Όλα δείχνουν ότι η διακομματική συμμορία των προβοκατόρων-σαμποταριστών που διοικεί τη χώρα την οδηγεί σε μια πιο ωμή πιο ανοιχτή χρεωκοπία από όση πρόβλεπε η συμφωνία της 21 tου Ιούλη, ενώ στον οικονομικό εφιάλτη του λαού προσθέτει καινούργια βάσανα με τη διαρκή μείωση των μισθών του δημοσίου και των συντάξεων αλλά και με τη μορφή των νέων όλο και μεγαλύτερων και όλο και θρασύτερων φοροεπιδρομών που τσακίζουν και παραγωγή και κατανάλωση.
Μόλις τώρα προσθέσανε έναν χαρακτηριστικό νέο φόρο στο σπίτια του κόσμου που από πηγές ασφάλειας τα μετατρέπει σε φορολογικές παγίδες δηλαδή σε πηγές ανασφάλειας όπως ακριβώς κάνει και ο σεισμός. Μόνο που σε αντίθεση με το σεισμό τα κάνει τόσο πιο ανασφαλή όσο πιο γερά, ευρύχωρα και σε καλή περιοχή είναι χτισμένα.
Αυτά τα χτυπήματα θα συνεχιστούν και θα είναι πιο συχνά και πιο βαθιά από τα όσα ως σήμερα γιατί το σχέδιο των προβοκατόρων-όπως το έχουμε τόσο αναλυτικά εκθέσει-είναι να αδυνατίσουν οικονομικά, να εξαρθρώσουν και τελικά να εξαρτήσουν τις χώρες της ΕΕ από τα ανατολικά αφεντικά τους. Αυτό προϋποθέτει την αργή και βασανιστική αιμορραγία της Ελλάδας, δηλαδή την διαρκή πορεία προς την χρεωκοπία της, η οποία θα θέτει υπό διαρκή πιστωτική αναξιοπιστία τις πιο οικονομικά αδύναμες χώρες της χώρες της ΕΕ και τελικά όλη την ΕΕ και θα την εξαρτά συνολικά από τους ανατολικούς πιστωτές. Ο πιο συγκεκριμένος στόχος τους από αυτήν την άποψη είναι να υποχρεώσουν την ΕΕ να αυξήσει τις εγγυήσεις της προς τις πιο αδύναμες χώρες μέσο της ενίσχυσης του ταμείου χρηματοπιστωτικής σταθερότητας, του EFSF που δεν θα μπορεί να αυξάνει διαρκώς τα κεφάλαιά του χωρίς τελικά να εκδώσει ευρωομόλογα, δηλαδή να δανειστεί από τις χώρες του άξονα.
Για να δυναμώσουν αυτήν την αιμορραγία αλλά και για να έχουν πάντα σταθερή την εξουσία τους αθετούν διαρκώς τις υποχρεώσεις που έχουν αναλάβει απέναντι στους ευρωπαίους πιστωτές τους. Τελευταία και μετά την πολύ οδυνηρή για την ΕΕ συμφωνία της 21 Ιούλη που έδωσε μεγάλη κεφαλαιική ισχύ στο EFSF οι Παπανδρέου-Βενιζέλος αθέτησαν την υποχρέωσή τους να ιδιωτικοποιήσουν μια σειρά από ΔΕΚΟ, και έτσι να μειώσουν κάπως το δημοσιονομικό έλλειμμα. Αυτοί αντικατάστησαν εν μέρει αυτήν την υποχρέωση με τον νέο εξουθενωτικό φόρο στα ακίνητα. Έτσι και την Ευρωζώνη αποσταθεροποίησαν παραπέρα οικονομικά και στον ελληνικό λαό έδωσαν μια ακόμα μαχαιριά. Το αποτέλεσμα ήταν νέα κρίση στην Ευρωζώνη, νέες πιθανές υποχωρήσεις των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων απέναντι τους με διόγκωση του EFSF και νέα κουρέματα των ομολόγων. Αυτό σημαίνει ενθάρρυνση των ντόπιων σοσιαλφασιστών και νέα πλήγματα στον ελληνικό λαό αλλά και στους λαούς της Ευρώπης που πληρώνουν και αυτοί με μέτρα λιτότητας την αυξανόμενη λόγω Ελλάδας πιστωτική αναξιοπιστία και των δικών τους χωρών.
Όλα αυτά τα σημερινά, τα χτεσινά και τα μελλούμενα χτυπήματα στο λαό μας οι προβοκάτορες ηγέτες- και αυτοί της κυβέρνησης και αυτοί της μείζονας και ελάσσονας αντιπολίτευσης- τα χρεώνουν στην τρόικα, δηλαδή στους δανειστές, βασικά στην ΕΕ και πιο ειδικά στην Γερμανία. Και ο λαός μας σε μεγάλο βαθμό τους πιστεύει γιατί οι προβοκάτορες ελέγχουν εδώ και δεκαετίες σε μεγάλο βαθμό τα ΜΜΕ και την κρατική διανόηση, δηλαδή έχουν καταχτήσει την πολιτική και ιδεολογική ηγεμονία στη χώρα που καταστρέφουν. Έτσι κανείς ή σχεδόν κανείς δεν έχει μάθει ότι μέσα στην αναμπουμπούλα πριν λίγες βδομάδες η Ρωσία, απ’ ευθείας ή μέσο του Κατάρ, απέκτησε την ελέγχουσα μετοχική σχετική πλειοψηφία πάνω στις τρεις μεγαλύτερες μη κρατικές τράπεζες της χώρας, στην Αλφα, στην Ευρωμπανκ και στην Πειραιώς, που σημαίνει ότι θα μπορεί να ελέγχει απ ευθείας ένα πελώριο μέρος της οικονομικής οπότε και της πολιτικής ζωής της χώρας. Ακόμα λιγότεροι έμαθαν για τα 50 εκ. Ευρώ που αποφάσισε να δίνει μέσα στην κρίση και θα δίνει κάθε χρόνο στον Μυτιληναίο το κράτος με την στήριξη όλων των κοινοβουλευτικών κομμάτων (Βήμα 18/9/2011) ενώ ανάλογες μικρές ή μεγάλες «διευκολύνσεις» γίνονται σε όλους τους ανατολικούς κρατικοολιγάρχες.
Η θεωρία της χαμηλής παραγωγικότητας και του μεγάλου δημόσιου καλύπτει το παραγωγικό σαμποτάζ.
Βεβαίως οι ανατολικοί προβοκάτορες δεν θα μπορούσαν να κοροϊδεύουν τόσο εύκολα το λαό αν δεν βοηθιόντουσαν και από τους ίδιους τους δανειστές, τους παρακμασμένους μονοπωλιστές της Δύσης, και, κύρια από τους έλληνες αστοφιλελεύθερους που από ιστορική έλλειψη χαρακτήρα δεν καταλαβαίνουν τίποτα από τις αιτίες αυτής της καταστροφής και έτσι γίνονται οι πιο πρόθυμοι συνήγοροι των κυβερνητικών προβοκατόρων στο εσωτερικό της ΕΕ. Η Δύση γενικά και η ΕΕ ειδικότερα όσο υποκύπτουν στους κυβερνήτες μας εκβιαστές που λένε «δανείστε μας κι άλλο αλλιώς θα πεθάνουμε μαζί με το Ευρώ σας» είναι καταδικασμένες να παίρνουν ένα τεράστιο μέρος της ευθύνης για την καταστροφή της χώρας μας καθώς επιμένουν να επιβάλουν ή να αποδέχονται από την κυβέρνηση οικονομικά μέτρα που θίγουν άμεσα και σκληρά τις μάζες και μάλιστα σε μια χώρα στην οποία ούτε έχουν την πολιτική εξουσία ούτε την ξέρουν καλά. Και όσο πιο λάθος κάνουν στις αναλύσεις τους και αποτυγχάνουν τόσο πιο πολύ ανασύρουν τις ιμπεριαλιστικές τους συνήθειες και τοποθετούν επιτηρητές στα υπουργικά γραφεία για να ελέγξουν αριθμούς και να τους εντάξουν σε σχήματα χωρίς να μπορούν να καταλάβουν τις παραγωγικές σχέσεις, τις παραγωγικές δυνάμεις και τις νοοτροπίες που κρύβονται πίσω από αυτούς τους αριθμούς. Έτσι αποξενώνονται από το λαό μας παίζοντας το στρατηγικό παιχνίδι των προβοκατόρων.
Όταν λέμε ότι αυτοί δεν ξέρουν τη χώρα εννοούμε την πεποίθησή τους-που τους την επισφραγίζουν οι ντόπιοι αστοφιλελεύθεροι τύπου Δημοκρατικής Συμμαχίας, Δράσης κλπ - ότι η χώρα αυτή χρεωκοπεί γιατί πάσχει από την χαμηλή παραγωγικότητα της εργασίας και ιδιαίτερα από την πραγματικά χαμηλή παραγωγικότητα του μεγάλου και διεφθαρμένου γραφειοκρατικού κράτους. Έτσι επιδιώκουν εκτός από τα διαρθρωτικά μέτρα τύπου ιδιωτικοποίησης των ΔΕΚΟ, την μείωση του συνολικού όγκου των μισθών, ιδιαίτερα εκείνων του δημόσιου τομέα (στενού και ΔΕΚΟ) και την απόλυση εκατοντάδων χιλιάδων υπαλλήλων πράγμα που μέσα στη κρίση σημαίνει θάνατο. Βέβαια ζητούν και χτύπημα της γραφειοκρατικής διαφθοράς αλλά αυτό δεν το βάζουν στα επείγοντα. Αυτή είναι και η ανάλυση των προβοκατόρων που παίζουν το ρόλο της κυβέρνησης και οι οποίοι ενώ συμφωνούν οικονομικά με την απαίτηση ως προς τι ΔΕΚΟ δηλώνουν ότι δεν μπορούν να την επιβάλλουν αμέσως γιατί φοβούνται την λαϊκή εξέγερση.
Εμείς από την πλευρά μας δεν παύουμε να επαναλαμβάνουμε ότι η Ελλάδα δεν πάσχει από την χαμηλή παραγωγικότητα της εργασίας που πράγματι έχει την αιχμή της στην πραγματική αντιπαραγωγικότητα και στην σπατάλη της κρατικής υπαλληλίας της, αλλά από την πολύχρονη μεθοδική καταστροφή του υλικού παραγωγικού κεφάλαιου, ντόπιου και ξένου που θέλει και δεν μπορεί να επενδυθεί στη χώρα μας. Η χαμηλή παραγωγικότητα της εργασίας εκδηλώνεται εκεί που ενώνεται το σταθερό κεφάλαιο (μηχανήματα, κτίρια, πρώτες ύλες) με το μεταβλητό κεφάλαιο, δηλαδή τη μισθωτή εργασία, όπου η δεύτερη δεν είναι σε θέση να χειριστεί αποτελεσματικά (εννοούμε με καπιταλιστικούς παγκόσμιους όρους) το πρώτο. Όμως στην Ελλάδα αυτή η ένωση όλο και ματαιώνεται γιατί λείπει από αυτήν το σταθερό κεφάλαιο ενώ είναι διαθέσιμο σε αφθονία και μάλιστα όλο και πιο φτηνό σήμερα μετά την κρίση, το μεταβλητό κεφάλαιο. Το παραγωγικό σαμποτάζ που διαρκώς καταγγέλλουμε είναι η παρεμπόδιση του παραγωγικού σταθερού κεφάλαιου να φτάσει στην αγορά και να ενωθεί με την εργατική δύναμη. Αυτή η παρεμπόδιση γίνεται άμεσα με περιβαλλοντικά, νομοθετικά, δικαστικά, «ταξικά-συνδικαλιστικά» προσχήματα ή με πρόσχημα την γραφειοκρατική διαφθορά, η ακόμα με πρόσχημα τον πελώριο όγκο των μισθών της κρατικής υπαλληλίας που πραγματικά απορροφά ένα μεγάλο τμήμα των κρατικών δαπανών που θα μπορούσαν να πάνε σε κρατικές επενδύσεις. Επίσης γίνεται και ωμά με την παρεμπόδιση της αυθόρμητης κίνησης για συγκέντρωση και συγκεντροποίηση του κεφάλαιου, δηλαδή με την συστηματική παρεμπόδιση της δημιουργίας λίγων μεγάλων επιχειρήσεων στη θέση των πολύ λιγότερο παραγωγικά μικρότερων, που οι σαμποταριστές στη ΝΔ και στο ΠΑΣΟΚ εκθειάζουν πάντα και κάπως προωθούν τάχα σαν πιο... κατάλληλες για την ανάπτυξη μιας χώρας!!!
Αυτό το σαμποτάζ οι δυτικοί φιλελεύθεροι θα μπορούσαν να το δουν, όχι σώνει και καλά σαν σαμποτάζ, δηλαδή σαν μια δόλια και ηθελημένη καταστροφική πολιτική, αλλά οπωσδήποτε σαν μια αντικειμενική (σχετικά με κάθε άλλη χώρα της ΕΕ) αποεπένδυση της χώρας ή ακόμα και σαν απόλυτη αποεπένδυση όπως γίνεται τελευταία. Θα το βλέπανε αν δεν είχαν σαπίσει τελείως και αυτοί και η οικονομολογία τους. Θα το βλέπανε και στην μοναδική εντός της ΕΕ επί δεκαετίες μόνιμη σχετική πτώση της βιομηχανικής παραγωγής της Ελλάδας σαν ποσοστό του ΑΕΠ της και στο μόνιμο πελώριο εμπορικό της έλλειμμα και, κυρίως, στο εντελώς ολέθριο για τα δημοσιονομικά κάθε χώρας έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών της τελευταίας δεκαετίας. Και δεν φτάνει αυτό. Τελικά φτάσανε να ποδοπατήσουν και τα δικά τους εγχειρίδια δημόσιας οικονομικής που δείχνουν την τόσο άμεση σχέση που έχει το δημοσιονομικό έλλειμμα μιας χώρας με το έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών της και τις επενδύσεις. Γι αυτή τη σχέση υπάρχει μια σαφής θεωρητική φόρμουλα που την έχουμε δει να επαληθεύεται και με τα οικονομικά στοιχεία της τελευταίας δεκαετίας στη χώρα μας.
Πρόκειται για τη σχέση G-T=Sp-I-CA όπου G-T το δημοσιονομικό έλλειμμα (το G είναι οι κρατικές δαπάνες και T τα κρατικά έσοδα), Sp η ιδιωτική εθνική αποταμίευση, I οι επενδύσεις, CA το έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών (που έχει αρνητικό πρόσημο οπότε αλγεβρικά το –CA γίνεται θετικό στην παραπάνω εξίσωση).
Τώρα αυτοί προσπαθούν να μειώσουν το δημοσιονομικό έλλειμμα επιμένοντας να λύσουν το πρόβλημα βασικά μέσα σε αυτό το ίδιο το κράτος, δηλαδή θέλουν να μειώσουν το G-T, αυξάνοντας τα έσοδα (το Τ) μέσο φόρων και μειώνοντας τα έξοδα (το G) μέσο της μείωσης των υπαλληλικών μισθών και των συντάξεων. (Η τρόικα θέλει και την ιδιωτικοποίηση αλλά η ρωσόδουλη κυβέρνηση δεν την θέλει ακόμα γιατί δεν είναι έτοιμοι οι ανατολικοί σοσιαλφασίστες να αγοράσουν τις ΔΕΚΟ). Γι’ αυτή ακριβώς τη «λύση» εντός του κράτους τρελαίνονται και οι ρωσόδουλοι σαμποταριστές της κυβέρνησης και της αντιπολίτευσης πρώτον γιατί αυτή όπως θα δούμε καθαρότερα παρακάτω δεν είναι λύση, οπότε η αιμορραγία της χώρας και η κρίση της ΕΕ θα συνεχίζονται, και δεύτερον γιατί αυτή η «λύση» αποτραβάει τα βλέμματα των αστών πιστωτών και των λαών της ΕΕ από το βασικό διαρκές έγκλημα των σαμποταριστών που πραγματοποιείται στο έδαφος όλης της οικονομίας, ιδιαίτερα στο έδαφος της παραγωγής. Μάλιστα αυτή η «λύση» βοηθάει στη συνέχιση του εγκλήματος γιατί επιτρέπει στους κυβερνητικούς προβοκάτορες να αυξάνουν τους φόρους κυρίως σε βάρος των παραγωγικών τομέων της οικονομίας, ιδιαίτερα σε βάρος της βιομηχανίας και της οικοδομίσιμης γης, και να μειώνουν τις δημόσιες επενδύσεις σε υποδομές που βοηθάνε τις εξαγωγές και τον συναλλαγματοφόρο τουρισμό (πχ λιμάνια, μαρίνες), δηλαδή να κάνουν το αντίθετο από αυτό που κάνει η Ιρλανδία που με γοργά βήματα βγαίνει από την κρίση. Επίσης αυτή η «λύση» εξ αιτίας του ότι η κυβέρνηση την εφαρμόζει με την επιλεκτική υπερφορολόγηση των εργαζομένων και των μικρομεσαίων και όχι της μεγάλης αστικής τάξης, της εκκλησίας και των φοροφυγάδων, προκαλεί την πιο πλατειά δυσαρέσκεια και οργή των πλατιών μαζών ενάντια στους ευρωπαίους πιστωτές της χώρας που ευχαρίστως εμφανίζονται σαν οι εμπνευστές και μάλιστα σαν οι εκβιαστές-εντολείς όλης αυτής της πολιτικής. Έτσι οι μεν σαμποταριστές της κυβέρνησης εμφανίζονται στις μάζες σαν ρεαλιστές ή σαν καρπαζοεισπράκτορες της ΕΕ, οι δε μεγαλύτεροι σαμποταριστές της ανάπτυξης και οι πιο ωμοί πράκτορες της Ρωσίας- οι παλιοί των ψευτοΚΚΕ-ΣΥΝ και ο νεοσύλλεκτος Σαμαράς -εμφανίζονται σαν οι επικεφαλής της «πατριωτικής» αντι-ΕΕ «βίαιης αγανάκτησης» που έχει γίνει τώρα το καλύτερο εργαλείο παραγωγικού σαμποτάζ και χρεωκοπίας της χώρας.
Το ότι αυτή η «λύση» είναι καταδικασμένη να αποτυχαίνει συνάγεται και από την κοινή λογική και από την οικονομική επιστήμη.
Μείωση του ελλείμματος μέσα από το ξεμπλοκάρισμα της παραγωγής και όχι ξεμπλοκάρισμα της παραγωγής μέσα από τη μείωση του ελλείμματος.
Ο καθένας καταλαβαίνει ότι όσο και να μικρύνει κανείς τους μισθούς και τους φόρους σε μια χώρα όταν ταυτόχρονα χτυπάει τις επενδύσεις της και μάλιστα μειώνει απόλυτα την παραγωγή της θα μειώνονται μοιραία οι μισθοί και τα εισοδήματα των ανθρώπων, είτε αυτό γίνεται με κρατικά καταναγκαστικά μέτρα (νέοι φόροι, μείωση μισθών και συντάξεων) όπως τώρα με τα μνημόνια, είτε γίνεται αυθόρμητα από τους ίδιους τους οικονομικούς νόμους της παραγωγής. Λέγοντας αυθόρμητα εννοούμε ότι αν το σταθερό κεφάλαιο μιας χώρας καταστρέφεται, καταστρέφεται και το μεταβλητό κεφάλαιο, δηλαδή μειώνονται οι παραγωγικά εργαζόμενοι και ο συνολικός όγκος των μισθών τους (καθώς και οι συντάξεις που στην ουσία είναι τμήμα του συνολικού εργατικού μισθού). Ταυτόχρονα καταστρέφεται και ο όγκος της συνολικά παραγόμενης υπεραξίας που είναι πολύ χοντρικά τα κέρδη του κεφάλαιου. Το τελικό αποτέλεσμα είναι ότι γίνεται όλο και μικρότερη η είσπραξη φόρων, οπότε ελαττώνεται αναγκαστικά και η μισθοδοσία των δημοσίων υπαλλήλων (με την υπόθεση πάντα ότι το κράτος δεν καταφεύγει σε νέο δανεισμό για να καλύψει το κενό). Εκείνο που κάνει ο παραπάνω μαθηματικός τύπος, που η μεγάλη αξία του βρίσκεται στο ότι συνδέει το δημοσιονομικό έλλειμμα με την παραγωγή, είναι να προσδιορίζει με μεγαλύτερη ακρίβεια και να ποσοτικοποιεί τη μεταξύ τους σχέση. Αυτός ο τύπος λοιπόν μας λέει ότι όσο και να μειώσει η κυβέρνηση μισθούς και συντάξεις, όσους υπάλληλους και να απολύσει, και όσο και αν εξαγνίσει ή τιμωρήσει τους πιο διεφθαρμένους από αυτούς (στην πράξη σήμερα τους αφήνει ανέπαφους όσο ποτέ γιατί αυτοί είναι η πλατειά κοινωνική βάση του σοσιαλφασισμού ), αν εμποδίζονται για οποιονδήποτε λόγο οι επενδύσεις στη χώρα, δηλαδή αν μειώνεται το Ι και δεν μειώνεται (σε απόλυτες τιμές) το τεράστιο έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών (το CA), το κρατικό έλλειμμα (το G-T) θα μεγαλώνει. Επειδή μάλιστα η πτώση των επενδύσεων πάει συνήθως παράλληλα, ύστερα από κάποιο χρόνο, με την αύξηση του ελλείμματος τρεχουσών συναλλαγών καταλαβαίνει κανείς ότι το δημοσιονομικό έλλειμμα δυναμώνει σε διπλάσιο βαθμό από εκείνον με τον οποίο χτυπιούνται οι επενδύσεις (το Ι). Ο μόνος παράγοντας που αντιρροπίζει κάπως την αύξηση του δημοσίου ελλείμματος σήμερα είναι η μείωση της αποταμίευσης των ιδιωτών, (το Sp), το οποίο μέχρι πριν λίγο πήγαινε στη χώρα μας κυρίως στην ατομική κατανάλωση μέσο που σημαίνει κυρίως στην αγορά εισαγομένων αγαθών, οπότε οδηγούσε στην πιο γρήγορη αύξηση του CA (εννοούμε πάντα της απόλυτης τιμής του). Αλλά ακόμα και αν οι αποταμιεύσεις τείνουν προς το μηδέν όσο οι επενδύσεις τείνουν επίσης προς το μηδέν, το δημόσιο έλλειμμα θα σέρνεται πίσω από το έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών. Το δημόσιο έλλειμμα δεν θα μειώνεται χωρίς μια παραγωγική έκρηξη για τον απλό λόγο ότι η χώρα μας έχει βαριά εξάρτηση από τις εισαγωγές στην καθημερινή της παραγωγική και ατομική-καταναλωτική ζωή.
Οι κυβερνητικοί προβοκάτορες έχοντας πάντα τις πλάτες των εδώ φιλελεύθερων λένε : Θα μειώσουμε πρώτα το κρατικό έλλειμμα μικραίνοντας το κράτος και χτυπώντας τη γραφειοκρατία με απολύσεις και περικοπές μισθών (μόνο τις ιδιωτικοποιήσεις των ΔΕΚΟ δεν τι θέλουν όπως οι φιλελεύθεροι). Έτσι θα μειωθεί το έλλειμμα και θα αποτραπεί ο κίνδυνος χρεωκοπίας. Μετά από αυτό θα ενθαρρυνθούν οι επενδυτές του εσωτερικού και κυρίως του εξωτερικού για να φέρουν τα κεφάλαιά τους εδώ. Αν οι Παπανδρέου-Βενιζέλος Χρυσοχοίδης και οι ηγέτες των μεγαλύτερων κομμάτων δεν ήταν σαμποταριστές το μόνο που θα έκαναν θα ήταν απλά να επιτρέψουν τις επενδύσεις. Γιατί δεν χρειάζεται ακόμα και σήμερα κάτω από την απειλή χρεωκοπίας καμιά ενθάρρυνση για να γίνουν επενδύσεις, φτάνει να επιτραπούν. Μάλιστα λόγω του πολύχρονου σαμποτάζ και της παράλληλης εισαγωγής διαρκώς νέων κυμάτων φτηνής μεταναστευτικής εργασίας είναι πολύ χαμηλά στη Ελλάδα τα μεροκάματα και μάλιστα ακόμα πιο χαμηλά σε σχέση με το γενικά ψηλό μορφωτικό επίπεδο του εργατικού δυναμικού. Επιπλέον εξ αιτίας του παλιού αρκετά ψηλού επίπεδου της ελληνικής ανάπτυξης και επειδή η ΕΕ έδωσε πολλές επιδοτήσεις για βασικές υποδομές είναι ακόμα αρκετά ψηλό το επίπεδό τους σε σχέση με τις άλλες χώρες του χαμηλού μεροκάματου. Επειδή λοιπόν, παρά τα ρίσκα της κρίσης, θα ήταν μεγάλα τα κέρδη όσων θα καταφέρνανε να επενδύσουν και γι’ αυτό επιμένουν να κάνουν αιτήσεις να επενδύσουν, η κυβέρνηση Παπανδρέου, τα «κινήματα» του ΣΥΝ-ψευτοοικολόγων και το ΣτΕ έχουν δυναμώσει πάνω στην κρίση το σαμποτάζ. Ειδικά ο Παπανδρέου με την Μπιρμπίλη έχουν ακυρώσει ωμά, δηλαδή με κεντρικές πολιτικές αποφάσεις πολλές δεκάδες δις επενδύσεων, ιδιαίτερα στην ενέργεια (μόνο 8 δις είναι οι ακυρωμένες ανεμογενήτριες στο Αιγαίο). Γενικά σήμερα οι σημαντικές επενδύσεις, ιδιαίτερα αυτές με παραγωγικό-εξαγωγικό χαρακτήρα εμποδίζονται εύκολα με τα νομοθετικά, ψευτοπεριβαλοντικά, ψευτογραφειοκρατικά, «κινηματικά» ψευτοταξικά και άλλα εμπόδια που είναι όλα στην ουσία τους πολιτικά-σοσιαλφασιστικά και εντοπίζονται κυρίως στην χρήση της γης. Αυτά τα εμπόδια το πολιτικό καθεστώς είναι αποφασισμένο να τα αποσύρει στο λεπτό όταν πρόκειται για επενδύσεις του ρώσικου και ρωσόφιλου κεφάλαιου. Αυτό είναι το νόημα του fast track που δεν έχει μπει ακόμα σε εφαρμογή γιατί αυτό το κεφάλαιο περιμένει να ξεφτιλιστούν εντελώς οι τιμές των παγίων των ΔΕΚΟ, και πιο πολύ οι τιμές της γης, πριν αρχίσει να αγοράζει μαζικά. Η κυβέρνηση υπερφορολογεί τη γαιοκτησία, ιδιαίτερα τη μεγάλη, για να την αγοράσουν πολύ φτηνά οι ρωσοκινέζοι, οι καταριανοί και οι ντόπιοι πράκτορές τους κρατικοολιγάρχες όταν έρθει η στιγμή.
Από τα παραπάνω συνάγεται ότι ο μόνος τρόπος για τη μείωση του δημοσιονομικού ελλείμματος και του χρέους στην Ελλάδα σήμερα περνάει μέσα από το ξεμπλοκάρισμα της παραγωγής και όχι αντίστροφα το ξεμπλοκάρισμα της παραγωγής μέσα από τη μείωση του δημοσιονομικού ελλείμματος. Μάλιστα η μείωση του δημοσιονομικού ελλείμματος μέσω της μείωσης των μισθών αλλά και των εισοδημάτων των μικρομεσαίων στρωμάτων μέσω της υπερφορολόγησης δίνει ένα βαθύ χτύπημα στο ξεμπλοκάρισμα της παραγωγής. Αυτό όχι τόσο από την οικονομική πλευρά όπως δημαγωγούν οι σοσιαλφασίστες Σαμαράς και ΣΥΝ, δηλαδή από το ότι μειώνεται η καταναλωτική δύναμη των μαζών οπότε χτυπιέται το ντόπιο εμπόριο και η ντόπια βιομηχανία καταναλωτικών αγαθών αλλά και η φοροείσπραξη. Γιατί αυτή η μείωση της εσωτερικής κατανάλωσης μέσα από τη μείωση των μισθών θα μπορούσε να αντιρροπιστεί από τις μεγαλύτερες επενδύσεις στην εξαγωγική βιομηχανία που θα γίνονταν λόγω της γενικής πτώσης των μισθών, οπότε θα ενισχυόταν σταδιακά η παραγωγή για εξωτερική κατανάλωση ή για υποκαστάσταση των εισαγωγών οπότε θα μειωνόταν το έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών και θα μεγάλωνε και η αντίστοιχη φοροείσπραξη. Ο βασικός λόγος για τον οποίο το βάναυσο χτύπημα των φτωχών και μεσαίων στρωμάτων χτυπάει την ανάπτυξη είναι πολιτικός. Όσο αυτές οι μάζες, συντρίβονται αδιακρίτως, όχι μόνο δεν στηρίζουν καμιά παραγωγική μεταρρύθμιση που προϋποθέτει την πάλη ενάντια στο σοσιαλφασισμό, αλλά η οργή τους χρησιμοποιείται από το σοσιαλφασισμό σαν όπλο για να δυναμώσει το παραγωγικό σαμποτάζ με προβοκάτσιες ιδιαίτερα ενάντια στον μεγαλύτερο προς το παρόν εξαγωγικό τομέα που είναι ο τουρισμός (δες ταξιτζήδες, σε λίγο απεργούς ΔΕΚΟ κλπ). Αν η κυβέρνηση αυτή ήθελε την ανάπτυξη και αν η τρόικα δεν ήταν ένα ταξικό απόσπασμα του δυτικού μονοπώλιου δεν θα άρχιζαν τον εκσυγχρονισμό του δημοσίου από την μισθολογική εξαθλίωση ή την απόλυση των υπαλλήλων, αλλά από την πάλη ενάντια στην παραγωγική αχρήστευση, τη λούφα, την παραίτηση και βέβαια τη διαφθορά. Μπορεί να φανταστεί κανείς πόσο μεγάλα ποσά θα εξοικονομούσε η κοινωνία, ιδιαίτερα η φτωχολογιά αν για παράδειγμα οι εκπαιδευτικοί έκαναν καλύτερα τη δουλειά τους μέσα από διαδικασίες αξιολόγησης από το κράτος, τους γονείς και τους μαθητές και διαδικασίες διαρκούς μετεκπαίδευσης.
Νομίζουμε ότι έχουν γίνει κατανοητοί στους αναγνώστες μας οι λόγοι για τους οποίους τα μέτρα της τρόικα και τα αντίστοιχα μνημόνια, που εφαρμόζονται επιλεκτικά από την κυβέρνηση, και μάλιστα με εφευρετικότητα και με έμφαση στα πιο καταστροφικά για την παραγωγή είναι αδύνατο να κλείσουν το πρωτογενές δημοσιονομικό έλλειμμα. Αντίθετα μπορούν εύκολα να το μεγαλώνουν. Όσο και να πιέζουν οι πιστωτές εφόσον χτυπιούνται λυσσαλέα οι νέες επενδύσεις αλλά και οι υπάρχουσες παραγωγικές μονάδες το έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών και το δημοσιονομικό θα παραμένουν πεισματικά μεγάλα και θα καταβροχθίζουν τα δανεικά όλων των πακέτων διάσωσης και όλα τα πιθανά κουρέματα του χρέους. Ακόμα και μια χρεωκοπία εντός του Ευρώ -που από ότι φαίνεται έρχεται γάντι τους ρωσόδουλους- με χάρισμα των μισών χρεών δεν θα μειώσει το πρωτογενές έλλειμμα και η εθνική αιμορραγία θα συνεχίζεται ματώνοντας όλη την ΕΕ και όπως φαίνεται όλες τις σε παραγωγική παρακμή δυτικές οικονομίες. Εδώ πρέπει να σημειώσουμε την απάτη που υπάρχει στον κυβερνητικό ισχυρισμό -που ιδιαίτερα τον προβάλλει ο αρχισαμποταριστής Χρυσοχοίδης- ότι τελευταία έχουν αυξηθεί θεαματικά οι εξαγωγές πράγμα που τάχα σημαίνει ότι η χώρα έχει μπει ήδη στο δρόμο της ανάπτυξης. Όμως αυτή η αύξηση είναι κυρίως λογιστική. Σύμφωνα με την Τράπεζα της Ελλάδας οι εξαγωγές το διάστημα Ιανουαρίου- Ιουλίου 2011 αυξήθηκαν κατά 31%. Όμως το 15% από αυτές αντιστοιχεί σε αύξηση των εξαγωγών πετρελαιοειδών η οποία οφείλεται στο ότι από εφέτος καταγράφονται στις εξαγωγές τα πετρέλαια και οι βενζίνες που πάνε στον εφοδιασμό με καύσιμα των πλοίων στα λιμάνια και των αεροπλάνων στα αεροδρόμια. Έτσι η πραγματική αύξηση των εξαγωγών είναι μόνο 16% παρά την τεράστια μείωση των μισθών και συνακόλουθα του κόστους παραγωγής. Αλλά η κατά 16% αύξηση ενός μικρού ποσού όπως αυτό των εξαγωγών της χώρας δεν μειώνει ουσιαστικά το χάσμα τους με το πολλαπλάσιο ποσό των εισαγωγών. Όσο για την εξαγωγική επίδοση της ίδιας της βιομηχανίας αυτή αντιστοιχεί το 2011 στο 8% του ΑΕΠ, όταν οι εξαγωγές της ΕΕ έχουν φτάσει στο 42% του ΑΕΠ της. Επίσης το 2011 η βιομηχανία συνολικά μείωσε τον συνολικό όγκο της παραγωγής της στο 77% αυτής του 2005..
Τι να κάνουμε με τα μέτρα που εξαθλιώνουν παραπέρα το λαό
Το ερώτημα που μπαίνει ύστερα από αυτά είναι λοιπόν το τι κάνουμε μέσα σε αυτήν την κατάσταση, τι κάνει ο λαός; Τι πρέπει να διεκδικεί και που πρέπει να αντιστέκεται; Ποιο συγκεκριμένα πως πρέπει να αντιδράσει ο λαός στα νέα αλλεπάλληλα κύματα φόρων και κάθε είδους μείωσης εισοδημάτων;
Στο σημείο αυτό υπάρχουν ως τώρα δύο ακραίες καθεστωτικές απαντήσεις στα λόγια που όμως στην πράξη είναι μία.
Η μία καθεστωτική απάντηση στα λόγια είναι αυτή της κυβέρνησης του σαμποτάζ και των ντόπιων αστοφιλελεύθερων που λένε: Πληρώστε και ας διαφωνείτε. Λένε δηλαδή ότι «και εμείς διαφωνούμε στο βάθος με αυτήν την πολιτική όμως αυτή είναι η απαίτηση των δανειστών μας και αν δεν υποταχθούμε θα χρεοκοπήσουμε σαν χώρα και τότε θα εξαθλιωθούμε εντελώς. Πάντως τα βάσανά σας θα τελειώσουν κάποτε γιατί κάποτε θα αρχίσουν οι επενδύσεις.»
Η άλλη καθεστωτική απάντηση στα λόγια είναι των σοσιαλφασιστών αρχισαμποτέρ του ΣΥΝ και του ψευτοΚΚΕ που λένε: « Εργαζόμενοι και μικρομεσαίοι μην πληρώνετε τίποτα. Να πληρώσουν οι μεγαλοαστοί ξένοι δανειστές με βάρεμα εθνικού κανονιού καθώς και οι ντόπιοι αστοί». Γι αυτούς λεφτά υπάρχουν άπειρα στα σεντούκια και δεν έχουμε παρά να τα πάρουμε σαν καταπιεσμένο έθνος και σαν φτωχολογιά μέσα από μια λαϊκή Ελλάδα (ψευτοΚΚΕ) ή μέσα από μια λαϊκή Ευρώπη ( ΣΥΝ). Εννοούν μια Ελλάδα και μια Ευρώπη των ρώσων αφεντικών τους στην οποία οι ίδιοι θα είναι οι κουίσλιγκ τους.
Οι υπόλοιπες καθεστωτικές αντιδράσεις, βασικά αυτές των σαμποταριστών της σαμαρικής ηγεσίας της ΝΔ και του καρατζαφερικού ΛΑΟΣ, κινούνται ενδιάμεσα ανάμεσα στις δυο προηγούμενες γραμμές παίζοντας τάχα πιο ρεαλιστικά με τους μισθούς, τους φόρους, και τις επενδύσεις σε διάφορες αναλογίες ενώ γενικά ζητάνε νέες διαπραγματεύσεις με τους δανειστές τους οποίους κατά την νέα πανεθνική γραμμή θεωρούν τους βασικούς εχθρούς του λαού και της χώρας.
Αυτά όλα είναι στα λόγια. Στην πράξη όλοι αυτοί βολεύονται μια χαρά με την πείνα του λαού, την ανεργία και τα χαράτσια. Η απόδειξη είναι ότι ποτέ οι συνδικαλιστικές παρατάξεις τους δεν οργανώνουν μεθοδικά και ως το τέλος κανένα συγκεκριμένο οικονομικό αγώνα ενάντια σε κανένα φορολογικό χαράτσι και σε καμιά μείωση μισθών, πράγμα που εύκολα θα μπορούσαν να κάνουν τουλάχιστον για τα πιο απεχθή και κοινωνικά άνισα από αυτά τα μέτρα εφόσον αυτοί ελέγχουν συνδικαλιστικά σαν νέα αφεντικά όλες τις κρίσιμες για την παραγωγή ΔΕΚΟ και όλες τις βασικές διοικητικές υπηρεσίες. Μία απεργία διαρκείας αν είχαν κάνει σε κάποιες από αυτές τις υπηρεσίες και ΔΕΚΟ καμιά κυβέρνηση δεν θα μπορούσε να περάσει τα πιο απεχθή από αυτά τα μέτρα, όπως τώρα το τελευταίο χαράτσι για τα ακίνητα που γίνεται σκαναδαλώδικο με την απαλλαγή της εκκλησίας. Αυτό που θέλουν να κάνουν όλοι οι παραπάνω και το κάνουν είναι να οργανώνουν πολιτικά τη δυσαρέσκεια του λαού για να πετυχαίνουν όσο το δυνατό πιο μεγάλες κεντρικές θεαματικές και βίαιες συγκρούσεις με διεθνή εμβέλεια ενάντια στην τρόικα, βασικά ενάντια στην ΕΕ ώστε να δυναμώνει η αποσύνθεσή της και η υποχωρητικότητα της απέναντι στους εκβιαστές. Όμως για να δυναμώνει αυτή η αποσύνθεση πρέπει ταυτόχρονα η ΕΕ να ταλαντεύεται απέναντι στην Ελλάδα και για να ταλαντεύεται πρέπει τα πιο αντιλαϊκά από αυτά τα μέτρα να περνάνε και στη Βουλή και στην Διοίκηση ώστε να φαίνεται ότι μπορεί η Ελλάδα να είναι κάπως συνεπής στις υποσχέσεις της. Έτσι τις δίνονται νέα πελώρια δάνεια που προστίθενται στην καταβόθρα του χρέους της που έτσι γίνεται όλο και πιο επικίνδυνο για την συνολική αξιοπιστία της ΕΕ. Επίσης μόνοι αν τα πιο επαχθή για τις μάζες μέτρα περνάνε μετά από τέτοιες θεαματικές «αντιστάσεις» θα μπορούν οι αντιευρωπαίοι Παπανδρέου-Βενιζέλος- Χρυσοχοίδης να περνάνε σε όλη τη Δύση σαν αυτοθυσιακοί και επιδέξιοι θηριοδαμαστές του ελληνικού λαού και να τους δίνονται νέα δάνεια, νέα κουρέματα και νέες πιστώσεις χρόνου.
Το «δεν πληρώνω» και το πραγματικό διεκδικητικό κίνημα του λαού
Μήπως από αυτήν την ανάλυση μας βγαίνει το συμπέρασμα ότι θα πρέπει να γίνει πιο αποτελεσματικό, πιο συνεπές και πιο πλατύ το κίνημα «δεν πληρώνω» των σοσιαλφασιστών; Όχι. Το αντίθετο.
Κατ’ αρχήν το μόνο συνεπές και αποτελεσματικό κίνημα «δεν πληρώνω» που έκαναν οι σοσιαλφασίστες των ΣΥΝ-ψευτοΚΚΕ ήταν αυτό ενάντια στα συγκεκριμένα διόδια που χρηματοδοτούσαν τους αυτοκινητόδρομους που δεν ήταν του Μπόμπολα, του Κόκκαλη και των κινέζων (δες άρθρο του Μαρτίου της Νέας Ανατολής στην ιστοδελίδα με τίτλο: To κίνημα «δεν πληρώνω»:εργαλείο στην υπηρεσία των σαμποτέρ και των κρατικοολιγαρχών). Αυτό το κίνημα το μόνο που πέτυχε ήταν να σταματήσει τους αυτοκινητόδρομους των δυτικών κατασκευαστών δηλαδή έργα πολλών δις και να ρίξει στην ανεργία πολύ κόσμο. Αλλά και αν υποθέσουμε ότι οι σοσιαλφασίστες ήθελαν και το πετύχαιναν να μην πληρώνει κανείς άνθρωπος του λαού νέους φόρους και να μην μειώνεται κανένας μισθός στο δημόσιο ή στον ιδιωτικό τομέα η κατάσταση δεν θα γινόταν καλύτερη για το λαό όσο το πολύπλευρο παραγωγικό σαμποτάζ θα συνεχιζόταν από αυτούς και τους κυβερνητικούς σοσιαλφασίστες. Αντίθετα η κατάσταση θα χειροτέρευε γιατί θα μεγάλωνε ακόμα πιο πολύ το εμπορικό έλλειμμα, το έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών, το δημοσιονομικό έλλειμμα οπότε το συνολικό χρέος της χώρας θα εξακοντιζόταν σε τέτοιο ύψος που θα έκανε ακόμα πιο γρήγορη, πιο εχθρική στους δανειστές και στους λαούς της Ευρώπης και γι αυτό πιο καταστροφική τη χρεωκοπία.
Γι αυτό κανείς δεν πρέπει να συμμετέχει σε κανένα κίνημα των σαμποταριστών, είτε πολιτικό, είτε συνδικαλιστικό, είτε τάχα ανεξάρτητο σαν και αυτό των «αγανακτισμένων» που αποδείχτηκε ότι ήταν το πιο βάναυσα καπελωμένο όλων των εποχών. «Δεν πληρώνω» συν σαμποτάζ είναι η γραμμή της απόλυτης καταστροφής.
Μπορούμε μετά από αυτές τις διευκρινήσεις να προσδιορίσουμε την σωστή γραμμή αντίστασης του λαού. Αυτή η αντίσταση δεν πρέπει να έχει σαν κεντρικό σύνθημα κανενός είδους «δεν πληρώνω» χωρίς ταυτόχρονα το ακόμα πιο καίριο και κεντρικό «όχι στο παραγωγικό σαμποτάζ και στους σαμποταριστές» που έχει σαν θετική του έκφραση το «να επιτραπούν οι παραγωγικές επενδύσεις». Ο μόνος περιορισμός που πρέπει να υπάρχει εδώ σε επίπεδο ουσίας είναι να μην γίνονται οι επενδύσεις με όρους άξονα, δηλαδή λεηλασίας της χώρας και φασισμού στα εργασιακά. Αυτό το κεντρικό σύνθημα θα πρέπει να συνδυάζεται με αυτό που είναι πιο άμεσο στην εμπειρία των μαζών που είναι το «όχι στα μέτρα που εξαθλιώνουν το λαό». Σε αυτά τα μέτρα πρέπει να περιλαμβάνουμε και εκείνα που συντρίβουν τα μεσοστρώματα και δημεύουν την περιουσία τους στο όνομα της απελευθέρωσης της αγοράς μέσα στην κρίση και χωρίς μεταβατικές διατάξεις, όπως γίνεται τώρα με τα ταξί ή προηγούμενα με τα φορτηγά.
Μία από τις ουσιαστικές διαφορές του κινήματος που προτείνουμε- πέρα από την προϋπόθεση του να γράφει στη σημαία του το «όχι στο σαμποτάζ»- από το κίνημα «δεν πληρώνω» ή γενικά «της ανυπακοής» του σοσιαλφασισμού, είναι ότι αυτό δεν έχει ποτέ αληθινό στόχο να πετύχει και γι’ αυτό δεν πετυχαίνει την ανακούφιση του λαού αλλά επικεντρώνεται σε ότι κάνει κακό στην παραγωγή (διόδια) ή χρησιμοποιεί επίτηδες μέθοδες πάλης που καταστρέφουν την παραγωγή αν το αίτημα είναι δίκαιο (πχ ταξί). Επίσης στη φύση αυτών των κινημάτων είναι ο πραξικοπηματισμός που εκτός από το ψευτοΚΚΕ και τον ΣΥΝ εκδηλώνεται χαρακτηριστικά και από το πιο εκλεκτό συνδικαλιστικό τσιράκι του σοσιαλφασισμού, το Φωτόπουλο της ΔΕΗ, που λέει ότι η ΓΕΝΟΠ θα καταργήσει με τις επεμβάσεις της το τέλος ακινήτων. Ένα προοδευτικό κίνημα άρνησης καταβολής φόρων προϋποθέτει την πλατειά υποστήριξη του λαού και την πλατειά οργάνωσή του. Αν τη νίκη την δώσουν οποιοιδήποτε μειοψηφικοί σωτήρες τότε αυτοί θα είναι οι νέοι χειρότεροι δυνάστες, πόσο μάλλον που είναι από τώρα πασίγνωστοι σαν δυνάστες εκεί που ελέω του διακομματικού καθεστώτος έχουν οποιαδήποτε μικρή ή μεγάλη εξουσία. Τέλος και το χειρότερο από πολιτική άποψη είναι ότι τα τέτοιου είδους κινήματα του σοσιαλφασισμού προσδιορίζουν πολιτικά σαν βασικό εχθρό τους την ΕΕ, και όχι την κυβέρνηση που επιτάχυνε τις συνθήκες της χρεωκοπίας και επέλεξε τα χειρότερα μέτρα για την αντιμετώπισής της. Έτσι άμεσα εξυπηρετούνται οι δυνάμεις του νεοναζιστικού άξονα
Ανατροπή των προβοκατόρων ή έξω από την Ευρωζώνη για το καλό της Ελλάδας και της ΕΕ
Στο σημείο αυτό ίσως κάποιοι αναγνώστες μας προβάλουν την εξής αντίρρηση: Αν υποθέσουμε ότι κάποια στιγμή η παραπάνω πολιτική γραμμή μας αρχίζει να πείθει τις μάζες και έτσι δυναμώσει ένα κίνημα ενάντια σε αυτά τα μέτρα και ταυτόχρονα ενάντια στο σαμποτάζ και αυτό το κίνημα φτάσει πρακτικά στο να αλλάξει οριακές πλειοψηφίες στη Βουλή και να ακυρώσει τα αδιέξοδα ή και καταστροφικά μέτρα που απαιτούν οι δανειστές τότε αυτοί θα αντιδράσουν αρνητικά οοπότε θα έχουμε πάλι μια άγρια χρεωκοπία που θα καταστρέψει τη χώρα οπωσδήποτε περισσότερο από όσο καταστρέφεται σήμερα;
Μα αν η πολιτική που προτείνουμε μπορεί να επιδράσει τόσο πολύ στις πολιτικές εξελίξεις ώστε να ακυρώσει τα αδιέξοδα και εξαθλιωτικά μέτρα δεν θα επιδράσει μόνο με το σκέλος της άρνησης αυτών των μέτρων αλλά και με το σκέλος της άρνησης του σαμποτάζ και των σαμποτέρ καθώς και με το σκέλος της πραγματικής ενότητας και όχι της ύπουλης σύγκρουσης με την ΕΕ. Στην ΕΕ περιλαμβάνουμε εκτός από τις κυβερνήσεις, και μάλιστα ακόμα περισσότερο, τους λαούς που έχουν αρχίσει να εξοργίζονται με την Ελλάδα ολόκληρη γιατί δεν είναι εύκολο, ελλείψει διεθνιστικών εργατικών κινημάτων παντού, να διακρίνουν ανάμεσα στο λαό μας και τους δόλιους ηγέτες του. Αν παρ’ όλα αυτά οι χώρες της ΕΖ έχουν απηυδήσει από τα ψέματα αυτών των ηγετών και έχουν υποφέρει αρκετά ώστε να αποφασίσουν να μην στηρίξουν άλλο την Ελλάδα με νέα «δάνεια έναντι μνημονίων» τότε η καλύτερη λύση θα ήταν ένα συναινετικό διαζύγιο με την Ευρωζώνη. Συναινετικό σημαίνει πέρασμα στη δραχμή αλλά με παραμονή στην ΕΕ και συμφωνημένη ισχυρή πιστωτική διευκόλυνση της χώρας μας, ιδιαίτερα των τραπεζών για τη μεταβατική φάση από το Ευρώ στη Δραχμή. Σε μια τέτοια περίπτωση για να μπούμε ξανά στην ΕΖ θα πρέπει να αποδείξουμε ότι μπορούμε να στηριζόμαστε στις δυνάμεις μας και να τελείωνουμε με τις ατέλειωτες απάτες και ασυνέπειες της άρχουσας τάξης μας, έτσι ώστε να κερδίσουμε σταδιακά την εμπιστοσύνη των ευρωπαϊκών λαών. Ταυτόχρονα μια τέτοια έξοδος θα σταματούσε και την μοιραία αυξανόμενη επέμβαση των μεγάλων χωρών της Ευρωζώνης στην οικονομική και πολιτική ζωή της χώρας μας για να υποστηρίξουν το νόμισμά τους από την καταστροφή. Αυτό όμως ταυτόχρονα τις διαφθείρει γιατί βγάζει μέσα από τις αστικές τους τάξεις τα χειρότερα ιμπεριαλιστικά τους σύνδρομα, δηλαδή την εντύπωση ότι μπορούν με διατάγματα να διοικούν άλλες χώρες. Το πιο βασικό ωστόσο για εμας εδώ είναι ότι μια έξοδος από την Ευρωζώνη για ένα αρκετό διάστημα θα επέτρεπε στο λαό μας να δει καθαρότερα την ιστορικά διεφθαρμένη ελληνική αστική τάξη, ιδιαίτερα την ανατολική, που τώρα κρύβει τις ευθύνες της πίσω από την ΕΕ και να την πολεμήσει σαν τέτοια. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι ρωσόδουλοι μας έβαλαν με απάτη στην Ευρωζώνη και μετά έκαναν τα πάντα για να αποδείξουν ότι δεν έπρεπε να είμαστε εκεί. Για όσους καταλαβαίνουν από ρώσικη εισοδιστική πολιτική η εξήγηση αυτής της εισόδου ήταν μία: η Ελλάδα των πρακτόρων ηγετών μπήκε εκεί γεμάτη εκρηκτικά για να ματώσει άσχημα την κατάλληλη στιγμή και την ΕΖ και την ΕΕ και να την υποδουλώσει στον άξονα.
Μα τότε, μπορεί να αναρωτηθεί κανείς, πως θα ήταν δυνατό οι πράκτορες της Ρωσίας που κυβερνάνε διακομματικά την Ελλάδα να δεχτούν συναινετικά μία έξοδο από το Ευρώ πράγμα που θα ματαίωνε τα καταστροφικά εισοδιστικά σχέδια του αφεντικού τους; Πραγματικά αυτό είναι αδύνατο με τους σημερινούς πολιτικούς συσχετισμούς και στην Ευρώπη και στην Ελλάδα ιδιαίτερα με την ρωσόφιλη προεδρία Ομπάμα-Κλίντον στις ΗΠΑ. Αλλά η συνειδητοποίηση των λαών της Ευρώπης και του λαού της Ελλάδας είναι πολύχρονα και σε μεγάλο βαθμό διασυνδεδεμένα προτσές. Δεν μπορούν επ’ άπειρο οι κάθε λογής πράκτορες να ταλαιπωρούν χωρίς αντίπαλο και την Ελλάδα και την ΕΕ. Ή η ΕΕ θα τους απομονώσει ή ο ελληνικός λαός θα τους ανατρέψει. Αν πάντως αυτοί δεν φύγουν απ’ τη μέση τότε είτε συναινετικό είτε βίαιο το διαζύγιο θα είναι απαραίτητο για το καλό και του ελληνικού λαού και των λαών της Ευρώπης.
Τέλος πρέπει να απαντήσουμε εδώ και στην εξής ερώτηση. Αν τώρα δα αύριο κιόλας το κακό, το σαμποταριστικό, το ρώσικο «δεν πληρώνω» πάρει μια οριακή πλειοψηφία στη Βουλή και καταψηφίσει το τελευταίο φριχτό χαράτσι, αυτό θα είναι καλό ή κακό για τη χώρα; Κάθε φωνή που λέει όχι στο χαράτσι ή που καταψηφίζει το χαράτσι ή αρνείται να το πληρώσει δεν θα συνεισφέρει σε αυτήν την καταψήφιση;
Αυτό το δίλημμα έχει μπει σε όλα τα ως τώρα πακέτα μέτρων και έτσι άλλωστε τα ψηφίζουν οι τραγικοί βουλευτές του ΠΑΣΟΚ που πιστεύουν ότι σώνουν τη χώρα από την χρεωκοπία και ταυτόχρονα τρώνε ξύλο από τους σοσιαλφασίστες σαν εθνοπροδότες χωρίς να είναι πολλοί αυτοί που τους υποστηρίζουν. Έχουμε πει ότι οι βουλευτές που ψηφίζουν αυτά τα μέτρα ως τώρα παρόλο που αυτά είναι αρνητικά βρίσκονται σε γενικές γραμμές πιο αριστερά από την σοσιαλφασιστική αντιπολίτευση που τα καταψηφίζει από πολύ πιο δεξιές, αντιευρωπαικές και σαμποταριστικές θέσεις. Όμως δεν θεωρούμε ότι η θετική ψήφος σε αυτά τα μέτρα σώνει τη χώρα από τη χρεωκοπία και γενικά ότι τη βοηθάει. Νομίζουμε αντίθετα ότι η θετική ψήφος, παρατείνει την θανατερή αγωνία της χώρας και την βαθιά άγνοια του λαού για το τι συμβαίνει και το χειρότερο καθησυχάζει, παραπλανά, ταλαντεύει και αποσαθρώνει πολιτικά και οικονομικά την ΕΕ. Αυτό όπως είπαμε είναι σύμφωνο με τους στρατηγικούς σχεδιασμούς του άξονα Ρωσίας Κίνας, ιδιαίτερα της Ρωσίας. Μόνο άλλωστε επειδή είναι σίγουροι για την υπερψήφιση αυτών των μέτρων από τους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ τα καταψηφίζουν όλοι οι άλλοι. Αν κάποιοι ελάχιστοι από τους πασοκτζήδες αποφασίσουν από κάποια ξαφνική έκρηξη αδιεξόδου να τα καταψηφίσουν και υπάρχει κίνδυνος να μην περάσουν από τη Βουλή, τότε είμαστε βέβαιοι ότι θα σηκωθούν να «σώσουν τη χώρα» μερικοί φιλελεύθεροι της ΝΔ με ενθάρρυνση του Σαμαρά ή ακόμα περισσότερο της Μπακογιάννη που έχει πια μάθει και αυτή να κολυμπάει μέσα στο κύριο ρεύμα και γι’ αυτό βρήκε εδώ και καιρό αρκετές δικαιολογίες για να τα καταψηφίζει. Αν η καταψήφιση χάλαγε το ρώσικο παιχνίδι θα σηκωνόταν μέχρι και η Παπαρρήγα να τα ψηφίσει και θάβρισκε μετά τη δικαιολογία. Σημαίνει αυτό ότι αποκλείεται την Τρίτη η αργότερα μια καταψήφιση από τη Βουλή ενός συμφωνημένου μέτρου με την Τρόικα; Όχι δεν αποκλείεται. Κι αυτό όχι γιατί μπορεί να είναι τόσο απρόβλεπτοι οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ αλλά γιατί μπορεί να έχει έρθει η στιγμή που μια τέτοια καταψήφιση θα έχει έτοιμη πίσω της την εξαιρετική για τη Ρωσία και αυτοκτονική για την ΕΕ και μακροπρόθεσμα και για την Ελλάδα συντεταγμένη χρεωκοπία εντός του Ευρώ που ήδη η γερμανική μονοπωλιακή αστική τάξη έχει αποδεχτεί. Δηλαδή οι εθνικοί μας προβοκάτορες θα μπορούν να είναι σε αυτήν την περίπτωση και μπαταχτσήδες και με μόνιμη φωνή ακόμα και με βέτο για το μέλλον του νομίσματος των 350.000.000 ψυχών.
Αλλά κάνουμε όλες αυτές τις υποθέσεις περισσότερο για να φωτίσουμε τις θέσεις μας παρά για να κάνουμε μια πρόβλεψη για το κοντινό πολιτικό μέλλον. Αυτό μόνο που πρέπει να τονίσουμε είναι ότι όσο πιο πολύ ο λαός μας περιμένει λύση από τα κυρίαρχα πολιτικά κόμματα και τις γραμμές τους είναι καταδικασμένος σε μεγάλα και παρατεταμένα μαρτύρια που ούτε μπορεί να φανταστεί. Η χώρα που έμαθε να ζει ανθρώπινα αλλά κατέστρεψε την βιομηχανία της κινδυνεύει να ζήσει έναν εφιάλτη που όμοιό του δεν μπορεί να συναντήσει κανείς ούτε σε ιστορικά φτωχές χώρες ούτε σε χώρες που δέχτηκαν ξένη κατοχή. Στις πρώτες οι λαοί δεν νοιώθουν την στέρηση από ανάγκες που κάποτε ικανοποιούσαν στις δεύτερες ξέρουν τουλάχιστον τον εχθρό που πρέπει να πολεμήσουν. Εδώ μας πέταξαν στους σκορπιούς και κλείσαν και το φως.
Η σωστή σειρά της απάντησης είναι: ανάβουμε το φως και πατάμε τους σκορπιούς.
