ΟΧΙ ΣΤΑ ΜΕΤΡΑ ΠΕΙΝΑΣ ΟΧΙ ΣΤΗ ΒΡΩΜΙΚΗ ΚΟΙΝΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΩΝ ΗΓΕΣΙΩΝ

Τίποτα το ουσιαστικό δεν αλλάζει από ψήφιση μνημονίου σε ψήφιση μνημονίου εκτός από το ότι το μαρτύριο του λαού για το σταδιακό ακρωτηριασμό της ζωής του τον βρίσκει όλο και πιο ανυπόφορα απο­κα­μω­μέ­νο και πιο απελπισμένο. Φαίνεται μάλιστα σαν αυτός να έχει χάσει την ικανότητα του ακόμα και να θυμώνει καθώς η κάθε φορά τελική διαδήλωση έξω από τη Βουλή όσο και οι αψιμαχίες με την αστυνομία και τα καψίματα έχουν γίνει μια τε­λε­τουρ­γί­α που προηγείται μιας νέας αναπόφευκτης ανθρω­πο­θυ­σί­ας.

Αυτή η εικόνα είναι απατηλή. Απλά ο θυμός για να εκδηλωθεί, δηλαδή για να γίνει αληθινό κίνημα θέλει καθαρούς εχθρούς που να μπορούν να πολεμηθούν και ο λαός δεν μπορεί ακόμα να δει καθαρά έναν τέτοιο εχθρό, ούτε ακόμα πε­ρισ­σό­τε­ρο να βρει τον τρόπο να τον πολεμήσει. Του έχουν υποδείξει όλα τα κόμματα, για την ακρίβεια του έχουν κατασκευάσει, έναν εχθρό, τη Γερμα­νί­α- που ευχαρίστως παίζει από ότι φαίνεται αυτό το ρόλο- αλλά τα μισά κόμματα (τα κυβερ­νη­τι­κά) του λένε να υποκύψει προσωρινά στην πείνα που αυτός ο εχθρός του επιβάλλει για να μην πεθάνει τώρα δα, ενώ τα άλλα μισά κόμματα (τα α­ντι­πο­λι­τευ­τι­κά) του λένε να απειλήσει τον εχθρό με μια αυ­τοα­να­τί­να­ξη με την οποία θα πάρει τον εχθρό μαζί του. Αλλά ελάχιστοι θέλουν να ρισκάρουν μια πιθανή αυ­το­κτο­νί­α και μάλιστα με αμφίβολα α­πο­τε­λέ­σματα. Επιπλέον κανένας ε­ξω­τε­ρι­κός εχθρός δεν μπορεί να είναι σήμερα τόσο πειστικός για το λαό ώστε να κρύψει τη μπόχα που αναδύει η ε­σω­τε­ρι­κή κλε­πτο­κρα­τί­α, ο πα­ρα­σι­τι­σμός και η α­ντι­πα­ρα­γω­γι­κή μανία που οδήγησαν αναντίρρητα τη χώρα στη χρε­ω­κο­πί­α. Έτσι ο κόσμος εκδηλώνει προς το παρόν την οργή του δη­μο­σκο­πι­κά και εκλογικά ενάντια σε όσα κόμματα έρχονται στην κυβέρνηση λέγοντας του το ψέμ­μα ότι θα τον βγάλουν από τη συμφορά αρκεί αυτός να τα ψηφίσει. Αυτή η οργή έχει ως τώρα το α­πο­τέ­λε­σμα να συντρίψει ουσιαστικά μέχρι διάλυσης το ΠΑ­ΣΟΚ επειδή αυτό του είπε το με­γα­λύ­τε­ρο ψέμ­μα το 2009, (το «λεφτά υπάρχουν»), να συρρικνώσει τη ΝΔ αφότου αυτή έγινε κυβέρνηση το 2011 και να τη συρρικνώσει κι άλλο τελευταία μετά το ψέμ­μα της «επα­να­δια­πραγ­μά­τευ­σης», και τέλος να κοντύνει σε τέσσερις μήνες σημαντικά την «αριστερή» ΔΗ­ΜΑΡ μόλις αυτή έβαλε τα α­κρο­δά­χτυ­λά της στην κυβέρνηση των α­κρω­τη­ρια­σμών. Η ίδια αυτή οργή είναι που έχει εκτοξεύσει στα ύψη τους ψεύτες που δεν έγιναν ακόμα κυβέρνηση. Αυτή δηλαδή έκανε σε δυο χρόνια πρώτο κόμμα το μικρό ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, τρίτο κόμμα την ε­ξω­κοι­νο­βου­λε­τι­κή ναζιστική συμμορία της Χρ. Αυγής και τέταρτο τη νεότευκτη ΑΝΕΛ. Το ότι μείωσε τη δύναμη του ψευ­τοΚ­ΚΕ, αυτό οφείλεται μόνο στο ότι αυτό αθωώνει πλαγίως τους κυ­βερ­νη­τι­κούς ψεύτες με το ε­πι­χεί­ρη­μα ότι μόνο ένα λαϊκό καθεστώς δεν λέει ψέματα και κυρίως γιατί δεν α­να­λαμ­βά­νει ευθύνη εξουσίας πάνω στον τόσο μεγάλο πόνο του λαού, οπότε τους ψήφους του παίρνει ο ΣΥΡΙΖΑ που παρίστανε ως τώρα ότι α­να­λαμ­βά­νει.

Άλλο οργή ενάντια σε κάποιον, άλλο εμπιστοσύνη στον αντίπαλό του

Αλλά επειδή είναι άλλο πράγμα η οργή ενάντια σε κάποιον και άλλο η ε­μπι­στο­σύ­νη στον αντίπαλο του, ο λαός δεν κατεβαίνει στις πορείες ούτε με τα α­ντι­πο­λι­τευ­τι­κά κόμματα. Κατεβαίνει μόνο ένα τμήμα του που στην πλειοψηφία του είναι το πιο συ­ντη­ρη­τι­κό, γιατί είναι αυτό που πάντα ζητά­ει τη σωτηρία του ή την ευ­μά­ρειά του από το κράτος και τα κρατικά κόμματα. Αυτά τα κόμματα κρατάτε κυρίως α­ντι­κα­πι­τα­λι­στι­κές και λαϊκές σημαίες αλλά στη μεν βάση τους είναι κόμματα της πα­ρα­σι­τι­κής κρατικής γραφειοκρατίας και της ε­πι­δο­τού­με­νης ή διεφθαρμένης μι­κρο­α­στι­κής και μικρής αστικής τάξης, στη δε ηγεσία τους είναι κόμματα του ρώσικου σο­σια­λι­μπε­ριαλι­σμού και της κο­μπρα­δό­ρι­κης κρατικής ο­λι­γαρ­χί­ας. Αυτά συμπεριφέρθη­καν σαν συμμορίες στον εργατικό συν­δι­κα­λι­σμό, και είτε κλείσανε τα εργοστάσια με πραξι­κο­πη­μα­τι­κές απεργίες μέχρι θανάτου, είτε γί­να­νε ένα είδος προσωπάρχη και χαφιέ, και σε κάθε περίπτωση πα­ρα­τή­σα­νε στη μοίρα της την πελώρια μάζα των ερ­γα­ζο­μέ­νων που δουλεύει και δούλευε στα μι­κρο­μά­γα­ζα και στη γη. Πριν την κρίση τους άφηναν στο σπασμένο μεροκάματο και τις χειρότερες συνθήκες δουλειάς και τώρα τους έχουν ε­γκα­τα­λεί­ψει κυριολεκτικά στην πιο βουβή και α­πελ­πι­στι­κή ανεργία. Γι αυτό το κα­θαυ­τό προ­λε­τα­ριά­το δεν κατεβαίνει μαζικά, όπως δεν κατέβαινε ποτέ ως τώρα, ούτε στις απεργίες ούτε στις πορείες τους. Δεν το ξέρει αλλά διαισθάνεται ότι αυτές είναι για το κακό του.

Έτσι έχουμε έναν λαό οι­κο­νο­μι­κά πνιγμένο, γεμάτο εφιαλτική αγωνία για το μέλλον του αλλά ακόμα συν­δι­κα­λι­στι­κά διαλυμένο και πολιτικά αιωρούμενο.

Αυτός ο λαός θα μπορεί να κινηθεί στα αλήθεια σαν τέτοιος, δηλαδή χωρίς να ακολουθεί σαν όχλος ψεύτικους σωτήρες και μάλιστα φασίστες «σωτήρες» μόνο αν δει καθαρά τους εχθρούς του. Αυτό το ζήτημα δεν το λύνουν τόσο οι πρω­το­πο­ρί­ες όσο ο ίδιος ο εχθρός που α­να­γκά­ζε­ται τελικά και μετά από μεγάλες οδύνες όλου του έθνους να βγει στο προσκήνιο.

Ο αληθινός εχθρός ξεπροβάλλει στο μισοσκόταδο

Τώρα ο αληθινός εχθρός ί­σα που ξεπροβάλει στο μι­σο­σκό­τα­δο. Ξεπροβάλει γιατί είναι ο μόνος που αγοράζει την ώρα που όλοι ξεπουλάνε. Είναι κύρια η Ρωσία που αρχίζει να αγοράζει δαιμονιωδώς και κοψοχρονιά- λό­γω της πελώριας φο­ρο­λο­γί­ας κατοχής γης που ε­πι­βά­λα­νε με το μνημόνιο όλα τα κόμματα - τα φιλέτα της τουριστικής γης στα νησιά και κυρίως στη Χαλκιδική, τις τράπεζες (Πειραιώς, και μέσω αυτής ΑΤΕ και Γενική) και τα εργοστάσια που εμπλέκουν μάζες παραγωγών στην ύπαιθρο (Δωδώνη, ενώ διεκδικεί και τη Ζάχαρη). Κυρίως όμως διεκδικεί το μονοπώλιο της ενέργειας (ΔΕ­ΠΑ, ΔΕ­ΣΦΑ) και σε ένα βαθμό τις μεταφορές (Ο­ΣΕ) κλπ. Από κοντά πίσω της στις αγορές, βασικά στη γη, στα λιμάνια, στις συ­γκοι­νω­νί­ες (σταθμοί εμπορευματο­κι­βω­τί­ων) και τις τη­λε­πι­κοι­νω­νί­ες έρχεται η στρατηγική σύμ­μα­χός της Ρωσίας, η φασιστική Κίνα. Και όλα αυτά τα δίνουν η τρι­κομ­μα­τι­κή κυβέρνηση σε κρυφή συνεργασία με την α­ντι­πο­λί­τευ­ση με σκανδαλώδεις, παράνομες και πρα­ξι­κοπη­μα­τι­κές δια­δι­κα­σί­ες. Απόδειξη ότι πέρα από κάτι φωνούλες του ΣΥΡΙΖΑ και του ψευ­τοΚ­ΚΕ για ξεκάρφωμα οι διαδηλώσεις και οι κα­θη­με­ρι­νές ανακοινώσεις της α­ντι­πο­λί­τευ­σης σιωπούν ε­πι­δει­κτι­κά γι αυτό το ξεπούλημα και όλη τους η βασική προπα­γαν­δι­στι­κή γραμμή στις μά­ζες συ­νε­χί­ζει να εί­ναι ό­τι τη χώ­ρα τη χρε­ω­κο­πεί η Ε­Ε, βα­σι­κά η Γερ­μα­νί­α, για να την α­γο­ρά­σουν φτη­νά. Κι αυ­τά ε­νώ η Ε­Ε και η Γερμα­νί­α ε­μπο­δί­ζο­νται σε κά­θε α­πό­πει­ρα τους για στρα­τη­γι­κή ε­πέν­δυ­ση πχ στην η­λια­κή ενέργεια (Ή­λιος). Ακό­μα και ο Ο­ΤΕ που φαί­νε­ται σα γερ­μα­νι­κός σπρώ­χνε­ται α­πό το ελ­λη­νι­κό κρά­τος και έ­χει α­ναθέ­σει ε­δώ και λί­γα χρό­νια με δια­κομ­μα­τι­κή συμ­φω­νί­α το βα­σι­κό τηλεπικοινωνια­κό και ι­ντερ­νε­τι­κό του δί­κτυο στις κι­νέ­ζι­κες κρα­τι­κές ε­ται­ρεί­ες Huawei και ZTE οι ο­ποί­ες αλ­λού (πχ Η­ΠΑ, Αυ­στρα­λί­α) δεν γί­νο­νται δε­κτές σε τέ­τοιες ι­σχυ­ρές θέ­σεις για τον κίνδυ­νο της κα­τα­σκο­πί­ας. Αλ­λά και πέ­ρα α­πό τις τε­λευ­ταί­ες ε­ξε­λί­ξεις αν δει κα­νείς πιο κε­φά­λαιο στην Ελλάδα και πριν την κρί­ση γι­γα­ντω­νό­ταν θα δια­πι­στώ­σει ό­τι ή­ταν αυ­τό που εί­χε α­νατο­λι­κή προέλευ­ση και πο­λι­τι­κούς δε­σμούς: ό­πως αυ­τό των Μπό­μπο­λα, Κόκ­κα­λη, Κο­πε­λού­ζου, Μυτιληναί­ου, Βγε­νό­που­λου, και βέ­βαια και το απευ­θεί­ας ι­μπερια­λι­στι­κό-κρα­τι­κό των Γκάζ­προμ, ΚΟΣΚΟ κλπ. Γι αυ­τό πο­τέ δεν κά­να­νε α­περ­γίες και σα­μπο­τάζ ε­νά­ντια σε αυ­τές τις επι­χει­ρή­σεις τα μπρεζ­νιε­φι­κά-προ­δο­τι­κά του κομ­μου­νι­σμού και της Α­ρι­στε­ράς και πά­ντα ρω­σό­φι­λα α­πό τό­τε ψευ­τοΚ­ΚΕ και ΣΥΝ-ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ.

Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα ό­λες οι κομ­μα­τι­κές η­γε­σί­ες που ε­μπλέ­κο­νται στις δή­θεν δρα­μα­τι­κές συνε­δριά­σεις της Βου­λής για τα μνη­μό­νια εί­ναι ρωσό­δου­λες και παί­ζουν έ­να θέ­α­τρο σε κά­θε διαδι­κα­σί­α ψή­φι­σης του κά­θε μνημο­νί­ου. Α­πό την αρ­χή τα πράγ­μα­τα εί­ναι φτιαγ­μέ­να για να ψηφί­ζε­ται το μνημό­νιο και να ψη­φί­ζε­ται στην κό­ψη τά­χα του ξυ­ρα­φιού. Ό­πως εί­πα­με α­πό την αρ­χή α­πό πο­λι­τι­κή ά­πο­ψη ό­λη η διέ­νε­ξη γί­νε­ται για τον τρό­πο με τον ο­ποί­ο θα α­ντι­με­τω­πι­στεί ο νέ­ος κοι­νός ε­θνι­κός ε­χθρός, δη­λα­δή η Γερ­μα­νί­α ή για μερι­κούς (ψευ­τοΚ­ΚΕ και Χρ. Αυ­γή) ό­λη η Ε­Ε. Δη­λα­δή το ψευ­το-δί­λημ­μα που μπαί­νει κά­θε φο­ρά εί­ναι: υ­πο­κύ­πτου­με στον ε­χθρό για να τρα­βή­ξου­με α­πό αυ­τόν τα ζωτι­κά δα­νει­κά ή τον α­πει­λού­με ό­τι εί­μα­στε α­πο­φα­σι­σμέ­νοι για τη χρε­ω­κο­πί­α και αυ­τός θα μας τα δώ­σει για να μην χα­λά­σει η Ευ­ρώ­πη του;

Ό­τι η κά­θε κυ­βέρ­νη­ση α­πα­ντά­ει πά­ντα με τον πρώ­το τρό­πο στο δί­λημμα αυ­τό εί­ναι φα­νε­ρό. Εκεί­νο που δεν φαί­νε­ται εί­ναι ό­τι και το ό­τι η κά­θε α­ντι­πο­λί­τευ­ση α­πα­ντά­ει στην πρά­ξη ε­πί­σης με τον ί­διο τρό­πο. Δη­λα­δή ε­νώ στα λό­για λέ­ει φα­να­τι­κά ό­λη η ε­κά­στο­τε α­ντι­πο­λί­τευ­ση ό­χι στην ψή­φι­ση των μνη­μο­νί­ων στην πρά­ξη την ε­πι­τρέ­πει. Η α­πό­δει­ξη εί­ναι η ε­ξής: Αφού σύσσω­μη η α­ντι­πο­λί­τευ­ση που στις δη­μο­σκο­πή­σεις έ­χει πια και μια κα­θα­ρή πλειο­ψη­φί­α στο σύνο­λο του πλη­θυ­σμού μπο­ρεί να νε­κρώ­νει την οι­κο­νο­μι­κή διοίκη­ση (ε­φο­ρί­ες, δι­κα­στή­ρια, δήμους, ε­παγ­γέλ­μα­τα που σχε­τί­ζο­νται με τη Διοί­κη­ση ό­πως συμ­βο­λαιο­γρά­φοι, δι­κη­γό­ροι, μηχανικοί) και τις συ­γκοι­νω­νίες της χώ­ρας, για τις 2-3 τε­λευ­ταί­ες μέ­ρες πριν την ψή­φι­ση των μέτρων θα μπορού­σε να τη νε­κρώ­νει, ή του­λά­χι­στον να ε­πι­χει­ρεί να το κά­νει για πο­λύ περισσότερες μέ­ρες. Μά­λι­στα αυ­τό θα μπο­ρού­σε να το κά­νει ό­χι τις τε­λευ­ταί­ες μέ­ρες που τα μέ­τρα έ­χουν κλεί­σει, αλ­λά πο­λύ πριν ό­ταν συ­ζη­τιού­νται ε­πί 4 ολό­κλη­ρους μή­νες και μά­λι­στα με έμ­φα­ση στα ε­πα­χθέ­στε­ρα α­πό αυ­τά ώ­στε τουλά­χι­στον αυ­τά να μην ψη­φι­στούν. Κι ό­μως συ­στη­μα­τι­κά δεν το κά­νει αλ­λά αρκεί­ται σε τε­λε­τουρ­γί­ες.

Μπο­ρεί ω­στό­σο ε­δώ κα­νείς να προ­βά­λει την ε­ξής ένστα­ση: Κα­λά η α­ντι­πο­λί­τευ­ση δεν εν­νο­εί όσα λέ­ει και α­πλά δη­μα­γω­γεί εκ τους α­σφα­λούς, όμως πως γί­νε­ται και τα μέ­τρα ψη­φί­ζο­νται πάντα στο πα­ρά τρί­χα, πχ με λί­γους ψή­φους πά­νω α­πό το 150; Πως η α­ντι­πο­λί­τευ­ση ρι­σκά­ρει έ­να «α­τύ­χη­μα»; Μα δεν υπάρ­χει κα­νέ­νας κίνδυ­νος α­τυ­χή­μα­τος για τό­σο στρα­τη­γι­κές α­πο­φά­σεις στο ελ­λη­νι­κό κοι­νο­βού­λιο. Για­τί υ­πάρ­χουν πά­ντα σε αυ­τό ό­χι μό­νο α­το­μι­κοί βουλευ­τές, αλ­λά κομματι­κά ρεύ­μα­τα ο­λό­κλη­ρα που παί­ζουν το ρό­λο της ε­φε­δρεί­ας για να α­πο­φεύ­γο­νται τέ­τοια «ατυχήμα­τα». Τώ­ρα υ­πήρ­ξε για παρά­δειγ­μα σαν ε­φε­δρεί­α έ­να ο­λό­κλη­ρο κόμ­μα, η ΔΗ­ΜΑΡ, με αρ­χη­γό της το δι­πρό­σω­πο και έξω α­πό κά­θε αρ­χή ε­λισ­σό­με­νο Κου­βέ­λη που ως την τε­λευ­ταί­α στιγ­μή έκα­νε πως τα­λα­ντευό­ταν ψά­χνο­ντας πά­ντα να βρει έ­να πρό­σχη­μα για να μην ψη­φί­σει ένα μέ­ρος α­πό τα φο­βε­ρά αυ­τά μέ­τρα, τα ερ­γα­σια­κά και μό­νο αυ­τά. Αλ­λά και σε αυ­τά, δη­λα­δή σε ένα νόμο συ­νο­λι­κά τρα­γω­δί­α για τις ερ­γα­σια­κές σχέ­σεις αυ­τός ύ­ψω­νε τα βέ­το για πο­λύ ει­δι­κά ζητή­μα­τα όπως πχ τις α­πο­ζη­μιώ­σεις για τις α­πο­λύ­σεις και ό­ταν αυ­τές κά­πως τα­κτο­ποιού­νταν έβα­ζε βέ­το για τα ακό­μα πιο ει­δι­κά, ό­πως το ε­πί­δο­μα γά­μου ώ­σπου στο τέ­λος δεν ψή­φι­σε τί­πο­τα από τα εργα­σια­κά α­φού «κλεί­δω­σαν» οι 153 και α­φού έ­με­ναν στην κα­βά­ντζα και κα­μιά άλ­λη δεκα­ριά πά­ντα με­σο­βέ­ζοι και πά­ντα εύ­κα­μπτοι πα­σό­κοι που ξέ­ρουν να θυ­μώ­νουν πο­λύ με τη Γερ­μανί­α και να κα­τα­ψη­φί­ζουν μό­νο ό­ταν ξέ­ρουν ότι δεν θα πά­ρουν πά­νω τους την ευ­θύ­νη μιας χρεωκοπίας.

Ο σκοπός του στημένου παιχνιδιού

Μα αν εί­ναι έ­τσι και το παι­χνί­δι εί­ναι στη­μέ­νο, ποιος εί­ναι ο σκο­πός ό­λης αυ­τής της παράστασης α­πό τη με­ριά των ρω­σό­φι­λων ή πιο σω­στά των 7 ρω­σό­δου­λων κομ­μα­τι­κών η­γε­σιών; Ο πρώτος, ο ε­πιμέ­ρους και πιο ά­με­σος σκο­πός των τε­λευ­ταί­ων εί­ναι να μέ­νει πά­ντα η χώ­ρα μέ­σα στο Ευ­ρώ, και ταυ­τό­χρο­να, ε­πει­δή ό­λες οι κομ­μα­τι­κές η­γε­σί­ες σα­μπο­τά­ρουν κά­θε μη ρωσοκινέζι­κη ε­πέν­δυ­ση και κά­θε θε­τι­κή διαρ­θρω­τι­κή αλ­λα­γή, να αρ­γο­πε­θαί­νει μέ­σα στην εξαθλί­ω­ση και στην υ­περ­χρέ­ω­ση, ε­νώ την ευ­θύ­νη αυ­τού του δι­πλού θα­νά­του θα την αναλαμβάνει η Τρό­ι­κα, δη­λα­δή οι δυ­τι­κοί δα­νει­στές και κυ­ρί­ως η Γερ­μα­νί­α. Έ­τσι η Ρω­σί­α και η Κί­να και τα πιο α­νοι­χτά φι­λι­κά τους κόμ­μα­τα της α­ντι­πο­λί­τευ­σης θα κα­τα­φέρ­νουν να εμφανίζονται σα σω­τή­ρες του λα­ού και του έ­θνους και θα μπαί­νουν σε μια Ελ­λά­δα με κατάλληλες γι αυ­τούς με­σαιω­νι­κές συν­θή­κες δουλειάς που ό­μως την ευ­θύ­νη τους θα την έ­χει πάρει ή­δη η Τρό­ι­κα, δη­λα­δή η Δύ­ση. Αλ­λά η Ρω­σί­α και η Κί­να δεν θέ­λουν την τζά­μπα Ελλάδα τους έ­ξω α­πό το Ευ­ρώ. Τη θέ­λουν σαν βά­ση τους, σαν α­ποι­κί­α τους μέ­σα στο Ευ­ρώ, τη θέλουν μέ­σα στην καρ­διά των α­πο­φά­σε­ων της Ε­Ε, μέ­σα στους σχε­δια­σμούς για τις επικοινωνίες και την ε­νέρ­γεια, μέ­σα στο τρα­πε­ζι­κό σύ­στη­μα, μέ­σα πα­ντού. Γι αυ­τό ό­χι μό­νο τα τρί­α κυβερνητι­κά κόμ­μα­τα αλ­λά και ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και ο Καμ­μέ­νος και οι να­ζή­δες θέ­λουν την Ελλάδα στο Ευ­ρώ, γι αυ­τό ει­δι­κά ο πιο δυ­τι­κο­φα­νής πρά­κτο­ρας της Ρω­σί­ας, ο προ­ω­θη­τής της στρατηγικής του «ορ­θό­δο­ξου τό­ξου» Σα­μα­ράς έ­χει βγά­λει ε­θνο­προ­δό­τη ό­ποιον θέ­λει ε­πι­στρο­φή στη δραχ­μή και τον κα­τη­γο­ρεί για ε­ξυ­πη­ρέ­τη­ση του «λό­μπι της δραχ­μής» εν­νο­ώ­ντας τους έλληνες που βγά­ζουν τα έ­ξω τα λε­φτά τους. Αυ­τούς τους κα­τη­γο­ρεί ό­τι θέ­λουν να α­γο­ρά­σουν φτη­νά την Ελ­λά­δα με­τά α­πό μια χρε­ω­κο­πί­α. Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα δεν τον ε­νο­χλεί κα­θό­λου που χά­νο­νται έ­τσι ε­πεν­δυ­τι­κά κε­φά­λαια α­πό την Ελ­λά­δα, ό­πως θα ε­νο­χλού­σε έ­ναν πα­τριώ­τη, τον ενοχλεί που ό­σο θα α­γο­ρά­ζουν τζά­μπα την Ελ­λά­δα τα ρω­σο­κι­νέ­ζι­κα α­φε­ντι­κά του, θα υπάρχουν έ­ξω ελ­λη­νι­κά κε­φά­λαια που θα α­ντα­γω­νί­ζο­νται αυ­τά τα α­φε­ντι­κά και τα ο­ποί­α ο κά­θε Σα­μα­ράς δεν θα μπο­ρεί να ε­λέγ­χει, αν δεν εί­ναι μέ­σα στην Ελ­λά­δα.

Αλ­λά υ­πάρ­χει και έ­νας δεύ­τε­ρος πιο βα­θύς και ευ­ρύ­τε­ρος σκο­πός για τον ο­ποί­ο παί­ζε­ται αυ­τό το θέ­α­τρο στη Βου­λή σε κά­θε ψή­φι­ση ε­νός νέ­ου μνη­μο­νί­ου. Η Ρω­σί­α και η Κί­να δεν θέ­λουν απλά μια Ελ­λά­δα α­ποι­κί­α τους μέ­σα στην Ε­Ε για να διεισ­δύ­ουν σε αυ­τήν, θέ­λουν μια αποικί­α που να δια­σπάει και να δια­λύ­ει πο­λι­τι­κά και οι­κο­νο­μι­κά την Ε­Ε. Αυ­τές οι δύ­ο φασιστι­κές χώ­ρες, που ε­νω­μέ­νες ε­πι­διώ­κουν σή­με­ρα την πα­γκό­σμια η­γε­μο­νί­α, δεν θέ­λουν ενωμέ­νη την Ε­Ε αλ­λά δια­σπα­σμέ­νη. Μό­νο έ­τσι μπο­ρούν να την ε­λέγ­ξουν είτε απευ­θεί­ας εί­τε με τους πρά­κτο­ρές τους. Αλ­λά για να δια­σπα­στεί πο­λι­τι­κά η Ε­Ε σή­με­ρα την ώ­ρα που τί­πο­τα στην εξω­τε­ρι­κή πο­λι­τι­κή δεν την εν­δια­φέρει και δεν τη χω­ρί­ζει ου­σια­στι­κά, πρέ­πει να δια­σπα­στεί ε­κεί που εί­ναι η ου­σί­α και η ψυ­χή της σή­με­ρα, δη­λα­δή στην οι­κο­νο­μί­α και ει­δι­κά στο Ευ­ρώ. Η ελληνι­κή ορ­γα­νω­μέ­να α­κή­ρυ­χτη χρε­ω­κο­πί­α έ­χει δια­σπά­σει σε με­γά­λο βαθ­μό την Ε­Ε. Αυ­τή η ακή­ρυ­χτη χρε­ω­κο­πί­α έ­χει κά­νει α­φε­ρέγ­γυο στις α­γο­ρές ό­λο τον ευ­ρω­πα­ϊ­κό Νό­το για­τί κα­νείς δεν έ­χει κα­τα­λά­βει ό­τι η ελ­λη­νι­κή υ­περ­χρέ­ωση ο­φείλε­ται βα­σι­κά στο ει­δι­κό φαι­νό­με­νο που λέ­γε­ται πα­ρα­γω­γι­κό σαμπο­τάζ των ρω­σό­δου­λων. Η α­φε­ρεγ­γυό­τη­τα ό­λου του Νό­του έ­χει υ­πο­χρε­ώ­σει τον ευ­ρω­πα­ϊ­κό Βορ­ρά να δα­νεί­ζει το Νό­το πράγ­μα που ο­ξύ­νει α­στα­μά­τη­τα αυ­τήν την κα­τα­στρο­φι­κή α­ντί­θε­ση. Την έ­χει ο­ξύ­νει σε τέ­τοιο βαθ­μό ώ­στε τε­λι­κά ό­χι μό­νο στην Ε­Ε γε­νι­κά αλ­λά και στην ίδια τη Γερ­μα­νί­α εκ­δη­λώ­νο­νται ι­σχυρά δύ­ο α­ντί­θε­τες γραμ­μές στο ζή­τη­μα του χρέ­ους του Νότου: δα­νεί­ζει φτη­νά ο Βορ­ράς το Νό­το ή ό­χι; Του μειώ­νει τα ε­πι­τό­κια; Του κου­ρεύ­ει το χρέ­ος; Τε­λικά η Ευ­ρώ­πη σαν ΕΚΤ και σαν κρά­τη εγ­γυά­ται τις τρα­πε­ζι­κές κα­τα­θέ­σεις ή εκδί­δει κοι­νά ομό­λο­γα, δη­λα­δή εγ­γυά­ται ο Βορ­ράς τα χρέ­η του Νό­του ώ­στε η πιστω­τι­κή κρί­ση να μην επεκταθεί πα­ρα­πέ­ρα και βυ­θι­στεί στη στα­σι­μό­τη­τα και στην κρί­ση ό­λη η Ε­Ε; Πά­νω σε αυ­τά τα ζη­τή­μα­τα έ­χει ξεκι­νή­σει με­τά την ελ­λη­νι­κή α­κή­ρυ­χτη χρε­ω­κο­πί­α έ­νας υ­πό­κω­φος πο­λι­τι­κός εμφύλιος στην Ευρώ­πη. Και σε αυ­τόν τον εμ­φύ­λιο στον ο­ποί­ο ή­δη έ­χουν ε­μπλα­κεί α­νοι­χτά και η ΗΠΑ και η Κί­να το κε­ντρι­κό ζή­τη­μα αιχ­μής έ­χει γί­νει το ε­ξής: Βο­η­θά­με την Ελ­λάδα ως το τέ­λος, δη­λαδή την πλη­ρώ­νου­με ό­σο και να «μπαί­νει μέ­σα» το κρά­τος της για να μην κα­τα­στρα­φού­με από τη με­τα­δο­τι­κή αρ­ρώ­στια της ή την α­φή­νου­με έ­ξω α­πό το Ευ­ρώ πά­λι για τον ί­διο λό­γο; Στη δια­μά­χη αυ­τή ε­ξέ­χο­ντα και απο­φα­σι­στι­κό ρό­λο παί­ζουν οι φί­λοι (ή κά­ποιοι και πρά­κτορες) της ρώ­σικης δι­πλω­μα­τί­ας στα θε­σμι­κά όρ­γα­να, στις κυ­βερ­νή­σεις και στις α­ντι­πο­λι­τεύ­σεις της Ε­Ε, όπως πχ οι Γιουν­κέρ, Ρεν, Ρο­μπά­ι, Μό­ντι, Κά­με­ρον, Βε­στερ­βέ­λε, Σταιν­μά­γερ κλπ. Αυ­τό δεν σημαί­νει ό­τι είναι φίλος ή πράκτορας της ρώσικης διπλωματίας ό­ποιος πι­στεύ­ει στις διαβεβαιώσεις των ελ­λη­νι­κών κυ­βερ­νή­σεων ό­τι θέ­λουν γνή­σια και με κά­θε τρό­πο να βγά­λουν τη χώ­ρα μας α­πό το χρέ­ος, αλ­λά ό­τι δεν υ­πάρ­χει πρά­κτο­ρας της Ρω­σί­ας στην Ε­Ε και στην ΕΖ που να μην επιμέ­νει ό­τι αυ­τή η θέ­λη­ση εί­ναι γνή­σια.

Για να φαί­νε­ται λοι­πόν γνή­σια αυ­τή η θέ­λη­ση και έ­τσι να συ­νε­χί­ζει η Ε­Ε, ι­διαί­τε­ρα ο δύσπι­στος Βορ­ράς της να χρη­μα­το­δο­τεί την Ελ­λά­δα πρέπει να ψη­φί­ζο­νται α­πό τους ρωσόδουλους ό­λα τα μνη­μό­νια. Δη­λα­δή, πρέ­πει η ε­κά­στο­τε κυ­βέρ­νη­ση να μα­κε­λεύ­ει με νέ­α μέτρα πείνας τον ελ­λη­νι­κό λα­ό και κά­θε τι το πα­ρα­γω­γι­κό μέ­σα στην α­στι­κή τά­ξη με πε­ρι­κο­πές στις δημόσιες πλη­ρω­μές και φό­ρους για να δεί­χνει στην Ε­Ε ό­τι θέ­λει να μειώ­σει το κρα­τικό έλλειμ­μα, ε­νώ χτυπά­ει και τους μι­σθούς στον ι­διω­τι­κό το­μέ­α για να δείξει ό­τι θέ­λει ανταγωνιστική οικονομί­α. Γι αυ­τό ψη­φί­ζο­νται τα μνη­μό­νια.

Ό­μως τα μνη­μό­νια δεν πρέ­πει να ψη­φί­ζο­νται με με­γά­λη πλειο­ψη­φί­α αλ­λά στο τσακ. Για­τί μό­νο έ­τσι φαί­νε­ται στους δυ­τι­κούς ό­τι η κυ­βέρ­νη­ση που τα ψη­φί­ζει κιν­δυ­νεύ­ει α­νά πά­σα στιγ­μή να πέσει, ο­πό­τε για να μην πέ­σει πρέ­πει να της χα­ρι­στεί κά­τι α­πό το υ­πέ­ρο­γκο χρέ­ος, (που στην ουσί­α το αυ­γα­ταί­νει το σα­μπο­τάζ και ό­χι το μνη­μό­νιο) δη­λα­δή να πλη­ρώ­σει κι άλ­λο η Ε­Ε την Ελ­λά­δα και να ο­ξυν­θεί κι άλ­λο η α­ντί­θε­ση Βορ­ρά - Νό­του. Αλ­λά η ψή­φι­ση στο τσακ, δη­λα­δή η ε­πί­δει­ξη της ελ­λη­νι­κής κυ­βερ­νη­τι­κής α­στά­θειας λό­γω α­κρι­βώς αυ­τής της ψή­φι­σης έ­χει και μια άλ­λη βαθύ­τε­ρη σκο­πι­μό­τη­τα: Δεν α­φή­νει πο­τέ τον Νό­το και γε­νι­κά την Ε­Ε να η­συ­χά­σει ό­τι η όποια ψήφι­ση των μνη­μο­νί­ων και η ό­ποια ε­πι­πλέ­ον δα­νειο­δό­τη­ση της Ελ­λά­δας θα λύ­σει το πρόβλη­μα του χρέ­ους της Ελ­λά­δας ο­πό­τε και το πρό­βλη­μα της πι­στω­τι­κής α­να­ξιο­πι­στί­ας ό­λου του Νό­του. Έ­τσι τα σπρε­ντ του Νό­του διαρ­κώς δυ­να­μώ­νουν ό­σο και να λύ­νε­ται υ­πο­τί­θε­ται το ελ­λη­νι­κό πρόβλημα. Γι αυ­τό το λό­γο οι ρω­σό­δου­λοι φρο­ντί­ζουν να εί­ναι αρ­κε­τά μα­ζι­κές οι διαδη­λώ­σεις μπρο­στά στη Βου­λή που γί­νο­νται ε­πί­τη­δες μό­λις πριν α­πό κά­θε ψη­φο­φο­ρί­α ώ­στε να μην ξεφουσκώνουν στα­δια­κά σε μα­ζι­κό­τη­τα και γι αυ­τό το λό­γο, ι­διαί­τε­ρα αν δεν εί­ναι πο­λύ μαζι­κές, πρέπει να πέφτουν δα­κρυ­γό­να, να σπά­νε μάρ­μα­ρα, ή α­κό­μα και να καίγο­νται και αρ­κε­τά κτί­ρια αν οι δανειστές δεί­χνουν σκλη­ροί. Αυ­τές δη­λα­δή δεν εί­ναι δια­δη­λώ­σεις μιας χώ­ρας, εί­ναι σκηνικό παγκόσμιου τη­λε­ο­πτι­κού εν­δια­φέ­ρο­ντος και γι αυ­τό μπο­ρεί το Σύ­νταγ­μα να καί­γε­ται και λί­γο παρακάτω τα τρα­πε­ζά­κια έ­ξω να εί­ναι γε­μά­τα κό­σμο. Το ό­τι σε αυ­τή τη φά­ση υ­πήρ­χε κάποια ηρε­μί­α έ­ξω α­πό τη Βου­λή αυ­τό ο­φεί­λε­ται στο ό­τι η Γερ­μα­νί­α της πο­λύ στρι­μωγ­μέ­νης Μέρκελ ιδιαί­τε­ρα κά­τω α­πό την πί­ε­ση της Κίνας, της Γαλ­λί­ας και του ΔΝΤ (που εί­ναι σή­με­ρα όρ­γα­νο της συμμαχίας των Η­ΠΑ του Ο­μπά­μα με τη Ρω­σί­α και την Κί­να) έ­χει αρ­χί­σει να αποδέχε­ται την επιπλέον δανειο­δό­τη­ση της Ελ­λά­δας. Έ­τσι α­πο­δέ­χε­ται σαν λύ­ση τον «πρώ­ην» -όπως νο­μί­ζει- εχθρό της Σαμα­ρά που γι αυ­τό το λό­γο κά­νει το σκληρό και απο­φα­σι­στι­κό ευρωπαιό­φι­λο η­γέ­τη ο­πό­τε και τον πιο φι­λο­μνη­μο­νια­κό χα­σά­πη, ε­νώ ταυ­τό­χρο­να και πε­ριέρ­γως κα­νείς δεν τον αμφισβη­τεί στην ΝΔ πα­ρό­λο που πο­δο­πά­τη­σε βά­ναυ­σα τις προ­ε­κλο­γι­κές του υποσχέ­σεις.

Όχι στο ίδιο ψεύτικο δίλημμα των απατεώνων πρακτόρων σαμποταριστών. Έξω από το Ευρώ μέσα στην ΕΕ

Σαν τη μό­νη α­πά­ντη­ση σε αυ­τήν την πα­ρά­στα­ση φρί­κης και τα ψεύ­τικα δι­λήμ­μα­τα της η ΟΑΚΚΕ έ­χει ρί­ξει ε­δώ και πά­νω α­πό έ­να χρό­νο τη γραμ­μή έξω α­πό το Ευ­ρώ-μέ­σα στην Ε­Ε και για μια έ­ντι­μη και ει­ρη­νι­κή συ­νεν­νό­η­ση με τους πι­στω­τές ώ­στε η εν­διά­με­ση πε­ρί­ο­δος του περάσματος α­πό το Ευ­ρώ στο νέο νό­μι­σμα να εί­ναι ό­σο γί­νε­ται πιο α­νώ­δυ­νη για το λα­ό και τη χώ­ρα μας. Το βασι­κό αυ­τού του πε­ρά­σμα­τος που δεν χρειά­ζε­ται να εί­ναι μό­νι­μο εί­ναι να μην κρύ­βο­νται οι ρω­σό­δου­λοι προ­βο­κά­το­ρες πί­σω α­πό την Ευ­ρώ­πη για να ε­γκλη­μα­τούν ε­νά­ντια στο λα­ό μας και να υ­πο­δου­λώ­νουν τη χώ­ρα μας. Μό­νο αν η ί­δια η χώ­ρα μας πά­ρει την ευ­θύ­νη της οικο­νο­μι­κής δια­κυ­βέρ­νη­σης της στα χέ­ρια της και ό­χι οι α­να­το­λι­κοί προ­βο­κά­το­ρες και οι ό­ποιοι δυ­τι­κοί πιστω­τές της θα μπο­ρεί να δει ο λα­ός κά­ποια στιγ­μή ποιοι εί­ναι οι φί­λοι και ποιοι οι εχθροί του. Μό­νο έ­τσι για πα­ρά­δειγ­μα θα κα­τα­λά­βει ο κό­σμος ό­τι η με­γά­λη βρω­μιά στη δή­θεν διαπραγμάτευ­ση των μέ­τρων εί­ναι ό­τι η κυ­βέρ­νη­ση πα­ρι­στάνει ό­τι ζη­τά­ει λι­γό­τε­ρο ε­πώδυνα μέτρα και ό­τι εί­ναι η τρό­ι­κα που α­παιτεί ό­λο και πιο ε­πώ­δυ­να. Αυ­τό το λέ­ει και η κυ­βέρ­νη­ση αλλά και η αντιπο­λί­τευ­ση που κα­τη­γο­ρεί την κυ­βέρ­νη­ση ό­τι υ­πο­κύ­πτει στην τρό­ι­κα. Αυ­τό δεν το δια­ψεύ­δει ού­τε η τρό­ι­κα ε­πει­δή η ι­μπε­ρια­λι­στι­κή πο­λι­τι­κή των δα­νει­στών που αυ­τή εκ­προ­σω­πεί δεν εί­ναι να πείσουν τον ελ­λη­νι­κό λα­ό για τα ό­ποια μέτρα ε­πι­βάλ­λουν αλ­λά να τα ε­πι­βάλ­λουν μέσω των κυβερνή­σε­ων, που ε­φό­σον τα ε­πι­βάλ­λουν τις θε­ω­ρούν φι­λι­κές τους.

Αυ­τό λοι­πόν που γί­νε­ται σε αυ­τή τη φά­ση εί­ναι ό­τι οι δα­νει­στές για να δώσουν νέ­α δά­νεια απαι­τούν να στα­μα­τή­σει να δυ­να­μώ­νει πα­ρα­πέ­ρα το πρω­το­γε­νές κρα­τι­κό έλ­λειμ­μα, δη­λα­δή να μη γεν­νιέ­ται νέ­ο χρέ­ος πέ­ρα α­πό αυ­τό για την πλη­ρω­μή των το­κο­χρε­ω­λυ­σί­ων. Αυ­τό το στό­χο δεν τον αρ­νεί­ται η κυ­βέρ­νη­ση αλ­λά προ­τεί­νει δή­θεν κά­ποια μέ­τρα πε­ρι­κο­πών και φό­ρων που ξέ­ρει από πριν ό­τι εί­ναι α­νε­δα­φι­κά, δη­λα­δή δεν πε­τυ­χαί­νουν αυ­τό το στό­χο οπό­τε η τρό­ι­κα τους ζη­τά­ει συ­γκε­κρι­μέ­να μέ­τρα που να πε­τυ­χαί­νουν αυ­τό το στό­χο, ό­ποια και να εί­ναι. Ό­μως η ε­πί­τευ­ξη αυτού του στό­χου γί­νε­ται εί­τε με πα­ρα­γω­γι­κές επεν­δύ­σεις και αύ­ξη­ση των φό­ρων α­πό αυ­τές τις ε­πεν­δύ­σεις, δη­λα­δή γί­νε­ται εί­τε με το να ε­πι­τρα­πούν πραγ­μα­τι­κά και να μην σα­μποτά­ρο­νται οι ε­πεν­δύ­σεις, εί­τε με την πα­ρα­πέ­ρα ε­ξα­θλί­ω­ση του λα­ού. Αυ­τή η κυ­βέρ­νη­ση, ό­πως και οι προ­η­γού­με­νες δεν έ­χουν κά­νει τί­πο­τα για να α­πε­λευθε­ρω­θούν οι ε­πεν­δύ­σεις (πλην των τζά­μπα ρω­σο­κι­νέ­ζι­κων). Δεν δέ­χο­νται καν να νοι­κιά­σουν κρα­τι­κή γη ή τα στοι­χειω­μέ­να πα­νά­κρι­βα κρατι­κά α­κί­νη­τα (πχ Ο­λυ­μπια­κά) για α­ξιο­ποί­η­ση ώ­στε να μειω­θεί το κρα­τι­κό έλ­λειμ­μα, ή να πάρουν το Ε­ΣΠΑ. Έ­τσι η τρό­ι­κα τους ζη­τά­ει διαρ­κώς συ­γκε­κρι­μέ­να, πο­σο­τι­κο­ποιη­μέ­να μέ­τρα εξα­θλί­ω­σης των δη­μό­σιων υ­παλ­λή­λων, των συ­ντα­ξιού­χων, των μισθω­τών του ι­διω­τι­κού το­μέ­α, των μι­κρο­ε­παγ­γελ­μα­τιών αλ­λά και αύ­ξη­ση της φορο­λο­γί­ας μέ­ρους του πα­ρα­γω­γι­κού κε­φά­λαιου, πράγ­μα­τα που αυ­τοί οι κυ­βερνη­τι­κοί α­πα­τε­ώ­νες τα δέ­χο­νται τά­χα με μι­σή καρ­διά και τα παραπέμπουν στην α­ντι­πο­λί­τευ­ση για να βρί­ζει αυ­τή τους πι­στω­τές χω­ρίς οι ί­διοι να ε­κτίθε­νται.

Αυ­τό το ε­λε­ει­νό παι­χνί­δι παί­ζε­ται α­στα­μά­τη­τα ε­δώ και τρί­α χρό­νια ό­που α­πό το ρό­λο της κυβέρ­νη­σης περ­νά­νε ό­λο και πιο και­νούρ­γιες φουρνιές και­ρο­σκό­πων που έρ­χο­νται α­πό την αντιπο­λί­τευ­ση για να φθα­ρούν στη συ­νέ­χεια και αυ­τοί, να μι­ση­θούν και να συ­ντρι­βούν ο έ­νας μετά τον άλ­λο. Ως τώ­ρα, εί­ναι α­λή­θεια, τε­λειώ­νουν κυ­ρί­ως οι δυ­τι­κό­φι­λοι α­στοί πο­λι­τι­κοί. Σε λίγο ό­μως θα έρ­θει και η ώ­ρα των δι­ψα­σμέ­νων για ε­ξου­σί­α κρα­τι­κο-μι­κρο­αστι­κών στη βά­ση τους συμ­μο­ριών του Τσί­πρα και του Καμ­μέ­νου ε­νώ για το τέ­λος τα νέ­α α­φε­ντι­κά έ­χουν α­φή­σει τους πιο σκλη­ρούς τους πυ­ρή­νες, το ψευ­τοΚ­ΚΕ και τους να­ζή­δες που τους φυ­λά­νε για πιο ανοιχτές μορ­φές δι­κτα­το­ρί­ας. Πά­ντως εί­τε έ­τσι εί­τε αλ­λιώς οι νέ­οι κα­τα­χτη­τές κα­τα­να­λώ­νουν το πο­λιτι­κό κε­φά­λαιο που ε­πί δε­κα­ε­τί­ες έ­χουν συσ­σω­ρεύ­σει. Και δεν θα έ­χουν πο­λύ από αυ­τό ακριβώς την ώ­ρα που θα το χρειά­ζο­νται πιο πο­λύ, ε­κεί δη­λα­δή που θα έ­χουν εμ­φα­νι­στεί α­νοι­χτά σαν δυ­νά­στες του λα­ού και σφε­τε­ρι­στές της δημό­σιας πε­ριου­σί­ας. Στο ση­μεί­ο αυ­τό θα δυσκολευτούν πο­λύ. Και ε­κεί θα συ­ναντη­θεί η αυ­θόρ­μη­τη δη­μο­κρα­τι­κή και πα­τριω­τι­κή μά­ζα με τη συ­νει­δη­τή ε­πανα­στα­τι­κή πρω­το­πο­ρί­α. Και τό­τε θα υ­πάρ­ξει ο­δύ­νη, αλ­λά πε­ρισ­σό­τε­ρο φυσι­κή πα­ρά ψυ­χι­κή ό­πως σή­με­ρα ό­που κυ­ριαρ­χεί η ά­γνοια, ο­πό­τε και η α­γω­νί­α για τις αι­τί­ες του αβάστα­χτου πό­νου ε­νός α­κρω­τη­ρια­σμού.