ΤΗΝ ΩΡΑ ΤΗΣ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΑΝΟΔΟΥ ΤΟΥ
Ο ΣΟΣΙΑΛΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΣ ΕΧΕΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΣΤΗΝ ΙΔΙΑ ΤΗ ΡΩΣΙΑ
Το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της πολιτικής και κοινωνικής αντίδρασης ήταν πάντα η βία που ασκούσε στην πλειοψηφία των ανθρώπων. Όμως αυτή η βία της προσέδιδε αστάθεια. Και όσο ανώτερη βία αναγκαζόταν να μεταχειριστεί, τόσο πιο εύθραυστη και ασταθής γινόταν. Η πουτινική Ρωσία, η πιο κτηνώδης, ύπουλη και δημαγωγική ιμπεριαλιστική υπερδύναμη στον πλανήτη δε θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση απ’ αυτή την αντίφαση.
Από το γιουχάισμα στην μεγάλη πτώση στις εκλογές της νοθείας
Το γιουχάισμα που ούτε λίγο ούτε πολύ έφαγε ο Πούτιν κατά τις παραμονές των εκλογών για την προεδρία της χώρας, όταν πήγε να μιλήσει σε ένα γήπεδο πολεμικών τεχνών (βλ. Financial Times) καταδεικνύει την αυξανόμενη πολιτική ανυποληψία στην οποία έχει περιέλθει ο ρωσικός σοσιαλιμπεριαλισμός στο ίδιο του το κέντρο, τη Ρωσία. Αυτό το γιουχάισμα προοιώνισε με τον πιο χαρακτηριστικό τρόπο την μεγάλη εκλογική πτώση του κατ εξοχήν κόμματος του Πούτιν στις εκλογές, του κόμματος της Ενωμένης Ρωσίας. Βέβαια αυτή η πτώση δεν συνοδεύτηκε με την άνοδο κάποιων δημοκρατικών πολιτικών κομμάτων για τον απλό λόγο ότι κανένα τέτοιο κόμμα δεν επιτράπηκε να κατεβεί στις εκλογές . Έτσι οι ψήφοι διαμαρτυρίας κατά της Ενωμένης Ρωσίας πήγαν στα ναζιστικού τύπου σοσιαλφασιστικά κόμματα, το «Κομμουνιστικό» Κόμμα της Ρώσικης Ομοσπονδίας του Ζιουγκάνοφ (19% από 11,5% που είχε από το 2007 ενώ παλιότερα είχε φτάσει στο 40%) το κόμμα της «Έντιμης Ρωσίας» του Μιρόνοφ (13%), καθώς και στο φασιστικό κόμμα των «Φιλελεύθερων Δημοκρατών» του Ζιρινόφσκυ (11%). Οι επικεφαλής των δύο τελευταίων κομμάτων είναι ανοιχτοί υποστηρικτές του Πούτιν ενώ ο Ζιουγκάνοφ τον υποστηρίζει έμμεσα με το να χτυπάει έντονα την Ενωμένη Ρωσία και την κυβέρνηση αλλά ελάχιστα ή καθόλου τον Πούτιν τον ίδιο. Επίσης τελευταία και ο Μιρόνοφ χτυπάει την Ενωμένη Ρωσία και την κυβέρνηση. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο τα τρία και μόνο αυτά τα τρία κόμματα επιτρέπονται να είναι στη Δούμα, στη ρώσικη Βουλή, δηλαδή να συμμετέχουν στην τετρακομματική πουτινική κοινοβουλευτική δικτατορία. Αυτή η δικτατορία εκτός από τους διωγμούς νομικούς και οικονομικούς, συλλήψεις, φυλακίσεις και δολοφονίες των πραγματικών δημοκρατών εξασφαλίζεται με την νομοθετική απαγόρευση να μπαίνουν στη Δούμα κόμματα που δεν συγκεντρώνουν το 7% των ψήφων, και κυρίως με την απαγόρευση να κατεβαίνουν στις εκλογές οποιοιδήποτε συνασπισμοί κομμάτων και ανεξάρτητοι υποψήφιοι καθώς και άλλα μη εγκεκριμένα από τις υπόδουλες στην Κα Γκε Μπε δικαστικές αρχές κόμματα. Για παράδειγμα η πιο πολιτικά μαχητική αντιπουτινική δύναμη της αντιπολίτευσης όπως είναι το κόμμα-μέτωπο του Κασπάροφ «Η άλλη Ρωσία»* εμποδίστηκε ήδη από το 2007 να κατεβεί στις εκλογές ενώ οι συγκεντρώσεις του τελειώνουν σχεδόν πάντα με συλλήψεις. 20/11) καταδεικνύει την αυξανόμενη πολιτική ανυποληψία
Πρέπει να τονίσουμε ότι δεν είναι η ελάχιστη διαφοροποίηση ή και η εναντίωση στα λόγια των Ζιουγκάνοφ και τελευταία του Μιρόνοφ στο κόμμα και στην κυβέρνηση του Πούτιν αυτό που προκάλεσε την πτώση της επιρροής του. Αντίθετα είναι η πτώση του κύρους του κόμματος και της κυβέρνησης του Πούτιν (δεν μιλάμε για την άθλια μοίρα του αχυρανθρώπου του Μεντβέντεφ) που έκαναν τα 3 φιλοπουτινικά κόμματα να διαφοροποιηθούν από την κυβέρνηση για να μην χάσει ο Πούτιν περισσότερο και στη κομματική βάση τους. Να γιατί σε αυτές τις εκλογές το σημαντικό ήταν ότι οι μάζες με το να καταψηφίσουν το κατεξοχήν κόμμα του Πούτιν αποσταθεροποίησαν την θέση του συνολικού και κεντρικού εκφραστή όλων αυτών των καθεστωτικών κομμάτων και ηγέτη του ρώσικου νεοχιτλερισμού που είναι ο Πούτιν. Μάλιστα την αποσταθεροποίησαν πολύ περισσότερο από όσο καταγράφεται γιατί καταγγέλλεται με στοιχεία, και μάλιστα με βιντεοσκοπημένα στοιχεία, η μεγάλη νοθεία που έχει γίνει στις εκλογές. Ήδη έγινε αντιπουτινική συγκέντρωση στη Μόσχα κατά της εκλογικής νοθείας με 5000 άτομα, η μεγαλύτερη ως τώρα στη Ρωσία. Ο Πούτιν απάντησε με 300 συλλήψεις
Οι εγγενείς αιτίες της κρίσης και η διαφορά των παλιών από τους νέους Χίτλερ
Η κρίση του πουτινισμού έχει εγγενείς αιτίες και έχει να κάνει με μια βασική διαφορά του νεοχιτλερισμού του Κρεμλίνου από εκείνον του Τρίτου Ράιχ 80 χρόνια πριν. Η βασική διαφορά είναι ότι οι ρώσοι νεοχιτλερικοί κρατικομονοπωλιστές ξεδιπλώνουν τη στρατηγική τους σε μεγάλο βάθος χρόνου, ήδη από τη δεκαετία του 60 και όχι μέσα σε λίγα χρόνια όπως έκαναν οι παλιοί χιτλερικοί. Αυτή η μακριά προετοιμασία του πολέμου από τους νεοχιτλερικούς επιτρέπει στο ρωσικό λαό να τους δει καλύτερα, να συλλάβει σε ένα βαθμό τον ιδεολογικό τους χαρακτήρα και να τους μισήσει. Χαρακτηριστικά οι ρώσοι Χίτλερ δε μπορούν για πολύ μεγάλο διάστημα να προσφέρουν οικονομικές ελαφρύνσεις στις πεινασμένες ρώσικες μάζες την ώρα που ασκούν πολιτική πολέμου και όχι ειρηνικής ανάπτυξης εδώ και μισό αιώνα. Τόσος χρόνος έχει χοντρικά μεσολαβήσει από την αρχή της εφαρμογής της σουσλοφικής στρατηγικής στα 1960 για την επίθεση στην Ευρώπη μέχρι σήμερα. Αντίθετα το γερμανικό κρατικοφασιστικό μονοπώλιο από την ώρα που ήρθε στην εξουσία στα 1933 ως την ώρα που εξαπέλυσε τον πόλεμο στα 1939 δεν πρόλαβε να απογοητεύσει τις μάζες της γερμανικής φτωχολογιάς. Αντίθετα τις έβγαλε από την εξαθλίωση της εποχής της Βαϊμάρης και τις έθρεψε στην περίοδο της ειρήνης 1993-1939 για να τις σύρει μετά στον πόλεμο. Έτσι αυτές, όσες βέβαια δεν ήταν πολιτικά προοδευτικές από την αρχή (κομμουνιστές-αντιφασίστες σοσιαλιστές) έμειναν πιστές στο Χίτλερ μέχρι την ώρα που άρχισαν οι ήττες της Βέρμαχτ στο ανατολικό μέτωπο. Αντίθετα ο χρόνος που χρειάζονται οι ρώσοι χίτλερ για το ξεδίπλωμα της στρατηγικής τους αν και δεν είναι βέβαια προσδιορισμένος από την αρχή, είναι μεγάλος. Γιατί αυτοί θέλουν να αποφύγουν τα λάθη του γερμανών δασκάλων τους και δεν θα αρχίσουν τον πόλεμό τους αν προηγούμενα δεν περικυκλώσουν για τα καλά το κεντρικό θύμα τους, δηλαδή την Ευρώπη και δεν διεισδύδουν παντού μέσα του με τους πράκτορές τους. Ο ρώσικος πολυεισοδισμός δεν έχει καμιά σχέση με τους ερασιτεχνισμούς της χιτλερικής πέμπτης φάλαγγας αλλά είναι μια σύνθεση του τσαρικού εισοδισμού στις αντίπαλες κυβερνήσεις και του τροτσκιστικού εισοδισμού σε όλα τα κόμματα. Πέρα από αυτά οι σοσιαλιμπεριαλιστές εφευρίσκουν διαρκώς νέες τακτικές μεταμφίεσης έτσι ώστε να υπνωτίζουν, να ξεγελούν και να καθησυχάζουν τους αντιπάλους τους. Φυσικά, ο πρώτος αντίπαλος που βρέθηκε στο διάβα τους ήταν το ρωσικό προλεταριάτο, του οποίου την εξουσία σφετερίστηκαν ύπουλα στα 1956, ενώ αργότερα – μετά την ήττα και του κινεζικού προλεταριάτου (που πάντως πρόλαβε και τους εκδικήθηκε με το ξεμπρόστιασμά τους από την θεωρία των Τριών κόσμων) – κατάφεραν να ξεγελάσουν ολόκληρο το δυτικό ιμπεριαλιστικό μπλοκ και τον Τρίτο κόσμο λανσάροντας την περεστρόικα και ακολουθώντας μετά την τακτική «του ψόφιου κοριού». Όμως εδώ προκύψανε δυο μεγάλες αντιφάσεις γι αυτούς. Η μία είναι ότι αφού θα έπρεπε να έχουν άφθονο χρόνο για να προετοιμάσουν την μεγάλη επίθεσή τους και για να προσαρμόζουν αρκετές φορές τη στρατηγική τους θα έπρεπε αναπόφευκτα να υποστούν πολιτική φθορά σε όλα τα εργαλεία της ανόδου τους, της περικύκλωσης του εχθρού και της διείσδυσής τους σε αυτόν περιλαμβανομένων και των ηγετών τους και των πρακτόρων τους. Αυτό σημαίνει ότι ο βαθύς πολιτικοστρατιωτικός και κυρίως ο αστυνομικός μηχανισμός τους -βασικά η Κα Γκε Μπε –να αλλάζει τα έντονα φθειρόμενα λόγω παρατεταμένης χρήσης ηγετικά στελέχη κάθε φάσης, χωρίς να κλονίζεται στρατηγικά η επιχείρησή τους πράγμα που είναι κάτι το δύσκολο και το αρκετά ριψοκίνδυνο. (Θυμόμαστε εδώ τη διαδοχή Α. Παπανδρέου στο ΠΑΣΟΚ όπου μόνο κατά ελάχιστους ψήφους επικράτησε ο Σημίτης των Τσοχατζόπουλου- Αρσένη αφού πρώτα ο ρωσόδουλος αρχιιντριγκαδόρος του ΠΑΣΟΚ Λαλιώτης τους διέσπασε).
Η άλλη αντίφαση των νεοχιτλερικών του Κρεμλίνου προέρχεται από το ότι πρέπει να υποκρίνονται ότι είναι αρκετά δημοκράτες για να καθησυχάσουν τους δημοκρατικούς λαούς και χώρες της Ευρώπης, δηλαδή τα θύματά τους. Αυτό στη σημερινή περίοδο πρέπει να αφήνουν στο ρώσικο λαό και στις αντίθετες ομάδες της ρώσικης αστικής τάξης κάποιες ελάχιστες πολιτικές ελευθερίες. Έτσι αναγκάζονται μετά την περεστρόικα να επιτρέπουν τη νόμιμη ή μισονόμιμη λειτουργία των πολιτικών κομμάτων και κυρίως να επιτρέπουν την ελεύθερη πρόσβαση στο ίντερνετ. Αυτή η τελευταία μεγάλη παγκόσμια δύναμη επικοινωνίας που τους έχει δώσει τελευταία μεγάλες νίκες στον αραβικό κόσμο- όπου οι αντίπαλοί τους τριτοκοσμικοί εθνικοί μεγαλοαστοί ήταν απομονωμένοι από τις μάζες- τους έχει στριμώξει πολύ στην ίδια τη Ρωσία.
Οι δύο αντιφάσεις ενώνονται στο ίντερνετ
Έτσι, αν και έχει υποτάξει με οικονομικές και δικαστικές διώξεις όλους τους αντίπαλους ιδιοκτήτες των τηλεοπτικών σταθμών, το καθεστώς του Κρεμλίνου δε μπορεί ακόμα να ελέγξει το διαδίκτυο, όπως κάνουν οι κινέζοι σοσιαλιμπεριαλιστές που όμως πληρώνουν ακριβά γι αυτό με τον πολιτικό φόβο και την αντισυσπείρωση που προκαλούν εναντίον τους από όλα τα άλλα κράτη μελλοντικά θύματά τους στην ανατολική, νοτιοανατολική και κεντρική Ασία, όπως την Ιαπωνία, τις Φιλιππίνες, την Ινδονησία, το Βιετνάμ, την Ταϋλάνδη, την Αυστραλία, την Ινδία κλπ. Σήμερα λοιπόν που η χρήση του ίντερνετ έχει επεκταθεί πολύ στη Ρωσία είναι λίγοι αυτοί που δέχονται την επίσημη καθεστωτική τηλεοπτική προπαγάνδα και είναι μία κοινοτυπία πλέον να λέει κανείς ότι δε βλέπει τηλεόραση. Η ύπαρξη ελεύθερου ίντερνετ οδήγησε πρόσφατα στο κενό την προσπάθεια του καθεστώτος Πούτιν να πλήξει αποφασιστικά το κύρος πχ της οργάνωσης των παρατηρητών Γκόλος (Φωνή) που χρηματοδοτείται και από την ΕΕ και ΗΠΑ. Η Γκόλος είχε καταγγείλει παρατυπίες στη διαδικασία των βουλευτικών εκλογών. Λίγο πριν τη μέρα των εκλογών συνεργείο του κρατικού καναλιού NTV εισέβαλε στα κεντρικά της γραφεία κι άρχισε τηλεοπτική επίθεση με ερωτήσεις του στυλ: «Ποιος σας χρηματοδοτεί;», «Γιατί οι ΗΠΑ σας στέλνουν χρήματα;» ή «Γιατί επιχειρείτε να αμαυρώσετε την εκλογική διαδικασία;» Χωρίς καθόλου να ταραχθεί ο υποδιευθυντής της οργάνωσης, Γκριγκόρι Μελκονιάντς, έβγαλε το κινητό του τηλέφωνο και άρχισε να βιντεοσκοπεί τους δημοσιογράφους επαναλαμβάνοντας τη φράση: «Είστε η προπαγάνδα του Σουρκόφ» (του επικεφαλής του προπαγανδιστικού μηχανισμού του Κρεμλίνου). Ολόκληρη η Ρωσία έγινε μάρτυρας του συγκεκριμένου περιστατικού. Ωστόσο, η πηγή πληροφόρησης δεν ήταν η εκπομπή του κρατικού καναλιού αλλά το βίντεο του Μελκονιάντς που αναρτήθηκε άμεσα στο διαδίκτυο (στο ίδιο). Τον Οκτώβρη, το NTV απαγόρεψε την προβολή ενός ντοκιμαντέρ σχετικά με τις απαγωγές πολιτών από τα ρωσικά στρατεύματα στην Τσετσενία με τη δικαιολογία ότι «χρειαζόταν δουλειά ακόμα». Παρόλα αυτά 400.000 άτομα κατόρθωσαν να το παρακολουθήσουν μέσα απ’ το youtube. Λίγες μέρες αργότερα η εκπομπή «Εξωπραγματική Πολιτική» δεν προβλήθηκε από την κρατική τηλεόραση επειδή το θέμα είχε να κάνει με τον αρχηγό των Νάσι, της νεοναζιστικής φύσης νεολαιίστικης οργάνωσης του κόμματος του Πούτιν, που εθεάθη να γευματίζει στο πιο ακριβό εστιατόριο της Μόσχας, παρότι ο μισθός του δημοσίου υπαλλήλου δεν του επιτρέπει τέτοιου είδους πολυτέλειες. Αν και λογοκρίθηκε, η εκπομπή έγινε ιδιαίτερα δημοφιλής στο ίντερνετ (στο ίδιο).
Το ίντερνετ απλά κάνει γνωστά τέτοιου είδους σκάνδαλα αλλά το ότι το κοινό τα «ρουφάει» οφείλεται στο ότι η διαφθορά και η αδικία του πουτινικού καθεστώτος έχει διαβρώσει όλη την κοινωνία και οι μάζες ζουν τέτοια φαινόμενα και με την άμεση εμπειρία τους. Τώρα όλοι, ακόμα και από τα κρατικά ΜΜΕ παρακολουθούν τη ζωή των ολιγαρχών και διαπιστώνουν ότι αυτοί που είναι με τον Πούτιν είναι εκείνοι που κυριαρχούν και διαρκώς ανεβαίνουν. Αλλά και σε κάθε πόλη, σε κάθε χωριό, σε κάθε χώρο δουλειάς οι ρώσικες μάζες βλέπουν τους ανθρώπους του κόμματος του Πούτιν, να ζουν καλύτερη ζωή από τη δικιά τους και να επιβάλλουν τη θέλησή τους στο πολιτικό, διοικητικό, πολιτικό και οικονομικό επίπεδο. Η διαφθορά και η κοινωνική ανισότητα είναι αυτή που πρώτα κάνει όλο και πιο αντιπαθητικό τον Πούτιν στις πλατειές μάζες και μετά, όταν αυτή ενώνεται με την πολιτική βία και καταπίεση προκαλεί το πνεύμα της εξέγερσης.
Το πως θα αντιδράσει το ρώσικο κρατικοφασιστικό μονοπώλιο μετά τις τελευταίες εκλογές στο πολιτικό πλήγμα που υπέστη ο σημερινός αρχηγός του και στο που θα σταματήσει η κατρακύλα του των τελευταίων μηνών δεν είναι κάτι στο οποίο μπορούμε να απαντήσουμε με κάποια σιγουριά. Η μία εκδοχή θα είναι να προετοιμάσουν από τα έγκατα της Κα Γκε Μπε έναν διάδοχο του σε σύγκρουση τάχα με αυτόν, όπως έχουν κάνει τόσες φορές πριν. Η άλλη θα είναι να δυναμώσουν ραγδαία την καταστολή εναντίον κάθε αληθινής αντιπολίτευσης στον Πούτιν, δηλαδή να δυναμώσουν τον εκφασισμό της Ρωσίας. Και τα δύο ενδεχόμενα θα είναι μεγάλη ζημιά για τους σοσιαλιμπεριαλιστές. Θεωρούμε όμως σαν σαφώς πιθανότερη σε τούτη τουλάχιστον τη φάση τη δεύτερη εκδοχή. Και τούτο γιατί ο Πούτιν είναι ένα πρόσωπο κλειδί όχι απλά του εσωτερικού καθεστώτος αλλά του ρώσικου σοσιαλιμπεριαλισμού σε διεθνή κλίμακα. Όχι μόνο γιατί είναι γύρω του που αυτός έχει δομήσει στο εσωτερικό της χώρας ένα νέο πλέγμα πολιτικής και οικονομικής φασιστικής και κλεπτοκρατικής εξουσίας με κέντρο την μυστική αστυνομία, τον σκληρό πυρήνα κάθε ναζισμού, αλλά κυρίως επειδή αυτός είναι που έχει πραγματοποιήσει διπλωματικούς θριάμβους στο εξωτερικό καθώς γίνει ο τέλειος εκμαυλιστής-καθησυχαστής των δυτικών μονοπωλιστών και ταυτόχρονα ο καλός φίλος όλων των τριτοκοσμικών δικτατόρων ακόμα και εκείνων-ή μάλλον κυρίως εκείνων- που ο ίδιος μαζί με τους δυτικούς εξόντωσε και σκοπεύει να εξοντώσει. Αν αυτές του οι ιδιότητες ήταν τόσο απαραίτητες στη φάση της Ρωσίας «ψόφιου κοριού» πόσο μάλλον είναι τώρα που ξεκινάει η φάση της γενικής επίθεσης της Ρωσίας ενάντια στον Τρίτο κόσμο που αντιστέκεται και αμέσως μετά στην ίδια την Ευρώπη που τόσο ραγδαία η πουτινική μηχανή περικυκλώνει. Είμαστε της άποψης ότι από όλους τους ως τώρα ηγέτες του ρώσικου σοσιαλιμπεριαλισμού (δηλαδή όλους τους μετά τον Χρουστσόφ) μόνο ο Μπρέζνιεφ και ο Πούτιν ήταν από την αρχή προορισμένοι να παίξουν το ρόλο του Χίτλερ, δηλαδή του ηγέτη ενός παγκόσμιου πολέμου. Τον Μπρέζνιεφ τον σταμάτησε το ισχυρό ειρηνόφιλο μέτωπο Δυτικής Ευρώπης-Τρίτου Κόσμου, (με επικεφαλής την μαοϊκή Κίνα) στον οποίο ανήκε και η κατεχόμενη ανατολική Ευρώπη, και το οποίο αξιοποίησε υπέρ του τον ρωσοαμερικανικό ιμπεριαλιστικό ανταγωνισμό. Ο Πούτιν είναι ο δεύτερος και σημαντικότερος υποψήφιος Χίτλερ. Αν ο ρώσικος λαός μπορέσει να τον αχρηστεύσει θα είναι μόνο μέσα από επαναστατικές διαδικασίες. Κι αυτό γιατί όσο και να έχει επιστημονικοποιηθεί ο ρώσικος σοσιαλιμπεριλιασμός, όσους πρόθυμους διπρόσωπους και σαδιστές να έχει γι αυτή τη δουλειά, του είναι δύσκολο και οπωσδήποτε του παίρνει καιρό να κατασκευάζει και κυρίως να επιβάλλει στο λαό ανταλλακτικούς Χίτλερ. Γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο ρώσικος λαός σταδιακά με τους πολλούς νέους απατεώνες-σωτήρες που του κατεβάζουν κάθε τόσο από τα πάνω γίνεται όλο και πιο δύσπιστος σε αυτούς. Αγάπησε και ξέρασε τον Γκορμπατσόφ και μετά τον Γέλτσιν. Αν του ζητήσουν να κάνει το ίδιο με τον Πούτιν θα αντιδράσει πολύ έντονα. Αυτή είναι η δυσκολία με τον όποιο ρώσο Χίτλερ. Γι αυτό είναι κάτι το εξαιρετικό η καλπάζουσα φθορά του Πούτιν.
Δεν μπορούν αυτοί οι διεθνείς ιντριγκαδόροι να τα έχουν όλα δικά τους. Ο ρώσικος σοσιαλιμπεριαλισμός είναι φτιαγμένος από στρατηγική άποψη από χαρτί, τόσο λεπτό που έχει ήδη αρχίσει να σκίζεται στο κέντρο του.
*Ονομάζουμε το πλατύ πολιτικό μετωπο του οποίου ηγείται ο Κασπάροφ απλά αντιπουτινικό αλλά όχι δημοκρατικό γιατί περιέχει και φασίστες εθνομπολσεβίκους σαν το κόμμα του Λιμόνοφ. Στην ουσία με τέτοιες συμμετοχές το μέτωπο αυτό αυτοπροβοκάρεται και το πιθανότερο είναι ότι τέτοια φασισταριά μπαίνουν εκεί μέσα προς μεγάλη χαρά του Πούτιν και γιατί όχι καθ υπόδειξή του. Η άλλη πλευρά που δεν αφήνει τον Κασπάροφ να δεθεί στενά με τις πλατειές ρώσικες μάζες είναι ότι σαν αστός φιλελεύθερος διατηρεί στενές σχέσεις και με τους επεμβατιστές επιθετιστές των ΗΠΑ παρά τη διαφωνία του με τις καλές σχέσεις τους με το καθεστώς Πούτιν.
