Η ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΛΙΒΥΗΣ ΥΠΟ ΤΟΝ ΚΑΝΤΑΦΙ ΠΡΟΚΑΛΕΙ ΡΗΓΜΑΤΑ ΣΤΟΥΣ ΕΠΙΘΕΤΙΣΤΕΣ
Όσο η Λιβύη συνεχίζει να αντιστέκεται στην ιμπεριαλιστική διεθνή επέμβαση, τόσο δυσχεραίνεται η θέση των επιθετιστών. Είδαμε στο προηγούμενο φύλλο της Ν.Α. πώς η φιλοπόλεμη πολιτική των Ομπάμα-Κλίντον προκάλεσε την μεγάλη αντίθεση τoυ αμερικανικού κογκρέσου, που δε συναίνεσε με αυτή. Βουλευτές και των δύο κομμάτων είχαν μάλιστα υποβάλει τότε ψήφισμα αποχώρησης των αμερικανικών στρατευμάτων, που όμως δεν πέρασε με 148 ψήφους υπέρ-265 κατά.
Οι ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές ακολουθούν κι αυτοί μια άκρως επιθετική πολιτική εναέριας επέμβασης στη Λιβύη στο πλευρό της ισλαμοφασιστικής αντιπολίτευσης και θα ήθελαν να επαναλάβουν το ίδιο σκηνικό και στην επίσης διχασμένη Συρία. (Εδώ ο διχασμός οφείλεται στο ότι οι εξεγερμένοι που περιλαμβάνουν και δημοκράτες έχουν ηγεμόνα τους τους ισλαμοφασίστες ενώ το δικτατορικό καθεστώς Άσαντ έχει μαζί του τις κοσμικές θρησκευτικές και εθνικές μειονότητες).
Οι ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές ακολουθούν κι αυτοί μια άκρως επιθετική πολιτική εναέριας επέμβασης στη Λιβύη στο πλευρό της ισλαμοφασιστικής αντιπολίτευσης και θα ήθελαν να επαναλάβουν το ίδιο σκηνικό και στην επίσης διχασμένη Συρία. (Εδώ ο διχασμός οφείλεται στο ότι οι εξεγερμένοι που περιλαμβάνουν και δημοκράτες έχουν ηγεμόνα τους τους ισλαμοφασίστες ενώ το δικτατορικό καθεστώς Άσαντ έχει μαζί του τις κοσμικές θρησκευτικές και εθνικές μειονότητες).
Στη Λιβύη οι δυνάμεις του ρωσοκινεζικού άξονα παίζουν το γνωστό διπλό τους βρώμικο παιχνίδι και είναι ως τωρα οι πιο κερδισμένες γιατί βρίσκονται στο κέντρο της αντιπαράθεσης, δηλαδή έχουν εγκρίνει και ενθαρύνει με την ψήφο τους την επέμβαση αλλά όχι τόσο ανοιχτά όσο η Δύση και βρίσκονται εκεί στο έδαφος για να καρπωθούν τα αποτελέσματά της δυτικής επέμβασης που γίνεται στον αέρα. Η τακτική η Δύση τινάζει την ελιά η Ανατολή μαζεύει τον καρπό προχωράει αν και με προβλήματα. Έτσι οι Ρώσοι από τη μια ελέγχουν σε σημαντικό βαθμό τους ισλαμοφασίστες της Βεγγάζης από τα μέσα ενώ από την άλλη διατηρούν –σαν ανατολικός Πούτιν και όχι σαν «δυτικός» Μεντβέντεφ- σημαντικές γέφυρες με τον Καντάφι που δεν τους συμπαθεί. Καμιά φορά μάλιστα αυτός τους κατηγορεί κι όλας, αλλά γενικά δεν τους αντιμετωπίζει σαν εχθρούς. Η Ρωσία περιμένει ο Καντάφι να εξοντωθεί ή να κουρελιαστεί από τη Δύση και η ίδια να εξαρτήσει τους διαδόχους του που θα τα φτιάξουν με την ισλαμοφασιστική Βεγγάζη και τελικά η Ρωσία και η Κίνα θα είναι οι διαμεσολαβητές επικυρίαρχοι. Η χοντρόπετση και μυωπική Δύση δεν έχει καταλάβει τίποτα από όλο αυτό το παιχνίδι και οι μικροιμπεριαλιστές της Γάλλοι και Άγγλοι και μπήκαν σε αυτό μήπως και κερδίσουν λίγο πετρέλαιο. Τελικά θα το χάσουν ενώ είχαν ως τώρα στη Λιβύη του Καντάφι μια κάπως ακριβή αλλά σίγουρη τροφοδοσία σε εξαιρετικής ποιότητας υδρογονάνθρακες.
Ωστόσο, φωνές της λογικής έχουν ακουστεί και στην Ευρώπη, προερχόμενες όμως κυρίως από τις μικρές ανατολικές χώρες της Ένωσης. Η πολύπαθη από τη ρώσικη κατοχή Τσεχία χωρίστηκε στα δύο. Η ταλάντευση της τσέχικης πολιτικής ηγεσίας έγινε ιδιαίτερα έκδηλη στην ασταθή στάση του υπουργού των εξωτερικών, Κάρελ Σβάρτσενμπεργκ. Αυτός αρχικά είχε ακολουθήσει την αγγλογαλλική γραμμή-ίσως και υπό την επήρεια του ρωσόδουλου πρόεδρου της χώρας Κλάους- και είχε ζητήσει την τιμωρία του Καντάφι, αμέσως άλλαξε θέση ζητώντας από τη Δύση να μείνει μακριά από τη βορειοαφρικανική χώρα. Μια βδομάδα αργότερα και ύστερα από νέες πιέσεις δήλωσε ότι θα υποστήριζε μια δυτική επέμβαση μόνο σε περίπτωση μιας επαπειλούμενης καταστροφής. Στις 20/3 ζήτησε από την Ευρώπη να μην επέμβει «πολύ δυνατά» λέγοντας ότι «Αν πέσει ο Καντάφι, τότε θα υπάρξουν μεγαλύτερες καταστροφές στον κόσμο. Δεν έχει νόημα για κανέναν αν επέμβουμε εκεί φωναχτά, απλά για να αποδείξουμε τη δύναμή μας». Την επομένη, δήλωσε ότι η χώρα του είναι έτοιμη να συμμετάσχει στην επιχείρηση εάν της ζητηθεί. Όμως το καλό του Σβάρτσενμπεργκ ήταν το ξεμπρόστιασμα της ύπουλης ρωσοκινεζικής στάσης. Τόσο ο Σβάρτσενμπεργκ – όσο και ο εν ενεργεία υπουργός άμυνας Βόντρα – χαρακτήρισαν «υποκρισία τη θέση Ρωσίας και Κίνας, που κριτικάρουν τις εναρκτήριες αεροπορικές επιθέσεις στη Λιβύη αλλά δεν έβαλαν βέτο στην απόφαση του ΟΗΕ που επέτρεψε την επίθεση» (βλ. Prague Daily Monitor 21/3,
Πέρα από τη ρωσική βρώμικη στάση, στο διαμεσολαβητικό παιχνίδι έχει πλέον μπει χοντρά και η Κίνα, η οποία διεξήγαγε συνομιλίες στο Πεκίνο με τον πρόεδρο του Μεταβατικού Εθνικού Συμβουλίου των εξεγερμένων ισλαμοφασιστών Μαχμούντ Τζιμπρίλ, τον οποίο δια στόματος πρωθυπουργού χαρακτήρισε σαν μια «σημαντική πολιτική δύναμη» και σαν «ένα σημαντικό εταίρο διαλόγου» (Financial Times, 22/6). Αυτό βέβαια δεν την εμπόδισε καθόλου να διεξάγει παρόμοιες συνομιλίες, νωρίτερα τον ίδιο μήνα, με τον πρωθυπουργό του καθεστώτος Καντάφι, αλ-Ομπέιντι. Ας σημειωθεί εδώ ότι η Κίνα διατηρεί μεγάλα οικονομικά συμφέροντα στη Λιβύη, και συγκεκριμένα έχει αναλάβει πάνω από 50 μεγάλα κατασκευαστικά έργα συνολικής αξίας 18,8 δις δολαρίων, ιδιαίτερα στις πετρελαϊκές υποδομές.
Το Ιράν παρουσιάζει από μια άλλη πλευρά από ότι η δημοκρατική Τσεχία, μια επίσης σοβαρή διχογνωμία ανάμεσα στον φιλο-κανταφικό ανώτατο ηγέτη Αλί Καμενέι και στον αντι-Καντάφι ρωσόδουλο πρόεδρο Αχμαντινετζάντ. Ο πρώτος, που ακολουθεί όπως έχουμε επισημάνει έναν γενικά τριτοκοσμικό σοβινοφασιστικό προσανατολισμό, έχει συνδράμει το καθεστώς Καντάφι με διάφορους τρόπους για να αντιπαρατεθεί στον «άξονα του κακού ΗΠΑ-Γαλλίας-Ηνωμένου Βασιλείου» δείχνοντας τουλάχιστον κάποια συνέπεια με την γενική αντιδυτική αν και από αντιδραστική πλευρά πολιτική του. Μέσα στο Μάη για παράδειγμα έδωσε εντολή στη δύναμη Αλ-Κοντς των Φρουρών της Επανάστασης να εξοπλίσουν την Τρίπολη με πυραύλους εδάφους-εδάφους και εδάφους-αέρα καθώς και με εκτοξευτές οβίδων, ενώ μια μικρή ομάδα πασνταράν βρίσκεται εκεί για να συμβουλεύει το καθεστώς Καντάφι σε ζητήματα επίβλεψης των επικοινωνιών και πληροφοριών. Το ίδιο φιλική εμφανίζεται η πολιτική Καμενέι απέναντι στο καθεστώς Άσαντ στη Συρία, η οποία αποτελεί και σταυροδρόμι για τη μεταφορά των ιρανικών όπλων στο εξωτερικό. Αντίθετα, η φιλορώσικη ιρανική προεδρία Αχμαντινετζάντ ακολουθεί πιστά τα ρωσικά σχέδια εκδίωξης του Καντάφι και του Άσαντ κι αυτός είναι ένας λόγος της όξυνσης της εσωτερικής πολιτικής κόντρας ανάμεσα στους δύο ισχυρούς άντρες. Είδαμε λοιπόν το Μάη τον Καμενέι να καταγγέλλει την απόπειρα Αζμαντινετζάντ να αναλάβει το υπουργείο πετρελαίου – και έτσι να προεδρεύσει ο ίδιος στη συνδιάσκεψη του ΟΠΕΚ στη Βιέννη – σαν πραξικοπηματική και να την ματαιώνει. Ένα άλλο σημείο τριβής υπήρξε η εκδίωξη του αρχηγού ασφαλείας Χέινταρ Μοσλεχί από τον πρόεδρο χωρίς να προηγηθεί κανενός είδους συνεννόηση με τον Καμενέι. Αυτό εξόργισε τον τελευταίο που τελικά επανέφερε το Μοσλεχί στα καθήκοντά του (βλ. The Associated Press, 20/5).
Βλέπουμε λοιπόν πως η αντίσταση της Λιβύης έχει προκαλέσει ρωγμές κόμα και στο ευρύτερο στρατόπεδο του βαθύτερου επιθετιστή, αλλά αυτό που θα καθορίσει τελικά την έκβαση της παγκόσμιας αντιπαράθεσης πάνω στο λιβυκό ζήτημα (πέρα από τη μάχη σε στρατιωτικό επίπεδο) είναι η στάση που θα κρατήσει η μεγάλη πλειονότητα των κρατών του Τρίτου κόσμου, τμήμα του οποίου αποτελεί και η ίδια η Λιβύη. Πολλές απ’ αυτές τις χώρες, ιδίως οι αφρικανικές, αρνούνται μέχρι σήμερα να δεχτούν μία βασική προϋπόθεση που βάζει ο ρωσοκινεζικός άξονας στις όποιες προσπάθειες διαμεσολάβησης: την άμεση αποχώρηση του Καντάφι και του στενού του κύκλου από την εξουσία. Στην πραγματικότητα, τα κράτη που το υποστηρίζουν αυτό ολοένα και λιγοστεύουν. Μια μεγάλη μάχη διεξάγεται αυτό τον καιρό στον Οργανισμό της Αφρικανικής Ένωσης πάνω στο ζήτημα με τον ρωσόφιλο αιθίοπα δικτάτορα Ζενάουι να επιμένει ως προς την αποχώρηση ενώ ο γενικά δημοκρατικός πρόεδρος της Ουγκάντας Μουσεβένι να τάσσεται κατά (Μοντ, 8/7).
Στα τέλη Ιούνη η Ρωσία έδωσε την υποστήριξή της σε ένα σχέδιο εξόδου από την κρίση που παρουσίασε η Αφρικανική Ένωση και που μεταξύ άλλων προβλέπει την ανάπτυξη διεθνούς ειρηνευτικής δύναμης υπό τις διαταγές του Σ.Α. του ΟΗΕ. Πιθανά αυτό το σχέδιο να ειναι αποτελεσμα της δύσκολης θέσης στην οποία έχουν έρθει οι επιθετιστές και η Ρωσία δεν θέλει να τα χάσει όλα. Πάντως επέμβαση του Συμβούλιου Ασφαλείας του ΟΗΕ σημαίνει ότι η Ρωσία και η Κίνα θα κάνουν σχεδόν ότι θέλουν στη Λιβύη με δεδομένη την αντι-Κανταφι λύσσα του Ομπάμα και το δικό τους βέτο στο Συμβούλιο Ασφαλείας. Από όσο ξέρουμε ο Καντάφι δεν έχει δεχτεί αυτό το σχέδιο γιατί στρατιωτικά οι ισλαμοφασίστες προχωράνε πολύ αργά, όμως διαπραγματεύεται εδώ και δυο μήνες γιατί και αυτός έχει δυσκολευτεί πολύ στον ανεφοδιασμό του. Ο Καντάφι διαπραγματεύεται την αποχώρηση του αν οι προστάτες των ισλαμοφασιστών δεχτούν να έρθει ο γιος του Σαίφ στη εξουσία πράγμα που αυτοί δεν δέχονται. Επίσης η προσφορά του επικεφαλής της κυβέρνησης των στασιαστών, Αμπντουλγιαλίλ, στον Καντάφι να διαλέξει εάν θέλει να φύγει απ’ τη χώρα ή να παραμείνει κάτω από διεθνή επίβλεψη διαψεύστηκε αμέσως από τον κυβερνητικό εκπρόσωπο Γκόγα, που επέμεινε ότι η κατάσταση είχε αλλάξει μετά την έκδοση απόφασης του διεθνούς ποινικού δικαστηρίου ενάντια στον Καντάφι (El Pais, 11/7). Γενικά πάντως υπάρχει αδιαλλαξία από πλευράς εξεγερμένων.
Ενόψει της έκβασης του πολέμου και συνακόλουθα των διαπραγματεύσεων που θα κρίνει το μέλλον της Λιβύης, και μαζί με αυτό, το μέλλον της ενεργειακά εξαρτημένης από τον άξονα και απειλούμενης με ενεργειακή ασφυξία Ευρώπης, οι ρώσοι και οι κινέζοι σοσιαλναζί ενισχύουν την παρέμβασή τους στα εσωτερικά της χώρας, πλασαρισμένες καλά από τους πολύτιμους συμμάχους τους μέσα στην ευρύτερη περιοχή που και αυτοί παίζουν το διπλό παχνίδι του αφεντικού τους. Μάλιστα ο καθένας ειδικεύεται σε ένα ρόλο. Πχ η Τουρκία του Ερντογάν παίζει το ισλαμοφασιστικό χαρτί της Βεγγάζης και πρόσφατα κάλεσε για πρώτη φορά τη Ρωσία και την Κίνα να συμμετάσχουν στην αμερικανοκυριαρχούμενη ως τώρα σύνοδο της Διεθνούς Ομάδας Επαφής για τη Λιβύη που πραγματοποιείται στην Κωνσταντινούπολη (Καθημερινή, 12/7). Τον ίδιο ρόλο παίζει και το Κατάρ, η βάση της ρώσικης Αλ Τζαζίρα. Αντίθετα η Νότια Αφρική επειδή δουλεύει μέσα στην φιλοκανταφική Οργάνωση Αφρικανικής Ένωσης παίζει περισσότερο κάνοντας το φίλο στον Καντάφι. Αυτό είναι κατά τη γνώμη μας το νόημα της δήλωσης του νοτιοαφρικανού προέδρου και υποτακτικού των ρώσων χίτλερ, Τζάκομπ Ζούμα, ότι: «Έχουμε ζητήσει από το ΝΑΤΟ να πείσει το Εθνικό Μεταβατικό Συμβούλιο [ΕΜΣ, την εσωτερική αρχή των εξεγερμένων] να παραιτηθεί από προηγούμενους πάγιους όρους που θα ξαναέκαναν δύσκολη, αν όχι ανέφικτη, την εισαγωγή μιας διαδικασίας διαπραγμάτευσης».
Πραγματικά ο λιβυκός λαός και η ηγεσία του υπό τον Καντάφι πρέπει να παλαίψουν πολύ σκληρά για να μπορέσουν να αντέξουν αυτήν την τανάλια του πιο επιδέξιου, αδίστακτου και διπρόσωπου ιμπεριαλισμού που έχει γνωρίσει ο κόσμος και που η βασική ικανότητά του είναι μία: να κινητοποιεί τους πάντες εναντίον εκείνου που κάθε φορά θέλει να εξοντώσει και η ίδια να στέλνει στεφάνι στην κηδεία του. Αν τα καταφέρουν οι λύβυοι να αντέξουν και να δράσουν και οι ίδιοι μετωπικά θα δυναμώσουν τα ρήγματα στο μέτωπο του εχθρού τους και να σωσουν ένα μεγάλο μέρος από την ύπαρξή τους και την ανεξαρτησία τους. Οι Γεωργιανοί, οι Βόσνιοι, και οι Αφγανοί κάτι εχουν να μας πουν γι αυτό.
