Η ΕΕ ΔΙΝΕΙ ΜΑΧΕΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΥΣ ΑΝΑΤΟΛΙΚΟΥΣ ΜΕ ΔΕΜΕΝΑ ΜΑΤΙΑ

Ο προβοκάτορας Κάμερον τώρα σε δράση - Σε ρεπό οι δικοί μας

Σε κάθε σύ­νο­δο κο­ρυ­φής α­πό τό­τε που οι δια­κομ­μα­τι­κοί μας προ­βοκά­το­ρες κή­ρυ­ξαν το ελ­λη­νι­κό κα­νό­νι πριν δύ­ο χρό­νια φου­σκώ­νο­ντας ό­σο μπορού­σαν το τε­ρά­στιο χρέ­ος και φρο­ντί­ζο­ντας να το φου­σκώ­νουν α­στα­μά­τη­τα όσα λε­φτά και να παίρ­να­νε α­πό την Ε­Ε ο­δη­γώ­ντας την σε διαρκώς βα­θύ­τε­ρες κρί­σεις χρέ­ους, παί­ζε­ται το ί­διο παι­χνί­δι. Δί­νε­ται μια προ­σω­ρι­νή λύ­ση και έρ­χε­ται α­μέ­σως με­τά μια νέ­α κρί­ση. Η δια­φο­ρά εί­ναι ό­τι αυ­τό το παι­χνί­δι παί­ζε­ται διαρ­κώς σε πιο διευ­ρυ­μέ­νη κλί­μα­κα, τό­σο διευ­ρυ­μέ­νη που αρ­χί­ζει πια να παί­ζε­ται και η ίδια η ύ­παρ­ξη της Ε­Ε.

 

To πρό­βλη­μα της Ε­Ε εί­ναι ότι δεν υ­πάρ­χει σή­με­ρα μια ώ­ρι­μη γραμ­μή διε­ξό­δου μέ­σα της που να μπο­ρεί να νι­κή­σει τη γραμ­μή που φέρ­νει την κρί­ση κι έ­τσι να δώ­σει μια σχε­τι­κή στα­θερό­τη­τα στο συ­νο­λι­κό οι­κο­δό­μη­μα του­λά­χι­στον για έ­να διά­στη­μα.Έ­τσι η ό­ποια λύ­ση εί­ναι κα­τα­δι­κα­σμέ­νη να εί­ναι ε­ντε­λώς προ­σω­ρι­νή και να ο­δη­γεί σύντο­μα στην ε­πό­με­νη κρί­ση ό­που εί­τε θα ω­ρι­μά­σει η γραμ­μή διε­ξό­δου εί­τε η Ε­Ε θα δια­λυ­θεί. Αυ­τό που συμ­βαί­νει ως τώ­ρα σε κά­θε σύ­νο­δο κο­ρυ­φής εί­ναι ό­τι η Ε­Ε έ­χει να δια­λέ­ξει α­νά­με­σα σε μια γραμ­μή κα­λών προ­θέ­σε­ων σχε­τι­κά θε­τική αλ­λά πο­λύ α­τε­λή, σχε­δόν τυ­φλή και μια γραμ­μή κα­κό­βου­λη δια­λυ­τι­κή και υπο­δου­λω­τι­κή της Ε­Ε.

Στην τε­λευ­ταί­α Σύ­νο­δο η σχε­τι­κά θε­τι­κή γραμ­μή πλειο­ψή­φη­σε συ­ντρι­πτι­κά αλ­λά η αρ­νη­τι­κή κα­κό­βου­λη γραμ­μή της έ­δω­σε με τον Κά­με­ρον έ­να βαθύ προ­βο­κα­τό­ρι­κο και δια­λυ­τι­κό χτύ­πη­μα. Το κα­κό με αυ­τό το χτύ­πη­μα εί­ναι ό­τι δεν βο­η­θά­ει στο ξε­κα­θά­ρι­σμα των ε­χθρών της ΕΕ αλ­λά συ­σκο­τί­ζει και το χει­ρό­τε­ρο εί­ναι ό­τι α­δυ­να­τί­ζει πο­λύ και πρα­κτι­κά την Ε­Ε στις ώ­ρες της κρί­σης.

 

Η σχετικά θετική αλλά τυφλή γραμμή

Μι­λώ­ντας για μια σχε­τι­κά θε­τι­κή αλ­λά α­τε­λή, σχε­δόν τυ­φλή γραμ­μή εν­νο­ού­με τη γραμ­μή των χω­ρών του ευ­ρω­πα­ϊ­κού Βορ­ρά που έ­χει κύ­ριο εκ­φρα­στή τη Γερ­μα­νί­α. Αυ­τή η γραμ­μή έ­χει μέ­σα της τη σω­στή στρα­τη­γι­κά α­ντί­λη­ψη ότι το πρό­βλη­μα του Ευ­ρώ εί­ναι πο­λι­τι­κό, και συγκε­κρι­μέ­να ό­τι εί­ναι χα­μηλός ο βαθ­μός της πο­λι­τι­κής ε­νο­ποί­η­σης της Ε­Ε σε σχέ­ση με τον οι­κο­νο­μι­κό της. Ω­στό­σο και η ί­δια αυ­τή γραμ­μή δεν ξε­περ­νά­ει τον οι­κο­νο­μι­σμό. Και αυ­τό για­τί δεν κα­τα­λα­βαί­νει τη βα­θιά πο­λι­τι­κή  αι­τί­α της κρί­σης και γι αυτό δεν με­τα­φρά­ζε­ται σε μια σω­στή γραμ­μή διε­ξό­δου. Η έλ­λει­ψη μιας πραγ­ματι­κής πο­λι­τι­κής ε­νο­ποί­η­σης δεν ε­πι­τρέ­πει σε έ­να κε­ντρι­κό όρ­γα­νο της Ε­Ε να ε­πι­βάλ­λει δη­μο­σιο­νο­μι­κή πο­λι­τι­κή στις ε­πιμέ­ρους χώ­ρες και έ­τσι να μην τις α­φή­νει να υ­περ­χρε­ω­θούν ή αν πο­τέ υ­περ­χε­ω­θούν να μπο­ρεί να τις χρη­ματο­δο­τεί γεν­ναιό­δω­ρα ώ­στε να μην χρε­ω­κο­πή­σουν. Αυ­τό συμ­βαί­νει πχ με την κε­ντρι­κή τρά­πε­ζα των Η­ΠΑ που μπο­ρεί να χρη­μα­το­δο­τεί με πλη­θω­ρι­στι­κά δολά­ρια μια ο­ποια­δή­πο­τε υ­περ­χρε­ω­μέ­νη πο­λι­τεί­α των Η­ΠΑ. Ό­μως δεν εί­ναι δυνατό σή­με­ρα η κε­ντρι­κή τρά­πε­ζα μιας πο­λι­τι­κά χα­λα­ρής έ­νω­σης κρα­τών όπως εί­ναι η Ε­Ε, να χρη­μα­το­δο­τεί με τα κε­φά­λαια των πιο υ­γιών δη­μο­σιο­νο­μι­κά χω­ρών της τις πιο ελ­λειμ­μα­τι­κές χώ­ρες της. Αυ­τές σή­με­ρα ο­δη­γού­νται στη χρε­ω­κο­πί­α α­πό τον πα­νι­κό που δη­μιουρ­γεί αυτή η α­δυ­να­μί­α της Ε­Ε να στη­ρίξει το κοι­νό της νό­μι­σμα. Το βα­σι­κό ε­λάτ­τω­μα της γερ­μα­νι­κής γραμ­μής εί­ναι ό­τι μια χα­λα­ρή έ­νω­ση κρα­τών για να ε­νο­ποι­η­θεί σε μια κοι­νή δη­μο­σιο­νο­μι­κή πο­λι­τι­κή πρέ­πει να ε­νο­ποι­η­θεί ευ­ρύ­τε­ρα πο­λι­τι­κά, και αυ­τό πρα­κτι­κά εί­ναι δυ­να­τό όταν προ­κύ­ψει ό­χι μό­νο μια κοι­νή ε­ξω­τε­ρι­κή ή ε­σω­τε­ρι­κή απει­λή αλ­λά και έ­νας κοι­νός ε­χθρός που έ­χει την ι­διό­τη­τα να κά­νει κά­θε άλ­λο πρό­βλη­μα δευ­τε­ρεύ­ον. Εί­ναι γε­γο­νός ό­τι ό­λοι βλέ­πουν σή­με­ρα μια πε­λώ­ρια κοι­νή α­πει­λή για την Ε­Ε, την κα­τα­στρο­φή του Ευ­ρώ ο­πό­τε και τη διά­λυ­ση της.  Σε αυ­τήν την κοι­νή α­πει­λή στη­ρί­ζει η Γερ­μα­νί­α την πρό­τα­σή της για μεγα­λύ­τε­ρη πο­λι­τι­κή ε­νο­ποί­η­ση τώ­ρα. Ό­μως αυ­τό που λεί­πει ε­δώ εί­ναι ο συ­νει­δη­το­ποι­η­μέ­νος κοι­νός ε­χθρός. Αλ­λά ού­τε η Γερ­μα­νί­α, ού­τε κα­νείς α­πό την υ­πό­λοι­πη Ε­Ε βλέ­πουν ποια συ­γκε­κρι­μέ­νη δύ­να­μη α­πει­λεί την Ε­Ε, ποια θέ­λει την κα­τα­στρο­φή του Ευ­ρώ, ποια θέ­λει τη διά­λυ­ση της Ε­Ε ή κα­λύ­τε­ρα ποια θέ­λει την κα­τάρ­γη­ση της Ε­Ε σαν μιας α­νε­ξάρ­τη­της και ε­θε­λο­ντι­κής έ­νω­σης δη­μο­κρα­τι­κών κρα­τών, και κυ­ρί­ως με ποιον τρό­πο. Για τη Γερ­μα­νί­α αλ­λά και για πολ­λές άλλες χώ­ρες Βορ­ρά και Νό­του ου­σια­στι­κά δεν υ­πάρ­χει ε­χθρός αλλά οι κα­κές πο­λι­τι­κές, οι­κο­νο­μι­κές και πο­λι­τι­στι­κές συ­νή­θειες του νό­του, ό­πως πχ η πο­λι­τι­κή δη­μα­γω­γί­α με τα με­γά­λα κρα­τι­κά έ­ξο­δα, το πε­λα­τεια­κό κρά­τος, η δια­φθο­ρά, κλπ που ό­λες μετα­φρά­ζο­νται πο­σο­τι­κά σε έ­να κοι­νό ψη­λό οι­κο­νο­μι­κό νού­με­ρο, στο ψη­λό δη­μο­σιο­νο­μι­κό έλ­λειμ­μα. Αυ­τές τις συ­νή­θειες προ­τεί­νει η Γερ­μα­νί­α στις χώ­ρες της Ε­Ε να α­ντι­πα­λαί­ψουν. Και για να τις αντι­πα­λαί­ψουν τους προ­τεί­νει να αυ­το­δε­σμευ­τούν σε έ­να συ­νταγ­μα­τι­κά κα­το­χυ­ρω­μέ­νο σε κάθε χώ­ρα και πο­λι­τι­κά ε­πι­τη­ρού­με­νο για κά­θε χώ­ρα χα­μη­λό δη­μο­σιο­νο­μι­κό έλ­λειμ­μα.

Χω­ρίς ό­μως μια κοι­νή αί­σθη­ση ε­χθρού πο­λύ δύ­σκο­λα μια χώ­ρα θυ­σιάζει την κυ­ριαρ­χί­α της σε έ­να κε­ντρι­κό ευ­ρω­πα­ϊ­κό όρ­γα­νο που θα α­πο­φα­σί­ζει για τις χο­ντρές γραμ­μές της δη­μο­σιο­νο­μι­κής της πο­λι­τι­κής που εί­ναι ένα πο­λύ σοβαρό κομ­μά­τι της οι­κο­νο­μι­κής πο­λι­τι­κής της που εί­ναι με τη σειρά της, ει­δι­κά σε και­ρό ει­ρή­νης, στο κέ­ντρο της κυ­ριαρ­χί­ας ε­νός κρά­τους. Ώ­σπου λοι­πόν να γί­νει α­ντι­λη­πτός αυ­τός ο κοι­νός ε­νο­ποι­η­τι­κός ε­χθρός η δημο­σιο­νο­μι­κή έ­νω­ση της Ε­Ε θα εί­ναι μια πο­λύ δύ­σκο­λη αλ­λά και κα­τα­πιε­στι­κή για τους πιο πολ­λούς δια­δι­κα­σί­α, γι αυ­τό εί­ναι και α­στα­θής και γε­μά­τη τριβές. Αλ­λά α­κό­μα και αν ό­λες οι χώ­ρες α­πο­φά­σι­ζαν τώ­ρα να ε­νω­θούν βα­θύ­τε­ρα δη­μο­σιο­νο­μι­κά η δια­δι­κα­σί­α αυ­τής της ε­νο­ποί­η­σης θα ή­ταν τό­σο μα­κρό­συρτη και τό­σο ρι­ψο­κίν­δυ­νη, ώ­στε η Γερ­μα­νί­α θα έ­πρε­πε να α­πα­ντή­σει στο ε­ρώτη­μα που βά­ζουν τώ­ρα δα οι ε­χθροί της: Τι θα γί­νει τώ­ρα που ε­πε­κτεί­νε­ται το χρέ­ος στις με­γά­λες χώ­ρες του Νό­του ε­πει­δή γί­νε­ται πι­στω­τι­κά α­νί­κα­νη η ΕΖ για να τις δια­σώ­σει; Δεν θα πρέ­πει τώ­ρα δα να πλη­ρώ­σει η Γερ­μα­νί­α και οι άλ­λοι βό­ρειοι με κά­ποιο τρό­πο για τους χρε­ω­μέ­νους του νό­του για να η­συχά­σουν οι α­γο­ρές και να τους δα­νεί­σουν με φτη­νά ε­πι­τό­κια; Η Γερ­μα­νί­α λέ­ει: Δώ­στε πρώ­τα τις πο­λι­τι­κές δε­σμεύ­σεις για τη δη­μο­σιο­νο­μι­κή ε­νο­ποί­η­ση, έ­στω ό­χι για ό­λη τη δη­μο­σιο­νο­μι­κή πο­λι­τι­κή αλ­λά να εί­ναι δια­σφα­λι­σμέ­νη, κε­ντρι­κά ε­λεγ­χό­με­νη και με αυ­τό­μα­τες ποι­νές σε πε­ρί­πτω­ση πα­ρα­βί­α­σης, η μη ελ­λειμ­μα­τι­κή δη­μο­σιο­νο­μι­κή πο­λι­τι­κή και με­τά ί­σως να δώ­σω τα λε­φτά, για­τί αυ­τό μπο­ρούν να το δε­χτούν οι γερ­μα­νοί και οι άλ­λοι βό­ρειοι πο­λί­τες.

Η κακόβουλη διαλυτική και υποδουλωτική της ΕΕ γραμμή

Στο ση­μεί­ο αυ­τό εμ­φα­νί­ζε­ται πιο ι­σχυ­ρή με­τά α­πό την ε­πέ­κτα­ση της κρί­σης χρέ­ους σε κά­θε νέ­α χώ­ρα της Ε­Ε, δη­λα­δή με­τά την Ελ­λά­δα στην Ιρ­λανδί­α, και με­τά στην Πορ­το­γα­λί­α και τώ­ρα στην Ι­τα­λί­α και την Ι­σπα­νί­α η διαλυ­τι­κή και υ­πο­δου­λω­τι­κή γραμ­μή, η α­ντιευ­ρω­πα­ϊ­κή γραμ­μή μέ­σα στην Ε­Ε. Αυ­τή λέ­ει: Κύ­ριοι η κρί­ση του Ευ­ρώ δεν ο­φεί­λε­ται στο χα­μη­λό βαθ­μό πο­λι­τι­κής ενο­ποί­η­σης της Ε­Ε, ο­πό­τε και της δημο­σιο­νο­μι­κής ε­νο­ποί­η­σης. Ι­διαί­τε­ρα δεν ο­φεί­λε­ται στη μη ζυ­για­σμέ­νη δη­μο­σιο­νο­μι­κή πο­λι­τι­κή των χω­ρών του Νό­του αλ­λά στη χα­μη­λή σχε­τι­κά α­ντα­γω­νι­στι­κό­τη­τα των χω­ρών του νό­του που με τη σει­ρά της ο­φεί­λε­ται στην ψη­λή α­ντα­γω­νι­στι­κό­τη­τα των χω­ρών του Βορ­ρά, που συσσω­ρεύ­ουν πλε­ο­νά­σμα­τα στο ε­ξω­τε­ρι­κό τους ε­μπό­ριο σε βά­ρος των χω­ρών του Νό­του. Αυ­τή λέ­νε εί­ναι  η  βα­θύ­τε­ρη αι­τί­α και για τη χρε­ω­κο­πί­α της Ελ­λά­δας πα­ρά τις πραγ­μα­τι­κές σπα­τά­λες και τη δια­φθο­ρά της. Α­πό­δει­ξη,  ισχυ­ρί­ζο­νται, εί­ναι ό­τι α­μέ­σως με­τά την Ελ­λά­δα χρε­ω­κό­πη­σε η Ιρ­λαν­δί­α που δεν εί­ναι τό­σο σπά­τα­λη και με­τά η Πορ­το­γα­λί­α που ε­πί­σης δεν εί­ναι τό­σο σπά­τα­λη και τώ­ρα α­πει­λεί­ται η Ι­τα­λί­α και η Ι­σπα­νί­α, που α­πλά εί­ναι λι­γό­τερο α­ντα­γω­νι­στι­κές α­πό τη Γερ­μα­νί­α. Ά­ρα, λέ­νε, το κλει­δί της κρί­σης του Ευ­ρώ εί­ναι η ευρω­πα­ϊ­κή α­νι­σό­τη­τα στην α­νά­πτυ­ξη, ο­πό­τε η λύ­ση εί­ναι η με­ταφο­ρά πό­ρων α­πό το Βορ­ρά στο Νό­το. Συ­μπέ­ρα­σμα: Πλη­ρώ­στε Γερ­μα­νοί, Ολ­λαν­δοί, Αυ­στρια­κοί κλπ το Νό­το σας που εί­ναι σε κρί­ση και ε­πι­δο­τή­στε τον τώ­ρα χο­ντρά για να βγει α­πό την πι­στω­τι­κή κρί­ση. Και μπο­ρεί­τε να τον πλη­ρώ­σε­τε χο­ντρά εί­τε με το να τυ­πώ­σει Ευ­ρώ η κε­ντρι­κή τρά­πε­ζα της Ε­Ε, η Ε­ΚΤ, εί­τε, α­φού φο­βού­νται το πλη­θω­ρι­στι­κό Ευ­ρώ οι γερ­μα­νοί πο­λί­τες για­τί τους θυ­μί­ζει προ­χι­τλε­ρι­κή γερ­μα­νι­κή δη­μο­κρα­τί­α, ας εκ­δώ­σει ο­μό­λο­γα η Ε­ΚΤ δα­νει­ζό­μενη λε­φτά α­πό τρί­τους για να τα δώ­σει στους φτω­χούς της Ε­Ε. 

Αυ­τή η γραμ­μή δεν α­ντέ­χει σε σο­βα­ρή οι­κο­νο­μι­κή κρι­τι­κή για­τί για αρ­κε­τά χρό­νια η Γερ­μα­νί­α και ι­διαί­τε­ρα η Αγ­γλί­α εί­χε με­γα­λύ­τε­ρα ε­μπο­ρικά ελ­λείμ­μα­τα α­πό άλ­λες α­νε­πτυγ­μέ­νες χώ­ρες του Νό­του της Ε­Ε, πχ την Ι­τα­λία. Ε­πί­σης ε­πει­δή ή­ταν ψη­λό­τε­ρο το ε­πί­πε­δο α­νά­πτυ­ξης του Βορ­ρά η Ε­Ε για πολ­λά χρό­νια διέ­θε­σε στον πιο φτω­χό Νό­το, ει­δι­κά στην Ελ­λά­δα πε­λώ­ρια δω­ρεάν κε­φά­λαια για να τα με­τα­τρέ­ψει σε πα­ρα­γω­γι­κό εκ­συγ­χρο­νι­σμό και αυ­τή τα έ­κα­νε κα­τα­νά­λω­ση. Γε­νι­κά ό­μως με αυ­τή τη μετα­φο­ρά κε­φα­λαί­ων, με τις ε­πιδο­τή­σεις κλπ οι δια­φο­ρές α­νά­με­σα σε Βορ­ρά και πα­λιό Νό­το της Ε­Ε αμ­βλύν­θηκαν  και κα­νέ­ναν δεν α­νη­συ­χού­σαν σο­βα­ρά πριν την ελ­λη­νι­κή χρε­ω­κο­πί­α, παρά την α­ντα­νά­κλα­ση της πα­γκό­σμιας κρί­σης του 2008 στην Ευ­ρώ­πη.

Αυ­τή στο βά­θος εί­ναι μια ψευ­το­τα­ξι­κί­στι­κη πο­λι­τι­κά δια­σπα­στική για την Ε­Ε γραμ­μή και το α­λη­θι­νό κέ­ντρο της ου­σια­στι­κά εί­ναι έ­ξω α­πό την Ε­Ε, στη σο­σια­λι­μπε­ρια­λι­στι­κή Ρω­σί­α. Η λο­γι­κή αυ­τής της γραμ­μής εί­ναι ό­τι προ­η­γεί­ται η οι­κο­νο­μι­κή ε­νο­ποί­η­ση α­πό την πο­λιτι­κή ε­νο­ποί­η­ση της Ε­Ε με τη με­τα­φο­ρά πό­ρων α­πό το Βορ­ρά στο Νό­το της Ε­Ε. Αυ­τή η με­τα­φο­ρά ό­χι μόνο, σύμ­φω­να πά­ντα με την ί­δια γραμ­μή, θα διευ­κο­λύ­νει τη στρα­τη­γι­κή λύ­ση του προ­βλή­μα­τος της α­νι­σό­τη­τας Βορ­ρά-Νό­του αλ­λά θα λυ­θεί τώ­ρα ά­με­σα και το πρό­βλη­μα της κρί­σης του Ευ­ρώ αν εκ­δο­θεί το πλη­θω­ρι­στι­κό Ευ­ρώ ή α­κό­μα καλύ­τε­ρα το Ευ­ρω­πα­ϊ­κό ο­μό­λο­γο. Ό­μως αν αυ­τό συμ­βεί, ι­διαί­τε­ρα αν συμ­βεί το τελευ­ταί­ο, τό­τε η Ε­Ε θα ε­ξαρ­τη­θεί οι­κο­νο­μι­κά κύ­ρια α­πό την Κί­να για­τί αυ­τή έχει σή­με­ρα πε­λώ­ρια ε­μπο­ρι­κά και συ­ναλ­λαγ­μα­τι­κά πλε­ο­νά­σμα­τα. Αν και χώ­ρα του νό­του α­πό την ά­πο­ψη της δια­βί­ω­σης του λα­ού της η Κί­να εί­ναι α­νερ­χόμε­νη ι­μπε­ρια­λι­στι­κή χώ­ρα και μά­λι­στα η­γε­μο­νι­στι­κή στην α­στι­κή της τά­ξη και στη συ­νο­λι­κή φυ­σιο­γνω­μί­α της. Γι αυ­τό βά­ζει πο­λι­τι­κούς και κυ­ρί­ως δι­πλω­μα­τι­κούς-στρα­τιω­τι­κούς ό­ρους στην Ε­Ε προ­κει­μέ­νου να τη δα­νεί­σει, δη­λα­δή την εκ­βιά­ζει με την υ­πο­τα­γή της στη σο­σιαλ-ι­μπε­ρια­λι­στι­κή, δη­λα­δή στη φα­σι­στι­κή και ε­πε­κτα­τι­κή πο­λι­τι­κή της. Αλ­λά κά­θε τέ­τοια φα­σι­στι­κή και ε­πε­κτα­τι­κή πο­λι­τι­κή  η­γε­μο­νεύ­ε­ται σή­με­ρα πα­γκό­σμια στρα­τιω­τι­κο-διπλω­μα­τι­κά από τη Ρω­σί­α που εί­ναι το διε­θνές κέ­ντρο του σο­σια­λι­μπε­ριαλι­σμού. Κε­ντρι­κός στρα­τη­γι­κός στό­χος αυ­τής της σο­σια­λι­μπε­ρια­λι­στι­κής πο­λι­τι­κής εί­ναι η υ­πο­δού­λω­ση της Ευ­ρώ­πης. Το δυ­νά­μω­μα του ευ­ρω­πα­ϊ­κού χρέ­ους ε­ξυ­πη­ρε­τεί ά­με­σα τη ρώ­σι­κη πο­λι­τι­κή για την πο­λι­τι­κή α­ποσύν­θε­ση και την υ­πο­δού­λω­ση της Ε­Ε στη Ρω­σί­α και γε­νι­κό­τε­ρα στον ά­ξο­να Ρω­σί­ας-Κί­νας-Ι­ράν υ­πό την η­γε­μο­νί­α της πρώ­της.

Ο σκλη­ρός υ­λι­κός φο­ρέ­ας της γραμ­μής αυ­τής μέ­σα στην Ε­Ε εί­ναι πολύ α­δύ­να­μος, δη­λα­δή η ρω­σό­δου­λη σε ε­πί­πε­δο κο­ρυ­φής Ελ­λά­δα και μα­ζί της ό­λα τα ευ­ρω­πα­ϊ­κά σο­σιαλ­φα­σι­στι­κά και φα­σι­στι­κά κόμ­μα­τα. Ό­μως γύ­ρω α­πό αυτή τη γραμ­μή συ­σπει­ρώ­νο­νται αυ­θόρ­μη­τα μια σει­ρά σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τι­κά, ε­θνικι­στι­κά, ευ­ρω­σκε­πτι­κι­στι­κά αλ­λά και φι­λε­λεύ­θε­ρα κόμ­μα­τα στα ο­ποί­α ει­σοδί­ζουν εύ­κο­λα και α­πο­τε­λε­σμα­τι­κά οι ρω­σό­φι­λοι κά­θε βαθ­μού και εί­δους. Τα πιο α­κρι­βά στε­λέ­χη αυ­τού του εί­δους εί­ναι κο­μι­σά­ριοι κλει­διά σαν τον Ό­λι Ρεν, και αρ­χη­γοί α­ντι­πο­λί­τευ­σης σαν τον Στά­ιν­μα­γερ του γερ­μα­νι­κού σοσιαλ­δη­μο­κρα­τι­κού κόμ­μα­τος. Το πα­γκό­σμιο βα­ρύ πυ­ρο­βο­λι­κό ό­μως αυ­τής της γραμ­μής εί­ναι η σε ό­λα ρω­σό­φι­λη προ­ε­δρί­α Ο­μπά­μα-Κλί­ντον. Αυ­τή α­ξιο­ποιεί τον πα­νι­κό του σε πτώ­ση δυ­τι­κού χρη­μα­τι­στι­κού κε­φά­λαιου, ει­δι­κά του αμε­ρι­κά­νι­κου, για το εν­δε­χό­με­νο μιας κα­τάρ­ρευ­σης του Ευ­ρώ και κα­λεί την ΕΕ, ου­σια­στι­κά την αν­θι­στά­με­νη Γερ­μα­νί­α, να χρη­μα­το­δο­τή­σει με πλη­θω­ριστι­κό Ευ­ρώ ή με ευ­ρω­ο­μό­λο­γα  τον πι­στω­τι­κά βαλ­λό­με­νο νό­το.

Η Ελλάδα ενεργοποιεί τον πανικό των αγορών και δικαιώνει τη σοσιαλφασιστική γραμμή.

Ό­λο το ζή­τη­μα εί­ναι πά­ντα να ε­νερ­γο­ποι­η­θεί αυ­τός ο πα­νι­κός. Αυ­τό δεν εί­ναι εύ­κο­λο για­τί σε κά­θε σύ­νοδο κο­ρυ­φής η Γερ­μα­νί­α πε­τυ­χαί­νει μια με­γά­λης ση­μα­σί­ας ε­νό­τη­τα με τη Γαλ­λί­α που μά­λι­στα έ­χει μια α­κό­μα πιο πο­λι­τι­κή α­ντί­λη­ψη για την ε­νό­τη­τα της Ε­Ε και για την ευρω­στί­α του Ευ­ρώ. Έ­τσι πα­ρά τις ι­σχυ­ρές ε­πι­φυ­λά­ξεις του Βορ­ρά κά­θε σύ­νο­δος κο­ρυ­φής δί­νει λε­φτά στο βα­σι­κό αι­μορ­ρα­γι­κό στοι­χεί­ο του Ευ­ρώ που είναι η Ελ­λά­δα ώ­στε αυ­τή να κα­λύ­ψει το χρέ­ος της. Αλ­λά ε­κεί­νη με τον Πα­παν­δρέ­ου κά­νει πά­ντα μια πο­λι­τι­κή προ­βο­κά­τσια βε­λη­νε­κούς δια­δί­δο­ντας ό­τι η χώρα χρε­ω­κο­πεί ε­νώ ό­λο το πο­λι­τι­κό σύ­στη­μα των ρω­σό­δου­λων δυ­να­μώ­νει το οι­κο­νο­μι­κό σα­μπο­τάζ και κά­νει πο­λι­τι­κές  προ­βο­κά­τσιες «λα­ϊ­κού ε­πα­να­στατι­κού τύ­που». Αυ­τές εί­ναι ό­λο και πιο εύ­κο­λες για­τί η Τρό­ι­κα για να μειώ­σει το έλ­λειμ­μα σε συν­θή­κες σα­μπο­τάζ γδέρ­νει το λα­ό, την πα­ρα­γω­γή και την αγο­ρά και έ­τσι και το σα­μπο­τάζ αυ­τό­μα­τα δυ­να­μώ­νει και η α­ντι­γερ­μα­νι­κή αντί­θε­ση στο λα­ό δυ­να­μώ­νει. Έ­τσι το έλ­λειμ­μα με­γα­λώ­νει α­στα­μά­τη­τα α­ντί να μειώ­νε­ται πα­ρά τα αυ­ξα­νό­με­να κε­φά­λαια που δί­νο­νται στην Ελ­λά­δα. Έ­τσι δυνα­μώ­νει πα­γκό­σμια η σο­σιαλ­φα­σι­στι­κή δια­λυ­τι­κή γραμ­μή που λέ­ει ό­τι η Ελλά­δα δεν θε­ρα­πεύ­ε­ται για­τί η Γερ­μα­νί­α ε­πι­μέ­νει στη γραμ­μή του πε­ριο­ρισμού του κρα­τι­κού ελ­λείμ­μα­τος της Ελ­λά­δας και δεν της δί­νει πιο πολ­λά λεφτά για να α­να­πτυ­χθεί στη βά­ση της λύ­σης της α­ντί­θε­σης Βορ­ρά-Νό­του. Αυ­τή είναι κα­θα­ρά η γραμ­μή Σα­μαρά που την υ­πε­ρα­σπί­ζει θερ­μά ο Ο­μπά­μα και ό­λα τα οι­κο­νο­μο­λο­γι­κά think-tank και τα βα­σι­κά έ­ντυ­πα του Δη­μο­κρα­τι­κού κόμ­μα­τος των ΗΠΑ με ε­πι­κε­φα­λής τους Τά­ιμ­ς της Νέ­ας Υόρ­κης που ό­λο και λι­γό­τε­ρο δια­φέ­ρουν α­πό τις οι­κο­νο­μι­κές για να μην πού­με και πο­λι­τι­κές αναλύ­σεις του ΣΥΝ (υ­πο­στή­ρι­ξη των α­γα­να­κτι­σμέ­νων πα­ντού, συμ­μα­χί­α με τους ι­σλα­μο­φα­σί­στες πα­ντού, α­ντι­τρα­πε­ζι­κός α­ντι­κα­πι­τα­λι­σμός, φι­λο­ρω­σι­σμός κλπ).

Η α­πο­τυ­χί­α κά­θε φο­ρά των α­πο­φά­σε­ων των συ­νό­δων κο­ρυ­φής να δώ­σουν ου­σια­στι­κό δη­μο­σιο­νο­μι­κό α­πο­τέ­λε­σμα για την Ελ­λά­δα και μά­λι­στα η ό­ξυν­ση της κρί­σης α­μέ­σως με­τά α­πό τις συ­νό­δους, κυ­ριο­λε­κτι­κά πα­ραλύ­ει την Ε­Ε και σπρώ­χνει το δυ­τι­κό πι­στω­τι­κό χρη­μα­τι­στι­κό κε­φά­λαιο να α­ναζη­τή­σει τις ε­πό­με­νες χώ­ρες με με­γά­λα κρα­τι­κά ελ­λείμ­μα­τα για να α­πο­σύ­ρει τα λε­φτά του για πε­ρισ­σό­τε­ρη α­σφά­λεια και τους κερ­δο­σκό­πους να πο­ντάρουν πά­νω σε αυ­τή την α­να­σφά­λεια και έ­τσι να την δυ­να­μώ­νουν. Για το χρη­ματι­στι­κό κε­φά­λαιο τό­τε ε­πι­βε­βαιώ­νε­ται η α­νά­λυ­ση των δια­λυ­τι­κών σο­σιαλ­φα­σι­στών: Για τη χρε­ω­κο­πί­α της Ελ­λά­δας φταί­ει η α­ντί­θε­ση Βορ­ρά-Νό­του και η πλε­ο­νε­ξί­α του Βορ­ρά που δεν γε­μί­ζει το κρα­τι­κό της έλ­λειμ­μα και δεν ε­λαφρώ­νει το χρέ­ος της. Ά­ρα μετά α­πό την Ελ­λά­δα κά­θε χώ­ρα με με­γά­λο κρα­τι­κό έλλειμ­μα ή χρέ­ος εί­ναι κα­τα­δι­κα­σμέ­νη, σύμ­φω­να με αυ­τή τη λο­γι­κή, να κα­ταρ­ρεύ­σει αν δεν βο­η­θη­θεί απ έ­ξω. Κα­νείς  σχε­δόν ού­τε καν η Γερ­μα­νί­α δεν θε­ωρεί σαν κε­ντρι­κής πο­λι­τι­κής ση­μα­σί­ας ό­τι τε­λεί­ως άλ­λης ποιό­τη­τας εί­ναι το ιρ­λαν­δι­κό α­πό το ελ­λη­νι­κό έλ­λειμ­μα, και α­κό­μα πε­ρισ­σό­τε­ρο το ι­σπα­νι­κό και ε­ντε­λώς άλ­λο το έλ­λειμ­μα της ώ­ρι­μης κρα­τι­κο­μο­νο­πω­λια­κής κα­πι­ταλιστι­κής Ι­τα­λί­ας. Η Γερ­μα­νί­α φω­νά­ζει α­πλά διαρ­κώς ό­τι οι χώ­ρες με με­γά­λα ελλείμ­μα­τα πρέ­πει να αλ­λά­ξουν α­πό τα μέ­σα μειώ­νο­ντας το χρέ­ος και α­να­πτύσ­σο­ντας γι αυ­τό την α­ντα­γω­νι­στι­κό­τη­τά τους. Βε­βαί­ως στον ό­ρο α­ντα­γω­νι­στικό­τη­τα το πιο βα­σι­κό στοι­χεί­ο της για κάθε Μέρ­κελ και γε­νι­κά για κά­θε δυ­τι­κό φι­λε­λεύ­θε­ρο κα­πι­τα­λι­στή εί­ναι πρώ­τα απ ό­λα η μεί­ω­ση του συ­νο­λι­κού ό­γκου των μι­σθών α­το­μι­κής (κα­θαυ­τό μι­σθός) και κοι­νω­νι­κής μορ­φής (ε­πι­δόμα­τα-συ­ντά­ξεις-κρα­τι­κές δω­ρε­άν υ­πη­ρε­σί­ες κλπ). Στο ση­μεί­ο αυ­τό οι σο­σιαλ­φα­σί­στες και οι σο­σιαλ­δη­μο­κρά­τες πα­ντού στην Ε­Ε χτυ­πά­νε τη γερ­μα­νι­κή γραμ­μή για τις πο­λι­τι­κές μεί­ω­σης των κρα­τι­κών ελ­λειμ­μά­των γε­νι­κά ώ­στε να συ­σπει­ρώ­σουν μα­ζί τους την ευ­ρω­πα­ϊ­κή ερ­γα­τι­κή τά­ξη και τη φτω­χο­λο­γιά γενι­κά. Αυ­τή εί­ναι με­γά­λη δη­μα­γω­γι­κή α­πά­τη. Τα κρα­τι­κά ελλείμ­μα­τα μπο­ρούν να κρα­τιού­νται διαρ­κώς ψη­λά μό­νο με διαρ­κώς νέ­ο δα­νει­σμό αλ­λά τα δά­νεια κά­πο­τε θα πρέ­πει να ξε­χρε­ω­θούν ο­πό­τε μοι­ραί­α ο συ­νο­λι­κός ό­γκος των μισθών θα πέ­σει. Τα κρα­τι­κά δά­νεια στην ε­πο­χή του κα­πι­τα­λι­σμού μπο­ρεί να είναι θε­τι­κά ό­χι ό­ταν είναι για την κα­τα­νά­λω­ση αλ­λά για τη δη­μιουρ­γί­α παρα­γω­γι­κού κε­φά­λαιου. Για στα­θε­ρά ψη­λούς συ­νο­λι­κούς μι­σθούς δεν έ­χει κα­μιά σχέ­ση ο δα­νει­σμός, αλ­λά η τα­ξι­κή οι­κο­νο­μι­κή πά­λη για τη διαρ­κή α­πό­σπαση υ­πε­ρα­ξί­ας α­πό το κε­φά­λαιο. Αλ­λά πια τέ­τοια πά­λη να νι­κή­σει στην Ε­Ε όταν οι ερ­γά­τες της έ­χουν να α­ντα­γω­νι­στούν τους φτη­νούς κι­νέ­ζους μι­σο-κο­λίγους α­δελ­φούς τους στο κι­νέ­ζι­κο κά­τερ­γο και σε άλ­λα κά­τερ­γα που αυ­τό εν­θαρ­ρύ­νει ή μάλ­λον υ­πο­χρε­ώ­νει λό­γω α­ντα­γω­νι­σμού να δη­μιουρ­γη­θούν; Κι ό­μως κα­νέ­να ψευ­το­α­ρι­στε­ρό και σο­σιαλ­δημο­κρα­τι­κό συν­δι­κα­λι­στι­κό τσι­ρά­κι των α­να­το­λι­κών και δυ­τι­κών μο­νο­πω­λι­στών δεν βά­ζει σαν πρώ­τα ερ­γα­τι­κά συνθή­μα­τα στην Ε­Ε τη φο­ρο­λο­γί­α των κι­νέ­ζι­κων ε­μπο­ρευ­μά­των, την α­πα­γό­ρευ­ση ευ­ρω­πα­ϊ­κών ε­πεν­δύ­σε­ων σε φα­σι­στι­κο-δου­λο­κτη­τι­κές χώ­ρες και ε­πεν­δύσεις τέ­τοιων χωρών στην Ε­Ε, και πά­νω απ ό­λα την κα­θο­λι­κή και με κά­θε μέσο πο­λι­τι­κή συ­μπα­ρά­στα­ση σε κά­θε δη­μο­κρα­τι­κό α­γώ­να για τα πο­λι­τι­κο­συν­δι­κα­λι­στι­κά δι­καιώ­μα­τα του προ­λε­τα­ριά­του των φα­σι­στι­κών χω­ρών. 

Για να α­πο­δεί­ξουν λοι­πόν οι Η­ΠΑ των Ο­μπά­μα-Κλί­ντον και οι άλ­λοι ρω­σό­φι­λοι σο­σιαλ­φα­σί­στες και οι φί­λοι τους ό­τι οι ι­σο­σκε­λι­σμέ­νοι προ­ϋ­πολο­γι­σμοί εί­ναι η με­γα­λύ­τε­ρη αι­τί­α της φτώ­χειας των μι­σθω­τών και τε­λι­κά και της χρε­ω­κο­πί­ας των χρε­ω­μέ­νων κρα­τών δεί­χνουν διαρ­κώς την Ελ­λά­δα που μό­νο φαι­νο­με­νι­κά τους ε­πα­λη­θεύ­ει και σπρώ­χνουν τους πι­στω­τές τους σε πα­νι­κό α­πό­συρ­σης των κε­φα­λαί­ων τους α­πό ό­λες τις σχε­τι­κά πιο χρε­ω­μέ­νες χώ­ρες πράγ­μα που αυ­ξά­νει έ­τσι τα ε­πι­τό­κια δα­νει­σμού αυ­τών των χω­ρών. Έ­τσι με μια διαρ­κώς αυ­το­ε­πα­λη­θευό­με­νη προ­φη­τεί­α σο­σιαλ­φα­σί­στες και οι­κονο­μι­στές χρη­μα­τι­στές ο­δη­γούν νέ­ες χώ­ρες σε υ­περ­χρέ­ω­ση ε­πα­λη­θεύ­ο­ντας τους πρώ­τους. Στο ση­μεί­ο αυ­τό πά­λι το Ευ­ρώ κλο­νί­ζε­ται, πά­λι το πο­λι­τι­κό, πραγμα­τι­κά ευ­ρω­πα­ϊ­κό στις προ­θέ­σεις του αν και ό­λο και πιο εύ­θραυ­στο ε­σω­τερι­κά δί­δυ­μο Γερ­μα­νί­ας-Γαλ­λί­ας συ­γκα­λεί μια νέ­α σύ­νο­δο κο­ρυφής, πά­λι παίρ­νει νέ­α μέ­τρα και πιο πο­λύ πά­λι η Γερ­μα­νί­α πλη­ρώ­νει νέ­α δισ υ­πέρ της Ελ­λά­δας και των νέ­ων θυ­μά­των της προ­βο­κα­τό­ρι­κης πο­λι­τι­κής των η­γε­τών της τελευταίας. Ό­σο ό­μως πιο πολ­λά λε­φτά πλη­ρώ­νει ο Βορ­ράς τό­σο πιο πο­λύ θυ­μώ­νουν οι πο­λί­τες του και α­πο­στα­θερο­ποιεί­ται η Ε­Ε. Έ­τσι α­πό τη μια η ΕΖ γε­νι­κά τυ­πώνει ε­κα­το­ντά­δες  δις Ευ­ρώ μέ­σω της Ε­ΚΤ για να δα­νεί­ζει τις τρά­πε­ζες των τεχνη­τά νέ­ων υ­περ­χρε­ω­μέ­νων χω­ρών αλ­λά και αυ­τών που τις εί­χαν δα­νεί­σει. Από την άλ­λη η Ε­Ε α­φού οι η­γέ­τες της έ­φτια­ξαν έ­να κοι­νό τα­μεί­ο, το EFSF  που θα δα­νεί­ζε­ται α­πό τρί­τους, ό­πως θέ­λει η Ρω­σί­α και ο Ο­μπά­μα, βγή­καν σερ­γιά­νι για δα­νει­κά α­πό την Κί­να, που τους ζη­τά­ει υ­πο­τα­γή στο φα­σι­στι­κό ντάμπι­γκ της και στον ι­μπε­ρια­λι­στι­κό ε­πε­κτα­τι­σμό της στην ΝΑ Α­σί­α. Και αυ­τοί γυ­ρί­ζουν πί­σω κα­τα­πτο­η­μέ­νοι πε­ριμέ­νο­ντας κά­πο­τε ότι οι ό­λο και πιο υ­περ­χρε­ω­μέ­νοι και σω­σμέ­νοι α­πό την Ε­Ε έλ­λη­νες θα αρ­χί­ζουν να ξε­χρε­ώ­νο­νται. Και η Πορ­το­γα­λί­α και ι­διαί­τε­ρα η Ιρ­λαν­δί­α πά­νε κα­λά προς το ξε­χρέ­ω­μα, δεί­χνο­ντας ό­τι το πρό­βλη­μα δεν εί­ναι στην α­ντί­θε­ση Βορ­ρά-Νό­του ό­πως ι­σχυ­ρί­ζονται και θέ­λουν οι δια­σπα­στές της Ε­Ε. Γι αυ­τό πά­ντα κά­ποιος πρέ­πει να τους στέλνει πί­σω στην ά­βυσ­σο.

Μόλις η ΕΕ πάει να απελευθερωθεί από την υπερχρέωση έρχεται η ελληνική προβοκάτσια

Να για­τί οι προ­βο­κά­το­ρες που κυ­βερ­νά­νε τη βα­σα­νι­σμέ­νη χώ­ρα μας για να μέ­νει μα­τω­μέ­νη πά­ντα η πλη­γή του χρέ­ους, κα­τε­βά­ζουν τους α­γα­να­κτισμέ­νους, κλι­μα­κώ­νουν τους προ­πη­λα­κι­σμούς βου­λευ­τών, καί­νε α­στα­μά­τη­τα την Α­θή­να, δη­μιουρ­γούν κοι­νο­βου­λευ­τι­κά θρί­λερ που κά­νουν την η­γε­σί­α της  Ε­Ε και των Funds να ξε­νυ­χτά­νε με α­γω­νί­α στις τη­λε­ο­ρά­σεις τους για τις ψη­φο­φο­ρί­ες. Να για­τί με την α­πει­λή ό­τι θα τους κα­τα­στρέ­ψουν οι­κο­νο­μι­κά με την α­πε­λευ­θέ­ρω­ση οι  Ρα­γκού­ση­δες στέλ­νουν τους τα­ξι­τζή­δες να κλεί­νουν λι­μά­νια και α­ε­ρο­δρό­μια, να για­τί διώ­χνουν την Τρό­ι­κα α­πό την Ελ­λά­δα και άλ­λα πολ­λά. Έτσι ε­νώ πε­τυ­χαί­νουν νέ­ες α­γω­νιώ­δεις συ­νε­δριά­σεις κο­ρυ­φής της Ε­Ε και νέ­α πα­κέ­τα, ό­πως αυ­τό του Ιού­λη, αυ­τοί φτιά­χνουν διαρ­κώς νέ­ες πο­λι­τι­κές κρί­σεις και διαρ­κώς νέ­ες αρ­νή­σεις να ε­φαρ­μό­σουν ο­ποια­δή­πο­τε θε­τι­κή διαρ­θρω­τι­κής φύ­σης συμ­φω­νί­α. Αυ­τό το κά­νουν συ­νειδητά ό­χι τό­σο για να με­γα­λώ­νουν το γδάρ­σι­μο του λα­ού, της πα­ρα­γω­γής και της α­γο­ράς και να ε­ξορ­γί­ζουν τους πά­ντες ε­νά­ντια στη Γερ­μα­νί­α αλ­λά για  να στέλ­νουν  στα ύψη το χρέ­ος. Έ­τσι α­πο­στα­θε­ρο­ποιούν διαρ­κώς τον ευ­ρω­πα­ϊ­κό Νό­το και το Ευρώ. Έ­τσι φτά­νει η Ε­Ε στη συμ­φω­νί­α  της 26-27 του Ο­κτώ­βρη ό­που ό­χι μό­νο δί­νει στους προ­βο­κά­το­ρες έ­να νέ­ο πε­λώ­ριο δά­νειο αλ­λά και τους χα­ρί­ζει έ­να πο­σό 100 δις Ευ­ρώ με το κού­ρε­μα κα­τά  50% των ο­μο­λό­γων νο­μί­ζο­ντας ό­τι έ­τσι θα ε­ξευ­μενί­σει τους προ­βο­κά­το­ρες και θα κερ­δί­σει χρό­νο με την Ελ­λά­δα. Αλ­λά ο πρωθυ­πουρ­γός και οι κνι­το­συ­να­σπι­σμαί­οι δεν της έ­δω­σαν ού­τε λί­γες μέ­ρες. Τότε α­κρι­βώς στή­σα­νε τις προ­βο­κά­τσιες με τις πα­ρε­λά­σεις της 28 Ο­κτώ­βρη για να μπο­ρέ­σει ο Πα­παν­δρέ­ου να δι­καιο­λο­γή­σει την ι­στο­ρι­κή προ­βο­κά­τσια με το δη­μο­ψή­φι­σμα. Αυ­τό ή­ταν το με­γα­λύ­τε­ρο πο­λι­τι­κό και οι­κο­νο­μι­κό χτύ­πη­μα στην πο­λι­τι­κή συ­νο­χή και στην οι­κο­νο­μι­κή α­ξιο­πι­στί­α της Ε­Ε. Ε­κεί ήρ­θε η νέα πο­λι­τι­κή κρί­ση στην Ελ­λά­δα που έ­φε­ρε το φα­σι­στι­κό ΛΑ­ΟΣ στην ε­ξου­σί­α, εκεί έ­γι­νε η νέ­α με­τά­στα­ση των σπρε­ντ στην α­νε­πτυγ­μέ­νη και ισχυ­ρή Ι­ταλί­α με τη βο­ή­θεια μιας συν­δυα­σμέ­νης ε­πί­θε­σης που έ­κα­ναν ε­να­ντί­ον του δα­νει­σμού της ε­κεί­νες τις μέ­ρες έ­να διε­θνές Τα­μεί­ο Συμ­ψη­φι­σμών, το LCH clearnet, που δέ­θη­κε πρό­σφα­τα με την Κί­να, κα­θώς και έ­να ρώ­σι­κο fund.  Α­μέσως με­τά η με­τά­στα­ση των ψη­λών σπρε­ντ πή­γε και στη Ι­σπα­νί­α ε­νώ η Πορ­το­γαλί­α και η Ιρ­λαν­δί­α τραυ­μα­τί­στη­καν ό­πως φο­βό­ντου­σταν και πι­σω­γύ­ρι­σαν στο χρέ­ος και στα σπρε­ντ τους. Ό­λα αυ­τά φόρ­τω­σαν με νέ­α α­γω­νί­α την Ευ­ρώ­πη. Η α­ντί­λη­ψη ό­τι ό­σο η ΕΕ δεν πλη­ρώ­νει το Νό­το της με δα­νει­κά, τα σπρε­ντ του Νό­του θα αυ­ξά­νο­νται άρ­χι­σε να πα­γιώ­νε­ται πράγ­μα που δυ­νά­μω­σε τον πα­νι­κό των α­γο­ρών.

Η μάχη στις Βρυξέλλες για την επιβίωση της ΕΕ. Ο προβοκάτορας Κάμερον σε δράση. Σε ρεπό οι δικοί μας

Το συν­δυα­σμέ­νο έλ­λειμ­μα της Ι­τα­λί­ας και της Ι­σπα­νί­ας μα­ζί δεν μπο­ρεί πια να κα­λυ­φθεί α­πό την Ε­Ε μέ­σω Ε­ΚΤ ή μέ­σω EFSF με ζε­στό χρή­μα ή με εγ­γυ­ή­σεις της Γερ­μα­νί­ας και της υ­πό­λοι­πης Ε­Ε. Τα λε­φτά αυ­τά μπο­ρούν να βγουν μό­νο με κε­ντρι­κό δα­νει­σμό της Ε­Ε με τύ­πω­μα πλη­θω­ρι­στι­κού Ευ­ρώ α­πό την Ε­ΚΤ ή με ευ­ρω­ο­μό­λο­γα για πε­λώ­ρια διεύ­ρυν­ση του EFSF. Η Ε­Ε δεν μπο­ρεί να κά­νει τί­πο­τα άλ­λο α­πό το να δια­λέ­ξει α­νά­με­σα στις δύ­ο σχη­μα­το­ποι­η­μέ­νες πια γραμ­μές: Λε­φτά στον Νό­το με δα­νει­σμό, δη­λα­δή χυ­δαί­ο δια­λυ­τι­κό οι­κονο­μι­σμό ή στε­νό­τε­ρο πο­λι­τι­κό δέ­σι­μο της Ε­Ε με τη μό­νη πο­λι­τι­κή που μπο­ρεί κά­πως να ε­νώ­σει σήμε­ρα μια πο­λι­τι­κά τυ­φλή Ευ­ρώ­πη: την οι­κο­νο­μί­στι­κη πολι­τι­κή, αλ­λά πά­ντως κά­πως πο­λι­τι­κή, του στε­νού κοι­νού δη­μο­σιο­νο­μι­κού ε­λέγχου του ελ­λείμ­μα­τος. Έ­χου­με α­να­λύ­σει σε προ­η­γού­με­να άρ­θρα  μας πως μό­νος του αυ­τός ο έ­λεγ­χος θα ο­ξύ­νει τις δια­κρα­τι­κές α­ντι­θέ­σεις στην Ε­Ε πά­λι υ­πέρ της Ρω­σί­ας. Γι αυ­τό το λό­γο η Ρω­σί­α έ­χω­σε μέ­σα στη γραμ­μή αυ­τή και μάλι­στα φα­να­τι­κά στο πλευ­ρό της Γερ­μα­νί­ας τον πρό­ε­δρό της Πο­λω­νί­ας Του­σκ που α­νοι­χτά δη­λώ­νει ό­τι η Ρω­σί­α δεν α­πει­λεί την Πο­λω­νί­α που την α­θω­ώ­νει για τη δο­λο­φο­νί­α του πα­τριώ­τη πρό­ε­δρου Κα­τσίν­σκυ. Αυ­τός δεν εί­ναι λό­γος να πού­με ε­ξί­σου ό­χι και στις δύ­ο γραμ­μές.

Στη συ­γκε­κρι­μέ­νη πε­ρί­πτω­ση ελ­λεί­ψει μιας άλ­λης α­πά­ντη­σης στους δια­λυ­τι­κούς αυ­τή η κο­λο­βή λύ­ση α­πο­κτά­ει στο πο­λι­τι­κό συμ­βο­λι­κό και ψυχο­λο­γι­κό επί­πε­δο μια δή­λω­ση ε­πι­μο­νής στον ευ­ρω­πα­ϊ­σμό που εί­ναι τουλά­χι­στον έ­να κέρ­δι­σμα χρό­νου. Η Γερ­μα­νί­α μέ­νει στα­θε­ρή στη θέ­ση της μα­ζί της και η Γαλ­λί­α και η Ε­Ε την α­κο­λου­θεί. Οι ρω­σό­φι­λοι ορ­γιά­ζουν ε­νά­ντια σε αυ­τή τη στά­ση με πρώ­το τον Ο­μπά­μα που α­πει­λεί με ε­περ­χό­με­νη ε­πί­θε­ση των α­γο­ρών, ε­πί­θε­ση που προ­φα­νώς έ­χει τη δυ­να­τό­τη­τα να εν­θαρ­ρύ­νει. Αλ­λά το με­γά­λο χτύ­πη­μα το δί­νει ο οι­κο­νο­μι­κά φαι­νο­με­νι­κά σύμ­μα­χος της Γερ­μα­νί­ας στους δη­μο­σιο­νο­μι­κούς πε­ριο­ρι­σμούς των ελ­λειμ­μά­των αλ­λά πο­λι­τι­κά ρω­σόφι­λος σε κά­θε του διεθνή κί­νη­ση Κά­με­ρον. Αυ­τή η α­ντί­δρα­ση και μό­νο δεί­χνει ό­τι μό­νος του ο πε­ριο­ρι­σμός του ελ­λείμ­μα­τος δεν εί­ναι ι­κα­νή πο­λι­τι­κή για να ε­νώ­νει.

Μά­λι­στα ο Κά­με­ρον κά­νει ό­σο με­γα­λύ­τε­ρη ζη­μιά μπο­ρεί για­τί κά­νει βέ­το στην κοι­νή αυ­τή καί­ρια για την ε­πι­βί­ω­ση της Ε­Ε α­πό­φα­ση, αλ­λά δεν α­ποχω­ρεί σαν Αγ­γλί­α α­πό την Ε­Ε. Έ­τσι αυ­τή η α­πό­φα­ση των 26 δεν περ­νά­ει σαν α­πό­φαση της Ε­Ε, αλ­λά μό­νο της Ευ­ρω­ζώ­νης και άλλων 9.  Ο­πό­τε δεν μπο­ρεί η κοι­νή α­πόφα­ση της 8 του Δε­κέμ­βρη να γί­νει ευ­ρω­πα­ϊ­κή συμ­φω­νί­α και έ­τσι να αλ­λά­ξουν οι συν­θή­κες και υ­πο­χρε­ω­τι­κά οι αλ­λα­γές να γρα­φτούν στα συ­ντάγ­μα­τα των χω­ρών. Ού­τε μπο­ρούν τα μέ­τρα και οι ποι­νές για τους πα­ρα­βά­τες να πέ­φτουν αυτό­μα­τα ώ­στε να μην υ­πάρ­χουν διαρ­κείς ε­ντά­σεις. Ού­τε μπο­ρούν τα ευ­ρω­πα­ϊ­κά όρ­γα­να σαν την Κο­μι­σιόν και το ευ­ρω­πα­ϊ­κό δι­κα­στή­ριο να ε­λέγ­χουν  θε­σμικά τους προ­ϋ­πο­λο­γι­σμούς και να δί­νουν στην τή­ρη­σή τους το α­νά­λο­γο βά­ρος. Ό­λα θα γί­νο­νται με δια­κυ­βερ­νη­τι­κές α­πο­φά­σεις, δη­λα­δή με πιο α­στα­θείς συμφω­νί­ες με­τα­ξύ των 26.  Να για­τί αυ­τός ο νέ­ος ρω­σό­δου­λος προ­βο­κά­το­ρας α­ντί να φύ­γει α­πό την Ε­Ε στην ο­ποί­α δεν α­νή­κει ού­τε σαν νό­μι­σμα, ού­τε σαν Σέν­γκεν, ού­τε σαν φί­λος του Ευ­ρώ μέ­νει μέ­σα στην Ε­Ε α­πο­μο­νω­μέ­νος και μι­ση­τός μό­νο και μό­νο για να την χτυ­πή­σει χω­ρίς να βο­η­θή­σει σε τί­πο­τα την Αγ­γλί­α. Και αυ­τό το κα­τα­φέρ­νει ε­πει­δή του δί­νουν την ά­δεια οι τρα­πε­ζί­τες του Σί­τυ. Ό­μως α­πο­δει­κνύ­ε­ται ό­τι εί­ναι προ­βο­κά­το­ρας για­τί δεν έ­βα­λε και δεν πάλε­ψε συ­γκε­κρι­μέ­να αι­τή­μα­τα για το Σί­τυ στη Σύ­νο­δο. Ζή­τη­σε κά­ποιες ε­ξαιρέ­σεις προ­κα­τα­βο­λι­κά και πο­λύ αιφ­νι­δια­στι­κά χω­ρίς να μπει στον κό­πο καν να τις α­να­λύ­σει. Το Σί­τυ ή­ταν έ­να πρό­σχη­μα. Αλ­λά πό­σο ω­ραί­ο νέ­ο ε­πι­χεί­ρημα για τους φαιο­κόκ­κι­νους φα­σί­στες κά­θε εί­δους : «Οι ε­βραί­οι τρα­πε­ζί­τες του Σί­τυ δια­σπά­σα­νε την Ε­Ε».

Τώ­ρα που το ευ­ρω­πα­ϊ­κό δά­σος πή­ρε για τα κα­λά φω­τιά και έ­νας νέ­ος πυ­ρο­μα­νής βρέ­θη­κε για να τη φου­ντώ­σει το αρ­χι­κό ελ­λη­νι­κό προ­σά­ναμ­μα α­ποσύ­ρε­ται για λί­γο. Οι Πα­παν­δρέ­ου και σί­α δί­νουν την ε­ξου­σί­α στον κα­θη­συ­χαστι­κό Πα­πα­δή­μο που εί­χε πα­λιό­τε­ρα α­να­λά­βει να εξα­πα­τή­σει την Ε­Ε για να βά­λει μέ­σα της τη βρα­δυ­φλε­γή βόμ­βα που ή­ταν η Ελ­λά­δα. Τώ­ρα ήρ­θε για μια α­κόμα φο­ρά να κά­νει μια άλ­λη βρω­μο­δου­λειά: να  κα­θη­συ­χά­σει για λί­γο τη Ε­Ε και να κα­τα­πρα­ΰ­νει την ορ­γή της για την πι­σώ­πλα­τη μα­χαι­ριά του Πα­παν­δρέ­ου ω­σό­του υ­πάρ­ξει α­νά­γκη για έ­να νέ­ο χτύ­πη­μα. Η Μό­σχα θέ­λει η Ελ­λά­δα να μεί­νει ο­πωσ­δή­πο­τε στο Ευ­ρώ και με έ­να μί­νι­μουμ κύ­ρος. Γι αυ­τό ξαφ­νι­κά ως δια μα­γεί­ας η Α­θή­να στα­μα­τά­ει να δει­νο­πα­θεί, οι βου­λευ­τές να δέρ­νο­νται, τα λιμά­νια και τα α­ε­ρο­δρό­μια να κλεί­νουν, οι δια­δη­λώ­σεις γί­νο­νται ε­ντε­λώς άμα­ζες και υ­πο­το­νι­κές. Μό­νο οι φι­λαν­θρω­πι­κές κρα­τι­κές κα­τα­λή­ψεις των ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ –ΠΑ­ΜΕ- ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ συ­νε­χί­ζο­νται για λί­γο. Αυ­τή η προ­σω­ρι­νή α­πό­συρ­ση γί­νε­ται για­τί τώ­ρα υ­πάρ­χουν νέ­οι παί­χτες του α­να­το­λι­κού  με­τώ­που στην πρώ­τη γραμ­μή για τη διά­σπα­ση της Ε­Ε. Ε­κτός α­πό τον Κά­με­ρον εί­ναι τώ­ρα και μια Ι­τα­λί­α στα νύ­χια της πά­ντα ρω­σό­φι­λης και μι­σο-σο­σιαλ­φα­σι­στι­κής ψευ­το­α­ρι­στε­ράς. Για πρώ­τη φο­ρά τα δύ­ο τε­λευ­ταί­α χρό­νια μια συ­νά­ντη­ση κο­ρυφής με με­γά­λη της α­γαλ­λί­α­ση δεν α­σχο­λεί­ται με την Ελ­λά­δα.

Εν­νο­εί­ται ό­τι αυ­τή θα συ­νε­χί­σει να α­σχο­λεί­ται με την Ε­Ε ό­χι σαν λα­ός βέ­βαια αλ­λά σαν προ­βο­κά­το­ρες που την κυ­βερ­νά­νε. Αν η Ε­Ε έ­κα­νε πραγ­ματι­κά πο­λι­τι­κή θα α­σχο­λιό­ταν πά­νω απ ό­λα με την Ελ­λά­δα, ι­διαί­τε­ρα με τους κυ­βερ­νή­τες της και τα κόμ­μα­τα της. Για­τί αυ­τοί της κά­να­νε τη ζη­μιά και ό­χι τα ελ­λείμ­μα­τα της γε­νι­κά. Αυ­τοί ή­ταν ο πρώ­τος της ε­χθρός. Και γι αυ­τούς μόνο μια λύ­ση υ­πάρ­χει: να πε­τα­χτούν κατ αρ­χήν έ­ξω α­πό την ΕΖ. Και να πε­τα­χτούν ό­πως έ­χου­με προ­τεί­νει: με με­γά­λο οι­κο­νο­μι­κό σω­σί­βιο δια­φυ­γής ό­χι γι αυ­τούς αλ­λά για την Ελ­λά­δα ώ­στε αυ­τή να μην βυ­θι­στεί στην ε­ξα­θλί­ω­ση και τη βαρβα­ρό­τη­τα. Α­πό την άλ­λη να μην μπορούν να λέ­νε οι ρω­σό­δου­λοι προ­βο­κά­τορες στον ελ­λη­νι­κό λα­ό και κυ­ρί­ως σε άλ­λους λα­ούς ό­τι φταί­ει η Ε­Ε αν ό­χι για την αρ­χι­κή υ­περ­χρέ­ω­ση, ο­πωσ­δή­πο­τε για τη χρε­ω­κο­πί­α με­τά α­πό το μνη­μό­νιο. Μό­νο με τη χώ­ρα μας έ­ξω α­πό την ΕΖ, ο ελ­λη­νι­κός λα­ός και το έ­θνος θα μπο­ρούν να συ­νει­δη­το­ποι­ή­σουν τον ε­γκλη­μα­τι­κό χα­ρα­κτή­ρα των κομ­μά­των τους, να αντι­δρά­σουν σε αυ­τά και να φτιά­ξουν και­νούρ­για δι­κά τους. Κυ­ρί­ως μό­νο έ­τσι η Ε­Ε και η ΕΖ δεν θα αυ­το-ε­νο­χο­ποιού­νται διαρ­κώς οι­κο­νο­μι­κά και στους λαούς τους και στους πι­στω­τές τους. Δεν πρέ­πει να ξε­χνιό­μα­στε οι προ­βοκά­το­ρες παίρ­νουν ρε­πό αλ­λά πο­τέ σύ­ντα­ξη.