ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΉ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΠΑΛΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΩΝ ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ
Η πρακτική ελληνική καθεστωτική απάντηση στη χρεωκοπία είναι μία παρόλες τις χίλιες αποχρώσεις της: ότι το ελληνικό χρέος οφείλουν να το μοιραστούν λίγο ή πολύ, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο οι υπόλοιπες ευρωπαίκές χώρες.
Αυτή τη θέση δεν την αποδέχονται οι πιο σταθερές δημοσιονομικά χώρες του ευρωπαϊκού βορρά και πρώτη η Γερμανία. Όμως την αποδέχονται και την προωωθούν οι χρεωμένες χώρες του Νότου. Αυτή η διαφωνία αποτελεί ήδη ένα αντικειμενικό ρήγμα στην πολιτική συνοχή της ΕΕ το οποίο το προκάλεσε και το διευρύνει αργά αλλά σταθερά η συνειδητή πολιτική εκβιασμού προς την ΕΕ, ιδιαίτερα προς την Γερμανία που ακολουθεί καθ υπόδειξη της πουτινικής Ρωσίας το ελληνικό ηγετικό διακομματικό απαράτ. Ο εκβιασμός είναι: «ή μας δανείζετε φτηνά όπως φτηνά δανειζόσαστε και εσείς οι αξιόπιστες βόρειες χώρες ή χρεωκοπούμε τώρα δα και παίρνουμε στον τάφο μας και το ευρώ σας και την ενωμένη σας Ευρώπη» Η συγκεκριμένη μορφή που παίρνει αυτός ο εκβιασμός είναι η διακομματική ελληνική απαίτηση (και μάλιστα με το μάζεμα υπογραφών σε διευρωπαίκό επίπεδο) για την έκδοση ενός ευρωομολόγου, δηλαδή για μια θεσμική κατοχύρωση ενός κοινού πανευρωπαϊκού ταμείου που θα δανείζεται χρήματα από παντού για να τα δανείζει με χαμηλά επιτόκια στις πιο υπερχρεωμένες χώρες της ΕΕ. Το επιχείρημα είναι ότι έτσι αυτές οι χώρες δεν θα γίνονται μεμονωμένα στόχος κερδοσκοπικών επιθέσεων και δεν θα χρεωκοπούν σαν αποτέλεσμα αυτών των επιθέσεων πράγμα που θα μπορούσε να έχει σαν αλυσιδωτή συνέπεια την χρεωκοπία της ίδιας της ευρωζώνης και τη διάλυσή της.
Ο ευρωπαϊκός Βορράς και βασικά η Γερμανία αρνούνται ως τώρα το ευρωομόλογο δηλαδή αρνούνται να δανείζει κεντρικά η ΕΕ με χαμηλό επιτόκιο τις χώρες που έχουν μεγάλα χρέη και ελλείματα, πολύ μεγαλύτερα από αυτά που επιβάλλουν οι ευρωπαίκές συνθήκες, γιατί κάτι τέτοιο θα σήμαινε ότι η Ευρώπη θα έπρεπε να αυξήσει το συνολικό δικό της μέσο χρέος σε όλο και ψηλότερα επίπεδα για να ελαφρώσει τη θέση χωρών που δεν σέβονται τις κοινές δημοσιονομικές δεσμεύσεις και τελικά ότι έτσι θα κινδύνευε με αδυνάτισμα της αξιοπιστίας του Ευρώ και τελικά με κατάρρευση της πολιτικής συνοχής της ΕΕ και της ΟΝΕ που σήμερα στηρίζεται στην αξιοπιστία αυτή.
Το βασικό πρόβλημα με το όποιο κεντρικό ευρωπαίκό χρέος
Αυτή η αύξηση του μέσου δημόσιου χρέους είναι πραγματικά μια δοκιμασμένη μέθοδος αστικού προσωρινού ξεπεράσματος μιας οικονομικής κρίσης σε μια χώρα. Όμως η ΕΕ δεν είναι μια χώρα. Είναι ένα άθροισμα χωρών που η κάθε μία από αυτές ασκεί τη δικιά της δημοσιονομική πολιτική. Απλά η κάθε μία από αυτές έχει εκχωρήσει σε όλες τις άλλες την νομισματική της πολιτική Το σκληρό Ευρώ (σκληρό με την ευρύτερη έννοια της μη υπερχρέωσης του συνόλου της Ευρωζώνης) είναι μια οικονομική και πολιτική αναγκαιότητα για την ΟΝΕ και την ΕΕ γενικότερα μόνο επειδή δεν υπάρχει πολιτική ενοποίηση της Ευρώπης και της ΟΝΕ. Γι αυτό το λόγο δεν είναι μόνη της η Γερμανία όταν ζητάει επιμονή στη σκληρό Ευρώ και έχει μαζί της όλες τις χώρες που δεν έχουν μεγάλα ελλείματα και χρέη.
Γιατί είναι μια αναγκαιότητα το σκληρό Ευρώ περισσότερο από ότι είναι αναγκαιότητα το σκληρό δολλάριο ή το σκληρό γιεν η το σκληρό ελβετικό φράγκο για τις αντίστοιχες χώρες;
Είναι για τον εξής λόγο: Αν οι ΗΠΑ δανειστούν χρήμα από άλλες χώρες ή από το εσωτερικό τους εκδίδοντας κρατικά ομόλογα ή τυπώνοντας νέο νόμισμα, οπότε έτσι θα μεγαλώσει πολύ το δημόσιο χρέος τους, το δολλάριο δεν θα αδυνατίσει πολύ. Τι σημαίνει δεν θα αδυνατίσει πολύ; Σημαίνει ότι οι χώρες που δανείζουν τις ΗΠΑ αλλά και οι πολίτες που συναλλάσονται σε δολλάρια μέσα και έξω από τις ΗΠΑ πιστεύουν ότι έχουν εγγυημένα τα λεφτά τους από το αμερικάνικο κράτος και την εκδοτική του αρχή, την ομοσπονδιακή του Τράπεζα ακόμα και αν μεγαλώσει σημαντικά το αμερικάνικο κρατικό χρέος, όπως ήδη έχει συμβεί. Δηλαδή πιστεύουν ότι το αμερικάνικο κράτος σε κάθε περίπτωση θα ακολουθήσει μια κεντρική οικονομική και νομισματική πολιτική σε όλη την επικράτειά του και σε όλο τον κόσμο τέτοια που δεν θα επιτρέψει σε αυτό το χρέος να γίνει πελώριο οπότε δεν θα χρειαστεί η κεντρική κυβέρνηση να να ζητήσει περικοπή του εξωτερικού χρέους σε βάρος των πιστωτών της. Δηλαδή πιστέυουν ότι το δολλάριο δεν θα ξεφτιλιστεί ποτέ, οπότε όσοι έχουν δολλάρια ή ομόλογα δεν θα χάσουν σε αντίστοιχο βαθμό τα λεφτά τους. Η κεντρική οικονομική και νομισματική πολιτική που μπορεί να εφαρμόσει μια χώρα έχει δεκάδες μορφές και περιλαμβάνει άπειρες δυνατότητες μέτρων που να συντείνουν όλα στη μείωση του χρέους πχ: να πάρει μέτρα βιομηχανικής ανάπτυξης και ανάπτυξης των εξαγωγών, μέτρα αύξησης των δημόσιων έργων και της έρευνας, μείωση των εξοπλισμών, αύξηση της φορολογίας κλπ. Χάρη λοιπόν στην πίστη τους στο συγκεντρωτικό αμερικανικό κράτος οι δανειστές θα συνεχίζουν να δανείζουν τις ΗΠΑ και δεν θα ζητήσουν ξαφνικά πίσω τα λεφτά τους ούτε αυτοί που συναλλάσονται σε δολάρια θα τα ξεφορτωθούν για να αγοράσουν άλλα νομίσματα που τα θεωρούν πιο ισχυρά από το δαλάριο. Έτσι αυτό θα παραμείνει ένα ισχυρό νόμισμα ακόμα και με πολύ μεγάλα ελλείμματα του εμερικανικού κράτους.
Τι θα συμβεί τώρα αν αυξηθεί το δημόσιο χρέος ή το κρατικό έλλειμμα στις χώρες τις ΟΝΕ; Αν αυτό συμβεί τότε οι δανειστές στους οποίους θα απευθυνθεί η ευρωπαϊκή άρχουσα τάξη είτε εκδίδοντας ένα ευρωπαϊκό ομόλογο είτε τυπώνοντας πληθωριστικό χρήμα είτε και τα δύο ταυτόχρονα για να καλύψει το έλλειμμα, δεν θα είναι σε θέση να δανείσουν την ΕΕ ή την ΟΝΕ με τους όρους που θα δανείζουνε τις ΗΠΑ αλλά πολύ δυσμενέστερους. Δηλαδή είτε θα την δανείζουν με ψηλότερα επιτόκια, είτε θα ξεφορτώνονται τα Ευρώ για να αγοράζουν άλλα νομίσματα που τα εκδίδουν ισχυρά κράτη. Αυτό γιατί δεν θα έχουν εμπιστοσύνη ότι θα πάρουν πίσω τα λεφτά τους ή ότι το Ευρώ δεν θα καταποντιστεί κάποια στιγμή. Και δεν θα έχουν εμπιστοσύνη γιατί δεν υπάρχει μια κεντρική οικονομική και νομισματική πολιτική στην ΕΕ και στην ΟΝΕ επειδή δεν υπάρχει σήμερα ένα συγκεντρωτικό ευρωπαϊκό κράτος που να μπορεί να εφαρμόσει με σαφή τρόπο μια οποιαδήποτε κοινή νομισματική, δημοσιονομική και αναπτυξιακή πολιτική. Ενώ υπάρχει δηλαδή ένα ομοσπονδιακό κράτος των πολιτειών των ΗΠΑ δεν υπάρχει ένα ομοσπονδιακό κράτος της ΕΕ. Δεν μπορούν δηλαδή ούτε τα Συμβούλια Αρχηγών των κρατών της ΕΕ και της ΟΝΕ, ούτε η Κομισιόν, ούτε η Ευρωπαίκή Κεντρική Τράπεζα να επιβάλουν μια οποιαδήποτε κεντρική και υποχρεωτική για όλα τα κράτη κοινή οικονομική πολιτική στην ΕΕ όπως μπορεί να το κάνει η αμερικανική κυβέρνηση για όλες τις πολιτείες των ΗΠΑ.
Η δημοσιονομική σταθερότητα και το σκληρό Ευρώ αποτελούν όρο ύπαρξης για την πολιτικά ελάχιστα ενωμένη ΕΕ
Σε αντιστάθμιση λοιπόν αυτής της αδυναμίας που είναι εγγενής με τον τρόπο συγκρότησης της ΕΕ και της ΟΝΕ, δηλαδή με το ότι στις χώρες της ΕΕ-ΟΝΕ η οικονομική ένωση έχει προχωρήσει πολύ ενώ η πολιτική έχει μείνει πίσω αντίθετα από ότι συμβαίνει στις ΗΠΑ και σε κάθε άλλο ομοσπνδιακό κράτος, η ΕΕ και ιδιαίτερα η ΟΝΕ αποφάσισαν να μην έχει ποτέ καμιά επί μέρους χώρα της ΕΕ ψηλά ελλείματα και χρέη. Με αυτόν τον τρόπο ποτέ σαν σύνολο η ΕΕ και η ΟΝΕ δεν θα είχαν ψηλά ελλείματα και χρέη οπότε όλες οι χώρες τη ΕΕ, και πιο πολύ εκείνες της ΟΝΕ, θα δανείζονταν εύκολα και φτηνά στις διεθνείς αγορές, οπότε και το Ευρώ δεν θα ήταν ποτέ πληθωριστικό αλλά ένα αξιόπιστο, δηλαδή ένα σκληρό νόμισμα. Έτσι θα διασφαλιζόταν πάντα εκτός από την οικονομική και η όποια εύθραυστη ακόμα πολιτική ενότητα της ΟΝΕ και από εκεί της ΕΕ. Αυτή η δέσμευση κάθε ευρωπαϊκής χώρας για να μην υπάρξει ποτέ ένα πληθωριστικό Ευρώ, κατοχυρώθηκε και καταστατικά με τη συνθήκη του Μάαστριχτ σύμφωνα με την οποία δεν επιτρέπεται τα χρέη της κάθε χώρας να ξεπεράσουν ένα ορισμένο όριο (3% του ΑΕΠ για το δημοσιονομικό έλλειμμα και 60% του ΑΕΠ για το χρέος). Επίσης για αυτό το λόγο, δηλαδή για τη μη υπερχρέωση συνολικά της Ευρωζώνης, θεσμοθετήθηκε ότι δεν επιτρεπόταν σε ένα ευρωπαίκό κράτος να χρηματοδοτεί ένα άλλο δανείζοντάς το με επιτόκια χαμηλότερα της διεθνούς αγοράς ώστε να μην διαχέεται το έλλειμα μίας χώρας μέσα στα άλλα ευρωπαίκά κράτη και έτσι τελικά να μην αυξάνεται το μέσο χρέος του συνόλου των ευρωπαϊκών χωρών. Αυτοί οι περιορισμοί αφαιρούν από κάθε χώρα της ΕΕ το πλεονέκτημα να χρηματοδοτεί την ανάπτυξή της ή να ξεπερνάει τις δυσκολίες μιας φάσης με σημαντική προσφυγή στον εξωτερικό δανεισμό, όπως μπορεί να το κάνουν πχ οι ΗΠΑ, ενώ το κοινό νόμισμα δεν της έδινε τη δυνατότητα που έχουν άλλα κράτη να αυξάνουν την ανταγωνιστικότητά τους και την ανάπτυξή τους υποτιμώντας το νομίσμά τους. Στην πραγματικότητα αυτό το υποχρεωτικά και μόνιμα σκληρό Ευρώ ήταν και είναι το τίμημα γιατί δεν προχωρούσε η πολιτική ενοποίηση της Ευρώπης αλλά έμενε όλο και πιο πίσω από την οικονομική ενοποίηση της.
Μέχρι τώρα αυτό το σύστημα λειτουργούσε αρκετά καλά οπότε το κεντρικό νόμισμα, το Ευρώ δεν χρειαζόταν άμεσα να έχει πίσω μια κεντρική κοινή οικονομική πολιτική, ή αλλιώς η κοινή νομισματική πολιτική μπορούσε να μένει χωρίς μια κοινή δημοσιονομική και αναπτυξιακή, αλλά και τελικά μια κοινή γενική οπότε και εξωτερική πολιτική. Δηλαδή η δημοσιονομική και αναπτυξιακή πολιτική έμειναν αποκλειστικά στα χέρια κάθε ξεχωριστής χώρας με την προυπόθεση να γίνονται σεβαστά κάποια δημοσιονομικά αριθμητικά όρια.
Έτσι η ΟΝΕ έχει μια εκδοτική τράπεζα που τυπώνει Ευρώ, την ΕΚΤ (Ευρωπαική Κεντρική Τράπεζα) όπως οι ΗΠΑ έχουν μια αμερικάνικη ομοσπονδιακή τράπεζα που τυπώνει δολάρια. Η διαφορά ήταν ότι η ΕΚΤ δεν έχει πίσω της μια κυβέρνηση ενώ η FED έχει πίσω της την αμερικανική κυβέρνηση. Αυτό σημαίνει ότι αν η πολιτεία της Καλιφόρνιας κάποια στιγμή κηρύξει πτώχευση το αμερικανικό κράτος θα σπεύσει να τη σώσει δίνοντάς της χρήμα με το πιο χαμηλό επιτόκιο που θέλει και χρησιμοποιώντας ταυτόχρονα όλα τα εργαλεία της κεντρικής αμερικανικής οικονομικής πολιτικής στη δοσμένη πολιτεία. Αν χρεωκοπούσε αντίθετα μια Ελλάδα, η μια Ιρλανδία η ΕΕ δεν θα μπορούσε να τη σώσει ασκώντας μια ανάλογη κεντρική ευρωπαίκή πολιτική δανεισμού της και τότε η ΕΕ, η ΟΝΕ, και το Ευρώ θα είχαν ένα πολύ-πολύ σοβαρό πρόβλημα, ένα πρόβλημα οικονομικό και, κυρίως ένα πρόβλημα πολιτικό.
Ποιοι φταίνε που δεν έχει μια κοινή δημοσιονομική και αναπτυξιακή πολιτική η ΕΕ και ειδικά η ΟΝΕ; Μα φταίνε οι πιο στενόμυαλοι ευρωπαίοι εθνικιστές και κυρίως όλοι αυτοί οι φαιοκόκκινοι φίλοι της Ρωσίας και που επί 30 χρόνια αρνούνται να υπάρχει μια κεντρική ευρωπαίκή κυβέρνηση, ένα ευρωπαίκό σύνταγμα οπότε και μια ευρωπαϊκή συνταγματική ομοσπονδία για να μην χαθεί τάχα η εθνική κυριαρχία κάθε ξεχωριστής χώρας. Λες και σε μια δημοκρατική ένωση σαν την σημερινή ΕΕ, την πιο δημοκρατική και εθελοντική ένωση αστικών κρατών που υπήρξε ποτέ, δεν υπάρχει δυνατότητα εθνικής έκφρασης των λαών και των χωρών ή αντίθετα λες και υπήρξε καμιά αδύναμη ή και δυνατή ξεχωριστή ευρωπαίκή χώρα που δεν γεύτηκε τον αιώνα που πέρασε τη φασιστική δικτατορία της δικιάς της αστικής τάξης ή την δικτατορία κάποιας άλλης αστικής τάξης ή τον οικονομικό έλεγχο κάποιου άλλου ιμπεριαλισμού-ηγεμονισμού.
Η εκμετάλλευση από τον Παπανδρέου της βασικής εσωτερικής αντίφασης της ΕΕ για την αποσταθεροποίηση της
Αλλά πέρα από το ποιος φταίει για την κεντρική πολιτική αδυναμία της ΕΕ το μεγάλο ζήτημα είναι ότι κανένα κράτος εντός της ΕΕ δεν είχε το δικαίωμα να φτάσει σε υπερβολικά ελλείματα και χρέη χωρίς να βάλει σε κίνδυνο όλο το ευρωπαϊκό οικοδόμημα. Γι αυτό το λόγο θεσμοθετήθηκαν από την αρχή της ΟΝΕ -όσο αυτό ήταν δυνατό χωρίς να θίγεται η εσωτερική κυριαρχία της κάθε χώρας - αυστηροί κεντρικοί ευρωπαϊκοί μηχανισμοί ελέγχου του χρέους και του ελλείματος της. Αυτούς τους μηχανισμούς εξαπάτησε συστηματικά η ελληνική άρχουσα ρωσόδουλη συμμορία αρχίζοντας από τον Σημίτη που έβαλε τη χώρα στην ΟΝΕ με ψεύτικα στοιχεία, συνέχισε με τον Καραμανλή τον Β που μεγάλωσε το χρέος δυναμώνοντας το παραγωγικό σαμποτάζ και τη διαφθορά και τέλειωσε με τον μεγαλύτερο προβοκάτορα πρωθυπουργό όλων των εποχών, τον Γ. Παπανδρέου που ανέλαβε να διαφημίσει και να φουσκώσει το έλλειμμα και το χρέος που βρήκε ματαιώνοντας κάθε μεγάλο έργο, πανικοβάλοντας τις αγορές και απογειώνοντας τα επιτόκια δανεισμού της χώρας για να την οδηγήσει σε αδήλωτη χρεωκοπία. Ο στόχος του ήταν διπλός: ο πρώτος στόχος ήταν τοπικός, να παραδώσει φτηνά την ουσιαστικά πτωχευμένη Ελλάδα σαν την πρώτη οικονομική και πολιτική βάση του νεοναζιστικού άξονα Ρωσίας- Κίνας στην ΕΕ, ο δεύτερος και κυριότερος ήταν να αποσταθεροποιήσει οικονομικά και πολιτικά την Ευρωζώνη και τελικά να την διασπάσει πολιτικά για λογαριασμό και με τη βοήθεια της ρώσικης και της κινέζικης διπλωματίας.
Αυτός ο δεύτερος στόχος φαίνεται υπερβολικά φιλόδοξος για μια μικρή χώρα, όμως σε μεγάλο βαθμό αυτός έχει επιτευχθεί με τον ευρωπαίκό ακήρυχτο πολιτικό εμφύλιο Βορρά-Νότου που πυροδότησε η αδήλωτη χρεωκοπία της Ελλάδας και η απαίτησή της να διασωθεί θεσμικά από την ΕΕ. Στην πραγματικότητα αυτό που είναι υπερβολικό και που το εκμεταλλεύονται τα τσιράκια του Κρεμλίνου είναι το εύρος της θεμελιακής αντίφασης ένας οικονομικός γίγαντας σαν την ΕΕ να έχει τόσο χαμηλό βαθμό πολιτικής ενοποίησης, δηλαδή να είναι ένας πολιτικός νάνος. Αυτήν την αντίφαση διεύρυνε όσο μπορούσε η Ρωσία βάζοντας για δεκαετίες τους πράκτορές της να οργανώνουν σε όλες τις χώρες εθνικιστικά κινήματα ενάντια στα ευρωπαικά συντάγματα και συμφωνίες και μετά αξιοποίησε την διευρυμένη αντίφαση πάνω στην παγκόσμια κρίση όταν οι περισσότερες χώρες της ΕΕ βρέθηκαν να έχουν σημαντικά ελλείματα. Τη στιγμή εκείνη η Ρωσία του Πούτιν έβαλε τους έλληνες υποτακτικούς της να ζώσουν την άτυχη χώρα μας με τα εκρηκτικά της αδήλωτης χρεωκοπίας της αφού ήδη είχαν καταφέρει να την εγκαταστήσουν (μέσο του αρχιπράκτορά τους Σρέντερ) μέσα στον πυρήνα της ευρωπαϊκής ενοποίησης, που είναι η ΟΝΕ. Έτσι την έβαλαν να απειλεί διαρκώς από πέρυσι την τελευταία και να τρελλαίνουν από πανικό τις αγορές με το πάτημα του πυροκροτητή, δηλαδή με μια ανοιχτή ελληνική χρεωκοπία. Ήδη με αυτήν την απειλή έχουν ανεβεί αρκετά τα σπρεντ ώστε να χρεωκοπήσει άδηλα και η Ιρλανδία που έχει άλλης εντελώς φύσης προβλήματα από την Ελλάδα. (Στην Ελλάδα το κράτος χρεωκοπεί τις τράπεζες. Στην Ιραλανδία οι τράπεζες χρεωκόπησαν το κράτος). Οι εκβιαστές απειλούν αρκετά πειστικά ότι αν η Ελλάδα χρεωκοπήσει τότε οι διεθνείς δανειστές άλλων υπεχρεωμένων χωρών της ΟΝΕ θα αισθανθούν κίνδυνο χρεωκοπίας και αυτών των χωρών, θα υπάρξει ξέφρενη άυξηση δανειστικών επιτοκίων σε αυτές τις χώρες, υπερσυσσώρευση χρέους και τελικά χρεωκοπία ενός ακόμα κράτους οπότε με αλυσιδωτή αντ’ίδραση χρεωκοπία και νέων χωρών.
Το αίτημα των ελλήνων πρακτόρων του τσάρου Πούτιν προκειμένου να μην πατήσουν το κουμπί της ανοιχτής χρεωκοπίας, δηλαδή ο εκβιασμός τους είναι να δανειοδοτήσουν οι χώρες της ΟΝΕ την Ελλάδα με τον ίδιο τρόπο που μια ελληνική κυβέρνηση δανειοδοτεί μια ελληνική ΔΕΚΟ ή οι ΗΠΑ μια αμερικανική πολιτεία, δηλαδή να εγγυηθούν στις διεθνείς αγορές το ελληνικό χρέος. Μια μορφή που έχει αυτή η εγγύηση είναι να δανειστεί η ΕΕ λεφτά από τις διεθνείς αγορές με το γενικά χαμηλό επιτόκιο που αντιστοιχεί στην αξιοπιστία των μεγάλων μη υπερχρεωμένων και πρώτης πρώτης της πλεονασματικής Γερμανίας και μετά να τα δώσει με το ίδιο φτηνό επιτόκιο στις χρεωκοπημένες χώρες σαν την Ελλάδα ή σαν την Ιρλανδία για να ανακάμψουν. Αυτό το αίτημα συμπυκνώνεται στην απαίτηση της Ελλάδας για έκδοση ευρωπαίκού ομολόγου. Δηλαδή πρόκειται για την απαίτηση της Ελλάδας να την μεταχειριστεί η ΕΕ όπως οι ΗΠΑ μεταχειρίζονταν μια χρεωκοπημένη Καλιφόρνια. Δηλαδή απαιτούν οι έλληνες ρωσόδουλοι μπαταχτσήδες να δανείζεται φτηνά λεφτά η Γερμανία με την ασφάλεια που δίνει στους πιστωτές η ανθηρή της βαριά βιομηχανία και να τα δίνει στην Ελλάδα που γκρεμίζει με ζήλο τη δικιά της και βαριά και ελαφριά βιομηχανία και κάθε σύγχρονη και μεγάλης κλίμακας παραγωγή και κάθε επιστημονική έρευνα και γι αυτό θα ζητάει όλο και περισσότερα λεφτά από τους άλλους. Είναι να σαν να δανείζεται κάποιος οικονομικός αξιόπιστος πολίτης φτηνά λεφτά από την Τράπεζά του για να τα δανείζει το ίδιο φτηνά σε έναν μέλος της οικογένειας που θα τα χρησιμοποιήσει για να αγοράσει πρέζα. Με αυτόν τον τρόπο όμως όχι μόνο δεν θα σωθεί ο πρεζάκιας αλλά τελικά θα χρεωκοπήσει όλη η οικογένεια με αποτέλεσμα τα πιο αδύναμα και επιρεπή σε καταχρήσεις μέλη της ίσως να το ρίξουν και στο έγκλημα, όπως πχ στο φασισμό, στον πόλεμο και στη ληστεία άλλων κρατών.
Η καλόπιστη φιλοευρωπαίκή θέση υπέρ του ευρωομόλογου και το λάθος της
Είναι γεγονός ότι οι υπερασπιστές του ευρωομόλογου δεν είναι σήμερα μόνο οι κακόβουλοι πρακτορες του ρωσοκινεζικού άξονα, αλλά και πολλοί πραγματικοί υπερασπιστές της ευρωπαϊκής ενοποίησης που παραδέχονται ότι δίχως πολιτική ενοποίηση δεν μπορεί και δεν πρέπει να υπάρξει ευρωομόλογο και λένε: «να θεσμοθετηθεί λοιπόν τώρα μια κοινή ευρωπαίκή οικονομική και δημοσιονομική πολιτική ή έστω να επιβληθεί κεντρικά από την ΕΕ μια τέτοια πολιτική σε κάθε υπερχρεωμένη χώρα που θέλει να διασωθεί με φτηνό ευρωπαϊκό χρήμα ».
Που χανει αυτή η πρόταση; Γιατί να μην την υποστηρίξουμε και εμείς και έτσι να ξεσκεπάσουμε τον Παπανδρέουν λέγοντας του «θέλεις διάσωση από την Ευρώπη; Γίνε λοιπόν και εσυ ευρωπαίος!»
Αυτό φαίνεται πολύ έξυπνο αλλά είναι πολύ χαζό. Ο Παπανδρέου και δίπλα του το μισό διακομματικό σκυλολόι κορυφής μπορούν να γίνονται ευρωπαίοι στο λεφτό όπως μπόρεσε ο πατέρας του σε λίγους μήνες. Άλλωστε υπάρχει σήμερα τίποτα πιο ευρωπαίκό στα επιφαινόμενα από τον γιο Παπανδρέου; Αυτός δεν φαίνεται ότι επέβαλε στην Ελλάδα την οικονομική πολιτική που του ζήτησε η ΕΕ και το ΔΝΤ; Αυτός δεν εμφανίζεται σαν ο τέλειος πολιτικός αυτόχειρας που για χάρη της ΕΕ κατάργησε σε λίγους μήνες όλες τις παροχές με τις οποίες ο πατέρας του αγόραζε για χρόνια τη λαίκή ψήφο και εξασφάλιζε τη διακυβέρνηση της χώρας; Μα αν δεν ήταν τόσο αυτοθυσιακά ευρωπαίος ο προβοκάτορας αυτός γιος προβοκάτορα δεν θα μπορούσε να φτύνει τη Γερμανία και να εκστρατεύει ενάντιά της και αυτή την ίδια στιγμή να του λέει γλυκόλογα και να του δίνει βραβεία.
Μα πως συμβαίνει αυτό; Συμβαίνει ως εξής: Ο Παπανδρέου εφαρμόζει κάθε τι το μισητό στο λαό από τη δημοσιονομική πολιτική της τρόικας βάζοντας το κόμμα του από κάτω να φτύνει την ΕΕ μαζί με την υπόλοιπη ψευτοαριστερά. Όμως αυτό που περνάει τελικά είναι η δικιά του, η ρώσικη, η σαμποταριστική οικονομική πολιτική συνολικά. Η τρόικα δηλαδή κόβει τους μισθούς και σηκώνει τους φόρους αλλά το πόσο θα φορολογηθούν και ποιες επιχειρήσεις θα αφορολογηθούν, ποιοι αστοί θα ψαχτούν από την εφορία και ποιοι θα μείνουν στο απυρόβλητο, ποια εργοστάσια θα κλείσουν και ποιες επενδύσεις θα ματαιωθούν, και από την άλλη ποιες επενδύσεις θα προχωρήσουν στο fast track ανατολικό σκοτάδι αυτά θα τα κανονίσει στη ζούλα το «καλό παιδί» ο Παπανδρέου με όλο το διακομματικό «αντικαπιταλιστικό αντιπρονομιούχο» μηχανισμό του, δηλαδή με την Μπιρμπίλη του, με τον Χρυσοχοίδη του, με το ΣτΕ (συμβούλιο της επικρατείας) του, με την ανεξάρτητη αρχή ανταγωνισμού του, με τον Καπελέρη του (ΣΔΟΕ) με το ΕΡΣ του και την ΕΕΤΤ του και πάνω απ΄όλους με τους κρυφούς φίλους του, τους ντούρους «αντικαπιταλιστές» αρχισαμποταριστες του ΠΑΜΕ και του ΣΥΝ που τα περισσότερα ΜΜΕ εμφανίζουν (στην καλύτερη περίπτωση) σαν αδέξιους και λίγο δογματικούς αλλά πραγματικά αριστερούς «φίλους του λαού». Σε όλο αυτό το διάστημα η τρόικα, δηλαδή η ΕΕ, δηλαδή η Μέρκελ, θα τρώει τις ντομάτες και το μίσος όλου του έθνους γιατί η χώρα θα βυθίζεται χωρίς τέλος στην κρίση από τις κάθε λογής «πατριωτικές και ταξικές» δυνάμεις, δηλαδη από το ανατολικό φαιοκόκκινο μπλοκ.
Αυτοί λοιπόν που προτείνουν τα ευρωομόλογα δεν έχουν κατα κανόνα ιδέα από όλο αυτό το παιχνίδι που θα μπορεί να παιχτεί με λιγότερο καταστροφικές παραλλαγές και σε άλλες χώρες του νότου, ιδίως στην Πορτογαλλία και στα Βαλκάνια. Το βασικό λάθος όλων αυτών στο θεωρητικό επίπεδο είναι ότι άλλο πράγμα είναι η «κοινή δημοσιονομική πολιτική» και άλλο πράγμα η «κοινή οικονομική και αναπτυξιακή πολιτική και γενικότερα η κοινή πολιτική που περιλαμβάνει και την κοινή εξωτερική πολιτική τουλάχιστον στις στρατηγικές κατευθύνσεις της». Αν μιλάμε για μια κοινή δημοσιονομική πολιτική που θα επιβάλλεται απ έξω σε κάθε χώρα της ΕΕ χωρίς να υπάρχει μια πραγματικά κοινή ευρωπαϊκή πολιτική σε βασικά επίπεδα η οποία θα έχει γίνει συνείδηση σαν αναγκαιότητα να είναι κοινή και εσωτερικά στην πλειοψηφία τυ λαού σε κάθε χώρα τότε απλά η αντίφαση της ψηλής οικονομικής ενοποίησης με την χαμηλή πολιτική ενοποίηση θα έχει φτάσει στο ζενίθ της. Και τα αποτελέσματα θα είναι όχι απλά διάλυση της ΕΕ αλλά διάλυση με αμοιβαίο εθνικό μίσος, δηλαδή με επιστροφή στο μεσοπόλεμο.
Αλλά κοινή πολιτική της ΕΕ δεν σημαίνει τόσο κοινές γενικές πολιτικές θέσεις που στο κάτω κάτω διαφέρουν και στο εσωτερικό της κάθε χώρας αφού παντού υπάρχουν τάξεις και ταξική πάλη. Σημαίνει κοινούς πολιτικούς και κοινωνικούς θεσμούς, σημαίνει πανευρωπαίκά πολιτικά κόμματα, σημαίνει κοινή διπλή βουλή (εθνοτήτων και λαών) που να αποφασίζει δημοκρατικά αλλά και συγκεντρωτικά για τη διακυβέρνηση των χωρών, σημαίνει κοινή και σεβαστή από όλες τις χώρες εκτελεστική εξουσία, κοινή κεντρική διακρατική διοίκηση και σε μεγάλο βαθμό κοινός στρατός. Επίσης σημαίνει πριν απ΄όλα αυτά να καθιερωθεί ένας κοινός και ελεύθερος τηλεοπτικός χώρος συχνοτήτων ώστε να μην υπάρχει μια στενά κρατικά ελεγχόμενη τηλεόραση που να δηλητηριάζει εθνικιστικά τις μάζες σε κάθε χώρα.
Αυτά όλα είναι πράγματα που θέλουν πολύ χρόνο και ολάκερα πολιτικά και πολιτιστικά δημοκρατικά κινήματα και πάνω απ΄όλα θέλουν αδυσώπητη πάλη ενάντια στους δικούς μας εθνικούς μπαταχτσήδες που θέλουν τώρα το ευρωπαϊκό ομόλογο για να μοιράζουν με όλους τα χρέη τους αλλά με κανέναν (πλην του αφεντικού τους) τις δικές τους πολιτικές αποφάσεις τους για το εσωτερικό σαμποτάζ και πλιάτσικο και για την ρωσόδουλη διπλωματία τους. Ως τότε και για όσο αυτοί οι υποκριτές θα κυβερνάνε τη χώρα μας η στάση της πολιτικά νανώδους ΕΕ θα πρέπει να έχει έναν κεντρικό άξονα: Να μην επιτρέπει σε αυτούς να ξεφορτώσουν πάνω της ούτε το οικονομικό χρέος που οι ίδιοι δημιούργησαν ούτε κυρίως το πολιτικό βάρος της δικιάς τους πολιτικής διακυβέρνησης. Την Ελλάδα δεν μπορεί να την σώσει η ΕΕ ακόμα και αν ήθελε. Την Ελλάδα μπορεί να την σώσει μόνο ο ελληνικός λαός τσακίζοντας τους φαιοκόκκινους πράκτορες που τον κυβερνάνε και επιβάλλοντας με επαναστατικό τρόπο δημοκρατία και ανάπτυξη. Η ΕΕ απλά μπορεί να βοηθήσει την Ελλάδα βοηθώντας το λαό της πολιτικά σε αυτό το στόχο. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει η ίδια η ΕΕ να απαλλαχτεί το συντομώτερο από την αυταπάτη την παραδομένη από το μακρύ ιμπεριαλιστικό παρελθόν των μεγάλων χωρών της ότι μπορεί να διοικήσει μια χώρα έξω από τη χώρα. Για να το κάνει αυτό πρέπει στην ουσία να απελευθερωθεί και αυτή – μέσα από ένα βαθύ λαίκό δημοκρατικό κίνημα - από τους μικρομεσαίους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς της και από τον χυδαίο οικονομισμό των μονοπωλιστών της που την κάνουν συνεργάτη και συχνά έρμαιο των ανατολικών φασιστικών κύριων εχθρών της και στρατιωτικό κολαούζο της αμερικάνικης κατερχόμενης υπερδύναμης. Αλλιώς μαζί με την Ελλάδα θα χρεωκοπήσει και η ίδια και πολιτικά και οικονομικά.
Από την άλλη αν η Ελλάδα μπορέσει να μείνει στην ΕΕ με όρους ευρωπαϊκού δημοκρατισμού αυτό θα είναι κάτι το εξαιρετικό. Όμως αν θέλει, όπως θέλει προς το παρόν να μπολιάσει την ΕΕ με το φασιστικό ιό των δικών της κυβερνητών τότε καλύτερα να μείνει απ έξω. Αυτός θα είναι ένας άλλος, επώδυνος αλλά στρατηγικά επίσης νικηφόρος δρόμος για το λαό μας που θα μάθει έτσι κι αλλιώς να μην περιμένει ποτέ καμιά σωτηρία από τους όποιους ντόπιους ή ξένους σωτήρες. Δημοκρατική αντισοσιαλφασιστική επανάσταση ή οικονομική χρεωκοπία και φασισμός, αυτό είναι το αληθινό δίλημμα σήμερα για την Ελλάδα. Είμαστε πεισμένοι ότι αν η Ελλάδα θέλει να ξεφύγει από τη χρεωκοπία αρκεί να απελευθερώσει τις μπλοκαρισμένες για δεκαετίες παραγωγικές δυνάμεις και θα το πετύχει πολύ εύκολα, σχεδόν εκρηκτικά χωρίς κανένα απολύτως ευρωομόλογο. Όλη η δυσκολία είναι πολιτική.
