Οι Σαμαράς και Παπανδρέου-Βενιζέλος απομάκρυναν πριν μερικές ημέρες από τη θέση της την προοδευτική, αν και όπως αποδείχτηκε δίχως πολιτικό ανάστημα υπουργό παιδείας Δαμαντοπούλου, μέσα στο κύμα βίας και τρομοκρατίας που έχει εξαπολύσει ο σοσιαλφασισμός στα πανεπιστήμια για να ακυρώσει τις εκλογές των συμβουλίων διοίκησης. Στη θέση της διόρισαν τον γνωστό ακροδεξιό λακέ του σοσιαλφασισμού Μπαμπινιώτη για να ξεκινήσει μέχρι την προκήρυξη των εκλογών την κατεδάφιση του μεταρρυθμιστικού νόμου της Διαμαντοπούλου στα πανεπιστήμια αλλά και στη μέση εκπαίδευση και συνολικά στη διοίκηση της εκπαίδευσης. Έτσι η κυβέρνηση που θα προκύψει από τις εκλογές δεν θα έχει να κάνει τίποτα άλλο παρά να συνεχίσει τη νέα πολιτική Μπαμπινιώτη της ακύρωσης της μεταρρύθμισης Διαμαντοπούλου.
Τον διορισμό του Μπαμπινιώτη τον χαιρέτισε με ικανοποίηση το φαιοκόκκινο μέτωπο με πρώτους απ’ όλους τους πρυτάνεις. Ήδη όρισαν επίσημη συνάντηση μαζί του στις 16 Μαρτίου για την «εκτόνωση της κρίσης». Ο Μπαμπινιώτης προσέρχεται στη συζήτηση έτοιμος για τις αλλαγές που θα προσαρμόσουν το νόμο στα συμφέροντα της φαιοκόκκινης γραφειοκρατίας, δηλώνοντας προκαταβολικά ότι ο νόμος πλαίσιο δεν είναι σε όλες του τις πλευρές σωστός. Εδώ πρέπει να υπογραμμίσουμε ότι η βία που καθοδηγεί πιο άμεσα ο ΣΥΝ-ΔΗΜΑΡ και το ψευτοΚΚΕ και σε δεύτερο ακόμα πιο συγκαλυμμένο πλάνο οι Παπανδρέου-Βενιζέλος και Σαμαράς, ασκείται στο βασικό σημείο του νόμου, πάνω στο οποίο αρθρώνεται η μεταρρυθμιστική αντισοσιαλφασιστική απόπειρα στα πανεπιστήμια. Είναι αυτό που αφαιρεί τη διοίκηση και την οικονομική διαχείριση του πανεπιστημίου από το «μέτωπο παιδείας», δηλαδή από τους συνδικαλιστές φαιοκόκκινους πρυτάνεις και τις συμμορίες που ελέγχουν όλα τα όργανα, από τον κατοχικό δηλαδή στρατό της ΠΟΣΔΕΠ και των τραμπούκικων φοιτητικών παρατάξεων και την δίνει σε ένα 15μελές Συμβούλιο.
Η φασιστική βία ασκείται στην εκπαίδευση και στους εκπαιδευτικούς γιατί φυσικά η πλειοψηφία των πανεπιστημιακών υποστηρίζει το νόμο πλαίσιο. Αυτό το είχαμε πει και παλιότερα και αποδεικνύεται και σήμερα από την ηλεκτρονική ψηφοφορία στο πανεπιστήμιο της Θεσσαλίας, τα αποτελέσματα της οποίας δημοσιεύτηκαν στις 22 Φεβρουαρίου, και η οποία έδειξε ότι το 70% των καθηγητών υποστηρίζει την διεξαγωγή των εκλογών των συμβουλίων διοίκησης. Το αποτέλεσμα το χαρακτήρισε ο πρύτανης ως ενδεικτικό των τάσεων που υπάρχει στην πανεπιστημιακή κοινότητα.
Το νέο νόμο στα πανεπιστήμια τον είχαμε χαρακτηρίσει θετικό αλλά επίσης είχαμε υπογραμμίσει ότι δεν θα είχε καμία τύχη χωρίς την οργανωμένη αντίσταση των πλειοψηφικών δημοκρατικών δυνάμεων στο εσωτερικό των πανεπιστημίων και χωρίς την υποστήριξη των επίσης ανοργάνωτων δημοκρατικών δυνάμεων στην κοινωνία. Είχαμε πει ότι η εκπαίδευση σε οποιαδήποτε βαθμίδα δεν μπορεί να απαλλαγεί από την εξουσία του μειοψηφικού φαιοκόκκινου μετώπου, που λειτουργεί ως εσωτερικός κατοχικός στρατός, με νομοθετήματα μιας κυβέρνησης της οποίας ο πρωθυπουργός καθώς και η ηγεσία όλης της αντιπολίτευσης είναι η πραγματική πολιτική ηγεσία αυτού του σαμποταριστικού μετώπου. Χρειάζεται ένας παλλαϊκός δημοκρατικός αγώνας για την ανατροπή συνολικά της εξουσίας του σοσιαλφασισμού και ειδικά στο πανεπιστήμιο ένας σκληρός αγώνας για τη δημιουργία του δημοκρατικού πόλου της εκπαίδευσης σε σύγκρουση με τους κατεδαφιστές γκαουλάιτερ του Πούτιν.
Εκτός από την προσαρμογή του νόμου πλαίσιο στα συμφέροντα της φαιοκόκκινης καθηγητικής γραφειοκρατίας που διαλύει τα πανεπιστήμια στόχος των σαμποταριστών είναι και η μέση εκπαίδευση. Το λύκειο των δεσμών και των κατευθύνσεων της Διαμαντοπούλου είναι σε σύγκρουση με το σοσιαλφασιστικό μεσαίωνα, με το αποκαθαρμένο από το «μίασμα του κεφαλαίου» (εννοείται του μη κρατικοφασιστικού κεφαλαίου) λύκειο της καθαρής «ανθρωπιστικής παιδείας» του εθνοφασισμού, των ΣΥΝ-ΔΗΜΑΡ και του ψευτοΚΚΕ. Το λύκειο του Μπαμπινιώτη, αυτό δηλαδή που πρότεινε ο ίδιος το 2009 ως πρόεδρος του Συμβουλίου πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, είναι το λύκειο της φαιοκόκκινης σήμερα ηγεσίας της ΟΛΜΕ στο οποίο δεν « πρέπει να υπάρχουν κατευθύνσεις και αυστηρά εξειδικευμένες σπουδές στο Λύκειο (στη Γ΄ ή τις δύο τελευταίες τάξεις), ενώ προτείνεται η καθιέρωση μαθημάτων επιλογής που θα προάγουν τα ενδιαφέροντα των μαθητών». ( Από την πρόταση του συμβουλίου 2009).
Η κατεδάφιση του νόμου της Διαμαντοπούλου περιλαμβάνει και την κατάργηση της διοικητικής μεταρρύθμισης και αναδιάρθρωσης των δομών της κεντρικής υπηρεσίας και των περιφερειακών υπηρεσιών της εκπαίδευσης που έχει προωθήσει μέχρι σήμερα. Όσο δειλή και αν ήταν αυτή η διοικητική μεταρρύθμιση, για πρώτη φορά καταγγέλθηκε και κυνηγήθηκε, σε όποιο βαθμό, η οργανωμένη από τις υπηρεσίες και τις ΟΛΜΕ και ΔΟΕ μαζική λούφα ειδικά των χιλιάδων αποσπασμένων εκπαιδευτικών, για πρώτη φορά καταγγέλθηκε το γεγονός ότι σε έναν ολόκληρο νομό η πλειοψηφία των καθηγητών ήταν αποσπασμένοι, επίσης αποκαλύφθηκε επίσημα το πελώριο περίσσευμα των εκπαιδευτικών σε σχέση με τις χώρες του ΟΟΣΑ, περίσσευμα ανάλογο του αριθμού των κενών θέσεων! Για πρώτη φορά τοποθετήθηκε γραμματέας στη Γενική Γραμματεία Έρευνας και Τεχνολογίας ένας άνθρωπος σαν τον Μητσό που παραιτούμενος κατήγγειλε τον υφυπουργό Πανάρετο, υπεύθυνο έρευνας και άνθρωπο του Παπανδρέου, ότι σαμπόταρε ένα δις ευρώ ερευνητικά προγράμματα. Στο υπουργείο παιδείας υπάγονται 230.000 μόνιμοι υπάλληλοι, 15.500 σχολικές μονάδες, 41 ΑΕΙ 60 ερευνητικά κέντρα και δεκάδες ΝΠΙΔ και ΝΠΔΔ. Ακόμα δηλαδή και αυτή η δειλή διοικητική μεταρρύθμιση απειλούσε και έθιγε άμεσα τα συμφέροντα της μειοψηφικής κρατικοφασιστικής γραφειοκρατίας του υπουργείου παιδείας αλλά και τους όρους της αναπαραγωγής της. Έμμεσα απειλούσε τη φαιοκόκκινη γραφειοκρατία όλου του δημόσιου τομέα όχι μόνο λόγω του μεγάλου υπαλληλικού όγκου του υπουργείου παιδείας αλλά λόγω του καθοδηγητικού χαρακτήρα που έχει η γραφειοκρατική ψευτοδιανόηση των εκπαιδευτικών υπαλλήλων, ιδιαίτερα εκείνων των ΑΕΙ μέσα σε όλη την κρατική γραφειοκρατική υπαλληλία..
Οι προβοκάτορες σαμποταριστές Παπανδρέου και Σαμαράς είχαν δείξει από νωρίς τις πραγματικές τους προθέσεις
Είχαμε γράψει σε μια σειρά άρθρων στη Ν. Ανατολή ότι οι Παπανδρέου και Σαμαράς ψήφισαν μαζί με το ΛΑΟΣ το νόμο της Διαμαντοπούλου για τα πανεπιστήμια και την αφαίρεση της εξουσίας από τον εσωτερικό κατοχικό στρατό, όχι βέβαια γιατί συμφωνούσαν με το περιεχόμενό του αλλά κυρίως για να δείξουν στην ΕΕ ένα φιλοευρωπαϊκό μεταρρυθμιστικό πρόσωπο. Σημειώνουμε ότι η μετάθεση της συζήτησης του νόμου στη βουλή από τον Αύγουστο στο Σεπτέμβριο του περασμένου χρόνου είχε γίνει από τον Παπανδρέου και τον Σαμαρά για να καταλάβουν τα φοιτητικά τάγματα εφόδου τα πανεπιστήμια με την επιστροφή τους από τις διακοπές. Στις καταλήψεις βοήθησαν και οι αντιδραστικοί πρυτάνεις που έκλεισαν τα πανεπιστήμια για να βάλει το κίνημα που επέστρεφε από τις διακοπές του απλά την ταμπέλα «κατάληψη».
Οι πραγματικές προθέσεις του Παπανδρέου που εκδηλώνονται σήμερα, με την απόλυση της Διαμαντοπούλου λίγες ημέρες πριν ο δεύτερος παραδώσει το ΠΑΣΟΚ στον Βενιζέλο, οι σκοτεινές διαδικασίες εξαπάτησης, αποπροσανατολισμού και απόκρυψης της σαμποταριστικής του πολιτικής από την εκπαίδευση και το λαό εκδηλώθηκαν ακόμα και την ημέρα της έγκρισης του νομοσχεδίου από το τότε υπουργικό συμβούλιο. Στο δημοσίευμα της Καθημερινής την ημέρα της έγκρισης διαβάζαμε ότι επρόκειτο να μην αφαιρεθεί η εξουσία στο πανεπιστήμιο από τον εσωτερικό στρατό κατοχής: «Μεταφορά αρμοδιοτήτων του Συμβουλίου Ιδρύματος στη Σύγκλητο προκρίνει το υπουργείο Παιδείας όσον αφορά στις ρυθμίσεις του ν/σ για τα ΑΕΙ, το οποίο θα παρουσιαστεί σήμερα στο υπουργικό συμβούλιο». Η προαναγγελθείσα αυτή αρνητική αλλαγή δεν πέρασε τότε στο κείμενο του νομοσχέδιου και το υπουργικό συμβούλιο ψήφισε το αρχικό θετικό νομοσχέδιο με προοπτική φυσικά την μελλοντική ακύρωση στην πράξη του επίμαχου σημείου του νόμου! Άλλωστε ο άλλος σοσιαλφασίστας, ο Σαμαράς, την επομένη της ψήφισης του νόμου τον αρνήθηκε. Δήλωσε ότι όταν θα γίνει κυβέρνηση η ΝΔ θα επαναφέρει τη συμμετοχή των φοιτητών στις εκλογικές διαδικασίες, ότι θα ακυρώσει δηλαδή στην ουσία τα συμβούλια διοίκησης, αφού σύμφωνα με το νόμο οι φοιτητές δεν ψηφίζουν. Στην ουσία αυτή η ακύρωση του νόμου δρομολογήθηκε από την ώρα που ο Σαμαράς μπήκε στην κυβέρνηση Παπαδήμου.
Τη φασιστική βία για την ακύρωση των εκλογών των συμβουλίων την πλασάρουν στην ΕΕ για άλλη μια φορά, οι ίδιοι προβοκάτορες σαμποταριστές που την οργανώνουν, ως εξέγερση των πανεπιστημίων στον νόμο πλαίσιο και την απομάκρυνση της Διαμαντοπούλου την δικαιολογούν ως μέτρο για την εκτόνωση τάχα της κρίσης. Όπως πολύ χαρακτηριστικά αποσυναρμολογεί ιδεολογικά και διαφθείρει όσο μπορεί τους γενικά προοδευτικούς αναγνώστες του το φαιοκόκκινο site των ΔΗΜΑΡ-ΣΥΝ «μη μαδάς τη μαργαρίτα» στο άρθρο του με τίτλο « H Άννα τόσκασε», γράφει ότι ο νόμος «Πέρασε στη βουλή με τη βοήθεια ΝΔ και ΛΑΟΣ, αλλά κόπηκε στη ζωή». Στην ουσία βεβαίως η ΝΔ και το ΛΑΟΣ τον κόψανε μαζί με το βενιζελικό ΠΑΣΟΚ και καμία ζωή.
Ο ΣΥΝ που είναι με την ύπουλη αλλά καίριας σημασίας βοήθεια της ΔΗΜΑΡ ο βασικός οργανωτικός καθοδηγητής της βίας στα πανεπιστήμια μπορεί και υποστηρίζει ταυτόχρονα τα πιο αντίθετα πράγματα γιατί στη βάση του έχει τη μικροαστική μισοδιανόηση, εδικά την κρατική μισοδιανόηση, που παλεύει για να διασώσει τα προνόμιά της τα ταυτισμένα με την ανατολική πορεία της χώρας, με το σαμποτάρισμα της παραγωγής και επομένως και με το σαμποτάρισμα της εκπαίδευσης που γενικά δίνει ώθηση στις παραγωγικές δυνάμεις. Αναστατωμένη και φοβισμένη η κρατική αυτή διανόηση, που ψάχνει απεγνωσμένα για σωτήρες και ένα δημαγωγό για αρχηγό της, δεν διστάζει να καταψηφίζει με τους αντιπροσώπους της στη βουλή τον νόμο πλαίσιο ως « υιοθέτηση ενός ολιγαρχικού μοντέλου διοίκησης και διαχείρισης των πανεπιστημίων, που πλήττει την οργανική σύνδεση της ακαδημαϊκής έρευνας με τη διδασκαλία..»( ΔΗΜΑΡ) να υπογράφει κάθε καταδίκη του νόμου, να οργανώνει τη βία στα πανεπιστήμια και ταυτόχρονα να αναγνωρίζει δημόσια- όταν στριμώχνεται- τα θετικά σημεία του νόμου και κάποιοι από αυτούς να υποστηρίζουν- τουλάχιστον στα λόγια- ακόμα και την ελεύθερη διεξαγωγή των εκλογών για τα συμβούλια! Το μόνο σταθερό και κοινό χαρακτηριστικό στην τάξη αυτής της ατέλειωτης παλάντζας είναι ο σταθερός ρωσόφιλος προσανατολισμός της πολιτικής ηγεσίας της και το ξεπούλημα της χώρας στον νεοναζιστικό άξονα Ρωσίας Κίνας με την ταυτόχρονη συστηματική καταστροφή της εκπαίδευσης που διεξάγει ταυτόχρονα με το παραγωγικό σαμποτάζ επί δεκαετίες.
Να δούμε τώρα πως «κόπηκε στη ζωή» η δειλή μεταρρυθμιστική απόπειρα της Διαμαντοπούλου.
Οι καθώς πρέπει νονοί της βίας και τα επιτελικά τους σχέδια
Από το site «δρόμος της αριστεράς» διαβάζουμε αποσπάσματα των δηλώσεων του Τάκη Πολίτη, των φασιστικών δικτύων του ΣΥΝ-ΔΗΜΑΡ ( η συμμετοχή του «στο ένα πλοίο για τη Γάζα» νομίζουμε ότι αρκεί) μέλους της εκτελεστικής γραμματείας της ΠΟΣΔΕΠ και γραμματέα του Συλλόγου ΔΕΠ του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας:
«Από την άποψη αυτή λοιπόν, της προώθησης της πολιτικής του Μνημονίου στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, θεωρούμε ότι έχουμε όχι μόνο κάθε κοινωνική νομιμοποίηση, αλλά και υποχρέωση, να προσπαθήσουμε –και είμαστε σε θέση να δηλώνουμε σίγουροι ότι θα τα καταφέρουμε– να ματαιώσουμε τις εκλογές συμβουλίων που προγραμματίζονται την ερχόμενη εβδομάδα σε τέσσερα πανεπιστήμια, τα Πανεπιστήμια Θεσσαλίας, Πελοποννήσου, Ιωαννίνων και στο Αριστοτέλειο Θεσσαλονίκης.
Υπάρχει κάποιου είδους συντονισμός όσων αντιστέκονται;
..Σήμερα έχουμε καταφέρει οι Πανελλαδικές Συναντήσεις Συλλόγων ΔΕΠ να συνιστούν ένα αξιόπιστο και ορατό πόλο αντίστασης, σε ό,τι αφορά το σώμα των πανεπιστημιακών δασκάλων, μέσα στα πανεπιστήμια. Με συχνές συναντήσεις και προτάσεις που βασίζονται στις ήδη ειλημμένες αποφάσεις των Συλλόγων Διδασκόντων προχωράμε κάθε φορά και ένα βήμα παραπέρα στην κατεύθυνση της μη εφαρμογής του νόμου, μέχρι την κατάργησή του.
Με τη Σύνοδο των Πρυτάνεων έχετε κάποια επικοινωνία;
Με τη Σύνοδο των Πρυτάνεων είμαστε σε κοινή κατεύθυνση. Πολύ πρόσφατα είχαμε για πρώτη φορά συνάντηση με το Συντονιστικό της Συνόδου….Σήμερα ένας συντονισμός όλων των μελών της πανεπιστημιακής κοινότητας, και ειδικά με τους φοιτητές και τους εργαζόμενους στα πανεπιστήμια, είναι εξαιρετικά σημαντικός και απαραίτητος.
Πριν μερικές ημέρες δημοσιεύτηκε ένα επιχειρησιακό έγγραφο του διοικητή των ταγμάτων εφόδου πια, Τάκη Πολίτη, που είδαμε προηγούμενα και που κοινοποίησε στους συναδέλφους του. Αποσπάσματα παραθέτουμε από το Βήμα:
«Αγαπητές και αγαπητοί συνάδελφοι,
…Όπως ήδη όλοι γνωρίζουμε στα Πανεπιστήμια Θεσσαλίας, Πελοποννήσου, Ιωαννίνων και Αριστοτέλειο θα επιχειρηθεί να γίνουν εκλογές την Τετάρτη 15/2….….Στα δύο ιδρύματα (ΑΠΘ και Ιωαννίνων) οι «ντόπιες» πανεπιστημιακές δυνάμεις, τόσο σε επίπεδο μελών ΔΕΠ, όσο και σε επίπεδο φοιτητών, από τα όσα έχουμε μέχρι σήμερα διαπιστώσει, εκτιμάται ότι επαρκούν για να ματαιώσουν τις εκλογές…
Ειδικά τώρα για το πανεπιστήμιο Θεσσαλίας όπου είδαμε ότι το 70% των καθηγητών ψήφισαν υπέρ της διεξαγωγής των εκλογών των συμβουλίων ο Πολίτης ενημερώνει τα τάγματα εφόδου: «Η κατάσταση στο Βόλο είναι υπό πλήρη έλεγχο. Η εκτίμηση των φοιτητών στη Λάρισα είναι ότι χρειάζονται ενίσχυση: επιθυμητή είναι η συμπαράσταση φοιτητών από Αθήνα, απαραίτητη είναι η παρουσία μελών ΔΕΠ. Οι σχολές που προβλέπεται να ψηφίσουν στην Λάρισα είναι Ιατρική, Κτηνιατρική, ΤΕΦΑΑ και Βιοχημεία. Μέλη ΔΕΠ από Αθήνα, ειδικά -αλλά όχι αποκλειστικά- από Ιατρική και ΤΕΦΑΑ Αθήνας, που τυχόν θα μπορούσαν να βρεθούν στη Λάρισα την Τετάρτη 15/2, θα είναι πολύ χρήσιμο. ….….Το Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου είναι αδύναμη περίπτωση και οφείλουμε να δώσουμε μεγάλη προσοχή. Εκεί δεν υπάρχει καμιά ανάμιξη του «ντόπιου» ΕΣΔΕΠ με τη διαδικασία ματαίωσης των εκλογών. Οι πιέσεις που ασκούν εκεί οι Κουλαϊδής και Δημόπουλος είναι αφόρητες. ( ΕΔΩ ΣΤΟΧΟΠΟΙΕΙ ΤΟΥΣ ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΥΣ ΤΟΥ). Η μόνη συνιστώσα της τοπικής πανεπιστημιακής κοινότητας που έχει θέση για ματαίωση των εκλογών είναι οι φοιτητές. ΕΤΕΠ, ΕΕΔΙΠ και Διοικητικοί έχουν ήδη θέσει υποψηφιότητες για εκπρόσωπό τους στο Συμβούλιο.….Στο Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου χρειάζεται οπωσδήποτε παρουσία μελών ΔΕΠ από άλλα πανεπιστήμια. Στο Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου θα εκδράμουν φοιτητικές ενισχύσεις από την Πάτρα. Ήδη σε τηλεφωνική επικοινωνία που είχα με τον Πρόεδρο του ΕΣΔΕΠ Πάτρας Γ. Ανδρουλάκη, μου επιβεβαίωσε ότι γίνονται συνεννοήσεις με τους φοιτητές του Πατρών. ….Θεωρώ ότι είναι απαραίτητο να γίνει μια προεργασία με το Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου. Εκτιμώ ότι την Δευτέρα 13/2 είναι απαραίτητο να πάμε στην Τρίπολη μια ομάδα μελών ΔΕΠ (2 άτομα, προσφέρομαι να είμαι ο ένας) και φοιτητών (2 άτομα) από την Αθήνα και μια αντίστοιχη ομάδα από την Πάτρα και να βρούμε και να συζητήσουμε με τους φοιτητές της Τρίπολης. …..Συνοψίζοντας, οι απαιτήσεις για την Τετάρτη 15/2 είναι: Μέλη ΔΕΠ: για Λάρισα (από Αθήνα) και ιδίως για Τρίπολη (από Πάτρα). Φοιτητές: οπωσδήποτε για Τρίπολη (από Πάτρα), ει δυνατόν για Λάρισα (από Αθήνα).»
Το πολιτικό επιτελείο της βίας έχει μετατοπιστεί πια σε μεγάλο βαθμό από τα όργανα της ΠΟΣΔΕΠ στους Ενιαίους Συλλόγους Διδασκόντων. Στην πραγματικότητα οι σύλλογοι χρησιμοποιούνται ως κάλυψη γιατί οι πανεπιστημιακοί δεν συμμετέχουν στα καλέσματα των ΣΥΝ-ΔΗΜΑΡ και ψευτοΚΚΕ για την οργάνωση της αντιμνημονιακής «πάλης» ενάντια στο νόμο.
Η δραστηριότητα του Πολίτη της εκτελεστικής γραμματείας της ΠΟΣΔΕΠ επαληθεύει τη θέση μας για την φαιοκόκκινη ΠΟΣΔΕΠ, όσα χρώματα και αν αλλάζει αυτή ως χαμαιλέοντας, όσες φορές και αν έχει καταδικάσει τα τελευταία χρόνια φραστικά τη φασιστική βία. Η φασιστική βία στο πανεπιστήμιο είναι η βίαιη επιβολή της πολιτικής των συμφερόντων της μειοψηφικής φαιοκόκκινης καθηγητικής κρατικής μισοδιανόησης και του φαιοκόκκινου φοιτητικού κινήματος πάνω στην εκπαίδευση και στην πλειοψηφία των δημοκρατικών καθηγητών και φοιτητών. Δεν υπάρχει πραγματική καταδίκη της φασιστικής βίας χωρίς την πάλη για ανατροπή της φασιστικής πολιτικής που υπαγορεύει αυτή τη βίαιη ανατροπή των συμφερόντων του λαού και της κοινωνίας συνολικά. Αυτή τη διαφθορά των συνειδήσεων τη διδάσκει ο ΣΥΝ-ΔΗΜΑΡ και την ακολουθεί το τμήμα της κρατικής μισοδιανόησης που δεν διστάζει μπροστά στην απόγνωσή του να εκτίθεται πατώντας σε δύο βάρκες και να θέλει να εμφανίζεται ταυτόχρονα σε δύο διαφορετικά σημεία ως σωματίδιο της κβαντομηχανικής. Δεν είναι αποδεκτό από οποιοδήποτε δημοκράτη να καταψηφίζει η ΔΗΜΑΡ το δεύτερο μνημόνιο στη βουλή και να καταγγέλλει το κόμμα της Γερμανίας που επίσης καταψήφισε το δεύτερο μνημόνιο στη γερμανική βουλή. Είναι αντίφαση η ΠΟΣΔΕΠ να καταγγέλλει το νόμο πλαίσιο, που αφαιρεί την εξουσία στο πανεπιστήμιο από την φαιοκόκκινη καθηγητική γραφειοκρατία και το νεο-ακροδεξιό φοιτητικό κίνημα, και να υποστηρίζει, τελικά μόνο στα λόγια, την εκλογική διαδικασία. Όπως ακριβώς κάνει και με την καταγγελία της βίας. Γιατί η ΠΟΣΔΕΠ δεν κινητοποιείται μαζί με τους πλειοψηφικούς φοιτητές και δεν οργανώνει τους επίσης πλειοψηφικούς δημοκρατικούς καθηγητές ενάντια στην ανύπαρκτη συνέλευση του σοσιαλφασισμού, ενάντια στον πραξικοπηματισμό, στην μπούκα στο μάθημα στο εργαστήριο και στη συνεδρίαση, ενάντια στη συναλλαγή; Γιατί δεν το κάνει αυτό η ΔΗΜΑΡ που βρίσκεται στη διοίκηση της ΠΟΣΔΕΠ με την πλειοψηφία που καταδικάζει φραστικά μόνο τη βία, όπως και το συνασπισμικό ΠΑΣΟΚ; Το ότι η ΠΟΣΔΕΠ ύστερα από τις αποκαλύψεις για τον Πολίτη προχώρησε σε καταγγελίες όπως οι παρακάτω είναι για να μην αποκαλυφθεί. Είναι κούφιες καταγγελίες: «Η βία, ο στιγματισμός, ο εκβιασμός και ο εκφοβισμός των μελών της ακαδημαϊκής κοινότητας είναι συμπτώματα έσχατης πολιτικής αλλά και ακαδημαϊκής παρακμής. Τα φαινόμενα αυτά πρέπει να εκλείψουν». Η ΠΟΣΔΕΠ καταγγέλλει επίσης ότι «νοοτροπίες που καταλήγουν σε χουντικές πρακτικές και αναδεικνύουν την ύπαρξη ενός φασίζοντος πολιτικού πολιτισμού δεν έχουν θέση μέσα στο ελληνικό δημόσιο πανεπιστήμιο, όπως δεν έχουν θέση ούτε μέσα στην ελληνική κοινωνία». Φράσεις όπως η: «Τα φαινόμενα πρέπει να εκλείψουν ...νοοτροπίες που...δεν έχουν θέση στο ελληνικό δημόσιο πανεπιστήμιο» είναι κούφιες φράσεις. Τι πάει να πει «πρέπει να εκλείψουν» και δεν «έχουν θέση»; Ποιος θα τις εξαλείψει; Ποιος θα τις βγάλει από τη θέση τους; Κάποιος άλλος και όχι η ΠΟΣΔΕΠ; Τι έκανε η ΠΟΣΔΕΠ από την ώρα που είπε αυτές τις κουβέντες; Τίποτα. Απλά περίμενε να εξαλειφθεί και να μετατεθεί η Διαμαντοπούλου και να προσληφθεί και να επιτεθεί ο Μπαμπινιώτης.
Καταδίκη της φασιστικής βίας είναι μόνο ο αγώνας για την ανατροπή της. Όλα τα άλλα είναι βρώμικες καλύψεις, παραπλάνηση, απάτες. Η ΔΗΜΑΡ στα πανεπιστήμια και στην κοινωνία γενικά είναι το οπιούχο που σκεπάζει τον πόνο που προκαλεί η βία του ΣΥΡΙΖΑ.
Ο νόμος πλαίσιο ψηφίστηκε στην αρχική θετική του μορφή από τους Παπανδρέου και Σαμαρά γιατί αντανακλούσε τις ταξικές αντιθέσεις μέσα στην κοινωνία και στα ΑΕΙ αλλά το τι θα εφαρμοζόταν από αυτόν και τι όχι ήταν ζήτημα συσχετισμού των δυνάμεων ανάμεσα από τη μια στο φαιοκόκκινο μέτωπο εξουσίας και από την άλλη των ανοργάνωτων έντιμων πανεπιστημιακών και φοιτητών που συνειδητοποιούν από την ζωντανή πείρα τους τα αίτια της διάλυσης της ανώτατης εκπαίδευσης όλο και περισσότερο. Αυτό σημαίνει ότι η μάχη για την εφαρμογή των ψηφισμένων προοδευτικών μεταρρυθμίσεων έπρεπε να δίνεται ασταμάτητα και πρέπει να συνεχίσει να δίνεται για να σωθεί ότι μπορεί να σωθεί. Αυτή είναι και μια πλευρά του αγώνα για τη συγκρότηση του δημοκρατικού μετώπου στην ανώτατη εκπαίδευση. Οι δημοκρατικοί καθηγητές και φοιτητές δεν πρέπει να αφήσουν τον Μπαμπινιώτη και τις άλλες ακαδημαϊκές συμμορίες να κατεδαφίσουν τα πάντα. Οφείλουν να αντισταθούν.
Οι φοιτητές αντιστάθηκαν στις πρώτες καταλήψεις με την ψήφιση του νόμου στη Νομική στην Αθήνα, όπως και σε όλα τα πανεπιστήμια και το ρεύμα υπέρ του νόμου υπογραμμίζουμε ότι ήταν και, όπως είδαμε προηγούμενα είναι πλειοψηφικό στους καθηγητές και τους φοιτητές. Γι αυτό ισοδυναμούσε με προδοσία η στάση της Διαμαντοπούλου που αποδείχτηκε ότι έχει υπαλληλική σχέση με την σοσιαλφασιστική ηγεσία του ΠΑΣΟΚ αφού δεν υπερασπίστηκε ούτε το ίδιο της το πρόγραμμα ούτε κυρίως το πανεπιστημιακό μέτωπο που το στήριξε κυρίως των καθηγητών που εκτέθηκαν και έπαιξαν το κεφάλι τους γι αυτό. Έτσι αυτή χωρίς να πει κουβέντα ενάντια στην τοποθέτηση του κατεδαφιστή Μπαμπινιώτη αποδέχτηκε σαν αντάλλαγμα το υπουργείο ανάπτυξης για λίγες ακόμα βδομάδες εξουσίας και για λίγο ακόμα κύρος στο βυθιζόμενο ΠΑΣΟΚ. Η έλλειψη χαρακτήρα της αστικής τάξης της χώρας ακόμα και της θεωρούμενης ως δημοκρατικής είναι χαρακτηριστική. Θυμίζουμε όταν η Γιαννάκου έκανε την δραματική προσπάθεια της για να περάσει τον θετικό νόμο της για τα πανεπιστήμια πως είχε αντιταχθεί η Διαμαντοπούλου συνεχίζοντας την σιχαμερή παλαιοκομματική παράδοση, σύμφωνα με την οποία οι δειλοί μεταρρυθμιστές της κάθε κυβέρνησης σκοτώνουν τις εκσυγχρονιστικές προσπάθειες και τους ίδιους τους εκσυγχρονιστές της προηγούμενης, προκειμένου να πάρουν την εξουσία.
