Aυτός ο δεύτερος εκλογικός γύρος έδειξε πόσο δεν έχει αρχές η αστική τάξη γενικά και κυρίως πόσο στερείται στοιχειώδους δημοκρατισμού η φιλελεύθερη αστική τάξη. Το αποτέλεσμα είναι ότι στο δεύτερο αυτό γύρο φτάσαμε στην κυριαρχία της σοσιαλφασιστικής πολιτικής μέσα σε όλα τα κόμματα και σε όλες τις κομματικές φράξιες που κατεβαίνουν στις εκλογές. Δεν θα ήταν δυνατό να εκκαθαρίζονται επί 30 χρόνια όλες οι κάπως δημοκρατικές και εθνοανεξαρτησιακές ομάδες μέσα στα δύο μεγαλύτερα κόμματα η μία μετά την άλλη και να θριαμβεύουν οι φιλικές προς το ψευτοΚΚΕ, τον ΣΥΝ και αργότερα το ΛΑΟΣ και τους Καμμένους πολιτικές μειοψηφικές τάσεις αν όλες οι άλλες πλειοψηφικές τάσεις δεν έριχναν σταδιακά στα σκυλιά τους κάθε φορά εκκαθαριζόμενους για να σώσουν το τομάρι τους. Αποδεικνύεται σήμερα ότι αυτές οι τάσεις δεν ήταν μόνο τυφλές πολιτικά αλλά ήταν σάπιες, βαθιά αντιδημοκρατικές, εθνικά γλοιώδεις και υποτελείς ιδεολογικά. Οι εκφραστές αυτών των τάσεων αφέθηκαν να επιβιώσουν μέχρι σήμερα, έστω και τραυματισμένοι πολιτικά, ακριβώς λόγω αυτών των ιδιοτήτων τους.
Ιδιαίτερα αποκαλυπτικό είναι το κατάντημα των φιλελεύθερων σε αυτές τις δεύτερες εκλογές. Οι φιλελεύθεροι σαν πολιτικό σώμα, σαν κομματική βάση και μεσαία στελέχη εμφανίστηκαν στις εκλογές της 6 Μάη με τέσσερις συνιστώσες και 3 κόμματα: Η μία συνιστώσα και το ένα κόμμα ήταν η Δημοκρατική Συμμαχία της Μπακογιάννη. Η δεύτερη συνιστώσα που κατέβηκε επίσης σαν κόμμα ήταν το κόμμα του Τζήμερου (“Δημιουργία Ξανά”). Οι άλλες δύο συνιστώσες ήταν η Δράση του Μάνου και η Φιλελεύθερη Συμμαχία που κατέβηκαν μαζί στις εκλογές σαν ένα κόμμα, με το όνομα της Δράσης.
Από αυτές τις 4 συνιστώσες η μία συνιστώσα-κόμμα, η “Δημιουργία Ξανά” είναι φαινομενικά φιλελεύθερη στο οικονομικό της πρόγραμμα, αλλά πολιτικά είναι καραμπινάτη φασιστική. Ο αρχηγός της ο Τζήμερος είναι ένας ρωσόφιλος τυπικός δημαγωγός που αποσκοπεί στο να γίνει εκφραστής της πιο συντηρητικής μικρής αστικής και της μικροαστικής τάξης καταγγέλλοντας την κρατική και κυρίως την πολιτική διαφθορά σαν κύρια αιτία όλων των κακών και υποσχόμενος να τη συντρίψει με το σιδερένιο χέρι 2000 έντιμων γραφειοκρατών. Το φασιστικό του πολιτικό πρόγραμμα, που όσο μπορεί το κρύβει από τους πλατείς ψηφοφόρους του, χαρακτηρίζεται από την προσπάθεια για τον περιορισμό ή και την κατάργηση της ανοιχτής κομματικής διαμάχης (πχ προαναγγέλλει την απαγόρευση της αλληλοκριτικής των κομμάτων στη διάρκεια των εκλογών, την κατάργησή τους στα Πανεπιστήμια, την κατάργηση των διαδηλώσεων γενικά κλπ). Παράλληλα εισηγείται ειδικά μέτρα βίας, ανάμεσα τους και καταναγκαστικά έργα για τους φυλακισμένους, ισόβια δυνατότητα για αναψηλάφιση υποθέσεων, ειδικά υποθέσεων εθνικής προδοσίας αποκλειστικά για τους πολιτικούς, εξυμνεί διαρκώς τις πελώριες ικανότητες της ελληνικής «φυλής» ενώ αποκαλύπτει τη φρικτή αποικιοκρατική και αντεργατική του φυσιογνωμία προτείνοντας ωμά εργασιακά στρατόπεδα συγκέντρωσης - γκέτο για τους μετανάστες με αμοιβή απλά καλύτερη από το 1 Ευρώ που παίρνουν στις χώρες τους ημερησίως (προεκλογική συνέντευξη στην ΕΤ1) και ζητώντας επίσης «σήμανση» των παράνομων μεταναστών .
Αυτόν τον τύπο λοιπόν τον ακολούθησαν σαν αρχηγό (επίσημα σαν συναρχηγό μαζί με το Μάνο) στο δεύτερο γύρο οι φιλελεύθεροι της Δράσης και αυτοί της Φιλελεύθερης Συμμαχίας, σχηματίζοντας μαζί του ένα νέο εκλογικό σχήμα με το όνομα «Δημιουργία Ξανά –Δράση». Κι όμως στη Δράση και στη Φιλελεύθερη Συμμαχία όλοι ήξεραν και πολλοί είχαν απορρίψει το πρόγραμμά του, ιδιαίτερα αφότου το έφερε ολόκληρο στην επιφάνεια και του έκανε συστηματική κριτική η ΟΑΚΚΕ πριν τις εκλογές (http://www.oakke.gr/na475/475jimeros.htm). Στην περίπτωση της Φιλελεύθερης συμμαχίας η κατάπτωση είναι ακόμα μεγαλύτερη, γιατί στις συνομιλίες για τη σύμπηξη του εκλογικού μετώπου ο Τζήμερος έβαλε ζήτημα να μην συμμετέχει στο κοινό σχήμα στις εκλογές το πιο εξέχον ηγετικό στέλεχος της Φιλ. Συμμαχίας, ο Γρ. Βαλιανάτος. Η δικαιολογία που ανεπίσημα δημοσιοποιήθηκε αλλά από πουθενά δεν διαψεύστηκε, ούτε από την πλευρά του Τζήμερου, ήταν οι δημοκρατικές θέσεις του Βαλιανάτου στα εθνικά –εθνομειονοτικά. (Λιγότερο επίσημα διέρρεε ότι η βαθύτερη αιτία αυτού του αποκλεισμού ήταν οι ομοφοβικές διαθέσεις του κόμματος του Τζήμερου. Όμως νομίζουμε ότι τους ρωσόφιλους αυτούς φασίστες πιο πολύ τους ενδιαφέρει να μην ακουστεί ποτέ στη Βουλή το όνομα Δημοκρατία της Μακεδονίας για τη γειτονική μας χώρα). Τελικά ο όρος για τον αποκλεισμό του Γρ. Βαλιανάτου από τα ψηφοδέλτια δεν πέρασε. Λέγεται όμως ότι πέρασε κάτι άλλο που αν αληθεύει θα είναι ακόμα πιο ταπεινωτικό για τη Φιλ. Συμμαχία και θα δείχνει το έλλειμμα πολιτικής αξιοπρέπειας και δημοκρατισμού και της ίδιας και της Δράσης: Οι υποψήφιοι της Φιλ. Συμμαχίας τοποθετήθηκαν στα κοινά ψηφοδέλτια –που είναι με λίστα- σε μη εκλόγιμες θέσεις. Και δεν είναι μόνο αυτό. Δράση και Φ. Συμμαχία προχώρησαν στην εκλογική συνεργασία με τη «Δημιουργία Ξανά» παρά το ότι τα περισσότερα ηγετικά στελέχη της τελευταίας έφυγαν από το κόμμα διαμαρτυρόμενα ότι ο Τζήμερος αποφάσισε πραξικοπηματικά την ενότητα χωρίς να τους ρωτήσει, οπότε αυτός τους διέγραψε, δηλαδή διέγραψε το πολιτικό συμβούλιο.
Αλλά ότι και να συνέβη στις μεταξύ τους σχέσεις σημασία έχει ότι η Φιλ. Συμμαχία και η Δράση δεν μπορούν μετά τη συνεργασία τους με τη «Δημιουργία Ξανά» να θεωρούνται δημοκρατικά κόμματα. Κανένας δημοκράτης δεν πρέπει να ρίξει ούτε έναν ψήφο στο κοινό κόμμα.
Η αθλιότητα αυτή δεν μας αιφνιδιάζει σε ότι αφορά ιδιαίτερα τη Δράση και τον αρχηγό της το Μάνο. Αν μελετήσει κανείς τις προγραμματικές θέσεις της Δράσης δεν θα βρει παρά γενικολογίες για όλα τα δημοκρατικά ζητήματα και πάλι αποκλειστικά για τα ατομικά ανθρώπινα δικαιώματα, αλλά πουθενά δεν θα βρει κανείς να καταδικάζονται συγκεκριμένα οι πιο ορκισμένοι εχθροί αυτών των δικαιωμάτων, τα σοσιαλφασιστικά, τα φασιστικά και κυρίως τα ναζιστικά κόμματα. Αν υπάρχει κάποια έμφαση στο πολιτικά κακό αυτή πάει συνήθως στον «δικομματισμό». Κυρίως δεν θα βρει κανείς πουθενά καταγγελία των διεθνών φασισμών Ρωσίας και Κίνας. Επίσης δεν θα βρει κανείς χτύπημα, και εκεί είναι κατά τη γνώμη μας το κλειδί της αντιδραστικότητας και της Δράσης και της Φιλελεύθερης Συμμαχίας, των νέων ανατολικών κρατικο-ολιγαρχών αλλά και του ρώσικου και του κινέζικου μονοπώλιου που διεισδύουν σαν αποικιοκρατικά αφεντικά στην Ελλάδα. Οι ντόπιοι οικονομικά φιλελεύθεροι απέδειξαν ακολουθώντας τον Τζήμερο δεν δίνουν δεκάρα για την πολιτική δημοκρατία παρά μόνο όσο αντιστρατεύεται το παρασιτικό γραφειοκρατικό κράτος και τη δημοσιο-υπαλληλία, που την έχουν κάνει κύριο κοινωνικό εχθρό τους καθώς δεν τη διαχωρίζουν από τους σοσιαλφασίστες πολιτικούς εκμαυλιστές και διαφθορείς της. Όμως απεχθάνονται την πολιτική δημοκρατία, ιδίως την αριστερή-κομμουνιστική όσο αυτή αντιστρατεύεται τους ολιγάρχες και άλλους ιδιώτες σχεδόν δουλοκτήτες και συμπαρατάσσεται με τα μισθωτά θύματά τους .
Η αντικειμενικά όλο και πιο φιλοανατολική κρατικο-ολιγαρχική Δράση απέδειξε ότι είναι τέτοια όχι μόνο με το ότι ακολούθησε τον διακηρυγμένα ρωσόφιλο φασίστα Τζήμερο, αλλά με το ότι φρόντισε και στην πρώτη και στη δεύτερη εκλογική μάχη να απομονώσει τη φιλοευρωπαία Μπακογιάννη ώστε τελικά να τη ρίξει στις αγκαλιές του πιο άμεσου και ορκισμένου εχθρού της, του Σαμαρά. Βεβαίως αυτή δεν είναι καθόλου αθώα γιατί δεν της έκανε φάλαγγα ο Μάνος για να την αναγκάσει να κάνει το αντίθετο από ότι έλεγε και έκανε τα δύο τελευταία χρόνια, δηλαδή να γυρίσει πίσω σε αυτόν που καταδίκαζε σαν αποστάτη της ΝΔ, σαν διασπαστή που μόλις έγινε αρχηγός διέγραφε όσους διαφωνούσαν με την τακτική πολιτική του, ανάμεσά τους και την ίδια, στον ως χθες ξεσαλωμένο αντιευρωπαίο, και τελικά στον άνθρωπο που μόλις άνοιξε τις πόρτες της ΝΔ στους «ακραίους» του ΛΑΟΣ που αυτή πάντα καταδίκαζε. Την ίδια ώρα άφηνε στα κρύα του λουτρού τη νεολαία της και άλλους που μόλις την αποθέωναν στις εκλογές και δεχόταν να μείνουν έξω από τις λίστες οι πιο έντονα φιλοευρωπαίοι και αντισαμαρικοί του στρατοπέδου της Ζαφειριάδης και Οικονόμου (ο Οικονόμου αρνήθηκε να κατέβει στο νομό Φθιώτιδας όπου τον υποχρέωσαν να κατεβεί γιατί αυτό θα τον έφερνε σε σύγκρουση με άλλο υποψήφιο http://tvxs.gr/news/ekloges-2012-enimerosi/den-tha-einai-ypopsifios-o-g-oikonomoy-tis-disy) ενώ και ο Σκυλακάκης της ίδιας τάσης διαφωνούσε ανοιχτά με αυτή την προσχώρηση. Βέβαια και αυτή τα έκανε αυτά υποτίθεται για το καλό της πατρίδας, δηλαδή για να δυναμώσει το αντι-Συριζα μέτωπο. Όμως πέρα από το γεγονός που έχουμε αναλύσει ότι η «επαναδιαπραγματευτική» πολιτική του Σαμαρά απέναντι στην ΕΕ δεν είναι ποιοτικά διαφορετική από του ΣΥΡΙΖΑ, το γεγονός ότι η Μπακογιάννη δεν μπήκε στη Βουλή είχε να κάνει με τη συμφιλιωτική ως το τέλος στάση της και απέναντι στη Δράση και απέναντι στο φασίστα Τζήμερο, αλλά και κυρίως απέναντι στο Σαμαρά που μόλις πριν ελάχιστους μήνες έκανε την δήθεν «φιλοευρωπαϊκή» του στροφή. Το χαρακτηριστικό της Μπακογιάννη - που πάντως είναι λιγότερο δεξιά από τον Μάνο γιατί κάθε τόσο χτυπάει και το σοσιαλφασισμό, όπως το έκανε προχθές αποκαλύπτοντας τους δεσμούς του ΣΥΡΙΖΑ με τη 17Ν- είναι ότι ποτέ δεν τολμάει όπως όλη η φιλελεύθερη αστική τάξη να αντιπαρατεθεί με την κεντρική γραμμή του καθεστώτος στα ζητήματα αιχμής, που είναι η ιμπεριαλιστικά κυρίαρχη γραμμή σε αυτά τα ζητήματα. Σήμερα για παράδειγμα κανείς, και βέβαια καμία Μπακογιάννη, δεν τολμάει να αντιταχθεί στη γενική αντιγερμανική γραμμή της αστικής τάξης που πρακτικά τώρα δα είναι η γραμμή της «αναδιαπραγμάτευσης», που σημαίνει αθέτηση της δανειακής σύμβασης που μόλις τώρα όλοι οι αληθινοί και ψεύτικοι ευρωπαϊστές ψήφισαν, αλλά ταυτόχρονα παραμονή εντός του Ευρώ. Δηλαδή δεν συζητιούνται δύο πράγματα: είτε η αποδοχή της δανειακής σύμβασης με το σταμάτημα του παραγωγικού σαμποτάζ, είτε η συναινετική και ομαλή έξοδος της Ελλάδας από το Ευρώ για το καλό και της Ελλάδας και της ΕΖ που είναι η μόνη θετική δυνατότητα για τον ελληνικό λαό και την ΕΖ. Κι αυτό γιατί μόνο η αθέτηση της δανειακής σύμβασης και η παραμονή εντός του Ευρώ είναι η γραμμή της ανατίναξης της ΕΖ από τα μέσα, η ρώσικη γραμμή.
Αλλά αν πάμε βαθύτερα θα δούμε ότι πίσω από την άρνηση της όποιας αντίστασης στην κυρίαρχη κάθε φορά ιμπεριαλιστική γραμμή βρίσκεται ο θλιβερός, δίχως ανεξάρτητο επαναστατικό παρελθόν χαρακτήρας της αστικής τάξης, ο δουλικός απέναντι στον ένα ή στον άλλο ιμπεριαλιστή. Ακόμα και αν ένα τμήμα της τολμήσει να αντισταθεί στον κυρίαρχο ιμπεριαλισμό της στιγμής πάλι σε έναν άλλο επίσης ισχυρό ιμπεριαλισμό κοιτάει να προσκολληθεί για να το κάνει. Δηλαδή ποτέ δεν εννοεί πραγματικά να στηριχθεί στο λαό, δηλαδή ποτέ πραγματικά δεν είναι δημοκρατική. Αυτό αποδείχτηκε και στον αντιφασιστικό εθικοαπελευθερωτικό πόλεμο. Έτσι εκείνο που κάνει από τη φύση της και με τη μόνιμη στάση της είναι να δημιουργεί έναν μικρό και αδύναμο λαό, έναν λαό που δεν πιστεύει στις δυνάμεις του. Γι αυτό είναι νομοτελειακό το φαινόμενο ο λαός μας να γίνεται μια ανεξάρτητη οντότητα και μάλιστα με ιστορικό μεγαλείο, όταν η αστική τάξη φτάσει στο άκρο άωτο της χαμέρπειας της πράγμα που συνδυάζεται με την καταστροφική της υποδούλωση στον πιο καταστροφικό ιμπεριαλισμό
Γι αυτό δεν είναι άθλια η στάση μόνο των φιλελεύθερων αλλά και η στάση άλλων μερίδων της αστικής τάξης, όπως πχ των κρατικογραφειοκρατών, κάποτε κάπως αναπτυξιακών αστών του ΠΑΣΟΚ τύπου Αρσένη και Κατσέλη. Αυτοί ενώ είχαν χτυπηθεί μέχρι εξόντωσης από τον αρχισαμποταριστή ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ τώρα προσχώρησαν σε αυτόν ή έστω συμμάχησαν με αυτόν. Αλλά ο κοινός παρονομαστής «πασών των κομματικών φραξιών», η απόδειξη της κοινής αχρειότητας, του αντιδημοκρατικού χαρακτήρα όλης της αστικής τάξης είναι η στάση τους απέναντι στους ναζιστές βρυκόλακες της «Χρυσής Αυγής». Όλοι τους στην αρχή περίμεναν πως θα έβλεπαν οι δυτικοί ηγέτες την είσοδο των ναζιστών στην ελληνική Βουλή για να δουν πως θα αντιδράσουν. Μόλις είδαν ότι δεν τους ένοιαξε, γιατί και αυτά τα ιμπεριαλιστικά παχύδερμα έχουν στο μυαλό τους μόνο την οικονομία δηλαδή στο πως θα καθησυχάσουν την Ελλάδα για να μην τους κάνει καμιά χρεωκοπία και όχι την πολιτική δημοκρατία, τότε έπνιξαν το ζήτημα και σιγά-σιγά άρχισαν να ξεπλένουν και να «ρουτινοποιούν» το παγκόσμιο αυτό έκτρωμα και το έβαλαν να μιλάει σε όλα τα δελτία ειδήσεων δίπλα στα άλλα καθεστωτικά κόμματα. Γρήγορα θα διαπιστώσει ο λαός μας κι οι άλλοι ευρωπαϊκοί λαοί ότι οι ναζιστές δεν μπήκαν απλά στη ελληνική Βουλή αλλά συμμετέχουν στην πολιτική εξουσία όπως και κάθε άλλο ρωσόδουλο κοινοβουλευτικό κόμμα στη χώρα μας μέσα από τις διάφορες διακομματικές επιτροπές και διάφορες νομικές διευθετήσεις στα ΜΜΕ .
Γι αυτό μιλώντας συνολικά για το σημερινό κομματικό πολιτικό σύστημα, στο οποίο περιλαμβάνονται και τα περισσότερα εξωκοινοβουλευτικά μικροαστικά στην κοινωνική τους σύνθεση κόμματα, δεν είναι απλά αντιδραστικό αλλά φιλοναζιστικό. Ιδεολογικά είναι τέτοιο από πολύ καιρό. Είναι από τότε που απαίτησε και σχεδόν υποχρέωσε μια χώρα να αλλάξει το όνομά της (τη Δημοκρατία της Μακεδονίας) ενώ μια άλλη (τη Βοσνία) έκανε ότι μπορούσε, ακόμα και στέλνοντας εθελοντές ναζιστές χρυσαυγίτες, να την περάσει από το γενοκτονικό, πνιγμένο στο αίμα λεπίδι της εθνοκάθαρσης των «ορθόδοξων αδελφών της Σέρβων».
Η διαφορά είναι ότι τώρα οι κανίβαλοι είναι εδώ μέσα. Τώρα κανείς δεν μπορεί να ισχυρίζεται πως δεν ήξερε. Η είσοδος της Χρ. Αυγής στη Βουλή είναι η τελευταία ευκαιρία μας για να οργανωθούμε και να αντισταθούμε σαν δημοκράτες για να μην περάσουμε από ένα φιλοχιτλερικό πολικό σύστημα κορυφής σε ένα φιλοχιτλερικό έθνος.
