Η
ρατσιστική μπόχα βγαίνει στο φως. Η μόνη χώρα στον κόσμο με ανοιχτό ναζιστικό
κόμμα ρατσιστών- μαχαιροβγαλτών στο κοινοβούλιο της, η μόνη χώρα που το ανώτατο
δικαστήριο της υποστηρίζει ότι είναι νόμιμο να ζητάει κανείς την εξόντωση
των
εβραίων εφόσον αυτοί "συνωμοτούν για την παγκόσμια κυριαρχία" (σκεπτικό για την
αθώωση του ναζιστικού γενοκτονικού κηρύγματος του Κ. Πλεύρη), η μόνη χώρα που
αποθέωσε διακομματικά και με τόσο ενθουσιασμό γενοκτόνους μετά τον β΄ παγκόσμιο
πόλεμο (τους σέρβους τσέτνικ ενάντια στο βοσνιακό λαό), η μόνη χώρα που θέλει να
αλλάξει με το ζόρι το όνομα μιας άλλης χώρας που το αναγνωρίζει όλος ο πλανήτης
και βέβαια το έχει επιλέξει εδώ και έναν αιώνα ο λαός της, αυτή η χώρα δεν θα
μπορούσε να μην έχει πρακτικά νόμιμη την πιο άγρια, την πιο ξεδιάντροπη, την πιο
συστηματική και θεσμοποιημένη ληστεία των πιο ευάλωτων μισθωτών της. Αυτή
η κτηνωδία, που απλά κορυφώθηκε με το μαζικό αιματηρό ανθρωποκυνηγητό των
θυμάτων της ληστείας, δεν εφαρμοζόταν στα κρυφά, αλλά μπροστά στα μάτια όλης
της καθώς πρέπει κοινωνίας και όλων των αρχών της συγκεκριμένης επαρχιακής πόλης
και μάλιστα για δεκαετίες. Τελικά μάλιστα γινόταν με την έγκριση όλης της
άρχουσας τάξης της χώρας αφού όλες οι κομματικές ηγεσίες και όλα τα
δημοσιογραφικά επιτελεία ξέρανε ότι αυτά τα όργια γίνονται διαρκώς σ' αυτή την
περιοχή αλλά και σε όλα τα εργασιακά μεταναστευτικά κολαστήρια της υπαίθρου.
Όλη αυτή η μπόχα είναι ανεξάρτητη από την κρίση, απόδειξη ότι προηγήθηκε της
κρίσης. Για την ακρίβεια είναι το σάπιο νέο καθεστωτικό διακομματικό πλέγμα
εκείνο που έφερε την κρίση η οποία με τη σειρά της απλά αποχαλίνωσε τα
φαινόμενα. Είναι αυτό το πλέγμα που επί δεκαετίες κατέστρεφε τις μηχανές για να
τις αντικαταστήσει με ασταμάτητες νέες φουρνιές εισαγόμενης, εντελώς ανοχύρωτης
φτηνής εργατικής δύναμης, είναι αυτό που δανειζόταν ή έπαιρνε επιδοτήσεις από
την Ευρώπη όχι
για να χτίζει παραγωγικό κεφάλαιο αλλά για να δωροδοκεί μια εκτεταμένη
μικρομεσαία ακρίδα και λίγες υπερφυσικές ανατολικού τύπου ολιγαρχικές βδέλλες, και
μέσω αυτών να διεισδύει ανενόχλητο και να κυριαρχεί στη κρατική μηχανή.
Τελικά είναι αυτό που κήρυξε προβοκατόρικα ένα γιγαντιαίο κανόνι με τρόπο όμως
που να ενοχοποιεί τους δανειστές, για να παραδώσει τελικά τζάμπα τη χώρα στα
νέα ρώσικα νεοαποικιακά αφεντικά του και στους κινέζους συμμάχους τους.
Το αιματηρό μαζικό ανθρωποκυνηγητό στην Ηλεία λοιπόν, αντίθετα από όσα λέει ο
εκπρόσωπος της κυβέρνησης των νεο-δουλοκτητών, δεν είναι καθόλου «ξένο προς τα
ήθη των Ελλήνων», αλλά είναι εντελώς ταιριαστό με αυτό, αν ως Έλληνες σε αυτή τη
φράση λογαριαστούν οι πολιτικοί
και οικονομικοί εκπρόσωποι αυτού του καθεστώτος σε διακομματικό επίπεδο. Φτάνει
να διαβάσει κανείς τις ανακοινώσεις των υποτιθέμενων φιλεργατικών κομμάτων,
δηλαδή του ψευτοΚΚΕ και του ΣΥΡΙΖΑ, για να καταλάβει πόσο βρώμικο είναι όλο αυτό
το νέο κρατικό διακομματικό καθεστώς και πόσο ανοχύρωτοι είναι γενικά οι
εργαζόμενοι, ντόπιοι και μετανάστες, απέναντί του.
Το ψευτοΚΚΕ λοιπόν, όπως πάντα, ξεδιάντροπα δηλώνει ότι γι αυτήν την κατάσταση
φταίει ο καπιταλισμός γενικά. Με αυτόν τον τρόπο, δηλαδή εξισώνοντας τους
ελβετούς και τους νορβηγούς εργάτες με τους εργάτες-θηράματα της Μανωλάδας, το
"εργατικό" κόμμα των νεο-δουλοκτητών αθωώνει τα ειδικά νεοαποικιακά τους κάτεργα
στην Ελλάδα και ανοίγει το δρόμο στη γενικευμένη πια εγκατάστασή τους. Γι αυτό
προστατεύει την παράνομη γαλέρα της ΚΟΣΚΟ, όπου έχει απαγορευτεί και τυπικά το
δικαίωμα του συνδικαλίζεσθαι (!) και ποτέ δεν κλείνει την πύλη της, ενώ
συστηματικά και συχνά κόντρα στη θέληση και των ίδιων των εργατών, κλείνει τις
πύλες όλων των εργοστασίων που δουλεύουν με νόμιμους και πάντως ασύγκριτα
καλύτερους εργασιακούς όρους.
Όσο για τον ΣΥΡΙΖΑ και τα τσιράκια του, αυτοί αντιμετωπίζουν ακόμα πιο
εγκληματικά το πογκρόμ της Μανωλάδας. Δηλαδή από τη μια θεωρούν, ως συνήθως, ότι
αυτό το πογκρόμ είναι έκφραση της πολιτικής του μνημονίου που τη χρεώνουν κύρια
στην Ευρώπη, ενώ η πολιτική του μνημονίου είναι στην ουσία της αποτέλεσμα και
ταυτόχρονα μέρος της ανατολικής πολιτικής του σαμποταρίσματος της παραγωγής που
απλά έχει εξασφαλίσει και τη σφραγίδα των ευρωπαίων μονοπωλιστών. Από την άλλη,
και το χειρότερο, ζητάνε προβοκατόρικά σαν απάντηση στο πογκρόμ τη νομιμοποίηση
όλων των μεταναστών, δηλαδή ζητάνε, τώρα πάνω στη θανάσιμη ανεργία της μισής
εργατικής τάξης της χώρας, που είναι είτε ντόπια είτε ήδη εγκατεστημένη
μεταναστευτική, την εισαγωγή και νέων στρατιών ακόμα πιο φτηνής εργατικής
δύναμης. Δηλαδή
θέλουν να ικανοποιήσουν το βασικό αίτημα των νεο-δουλοκτητών που είναι να
μπορούν να χρησιμοποιούν νέες φουρνιές μεταναστών για να αντικαθιστούν εκείνες
που μόλις ξεζούμισαν και λήστεψαν. Κάνουν δηλαδή πως δεν ξέρουν ότι το πογκρόμ
στη Μανωλάδα ξεκίνησε όταν οι νεο- δουλοκτήτες χρησιμοποίησαν σαν απεργοσπαστικό
μηχανισμό μια νέα φουρνιά άνεργων μεταναστών για να διώξουν και μάλιστα να
αφήσουν απλήρωτη την παλιότερη που πρόσφατα εκμεταλλεύτηκαν. Έτσι
αυτού του είδους η ψευτοαριστερά δίνει έδαφος στον κανιβαλικό ρατσισμό και
χρυσαυγιτισμό στα πλαίσια του εξής καταμερισμού ρόλων: Ο ΣΥΡΙΖΑ, (και
δευτερευόντως το ψευτοΚΚΕ) αναλαμβάνει να κρατάει ανοιχτά τα σύνορα, δηλαδή να
εξασφαλίζει την εισαγωγή της νέας φτηνής εργατικής σάρκας, που θα εκτοπίζει τη
ντόπια και την εγκατεστημένη μεταναστευτική από κάθε χώρο δουλειάς, ενώ οι
ναζήδες θα στρατολογούν πολιτικά τη ντόπια άνεργη μάζα στο να ζητά στέρηση του
δικαιώματος στη δουλειά και των παλιότερων μεταναστών, και έτσι αντικειμενικά να
υπερασπίζει κάθε ληστεία μισθών που πραγματοποιούν οι δουλοκτήτες.
Να γιατί οι ψευτοαριστεροί και οι ναζι-κανίβαλοι, ειδικά ο ΣΥΡΙΖΑ και η «Χρ.
Αυγή» συναντιούνται στη Βουλή με κουμπάρο τους ΑΝΕΛ, και να γιατί τόσο πολύ
ενώνονται μέσα στις προανακριτικές και μέσα σε όλη την πολιτική σκηνή με τον
κοινό τους αγώνα ενάντια στη δημοκρατική ακόμα Ευρώπη και υπέρ της παράδοσης
του πλούτου της χώρας στο ρωσοκινεζικό άξονα. Στην ουσία ενώνονται στον
ιδιαίτερο κοινό «αντικαπιταλισμό» τους που είναι ένας μονόπλευρος αντιδυτικός
αντικαπιταλισμός, όχι υπέρ της σοσιαλιστικής επανάστασης, αλλά υπέρ της
επιστροφής στον αποικιακού τύπου καπιταλισμό και στο χιτλερικού, δουλοχτητικού
τύπου κρατικομονοπωλιακό ιμπεριαλισμό.
Συμπέρασμα: Δεν υπάρχει σωτηρία για το λαό αν δεν δυναμώσει η επαναστατική
πρωτοπορία που θα συγκρουστεί με όλο το νέο καθεστώς, ιδιαίτερα με την
αντεργατική ψευτοαριστερά, σε όλη τη γραμμή, ώστε
να μπορέσει να οργανώσει και να μαζικοποιήσει τις αυθόρμητες αντιστάσεις του
λαού, αρχίζοντας από εκείνες της εργατικής τάξης, ντόπιας και ξένης που αυτή
η ψευτοαριστερά υπονομεύει, αποπροσανατολίζει και τελικά διαλύει. Αυτές οι
αντιστάσεις ήδη εκδηλώνονται σε μικρή ακόμα και σκόρπια κλίμακα ενάντια στις
τέσσερις βασικές εκδηλώσεις της πολιτικής του εχθρού: ενάντια στη ναζιστικού
τύπου βία του, ενάντια στην οικονομική καταλήστευση του λαού, ενάντια στο
παραγωγικό του σαμποτάζ, και ενάντια στην διαρπαγή των οικονομικών πόρων της
χώρας. Το
πογκρόμ της Μανωλάδας είναι από αυτήν την άποψη ήδη μια μεγάλη πολιτική ήττα του
καθεστώτος των νεο- δουλοκτητών επειδή απέτυχε να αντιμετωπίσει με άλλο, πιο
δόλιο και πιο «πολιτικό» τρόπο την αυθόρμητη αντίσταση των απλήρωτων εργατών
της φράουλας. Έτσι
βγήκε για μια ακόμα φορά η μπόχα του σε όλον τον πλανήτη.
