιμπεριαλιστικούς» λόγους, στην πραγματικότητα για τον εντελώς ιμπεριαλιστικό λόγο ότι τρελαίνονται για τη νεοναζιστική Ρωσία του Πούτιν.
Ωστόσο και σε αυτό το εσωτερικό επίπεδο εξελισσόταν στα Προπύλαια μια μάχη που θα μπορούσε να γίνει πολύ οδυνηρή σε μακροπρόθεσμο επίπεδο για το καθεστώς αν η απεργία πείνας συνεχιζόταν. Ήταν η μάχη που έδιναν όλο και πιο δυνατά οι ιρανοί αντιφασίστες των Προπυλαίων μαζί με την ΟΑΚΚΕ για την οργάνωση ενός δημοκρατικού κινήματος στη βάση του λαού που θα πλάταινε τη συμπαράσταση. Αυτή η προσπάθεια εμπνεόταν από την θερμή υποστήριξη που έδιναν στους απεργούς οι χιλιάδες περαστικοί στα Προπύλαια με τις υπογραφές τους συμπαράστασης, με τα προσωπικά στοιχεία επαφής που άφηναν και με την διάθεσή τους να βοηθήσουν και πρακτικά. Ένα τέτοιο μέτωπο θα μπορούσε να σπάσει – ιδιαίτερα όσο η απεργία πείνας κορυφωνόταν - το διακομματικό μέτωπο κορυφής που επέβαλε το φράγμα σιωπής κατά των απεργών. Αυτό το φράγμα ήταν ακόμα απόλυτο στην τηλεόραση αλλά είχε αρκετά διαρρηχθεί στις εφημερίδες και βέβαια στο ίντερνετ.
Το τελευταίο πριν την απόδοση του ασύλου σημαντικό αποτέλεσμα αυτής της συνεργασίας ήταν η συγκέντρωση συμπαράστασης στους απεργούς του Σαββάτου 13 του Νοέμβρη για την οποία γράψαμε σε προηγούμενη ανταπόκρισή μας. Ήταν η πρώτη συγκέντρωση που την πολιτική ευθύνη της την πήρε μόνη της η Επιτροπή των Ιρανών και όχι μαζί με το ΣΕΚ, όπως έγινε δύο φορές προηγούμενα. Αυτό έγινε γιατί το ΣΕΚ (σαν Κίνηση ενάντια στο φασισμό και την φασιστική απειλή) για να μην καταγγείλει τον ιρανικό φασισμό αλλοίωνε συστηματικά και πραξικοπηματικά την δημοκρατική γραμμή των ιρανών πολιτικών προσφύγων και την προβόκαρε στο λαό εμφανίζοντας το κίνημά τους για πολιτικό άσυλο σαν πρωτοπόρο τμήμα του δικού του κινήματος των ανοιχτών συνόρων και της νομιμοποίησης για όλους τους μετανάστες. Είναι χαρακτηριστικό ότι στην μοναδική αυτή συγκέντρωση που έγινε με την πολιτική ευθύνη των ίδιων των Ιρανών πάνω στην δικιά τους αντιφασιστική γραμμή και σε συνεργασία με την ΟΑΚΚΕ, το ΣΕΚ δεν συμμετείχε.
Το γεγονός ότι στο τέλος της συγκέντρωσης του Σαββάτου ήρθαν και δήλωσαν συμμετοχή σε επόμενες κινητοποιήσεις αρκετοί φοιτητές καθώς και ότι μερικοί νεολαίοι είχαν ήδη βοηθήσει αυθόρμητα την προπαγάνδιση αυτής της συγκέντρωσης έδειχνε ότι στη βάση του λαού και της αριστεράς γίνονταν άλλες διεργασίες. Αυτές θα δυνάμωναν τον αγώνα καθώς αποφασίστηκε από την Επιτροπή των ιρανών πολιτικών προσφύγων να κλιμακωθεί η καμπάνια για το σπάσιμο του αποκλεισμού στην ενημέρωση. Αποφασίστηκε πλατειά αφισοκόλληση, καλύτερη δουλειά στο ίντερνετ για μια νέα συγκέντρωση, κλιμάκωση της προπαγάνδισης της και κυρίως πλατύτερη οργάνωση του αγώνα συμπαράστασης.
Δύο μέρες μετά, και πριν ξεκινήσει η νέα καμπάνια, την Τρίτη στις 16 το μεσημέρι η Επιτροπή των ιρανών πολιτικών προσφύγων πραγματοποιούσε εκδήλωση διαμαρτυρίας έξω από το Υπουργείο προστασίας του πολίτη. Η Επιτροπή έκανε εκεί ένα συμβολικό αποκλεισμό της πύλης του υπουργείου ενώ προηγούμενα είχαν έρθει και τηλεοπτικά κανάλια τα οποία δεν είχαν εμφανιστεί ούτε μία φορά επί 78 μέρες στο χώρο τη απεργίας πείνας. Όλα δείχνουν η πολιτική απόφαση για την παραχώρηση ασύλου είχε ήδη παρθεί. Αμέσως δέχτηκε την επιτροπή ο ίδιος ο υπουργός Παπουτσής (και όχι ο γραμματέας του υπουργείου ή υφυπουργός όπως γίνεται συνήθως) ο οποίος όχι μόνο ανακοίνωσε ότι παραχωρεί σε όλους το άσυλο αλλά ότι θα κλείσει τις συνήθως πολυήμερες, για να μην πούμε πολύμηνες διαδικασίες των συνεντεύξεων εντός 24 ωρών. Και το έκανε αυτό βάζοντας τις κρατικές επιτροπές ασύλου να δουλέψουν υπερωριακά παίρνοντας συνεντεύξεις από τους πολιτικούς πρόσφυγες και μετά τα μεσάνυχτα.
Κάποιοι ισχυρίστηκαν ότι ήταν ο συμβολικός αποκλεισμός που τρομοκράτησε τον υπουργό και τον οδήγησε στο να δώσει άσυλο σε όλους ενώ πρόθεσή του ήταν να δώσει άσυλο ίσως μόνο στους μισούς.
Για μας είναι σίγουρο 1ο ότι μια τέτοια με διεθνείς επιπτώσεις –χώρια από τις όχι ασήμαντες εσωτερικές - υπόθεση ήταν αδύνατο να την χειρίζεται κύρια ο αστυνομικός εντεταλμένος της κυβέρνησης αλλά το πρωθυπουργικό γραφείο ή τουλάχιστον το υπουργείο εξωτερικών. 2ο ότι δεν θα μπορούσε ποτέ μία απειλή αποκλεισμού του πολιτικού επιτελείου της αστυνομίας από 50 ανθρώπους χωρίς διακομματική πολιτική κάλυψη να πανικοβάλλει τον αρμόδιο υπουργό και μάλιστα τόσο όσο να τον αναγκάσει να τους παραχωρήσει καθολική ικανοποίηση, και μάλιστα με υπερεξπρές διαδικασίες που αυτός δεν είχε προαποφασίσει και προετοιμάσει. Αυτό θα σήμαινε ότι ο υπουργός ενθάρρυνε μελλοντικά τέτοιες ενέργειες σε βάρος του, 3ο ότι η απόπειρα της κυβέρνησης να διασπάσει τους ιρανούς απεργούς πείνας δίνοντας το πολιτικό άσυλο σε κάποιους από αυτούς είχε ήδη δοκιμαστεί και είχε αποτύχει παταγωδώς πριν 15 μέρες όταν αυτοί έριξαν το άσυλο αυτό στα μούτρα των απεσταλμένων από το υπουργείο αστυνομικών του αλλοδαπών και φώναξαν με το οργισμένο χτύπημα του χεριού της Μαντάνα Ντενασνιά στο τραπέζι: «ή όλοι ή κανένας». Αν αυτό το «όχι» ειπώθηκε όταν η απεργία πείνας είχε πίσω της 15 μέρες καταλαβαίνει κανείς πόσο δυνατό θα ήταν στις 33 μέρες.
Γενικά οι φίλοι του ιρανικού καθεστώτος και η κυβέρνηση είχαν δοκιμάσει πολλά τερτίπια για να διασπάσουν αυτόν τον αγώνα: Λίγο πριν από την παραπάνω απόπειρα διάσπασης κάποιοι είχαν ρίξει βομβίδα στα προπύλαια που δεν έσκασε. Αμέσως μετά από αυτήν την απόπειρα δύο τραμπούκοι πάνω σε μηχανάκι χτύπησαν την Μαντάνα Ντενασνιά με ρόπαλο έξω από το σπίτι της (όπου είχε πάει για να αλλάξει) για να σπάσουν την πιο εμβληματική μορφή της απεργίας πείνας. Αμέσως μετά και ενώ αυτονομούταν και κλιμακωνόταν η πολιτική κινητοποίηση των ίδιων των ιρανών πάντα σε στενή συνεργασία με την ΟΑΚΚΕ, κάποιοι ιρανοί πρώην απεργοί πείνας που είχαν πάρει ήδη πολιτικό άσυλο μπήκαν στα γραφεία της ελληνικής επιτροπής για τους πρόσφυγες και ένας απειλούσε να αυτοκτονήσει αν δεν του λύνονταν κάποια οικονομικά αιτήματα. Αυτοί παραλίγο να μπλέξουν αντικειμενικά την Επιτροπή των Ιρανών σε αστυνομικές περιπέτειες ενώ οπωσδήποτε τους έμπλεξαν πάλι πολιτικά στη γραμμή της οικονομικής μετανάστευσης μιλώντας για τα οικονομικά τους αιτήματα στην τηλεόραση ενώ ταυτόχρονα έδωσαν στο ΣΕΚ τη δυνατότητα να κάνει μια αυτοσχέδια διαδήλωση στους δρόμους της Αθήνας με το σύνθημα της νομιμοποίησης όλων των μεταναστών έχοντας μπροστά της το πανό της Επιτροπής των ιρανών πολιτικών προσφύγων.
Είναι φανερό από τα παραπάνω ότι την μεγάλη νίκη στον αγώνα αυτό δεν την έδωσε μια στιγμιαία βίαιη αντιπαράθεση με ένα οποιοδήποτε υπουργείο αλλά η καθαρά πολιτική, ειρηνική, και επίμονη ενιαιομετωπική δημοκρατική πολιτική των ιρανών πολιτικών προσφύγων. Αυτοί νίκησαν γιατί έδειξαν ένα ψηλό πολιτικό και ιδεολογικό επίπεδο σε αυτόν τον αγώνα και έκαναν μια μεγάλη προσφορά στον δημοκρατικό και αντιιμπεριαλιστικό αγώνα όχι μόνο του ιρανικού αλλά και του ελληνικού λαού αποκαλύπτοντας στο εξωτερικό και στο εσωτερικό τη στενή σχέση του ελληνικού διακομματικού καθεστώτος με τον ιρανικό φασισμό.
Οι σύντροφοι της ΟΑΚΚΕ αισθάνονται ευτυχείς που μπόρεσαν να βοηθήσουν αυτόν τον αγώνα σε κάθε επίπεδο διαθέτοντας για την επιτυχία του όλες τους τις δυνάμεις, αλλά και που είχαν την ευκαιρία να ζήσουν το πόσο κοντά μπορεί να έρθουν οι λαοί σε έναν κοινό αντιφασιστικό και διεθνιστικό στην ουσία του αγώνα.
Σε κάθε περίπτωση σαν κομμουνιστές πρέπει να έχουμε σαν τα μάτια μας και να βοηθάμε περισσότερο από κάθε άλλον τον αντιφασιστικό αγώνα του ιρανικού λαού γιατί αυτός βρίσκεται σήμερα στην πρωτοπορία του παγκόσμιου αντινεοναζιστικού μετώπου που θα αποτελέσει τη μήτρα των νέων προλεταριακών και αντιιμπεριαλιστικών επαναστάσεων.
