Έχουμε ήδη μπει στην εποχή της στρατηγικής επίθεσης του Άξονα Μόσχας – Πεκίνου – Τεχεράνης για την κατάκτηση της παγκόσμιας ηγεμονίας. Δίπλα στον άξονα θα βρίσκονται πρώτοι και καλύτεροι τα αιώνια τσιράκια της Μόσχας από την εποχή της σοσιαλιμπεριαλιστικής ΕΣΣΔ, που χοντρικά γεννήθηκε στα 1960, με την ήττα της προλεταριακής τάσης στο ΚΚΣΕ.
Πρέπει λοιπόν λίγο πριν την τελική εφόρμηση, τα τσιράκια, οι χαφιέδες, οι πράκτορες κι οι υποτακτικοί να καθησυχάσουν όσο περισσότερο γίνεται τα μελλοντικά θύματα. Είτε αυτά είναι λαοί και έθνη, είτε κράτη αντίπαλα στον Άξονα.
Ο τοπικός τραμπούκος της Λατινικής Αμερικής και της Αφρικής, που ξεκίνησε σαν αντιιμπεριαλιστής επαναστάτης αλλά πουλήθηκε στον Μπρέζνιεφ, ο Φιντέλ Κάστρο, έδωσε μια σημαντικότατη συνέντευξη πριν από λίγες μέρες στον Αμερικανό δημοσιογράφο Jeffrey Goldberg. Σ’ αυτήν, χωρίς να αρνηθεί το σύνολο των αντισημιτικών, δήθεν αντισιωνιστικών δηλώσεων που έχει κάνει κατά καιρούς, πιστός στην αντισημιτική γραμμή που του έμαθαν οι σουσλοφικοί σοσιαλφασίστες, έκανε ξαφνικά στροφή 180 μοιρών. Αναγνώρισε το δικαίωμα του κράτους του Ισραήλ να υπάρχει και μάλιστα σαν εβραϊκό κράτος, εξέφρασε συμπάθεια για τη στοχοποίηση των Εβραίων εδώ και χιλιάδες χρόνια σαν το « απόλυτο κακό », ενώ σημείωσε πως αυτή η στοχοποίηση είναι ασύγκριτα χειρότερη από την ισλαμοφοβία. Έφτασε μέχρι να συστήσει δήθεν στο φίλο του το ναζιστή Αχμαντινετζάντ να κόψει τις αντι-ισραηλινές κορώνες.
Μιλάμε για τον ίδιο άνθρωπο που έχει μπολιάσει όλο τον πολιτικό υπόκοσμο της Λατινικής Αμερικής του τύπου του μιλιταριστή πραξικοπηματία Τσάβες της Βενεζουέλας με τον « αντισιωνισμό » μπρεζνιεφικού, δηλαδή νεοχιτλερικού τύπου. Μιλάμε για έναν Κάστρο που με αφορμή την προβοκάτσια του Ερντογάν με τη δήθεν « ανθρωπιστική » αρμάδα πλοίων προς τη Γάζα, είχε κάνει λόγο για τη « σβάστικα που είναι σήμερα η σημαία του Ισραήλ » στις 11 του Ιούνη !!
Στις 15 του Ιούνη δε είχε μιλήσει για ένα Ισραήλ που δεν θα είχε κανένα πρόβλημα να στείλει στα κρεματόρια 1,5 εκατομμύριο Παλαιστίνιους. Τρεις μήνες μετά, πλέκει το εγκώμιο του σωβινιστή Νετανιάχου ( !) και του μαθουσάλα πατέρα του (έχει ξεπεράσει τα 100 χρόνια ζωής), που είναι, παρά την ηλικία του σκληρός Λικουντ-ικός και ιστορικός. Είναι τόσο φιλο-Ισραήλ ο λόγος του Κάστρο που ξέροντας το παρελθόν του, θα μπορούσε κανείς να τον αποκαλέσει έως και γλοιώδη, εν πάσει περιπτώσει φανερά υποκριτικό.
Ωστόσο φαίνεται πως η στόχευσή του είναι συγκεκριμένη, ειδικά αν συνδυαστούν οι « φιλοδυτικές » (αφού η Δύση θεωρεί στρατηγικό σύμμαχό της το Ισραήλ) αυτές δηλώσεις με τις οικονομικές μεταρρυθμίσεις που λαμβάνουνε χώρα στην Κούβα. Πρόκειται για καθυστερημένη εφαρμογή των συνταγών της ΕΣΣΔ και στην Κούβα. Είναι το πέρασμα από την κρατική δήθεν κολλεχτιβίστικη ιδιοκτησία που την διαχειρίζεται «κολλεκτιβίστικα» η συμμορία της γραφειοκρατικής κρατικο-κομματικής αστικής τάξης στη δημιουργία μιας κρατικοδίαιτης ιδιωτικο-καπιταλιστικής ληστρικής ολιγαρχίας. Αυτό βέβαια υπό την ασφυκτική κρατικοφασιστική διχτατορία του « Κ »Κ Κούβας σε πολιτικό επίπεδο. Αυτό το πέρασμα σηματοδοτείται από το « καπιταλιστικό » άνοιγμα, με την πρόωθηση 500.000 δημοσίων υπαλλήλων στην καθ’ αυτό καπιταλιστική παραγωγή, αλλά και στη χαλάρωση του ασφυκτικού κρατικο-καπιταλιστικού πλαισίου, που εμπόδιζε μέχρι σήμερα την κορυφή της νομενκλατούρας να νέμεται σε ατομικό επίπεδο μεγάλο και προκλητικό πλούτο.
Αν δε, το υφεσιακό προς κάθε σοσιαλφασισμό και φασισμό δίδυμο Ομπάμα – Κλίντον αλληλοαναγνωριστεί και κάνει μισο-κολλιγιά με τον Κάστρο (εμπορικές – διπλωματικές σχέσεις κλπ.), ο τελευταίος θα αλωνίζει άνετα υπό την καθοδήγηση του Πούτιν-Μεντβέντεφ όλη τη Λατινική Αμερική στήνοντας προγεφυρώματα για τα ρώσικα αφεντικά του. Είναι χαρακτηριστικός ο ρόλος που έπαιξε η κλίκα Κάστρο μέσα στο κίνημα των αδέσμευτων χωρών των δεκαετιών του ’60 και του ’70, όταν πέρναγε προβοκατόρικα τη θέση για το φυσικό σύμμαχο των αδέσμευτων που δήθεν ήταν η ΕΣΣΔ. Τότε την κατάγγελνε ανοιχτά και της έφραζε το δρόμο η ρεβιζιονιστική αλλά αντιυπερδυναμική και γενικά ειρηνόφιλη Γιουγκοσλαβία του Τίτο.
Σήμερα ακόμη και ο αστικός εθνικο-ανεξαρτησιακός ή φιλοδυτικός Τρίτος κόσμος δεν έχει πνοή να αντισταθεί στον Άξονα και τους τραμπούκους του, γιατί φοβάται τους ίδιους τους λαούς του και τη ριζοσπαστικοποίησή τους σε συνθήκες πολεμικής αντιπαράθεσης. Ωστόσο αργά ή γρήγορα, οι λαοί του Τρίτου κόσμου μαζί με όσους ηγέτες σταθούν στο ύψος τους σαν πατριώτες έστω, θα αντιμετωπίσουν με σθένους τους τριτοκοσμικούς τραμπούκους του σοσιαλιμπεριαλισμού, τους διάφορους Κάστρο, Τσάβες, Αχμαντινετζάντ και Ορτέγκα.
Δε θα αργήσει η μέρα που ο πραγματικός αντιιμπεριαλισμός θα χωρίσει καθαρά και ξάστερα στα μάτια των λαών από τον κάλπικο. Το ίδιο άλλωστε θα συμβεί και με τον πραγματικό επαναστατικό κομμουνιστικό σφυροδρέπανο σε αντιπαράθεση με το τενεκεδένιο του Ζιουγκάνοφ, του Κάστρο, της
Παπαρήγα. Οι ταξικοί και αντιιμπεριαλιστικοί αγώνες της εποχής στην οποία μπήκαμε θα έχουνε όλο και πιο πολύ τη μορφή « κόκκινη σημαία ενάντια σε κόκκινη σημαία » (Μάο Τσε Τουνγκ).
Παπαρήγα. Οι ταξικοί και αντιιμπεριαλιστικοί αγώνες της εποχής στην οποία μπήκαμε θα έχουνε όλο και πιο πολύ τη μορφή « κόκκινη σημαία ενάντια σε κόκκινη σημαία » (Μάο Τσε Τουνγκ).
