Κανιβαλικό παιχνίδι με τη ζωή της χώρας
Για τρίτη φορά μέσα σε τρία χρόνια πάμε σε πανελλαδικές εκλογές πολιτικής ανωμαλίας. Το 2007 πήγαμε σε πρόωρες βουλευτικές εκλογές εξαναγκασμένες από εκτεταμένους μεθοδικούς εμπρησμούς που είχαν σαν άμεσο στόχο μαζικές απανθρακώσεις ανθρώπων και σαμποτάζ στρατηγικών τουριστικών επενδύσεων.
Το 2009 πήγαμε σε πρόωρες βουλευτικές εκλογές εξαναγκασμένες πάλι από νέους μεγάλης κλίμακας εμπρησμούς του κεντρικού νομού της χώρας σε συνδυασμό με τον εκβιασμό για τη μη εκλογή προέδρου της δημοκρατίας. Το 2010 πάμε σε δημοτικές εκλογές που έχουν χάσει εντελώς αυτό το χαρακτήρα και έχουν μετατραπεί σε εκβιαστικό δίλημμα κεντρικής διακυβέρνησης ή ενδεχόμενα και σε άλλοθι για νέες βουλευτικές εκλογές.
Το 2009 πήγαμε σε πρόωρες βουλευτικές εκλογές εξαναγκασμένες πάλι από νέους μεγάλης κλίμακας εμπρησμούς του κεντρικού νομού της χώρας σε συνδυασμό με τον εκβιασμό για τη μη εκλογή προέδρου της δημοκρατίας. Το 2010 πάμε σε δημοτικές εκλογές που έχουν χάσει εντελώς αυτό το χαρακτήρα και έχουν μετατραπεί σε εκβιαστικό δίλημμα κεντρικής διακυβέρνησης ή ενδεχόμενα και σε άλλοθι για νέες βουλευτικές εκλογές.
Στην ουσία ζούμε ένα διαρκές πραξικόπημα φασιστικού τύπου κατά το οποίο η βία των φασιστικών και σοσιαλφασιστικών ταγμάτων εφόδου και εκείνη των πολιτικών εκκαθαρίσεων μέσα στα δύο κυβερνητικά κόμματα εναλλάσσεται με άνευ προηγουμένου κομματικές ραδιουργίες και προβοκάτσιες των πιο σκοτεινών επιτελείων. Το τελευταίο αυτό πραξικόπημα μετά την ακήρυχτη χρεωκοπία της χώρας μας το 2010, την πρώτη χρεωκοπία μέλους της Ευρωζώνης, έχει χάσει τον αποκλειστικά εσωτερικό ελληνικό χαρακτήρα του και έχει γίνει τμήμα μιας προσπάθειας ευρύτερης πολιτικής αποσταθεροποίησης της ΕΕ από το κεντρικό επιτελείο αυτής της καταστροφής που είναι η ΚαΓκεΜπε του υβρίδιου Χίτλερ-Τσάρου που λέγεται Βλαδίμηρος Πούτιν.
Αλλά αυτό το τελευταίο επιτελείο δεν φαίνεται ότι είναι πίσω από τέτοιες εξελίξεις και είναι στη φύση του να μην φαίνεται. Εκείνο ωστόσο που φαίνεται είναι ότι την άμεση ευθύνη για τον ανώμαλο χαρακτήρα των τωρινών δημοτικών εκλογών τον έχουν οι ισχυρότεροι πολιτικά φίλοι του Τσάρου-Χίτλερ, οι Παπανδρέου και Σαμαράς. Αυτό που έκαναν αυτοί οι δύο κανίβαλοι είναι ότι μόλις έπαιξαν μπάλα με το κομμένο κεφάλι της Ελλάδας. Ο δεύτερος έριξε την πάσα και ο πρώτος σούταρε το κεφάλι στα δίχτυα της χρεωκοπίας και του φασισμού, δηλαδή του Πούτιν. Δεν μας αρέσουν τα μακάβρια, αλλά τι άλλο είναι αυτό που έκανε ο αποστάτης Σαμαράς -που πρόσφατα έγινε αρχηγός του κόμματος που πρόδωσε - όταν αποφάσιζε να μετατρέψει αυτές τις αδιάφορες δημοτικές εκλογές σε δημοψήφισμα για το μνημόνιο; Βέβαια δεν ήταν ο πρώτος που το έκανε αλλά ήταν ο ισχυρότερος. Το πρώτο πλασάρισμα αυτής της μετατροπής στην κοινή γνώμη το έριξε το μικρό αλλά θαυματουργό προβοκατόρικο δίδυμο Αλαβάνου-Τσίπρα. Δημοψήφισμα για το μνημόνιο, δηλαδή δημοψήφισμα ενάντια στους δανειστές της σε μια χώρα που βυθίζεται όχι εξαιτίας των δανειστών της αλλά των σαμποταριστών της, σημαίνει έκρηξη αυτού του σαμποτάζ και έκρηξη του υπερδανεισμού της μέχρι την ανοιχτή χρεωκοπία της χώρας.
Ο Παπανδρέου θα μπορούσε πολύ εύκολα να μην πιάσει την πάσα του Σαμαρά και αντίθετα να τον κατηγορήσει τουλάχιστον για ανευθυνότητα και να επιμείνει στο ότι θα θεωρήσει τις αυτοδιοικητικές εκλογές απλά αυτοδιοικητικές για να συνεχίσει την όποια διακηρυγμένη κεντρική πολιτική του. Αλλά αυτός δεν είναι υπέρ της διακηρυγμένης πολιτικής του, είναι υπέρ της διακηρυγμένης πολιτικής των αντιπάλων του, δηλαδή είναι και αυτός εχθρός των δανειστών της χώρας του μέχρι του σημείου να αναγνωρίζει ότι θα συμμετείχε και ο ίδιος, αν του το επέτρεπε η θέση του, στις διαδηλώσεις αυτής της αντιπολίτευσης κατά των δανειστών, δηλαδή κατά της ΕΕ και του ΔΝΤ. Έτσι όχι μόνο έπιασε την πάσα αλλά την ολοκλήρωσε εξαγγέλλοντας τις δημοτικές εκλογές-δημοψήφισμα σε διακαναλική συνέντευξη σαν να κηρύσσει πόλεμο.
Με αυτόν τον τρόπο ο διπρόσωπος αυτός προβοκάτορας, γιος διπρόσωπου προβοκάτορα, κατάφερε μέσα σε λίγες ώρες να πετύχει αυτό που θέλανε οι δυο συμπαίκτες της φρίκης και από πίσω τους τα τρία μικρά φασιστικά κόμματα της βίας και της ανωμαλίας: Τρομοκράτησε τους λίγους διεθνείς και εσωτερικούς δανειστές που είχαν αρχίσει να αναθαρρούν, να αγοράζουν μετοχές και να ξαναδανείζουν κάπως υποφερτά τη χώρα και ύψωσε τα επιτόκια του κρατικού δανεισμού ξανά στα ουράνια. Με αυτόν τον τρόπο βάθαινε όχι μόνο την οικονομική κρίση, την εξαγωγή κεφαλαίου και την αποεπένδυση στη χώρα μας, δηλαδή την ανεργία και την εξαθλίωση του λαού της, αλλά δυνάμωσε και την πολιτική κρίση στους κόλπους της ΕΕ ξανανάβοντας με ορμή την εσωτερική διαμάχη της για το πως θα πρέπει να αντιμετωπιστεί η ελληνική κρίση. Δηλαδή αυτή θα αντιμετωπιστεί σαν ένας καρκινικός όγκος που θέλει εγχείρηση και εξαγωγή από το σώμα της ΕΕ όπως ουσιαστικά προτείνει από την αρχή, και πιστεύουμε σωστά, η Γερμανία και μερικές βόρειες χώρες ή σαν μερική εκδήλωση μιας γενικής αρρώστιας που πρέπει να θεραπευτεί με ένα γενικό φάρμακο όπως είναι ο πρόσθετος δανεισμός όλων των αναξιοπαθούντων και πρώτα-πρώτα της Ελλάδας όπως προτείνουν οι υπόλοιποι;
Προς το παρόν το δίλημμα αντιμετωπίζεται με τον δεύτερο τρόπο. Αυτός ο τρόπος όχι μόνο διευκολύνει την διακομματική ρώσικη συμμορία που κυβερνάει την Ελλάδα να βγάζει στο εσωτερικό της χώρας από πάνω της τις ευθύνες τις χρεωκοπίας και να τις φορτώνει στην ΕΕ, αλλά κυρίως τη διευκολύνει να ενοχοποιεί οικονομικά και να μεταφέρει την οικονομική αρρώστια της σε όλο τον χρεωμένο ευρωπαϊκό νότο με αποτέλεσμα και αυτός να βυθίζεται σε κρίση δανεισμού, να βάζει μέσα στην έτσι οικονομικά αποδυναμωμένη ΕΕ σαν δανειστή-συνδιαχειριστή της κρίσης το ΔΝΤ, δηλαδή τις ΗΠΑ, την Κίνα και τη Ρωσία και κυρίως να αποσυνθέτει ολοένα και περισσότερο πολιτικά το σύνολο της Ευρωζώνης και της ΕΕ. Η ουσιαστική ειδοποίηση από την Ελλάδα ότι σκέφτεται να παρατείνει την αποπληρωμή του χρέους των 110 δις προς την ΕΕ και το ΔΝΤ και η απειλή- μέσο Πάγκαλου- ότι επίκειται κάποια ακόμα πιο σοβαρή αναδιάρθρωση του χρέους, δηλαδή η κήρυξη μιας πιο ανοιχτής χρεωκοπίας δυναμώνει τον οικονομικό και πολιτικό εκβιασμό των προβοκατόρων προς την ΕΕ να τους στηρίξει.
Η εκτίμησή μας ότι εξαγγελία μιας ελληνικής κρίσης διακυβέρνησης μέσω των δημοτικών εκλογών είναι μια προβοκάτσια σε βάρος όχι μόνο της Ελλάδας αλλά και της ΕΕ ενισχύεται από το ότι την ίδια ακριβώς στιγμή το παρακράτος, με την μόνη ανοιχτά φιλοναζιστική από τις φαιοκόκκινες τραμπούκικες συμμορίες του, στέλνει σε μια σειρά ευρωπαϊκές ηγεσίες και πρεσβείες ταχυδρομικές βόμβες. Με αυτές το βαθύ καθεστώς δηλώνει ότι η εξοργισμένη με τους δανειστές της Ελλάδα είναι έτοιμη να λειτουργήσει μέσα στην ΕΕ σαν ισλαμιστής καμικάζι. Από την άλλη μεριά με τη σύλληψη των δύο νεαρών μελών της συμμορίας ο προβοκάτορας Παπανδρέου εμφανίζεται σαν σωτήρας της ελληνικής οπότε και της ευρωπαϊκής ομαλότητας
Μπορούμε ύστερα από τα παραπάνω να ισχυριστούμε ότι σε αυτό το επίπεδο εξαντλείται ο συνδυασμένος εκβιασμός των Παπανδρέου Σαμαρά για απειλή βουλευτικών εκλογών μέσα από τις δημοτικές; Όχι με τέτοιους κανίβαλους δεν μπορεί κανείς να είναι ήσυχος ότι δεν ετοιμάζουν πάντα και κάτι χειρότερο. Για παράδειγμα τις πρόωρες βουλευτικές του 2007 και του 2009 δεν τις είχαμε προβλέψει εκτιμώντας ότι τους εμπρησμούς τους χρειάζονταν οι σοσιαλφασίστες και πιο πολύ ο Παπανδρέου μόνο για το καταστροφικό τους αποτέλεσμα σε επίπεδο παραγωγικού σαμποτάζ, δηλαδή σε επίπεδο άρθρου 24, ματαίωσης τουριστικών επενδύσεων στην Ηλεία, ματαίωσης μεγάλων έργων και ρυθμιστικού στην Αττική κλπ. Όμως αποδείχτηκε ότι πάνω απ’ όλα ήθελαν τους εμπρησμούς για να προκαλέσουν εκλογές, δηλαδή για να κατεβάσουν από την εξουσία μια κυβέρνηση Καραμανλή που επέμενε να είναι χοντρικά ευρωπαιόφιλη την ώρα που ο αρχηγός της έκανε θεαματικά ανοίγματα στη Μόσχα. Το 2007 απέτυχαν στο στόχο τους και ο Καραμανλής ήταν στενοχωρημένος το βράδυ των εκλογών. Το 2009 πέτυχαν άνετα.
Αυτή τη φορά λοιπόν δεν μπορούμε να αποκλείσουμε και το φαινομενικά αδιανόητο δηλαδή το να κάνει βουλευτικές εκλογές ο Παπανδρέου και μάλιστα έτσι όπως μερικά σενάρια προαναγγέλλουν, δηλαδή να είναι οι πιο γρήγορες, που σημαίνει οι πιο πραξικοπηματικές, από κάθε προηγούμενη. Αν αυτό συμβεί τότε θα υπάρχει ένας πρόσθετος λόγος από εκείνο του οικονομικού σαμποτάζ. Αν δηλαδή γίνουν εκλογές τώρα κοντά η το πολύ πριν εκπνεύσουν 18 μήνες από τις προηγούμενες βουλευτικές εκλογές αυτές θα μπορούν να γίνουν με το σύστημα της λίστας. Μετά τους 18 μήνες δεν θα μπορούν γιατί αλλάζει το εκλογικό σύστημα. Αν γίνουν με το σύστημα της λίστας οι δύο αρχηγοί θα εκκαθαρίσουν τα κόμματά τους από ένα στρατό εσωκομματικών αντιρρησιών που είναι συνήθως εκείνοι που έχουν κάποια σχετικά αυτόνομη πολιτική και οικονομική βάση, που σημαίνει ότι δεν είναι εντελώς εξαρτημένοι από τη στενή ηγετική καμαρίλα και τους ανατολικούς κρατικο-ολιγάρχες που την στηρίζουν. Αυτή η εκκαθάριση θα είναι πολύ χρήσιμη για τον Παπανδρέου τον οποίο κάτι τύποι πχ σαν τον Ρέππα δεν τον αφήνουν ακόμα να δώσει στους κινέζους τον ΟΣΕ, ή το Λιμάνι του Πειραιά, ή την Εθνική Τράπεζα κλπ. Αλλά η αντίστοιχη εκκαθάριση θα είναι ακόμα πιο ζωτική για τον Σαμαρά που είναι υποχρεωμένος όπως και ο Καραμανλής να κάνει ρωσόδουλη πολιτική με ένα πολύ πιο φιλοδυτικό σε γενικές γραμμές πολιτικό προσωπικό από εκείνο που έχει να αντιμετωπίσει ο Παπανδρέου στο ΠΑΣΟΚ. Με λίγα λόγια αν γίνουν τώρα βουλευτικές εκλογές οι Παπανδρέου-Σαμαράς θα γίνουν αρχηγοί βουλευτών στην πλειοψηφία τους δουλοπάροικων και η Βουλή θα είναι η πιο φασιστική που έχει υπάρξει ως τώρα στη χώρα. Τότε γιατί δεν θα τις κάνουν οπωσδήποτε; Αν δεν τις κάνουν ο ένας λόγος θα είναι κατά τη γνώμη μας επειδή πολλοί στο ΠΑΣΟΚ θα αντιδράσουν. Ένας άλλος είναι ότι είναι πολύ πιθανό ο Παπανδρέου να χάσει τις εκλογές. Σε αυτήν την περίπτωση είναι δύσκολο στον Σαμαρά στη θέση του πρωθυπουργού να καθησυχάζει και ταυτόχρονα να προβοκάρει την ΕΕ και να έχει τόσο μεγάλη στήριξη από τις ΗΠΑ στις διεθνείς μεσολαβήσεις και στις ευρωπαϊκές του κόντρες όπως τόσο καλά ξέρει να κάνει ο Παπανδρέου.
Σε κάθε περίπτωση με ή χωρίς βουλευτικές εκλογές οι 6 ηγεσίες πηγαίνουν τη χώρα στην καταστροφή. Οι βρώμικες τακτικές τους πρέπει ασφαλώς να αποκαλυφτούν και να χτυπηθούν. Όμως το βασικό είναι να χτυπηθεί η στρατηγική τους και για να χτυπηθεί αυτή πρέπει να υπάρξει μια πολιτική δύναμη που θα οργανώσει και θα μετατρέψει σε υλική δύναμη την αντίθετη στρατηγική γραμμή. Προς το παρόν αυτή είναι μόνο η ΟΑΚΚΕ επειδή μόνη αυτή έχει την αντίθετη στρατηγική. Η ΟΑΚΚΕ έχει ακόμα πολύ μικρές δυνάμεις και δεν είναι σε θέση να κατεβεί για οργανωτικούς-οικονομικούς λόγους σε αυτές τις εκλογές όμως το πολιτικό κύρος της μεγαλώνει κάθε στιγμή σε αυτή τη φάση στους κύκλους της δημοκρατικής και της αριστερής πρωτοπορίας, πράγμα που προς το παρόν εκφράζεται κύρια στο επίπεδο του δικτυακού τύπου της. Πρέπει λοιπόν η ΟΑΚΚΕ να προταθεί σαν διέξοδος σε επίπεδο διακήρυξης πρόθεσης ψήφου με το να γραφτεί το όνομά της πάνω σε ένα λευκό ψηφοδέλτιο σε όλους τους δήμους της χώρας στον πρώτο γύρο. Στον δεύτερο γύρο προτείνουμε το ίδιο εκτός από τις περιπτώσεις όπου στην μία πλευρά βρίσκεται υποψήφιος δήμαρχος του ΛΑΟΣ, του ψευτοΚΚΕ και των ΣΥΝ-Συριζα ή οποιοσδήποτε καλυμμένος φαιοκόκκινος.
