Μια πρώτη εκτίμηση για το εκλογικό αποτέλεσμα
Φαίνεται ότι η ουσία αυτού του εκλογικού αποτελέσματος είναι η εξής: Η πολιτική ζωή έκανε ένα ανησυχητικό βήμα προς το φαιοκόκκινο φασισμό αλλά αυτό είναι σχετικά διστακτικό, πράγμα που σημαίνει ότι δίνεται ακόμα χρόνος στους δημοκράτες για να εμποδίσουν ένα πιο αποφασιστικό δεύτερο βήμα.
Αυτό το πρώτο βήμα έχει τρείς όψεις:
Η πιο τεράτωδης όψη του είναι ότι το 5,3% των ψηφοφόρων της Αθήνας...
ψήφισε ένα ανοιχτά ναζιστικό κόμμα πολλαπλασιάζοντας τους ψήφους του. Αμφιβάλουμε αν υπάρχει άλλη χώρα στον κόσμο στην οποία ανοιχτοί και φανατικοί οπαδοί του Χίτλερ, τραμπούκοι και μαχαιροβγάλτες παίρνουν στην πρωτεύουσα της χώρας αυτής ένα τέτοιο ποσοστό που αν ήταν γενικό θα τους επέτρεπε να βγάλουν 15 βουλευτές.
ψήφισε ένα ανοιχτά ναζιστικό κόμμα πολλαπλασιάζοντας τους ψήφους του. Αμφιβάλουμε αν υπάρχει άλλη χώρα στον κόσμο στην οποία ανοιχτοί και φανατικοί οπαδοί του Χίτλερ, τραμπούκοι και μαχαιροβγάλτες παίρνουν στην πρωτεύουσα της χώρας αυτής ένα τέτοιο ποσοστό που αν ήταν γενικό θα τους επέτρεπε να βγάλουν 15 βουλευτές.
Η δεύτερη λιγότερο ανησυχητική όψη αυτού του βήματος είναι ότι το δεύτερο κόμμα μετά το ναζιστικό που ανέβασε τους ψήφους του σε απόλυτους αριθμούς παρά την αποχή –αν και μόνο κατά 20% σε σχέση με το 2009-είναι το ψευτοΚΚΕ, δηλαδή το δεύτερο πιο φασιστικό κόμμα της χώρας. Είναι τέτοιο γιατί είναι υποστηρικτής των χειρότερων δικτατοριών του πλανήτη, μέγας τραμπούκος και μέγας εκβιαστής του ελληνικού λαού με πρόσχημα τα συμφέροντα της εργατικής τάξης που το ίδιο έχει ρίξει στην ανεργία και στην πείνα βομβαρδίζοντας συστηματικά τα μέσα παραγωγής που την συντηρούν.
Η τρίτη και χειρότερη όψη αυτού του βήματος δεν αφορά το ίδιο το εκλογικό αποτέλεσμα αλλά το πως αντέδρασε σε αυτό ο υπόλοιπος πολιτικός κόσμος. Αυτός λοιπόν δεν σημείωσε σαν πρόβλημα, ή και δεν σχολίασε καν την εκφενδόνιση των ναζιστών στο επίσημο και «καθώς πρέπει» κεντρικό πολιτικό σκηνικό ενώ εκτίμησε σαν μικρής σημασίας ή και σαν χαριτωμένο και ευχάριστο γεγονός την ψηφοφορική ενίσχυση σε ώρες βαθιάς οικονομικής κρίσης του πιο μαζικού φασιστικού κόμματος.
Αυτή η συνένοχη και συντονισμένη στάση δείχνει ότι οι κυριαρχικοί ηγετικοί μηχανισμοί και των 6 κοινοβουλευτικών κομμάτων θέλανε και θέλουν την ενίσχυση των φαιοκόκκινων, ιδιαίτερα των ναζιστών. Μάλιστα μόνο χάρη σε αυτήν την ενίσχυση, που έγινε α) με την εδώ και χρόνια πρωτοφανή στην ΕΕ διακομματική νομιμοποίηση των ανοιχτών ναζιστών και β) με την προβοκατόρικη μαζική εισαγωγή και εγκατάσταση των πιο εξαθλιωμένων μεταναστών στο κέντρο της Αθήνας κάτω από τις πιο άθλιες συνθήκες, έγιναν οι ναζιστές πολιτική οντότητα στην πρωτεύουσα της χώρας σαν προστάτες τλαχα των φτωχών ψηφοφόρων του κέντρου.
Αυτή η προώθηση των θέσεων των φαιοκόκκινων –δηλαδή των ναζιστών και των ψευτοκομμουνιστών –είναι η αιχμή και η συμπύκνωση της γενικότερης προώθησης των θέσεων των νέων αφεντικών της χώρας, των ρώσων και δευτερευόντως των κινέζων σοσιαλιμπεριαλιστών. Οι πράκτορες των πρώτων μεθόδευσαν επί χρόνια την παραγωγική αποεπένδυση της χώρας και τελευταία μεθόδευσαν ή καλύτερα επιτάχυναν και την πτώχευση της χώρας ώστε να μπει αυτή κάτω από ανατολική πολιτικοοικονομική κυριαρχία και κυρίως για να αδυνατίσει το Ευρώ και η ΕΕ. Από την ώρα που οι πολιτικές δυνάμεις που οδήγησαν τη χώρα μας στην πτώχευση ήταν πολιτικά κυρίαρχες κατάφεραν εύκολα να βγάλουν από πάνω τους και να ρίξουν στους εχθρούς τους την ευθύνη αυτής της πτώχευσης. Ενώ δηλαδή την χώρα μας την έριξαν έξω οι ψευτοαριστεροί σαμποτέρ οι μεγαλοβδέλλες και οι εκατοντάδες χιλιάδες διεφθαρμένες ακρίδες του ανατολικού κρατικοφασιστικού μονοπώλιου που κατέστρεφαν τα μέσα παραγωγής και καταβρόχθιζαν το παραγόμενο προιόν, οι οργανωτές αυτής της καταστροφής έριξαν την κύρια ευθύνη σε αυτούς που είχαν την λιγότερη: στους δυτικούς πιστωτές. Αυτοί μέσα στη βουλιμία τους για κέρδος και στην παιδαριώδη πολιτική τους άγνοια για το τι συμβαίνει σε αυτή τη χώρα δάνεισαν για χρόνια λεφτά σε όλους τους παραπάνω αλλά και στον καθένα. Έτσι τα θησαυροφυλάκιά τους βρέθηκαν τελικά γεμάτα με τοξικά ελληνικά κρατικά ομόλογα. Όμως αυτοί εν μέρει από φόβο μη διαλυθεί η ΕΕ και εν μέρει ολοκληρώνοντας την βουλιμική τους αυταπάτη ότι θα πάρουν πίσω τα λεφτά τους συνέχισαν να δανείζουν τη χερωκοπημένη χώρα. Το μόνο που ζήτησαν είναι ένα χαρτί από τους πολιτικούς της ότι τελικά οι ίδιοι θα διορθωθούν από τον καιροσκοπισμό τους και θα περάσουν σε πράξεις μετάνοιας: Αυτό το χαρτί ήταν το μνημόνιο. Με αυτό ο Παπανδρέου ορκιζόταν στους πιστωτές της ΕΕ και του ΔΝΤ ότι θα γδάρει το λαό για να τους πληρώσει γιατί αυτός τάχα δεν νοιάζεται πια για την πολιτική εξαγορά του λαού οπότε και για την διατήρησή του στην εξουσία με δανεικά από το εξωτερικό. Βέβαια το μνημόνιο πρόβλεπε επίσης σταμάτημα του σαμποτάζ της παραγωγής (αυτό σημαίνει ο όρος διαρθρωτικές αλλαγές) όμως ο διπρόσωπος πρωθυπουργός έκανε μόνο το γδάρσιμο και συνέχισε το παραγωγικό σαμποτάζ, δηλαδή επιτάχυνε τον ρυθμό της πείνας, της ανεργίας αλλά και της χρεωκοπίας. Έτσι ο υπόλοιπος πολιτικός κόσμος εξ ίσου ρωσόδουλος στην ηγεσία του και ελέγχοντας τα ΜΜΕ απέδωσε εύκολα τον φαύλο κύκλο της καταστροφής πάλι στους πιστωτές, δηλαδή πάλι στο μνημόνιο.
Έτσι εύκολα ο πολύς κόσμος ψήφισε σε αυτές τις εκλογές το «κάτω το μνημόνιο» ακριβώς όπως ήθελαν οι ρωσόδουλοι και έτσι όπως τους βοήθησε να το κάνουν ο Παπανδρέου με το να θέσει σε αυτοδιοικητικές εκλογές το φαινομενικά ανόητο κάτω από αυτές τις περιστάσεις δίλημμα: μνημόνιο ή βουλευτικές εκλογές. Ψηφίστηκε, αν και όχι με φανατισμό σε αυτή τη φάση, το «κάτω το μνημόνιο», το «κάτω οι πιστωτές» και έμμεσα το «κάτω και η Δύση» σαν ΕΕ η σαν ΔΝΤ που είναι με τους πιστωτές. Γι αυτό κέρδισαν πιο πολύ στις εκλογές τα πιο ρωσόδουλα και αντιδυτικά κόμματα, οι φαιοκόκκινοι του ψευτοΚΚΕ και της Χρυσής Αυγής που είναι οι ας πούμε πρωταθλητές του «αντιμνημόνιακού» κινήματος, ενώ και το τρικέφαλο πολυ-εισοδιστικό τέρας ΣΥΝ-Συριζα-Δημοκρατική Αριστερά που είναι αντιμνημονιακό πήγε αθροιστικά καλά με μόνο θύμα τον έκθετο πολιτικά για τον εμπρησμό της Αθήνας το 2008 αρχι- παλάντζα Αλαβάνο.
Είχαμε εκτιμήσει πριν από τις δημοτικές εκλογές ότι το πολιτικά αποσταθεροποιητικό δίλημμα: «μνημόνιο ή εκλογές» το έβαλε ο Παπανδρέου επίτηδες -απατώντας στην προβοκάτσια Σαμαρά - για να δυναμώσει την κρίση της χώρας υπέρ του ανατολικού κεφάλαιου αλλά κυρίως για να μπει σε ακόμα μεγαλύτερη αμφισβήτηση το μνημόνιο και από εκεί σε μεγαλύτερη πολιτική αποσταθεροποίηση η ΕΕ. Στην εκτίμησή μας δεν είχαμε αποκλείσει να κάνει εκλογές ο Παπανδρέου για να γίνουν με λίστα ώστε να εκκαθαριστούν από κάθε εχθρό του σοσιαλφασισμού το ΠΑΣΟΚ και κυρίως η ακόμα δυτικόστροφη ΝΔ.
Αποδείχτηκε ότι ο Παπανδρέου δεν ήθελε εκλογές τώρα γιατί αν τις ήθελε είχε κάθε πρόσχημα να το κάνει αφού το κόμμα του έχασε απόλυτα πολύ σε ψήφους και σχετικά με τους αντιπάλους του σε ποσοστά. Βέβαια δεν απέκλεισε ότι δεν θα κάνει εκλογές μέχρι το Μάρτη που έχει το περιθώριο για τις εκλογές με λίστα. Όμως τώρα δεν τις ήθελε. Άρα εκείνο που ήθελε με την εκφώνηση του διλήμματος: «ψηφίζετε ΠΑΣΟΚ, δηλαδή μνημόνιο αλλιώς πάμε για εκλογές» ήταν να προκαλέσει το αντιμνημονιακό μέτωπο, να το σχηματοποιήσει, και να το στρέψει σαν μια απειλή ισλαμοκαμικάζι απασφάλισης ενάντια στην ΕΕ και στη Δύση γενικά.
Τώρα μετά τις εκλογές ο εκβιασμός του θα μπορούσε να διατυπωθεί ως εξής: «Κύριοι του Ευρώ, της ΕΕ και της Δύσης γενικά, καταλάβατε ότι είμαι το τελευταίο ανάχωμα σας ενάντια στους δίκαια θυμωμένους αλλά και αυτόχειρες συμπατριώτες μου που ακολουθούν την εχθρική σε σας και ανεύθυνη αντιπολίτευση μου. Δώστε μου λοιπόν κι άλλα λεφτά για να μην χρεωκοπήσω οριστικά και σας αποσταθεροποιήσω εν μέσο επανάστασης, επιτρέψτε μου να σταματήσω κάθε διαρθρωτική αλλαγή για να μην ερεθίσω κι άλλο τους μικροαστούς μου, τους ΔΕΚΟίτες μου και τους ολιγάρχες μου, επιτρέψτε μου να αναδιαρθρώσω μερικά το χρέος μου σε βάρος σας δηλαδή να επαληθεύσω τις προβλέψεις του αφεντικού μου Μεντβέντεφ, επιτρέψτε μου να δίνω στρατηγικά φιλέτα της χώρας μου με φαστ-τρακ διαδικασίες και χωρίς διεθνή διαγωνισμό στην Κίνα, επιτρέψτε μου να κάνω την φιλοιρανική μου πολιτική, επιτρέψτε μου να έχω νόμιμους και ακλόνητους τους ναζιστές μου και υπό σιδερένια αστυνομική προστασία τους ιερούς κνίτες μου, επιτρέψτε μου να τσακίζω την ντόπια αλλά και την δικιά σας μεγάλη σύγχρονη επιχείρηση με τους υπερφόρους μου. Με λίγα λόγια επιτρέψτε μου λίγες παρασπονδίες για να σας επιτρέψω μια σχετική οικονομικο-πολιτική ευρωατλαντική, και γιατί όχι, παγκόσμια ευστάθεια. Είμαστε μικρή χώρα αλλά μην μας υποτιμάτε γιατί έχουμε μεγάλο χρέος».
Αυτού του είδους οι εκβιασμοί περνάνε ως τώρα όχι μόνο λόγω έλλειψης χαρακτήρα και στρατηγικής πτώσης των δυτικών μεγάλων και μικρομεσαίων ιμπεριαλιστών – όχι τόλμησε και είπε στους απατεώνες μόνο η μικρή και καταπιεσμένη από τη Ρωσία Σλοβακία- αλλά και γιατί δύσκολα κάποιος έξω από την Ελλάδα μπορεί να φανταστεί ότι ο Παπανδρέου σαμποτάρει τις εξαγγελίες της κυβέρνησης της οποίας είναι αρχηγός για να υπερασπίσει τους κρυμένους στόχους της αντιπολίτευσης του.
Τέτοιους παλιανθρώπους μόνο ο ίδιος ο λαός της χώρας μπορεί να καταλάβει και να κατεβάσει από την εξουσία. Η μέθοδος πάντως για να το πετύχει αυτό είναι να ξεκινήσει από την πιο επαχθή και πιο αποκρουστική μορφή που μπορεί να πάρει η εξουσία αυτή η οποία είναι ο φαιοκόκκινος φασισμός, ιδιαίτερα οι ναζί και οι σοσιαλφασίστες. Από αυτήν την άποψη το αποτέλεσμα της πρώτης Κυριακής των δημοτικών εκλογών μπορεί να προκαλέσει μια μεγάλη δημοκρατική αφύπνιση. Η ευκαιρία δηλαδή είναι στο ύψος του πλήγματος που δεχτήκαμε και του κινδύνου που διατρέχουμε και δεν πρέπει να πάει χαμένη. Χρειάζεται αποκάλυψη, καταγγελία των φαιοκόκκινων, οργάνωση των πραγματικών δημοκρατών αντιφασιστών, πρακτική επέμβαση σε όλα τα ζητήματα και σε όλα τα μέτωπα της λαίκής επιβίωσης, συνεχής πάλη ενάντια στην φαιοκόκκινη δημαγωγία.
