Γεωργία – Λιβύη: Αργά αλλά σταθερά ετοιμάζεται η ενεργειακή ασφυξία της Ευρώπης

Το άρθρο αυτό γράφτηκε λίγη ώρα πριν ανακοινωθεί η επικράτηση του Ιβανισβίλι

Τέσσερα χρόνια μετά την ωμή διαμελιστική επίθεση των Ρώσων Χίτλερ στη μικρή τριτοκοσμική Γεωργία, που της απόκοψαν τη Νότια Οσσετία και την Αμπχαζία, ο γεωργιανός λαός ψηφίζει την 1^η του Οχτώβρη για νέο κοινοβούλιο.

Στο απερχόμενο, το Ενωμένο Εθνικό Κίνημα του προέδρου της Γεωργίας Μ. Σαακασβίλι είχε άνετη πλειοψηφία 119 εδρών, σε σύνολο 150. Αυτή η πλειοψηφία ήταν απότοκο της σθεναρής και πατριωτικής στάσης που είχε δείξει αυτό το ρεύμα, με επικεφαλής του το φιλελεύθερο εθνικιστή Σαακασβίλι, κατά τη διάρκεια της φασιστικής εισβολής των Ρώσων σοσιαλιμπεριαλιστών στη χώρα το 2008.

Στις κάλπες απέναντι στο ΕΕΚ, θα βρεθεί μια ετερόκλητη συμμαχία υπό τον τίτλο «Γεωργιανό Όνειρο – Δημοκρατική Γεωργία». Τυπικά, και αυτή η συμμαχία ομνύει στον ευρωπαϊσμό και στην ευρωπαϊκή πορεία της χώρας, ενώ υποστηρίζει επίσης τον «οικονομικό φιλελευθερισμό».

Επικεφαλής και γενικός κουμανταδόρος της είναι ωστόσο ένας ρωσοφτιαγμένος πάμπλουτος ολιγάρχης, ο 153^ος πιο πλούσιος άνθρωπος στον πλανήτη σύμφωνα με τη λίστα του Forbes, ο Μπιτζίνα Ιβανισβίλι, γνωστός και ως «Μπόρις» από την εποχή που έκανε τις δουλειές του στη Μόσχα!

Ο συγκεκριμένος τύπος εμφανίστηκε ουρανοκατέβατος στην πολιτική σκηνή της Γεωργίας, ενώ πρόσφατα είχε λάβει γαλλική(!) υπηκοότητα και είχε χάσει τη γεωργιανή. Μάλιστα, λέγεται ότι για να χρηματοδοτήσει το πολιτικό αυτό μέτωπο που έστησε μαζώχνοντας οποιονδήποτε είχε παράπονα από τη διοίκηση Σαακασβίλι, πούλησε μεγάλο μέρος ακίνητης περιουσίας του στη Ρωσία, με τις αγοραπωλησίες να διευκολύνονται από το ρώσικο καθεστώς.

Ο Σαακασβίλι έχει επανειλημμένα καταγγείλει ότι ο Ιβανισβίλι δεν περιορίζεται στο να ζητά απλώς «βελτίωση των σχέσεων με τη Ρωσία», αλλά είναι ανοιχτά απολογητικός απέναντι στη φασιστική υπερδύναμη του εισβολέα και διαμελιστή Πούτιν, κάτι που δε θα έκανε κανένας πραγματικός Γεωργιανός πατριώτης.

Βέβαια, και μόνο η «βελτίωση των σχέσεων Ρωσίας – Γεωργίας» σαν στόχος για έναν Γεωργιανό ηγέτη, τη στιγμή που η Ρωσία ακόμη κομπάζει για τα «κατορθώματά» της το καλοκαίρι του 2008 κι έχει κάνει ανοιχτά προτεκτοράτα της τις δύο γεωργιανές επαρχίες – αυτόνομες δημοκρατίες που κατέλαβε, είναι αρκετός για να του αποδώσει το χαρακτηρισμό του λακέ της Μόσχας.

Εκείνο όμως που είναι ενδεικτικό της απερίγραφτης χοντροπετσιάς των δυτικών ιμπεριαλιστών, κύρια των Ευρωπαίων που αποτελούν τον πυρήνα του Δεύτερου Κόσμου, είναι η εντελώς «νίπτω τα χείρας μου» στάση τους απέναντι στο ρεύμα της γεωργιανής εθνικής ανεξαρτησίας, που αντικειμενικά εκφράζει σαν εκπρόσωπος καταπιεσμένου έθνους ο Σαακασβίλι. Αυτοί όχι μόνο δε του παρέχουν ανοιχτή πολιτική στήριξη σε μια δημοκρατική – αντιρώσικη - ευρωπαϊστική πλατφόρμα, αλλά αφήνουν χωρίς απάντηση τα ΜΜΕ τους να ψαλμουδίζουν τις κατηγορίες της φιλορώσικης αντιπολίτευσης για τον «φασίστα» Σαακασβίλι, λόγω κάποιων περιστατικών με βασανισμούς κρατουμένων στις φυλακές.

Φυσικά, το πιθανότερο είναι πως η κτηνωδία που επικρατεί στις φυλακές ποινικών της Γεωργίας είναι η ίδια που επικρατεί λίγο έως πολύ στις φυλακές ολόκληρου του καπιταλιστικού κόσμου, δηλαδή σήμερα όλου του πλανήτη. Όμως σίγουρα υπολείπονται σε κτηνωδία από τις ρωσικές και τις κινεζικές, που θυμίζουν Γ’ Ράιχ και αυτοκρατορική Ιαπωνία του 1931-1945.

Αλλά πέρα από αυτό, φαίνεται ότι με όχημα την όποια βία ασκείται στα σωφρονιστικά ιδρύματα της Γεωργίας, χτυπιέται η προοδευτική πολιτική του Σαακασβίλι να χτυπήσει βίαια και αποφασιστικά τον εγκληματικό υπόκοσμο της χώρας του και ιδιαίτερα τη διαφθορά. Στη Γεωργία από τη νίκη του Σαακασβίλι και δώθε, έχει δοθεί ένας πολύ σοβαρός αγώνας καταπολέμησης της εγκληματικότητας και της διαφθοράς. Έτσι σε σχέση με την πλειοψηφία των 15 χωρών που αποτελούσαν κάποτε την ΕΣΣΔ, η μικρή αυτή χώρα του Καυκάσου εμφανίζεται πλέον με τους χαμηλότερους δείκτες σε ό,τι αφορά το έγκλημα και κυρίως τη μίζα. Ένας τέτοιος αγώνας, που έστειλε πολλούς διεφθαρμένους αστυνομικούς μεταξύ άλλων με πολύχρονες ποινές στη φυλακή, είναι τιτάνιος σε μια χώρα με τη σοσιαλφασιστική παράδοση που κληρονόμησε από τη χρουστσοφική-μπρεζνιεφική περίοδο, την περίοδο που από τους πρώην σοβιετικούς λαούς αποκαλείται και «κλεπτοκρατία».

Ο Ιβανισβίλι, αντίθετα, κλείνει το μάτι στη μαφία και στη ρώσικη κλεπτοκρατική λούμπεν μαφία, ενώ ενδέχεται το στρατόπεδό του να συνδέεται και άμεσα – πολιτικά με τα βίντεο που είδαν το φως της δημοσιότητας, κοινώς αυτά τα τελευταία δεν αποκλείεται να είναι εν μέρει ή και εντελώς στημένα και προβοκατόρικα.

Το ζήτημα εδώ είναι ότι οι δυτικοί φιλελεύθεροι και οι ρωσόφιλοι που φοράν τη φιλελεύθερη προβιά στη Δύση είναι έτοιμοι να σηκώσουν το φρύδι και να «καταδικάσουν» τα πραγματικά ή ρωσοκατασκευασμένα «αντιδημοκρατικά ολισθήματα» του Σαακασβίλι. Έτσι, με γεωστρατηγικούς επικεφαλής τους την εντελώς προβοκατόρικη ρωσόφιλη κλίκα των Κλίντον – Ομπάμα, οι δυτικοί ιμπεριαλιστές ολοκληρώνουν το στρατηγικό τους έγκλημα να δώσουν σάρκα και οστά στα ισλαμοφασιστικά πραξικοπήματα του Αραβικού Χειμώνα. Μ’ αυτό τον τρόπο, αφήνουν τη Ρωσία και κάθε αντιδυτικό σύμμαχο ή και υποταχτικό της να σφίγγουν τον ενεργειακό κλοιό γύρω από την Ευρώπη.

Είναι χαρακτηριστικές οι εξελίξεις στη Λιβύη, όπου οι -με τις λόγχες του ΝΑΤΟ- εγκατεστημένοι στην εξουσία ισλαμοφασίστες, εκμεταλλευόμενοι μια προβοκατόρικη αντι-ισλαμική ταινία που είχε σκαρώσει ένα στοιείο του υποκόσμου, έκαναν  το μεγάλο αντιδυτικό ρεσάλτο, σκοτώνοντας τον «καλό τους φίλο» πρέσβη των ΗΠΑ. Η λιβυκή κυβέρνησή φυσικά κάνει την ανήξερη και χρεώνει το χτύπημα στην Αλ Κάιντα, με την οποία όμως πολεμούσε χέρι – χέρι κατά του εθνοανεξαρτησιακού Καντάφι.

Ο συγκεκριμένος πρέσβης ήταν από τους βασικούς οργανωτές του αντι-Καντάφι πραξικοπήματος, σε συμμαχία με όλο τον ισλαμοφασιστικό συρφετό, και κατά μία έννοια πλήρωσε το τίμημα για τις ιμπεριαλιστικές βρωμιές που σκάρωσε σε βάρος του λιβυκού έθνους. Ωστόσο, η ωμή και ουσιαστικά αναίτια δολοφονία ενός Αμερικανού πρεσβευτή έδωσε ένα γερό χτύπημα στο προβοκατόρικο δίδυμο Ομπάμα – Κλίντον, που στην αρχή εμφάνισαν το γεγονός σα «δίκαιη οργή που ξέφυγε από τα όρια», ενώ στη συνέχεια χρέωσαν την επίθεση στην Αλ Κάιντα.

Το δίδυμο χτυπήθηκε τόσο από το Ρόμνεϋ, όσο και από τάσεις του Δημοκρατικού Κόμματος, αλλά σώθηκε χάρη στη γραμμή της «αρραγούς αντιτρομοκρατικής ενότητας» που επικράτησε και στα δύο αντιδραστικά ιμπεριαλιστικά – αστικά κόμματα των ΗΠΑ. Αυτή η γραμμή είναι που χτύπησε το Ρόμνεϋ για «πολιτική εκμετάλλευση του ζητήματος», προφανώς με καταλυτική τη συμβολή του επιτελείου των Κλίντον – Ομπάμα.

Είναι πολύ πιθανό η Γεωργία να «κρατήσει» στην πίεση των πρακτόρων της Ρωσίας ενώ, μέσα στη Λιβύη οι ομόλογοί τους έχουν μπόλικη δουλειά για να καθαρίσουν το κουβάρι των φραξιών που αλληλοσφάζονται για την εξουσία, ενώ και το κανταφικό ρεύμα κρατά τους θύλακές του και αντιστέκεται στο νέο ισλαμοφασιστικό και φιλοϊμπεριαλιστικό ασκέρι. Όμως, το ενιαίο μέτωπο των ηλίθιων δυτικών ιμπεριαλιστών με τον σοσιαλιμπεριαλισμό και τον ψευτοδημοκρατικό ισλαμοφασισμό μέσα στον Τρίτο Κόσμο εξοντώνει τις εθνικές ανεξαρτησιακές αντιστάσεις, ελλείψει και ενός παγκόσμιου προοδευτικού – λαϊκού αντιιμπεριαλιστικού κινήματος.

Αυτές τις αλήθειες τις ξέρει καλά η Μόσχα, η ιμπεριαλιστική υπερδύναμη που σχεδιάζει το μέλλον γιατί είναι ακριβώς εκείνη που ζητά την αναδιανομή του κόσμου. Κι όταν θα έρθει η ώρα που η περικύκλωση της Ευρώπης θα φανεί ανάγλυφα στα μάτια και του πιο αδαούς, ηλίθιου και οικονομιστή δυτικού ιμπεριαλιστή αυτός θα βρεθεί μπροστά στην ανάγκη είτε να υποχωρήσει και να κάνει ένα τρισχειρότερο Μόναχο με τους νέους Χίτλερ, είτε να βρεθεί κατ’ ευθείαν κάτω από την στρατιωτική μπότα της Μόσχας και του Πεκίνου χωρίς να προλάβει να κάνει κιχ.

Και γι’ αυτούς τους χοντρόπετσους και σαπισμένους πολιτικούς εκπροσώπους του δυτικού μονοπωλίου, δεν αξίζει να καίγεται καρφί σε κανέναν προοδευτικό άνθρωπο. Το δυστύχημα είναι ότι μαζί τους θα πληρώσουν βαρύ τίμημα και οι ευρωπαϊκοί και τριτοκοσμικοί λαοί, οι οποίοι, ακέφαλοι σήμερα από προλεταριακές και λαϊκές πρωτοπορίες, γίνονται μπαλάκι του πινγκ πονγκ ανάμεσα  στις προβοκάτσιες της ρώσικης διπλωματίας και στη θλιβερή υφεσιακή προς το σοσιαλιμπεριαλισμό δυτική αστική τάξη.

Αλλά είναι τελικά οι ίδιοι οι λαοί που θα δώσουν και τη λύση, σηκώνοντας ψηλά την αντι-σοσιαλιμπεριαλιστική (και βαθύτερα συνολικά αντιηγεμονιστική και αντιιμπεριαλιστική) σημαία, με την οποία η ανθρωπότητα θα συντρίψει τελικά το ρωσοκινεζικό Άξονα και στη συνέχεια όλο τον ιμπεριαλιστικό κόσμο. Γιατι ο Άξονας δεν είναι μόνο η εξουσία των νέων χίτλερ αλλά είναι και η κεντρική διεθνής εξουσία όλων των προδοτών του επαναστατικού προλεταριάτου. Με την συντριβή των νέων Χίτλερ θα συντριβούν ταυτόχρονα και οι νέοι Κάουτσκι, οι νέοι Σουσλώφ και οι νέοι Τεγκ Σιάο Πιγκ. Χωρίς αυτούς το ιμπεριαλιστικό μονοπώλιο θα είναι εντελώς γυμνό και ανοχύρωτο για πρώτη φορά τόσο πολύ στην ιστορία των σοσιαλιστικών επεναστάσεων.